تبیان، دستیار زندگی

هفت جا ، نفس خویش را حقیر دیدم

: نخست ، وقتی دیدمش که به پستی تن می داد تا بلندی یابد.

دوم ، آن گاه که در برابر ازپا افتادگان ، می پرید.

سوم ، آن گاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان رابرگزید.

چهارم ، آن گاه که گناهی مرتکب شد و با یادآوری این که دیگران نیز همچون اودست به گناه می زنند ، خود را دلداری داد.

 پنجم ، آن گاه که از ناچاری ، تحمیل شدهای را پذیرفت و شکیبایی اش را ناشی از توانایی دانست.

 ششم ، آن گاه که زشتی چهره ایرا نکوهش کرد ، حال آن که یکی از نقاب های خودش بود.

هفتم ، آن گاه که آوای ثناسرداد و آن را فضیلت پنداشت  {جبران خلیل جبران}