تبیان، دستیار زندگی

دوكوهه‌ السلام‌ ای‌ خانه‌ عشق              ‌سلام‌ ما به‌ تو می‌خانه‌ی‌ عشق‌!

دوكوهه‌ منزل‌ و مأوای‌ عشاق                 دگر خالی‌ شده‌ از جای‌ عشاق

دوكوهه‌ با صفا بودی‌ و زیبا                     چرا حالا شدی‌ تنهای‌ تنها

دوكوهه‌ از چه‌ چون‌ ویرانه‌ هستی            ‌تو خالی‌ از گل‌ و پروانه‌ هستی‌

دوكوهه‌ صبحگاهت‌ با صفا بود                  كلاس‌ درس‌ ایثار و وفا بود

دوكوهه‌ گو كه‌ گردان‌ها كجایند                 مگر نزد شهید كربلایند

دوكوهه‌ آن‌ حسینیه‌ی‌ همت                    ‌دگر پرگشته‌ است‌ از خاك‌ غربت‌

دوكوهه‌ گو یگان‌ ذوالفقارت                      ‌كجایند عاشقان‌ بی‌قرارت‌.

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کــــــرد مرا تهـــــی و پــر کرد ز دوست

اجـــــــزای وجـــــودم همگی دوست گرفت

نامیست ز من بر مـن و باقــــی همه اوست

ایزد که جهان به قبضـــه ی قـــدرت اوست

دادست ترا دو چیـــز کان هر دو نکــوست

هم سیـــــــرت آنکــه دوست داری کـس را

هم صورت آنکه کـس تو را دارد دوســـت

از گل طبقـی نهـــاده کایـــــــن روی منست

وز شــب گرهــی فکنــده کـاین موی منست

صــــــد نافه به بـاد داده کایـــن بوی منست

و آتـــش به جهان فکنده کاین خــوی منست

* کی تو را خواهم دید ای دیدنی ترین در دنیا *

نمی گویم فراموش مکن هرگز

ولی گاهی به یاد آور غر یبی را

که می دانی نخواهی را رفت از یادش....!

عاقلان نقطه ی پرگار وجودند

عشق داند که دراین دایره سرگردانند