به نام خدا
دگـر بـاره بشـوریـدم ، بـدان ســانـم بـه جـــــان تـــو
کـه هـر بنــدی که بربنــدی بدرّانـم بـه جــان تـو
مـن آن دیـوانــه ی بنــدم ، کـه دیـوان را همی‌بنـــدم
زبــان مــرغ می‌دانــم ، سلیمــانــم بـه جــان تـو
نـخـواهــم عمــر فانـی را ، تـویـی عـمـر عـزیـــز مــن
نخـواهـم جان پر غم را ، تویی جانـم به جــان تـو
چــو تـو پنـهان شـوی از من ، همـه تاریکـی و کفــرم
چـو تـو پیدا شوی بر من ، مسلمانم به جــان تـو
گـر آبــی خــوردم از کــوزه ، خــیـال تـــو در او دیـــدم
وگـر یک دم زدم بـی‌تـو ، پشـیمانـم بـه جــان تـو
اگـر بــی‌تــو بــر افـلاکــم ، چــو ابــر تیــره غـمنـاکـــم
وگــر بـی‌تـو به گلــزارم ، بـه زنـدانـم بـه جـان تـو
سـماع گـوش من نامـت ، سـماع هـوش من جامــت
عمــارت کن مـرا آخــر ، کـه ویــرانـم بـه جــان تـو
درون صومعه ، مسـجد ، تویـی مقصـودم ای مرشـــد
بـه هر سـو رو بگــردانی ، بگـــردانم بـه جــان تـو
سخن با عشـق می‌گویم ، که او شیر و من آهــــویم
چـه آهـویـم کـه شیــران را نگـهبانم بـه جــان تـو
ایا منـکــــر درون جــــان مـکــــن انکــــارهــا پنـهــــان
کـه سـرّ سـرنبشـتت را فــروخـوانــم بـه جـان تـو
چه خویشی کرد آن بی‌چون ، عجب با این دل پرخون
که ببریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو
تـو عیــد جــان قـربـانی و پیـشـت عاشــقـان قــربـان
بکش در مطبخ خـویـشم کـه قربـانـم به جــان تـو