تبیان، دستیار زندگی

گاهی اوقات ساختمان های اداری آنقدر شلوغ و پر رفت و آمد می شوند که دیگر آسانسورهای معمولی برای حمل و نقل افراد، پاسخگوی نیازها نیست. برای همین شرکت میتسوبیشی در این ساختمان که در اوزاکای ژاپن قرار دارد ۵ آسانسور غول پیکر نصب کرده که هر کدام ظرفیت حمل ۸۰ نفر را دارد. این شرکت تایید کرده که این ها بزرگ ترین آسانسورهایی هستند که تا به حال در ژاپن نصب شده اند. اما در مورد بقیه دنیا اظهار بی اطلاعی کرده اند. اما به نظر می رسد که اینها واقعا بزرگترین آسانسورهایی هستند که تا به حال در یک ساختمان نصب شده است.

این مجموعه شامل ۵ آسانسور الکترونیکی است که هر یک دارای ابعاد 3.4 متر عرض، 2.8 متر طول و 2.6 متر ارتفاع می باشد. ظرفیت هر یک از انها ۸۰ نفر است. اگر هر پنج آسانسور همزمان با بیشترین ظرفیت خود کار کنند، با یک ضرب ساده ریاضی می توان دریافت که همزمان ۴۰۰ نفر می توانند خود را به طبقه ۴۱ ام این ساختمان برسانند.

به طور متوسط برای هر نفر ۶۵ کیلوگرم وزن تخمین زده شده و بنابراین هر اسانسور این مجموعه می تواند 5250 کیلو گرم وزن را تحمل کند. علاوه بر این نمای خارجی آسانسور ها از شیشه است بنابراین هنگام بالا رفتن می توان بیرون را هم تماشا کرد.

آیا می توانستید تصورش را بکنید که ممکن است در آینده لامپ های خانه تان، علاوه بر روشنایی کار تامین اینترنت بی سیم را هم انجام دهند؟ این کاری است که محققان چینی موفق به اجرای آن شده اند. ‏ 
‏ 
آنها با استفاده از لامپ های LED توانسته اند اطلاعات را از یک لامپ تعبیه شده در سقف با سرعت ۲ مگابیت در ثانیه به لپ تاپ ارسال کنند. با این کار حالا لامپ های LED می توانند هم کار نوردهی را انجام بدهند هم کار انتقال اطلاعات بی سیم را انجام دهند. این روزها قیمت لامپ های LED به سرعت در حال کاهش است و در آینده نزدیک شاهد جایگزین شدن آنها به جای لامپ های کم مصرف فعلی خواهیم بود. بنابراین باید به زودی منتظر فراگیر شدن آنها باشیم. و اگر امکان انتقال اطلاعات توسط آنها هم توسعه پیدا کند این یک مشخصه فوق العاده برای آنها خواهد بود. ‏ 
‏ 

                       تو  نام  بلندت  به   لبهای  من   رانده ای

الهی تو خلقم نمودی نمودی به روز ازل

                       تو  میخوانی ام  بار  دیگر   به  روز اجل

الهی  تو  دل   دادی   و  دلربائی   کنی

                       زمانی   ز  عشاق   مجنون   جدائی   کنی

الهی  مرا  دیده  دادی  و یک چشمه آب

                     بریزم به شب اشک و بردی زاین دیده خواب

الهی  تو  دادی  زبانی  که  ذکرت   کنم

                     تو  اندیشه  دادی  که  بر  چاره  فکرت  کنم

الهی  تو  عاشق  نمودی   همه   عاشقان

                     تو  راندی  سخن  بر   زبان   همه   ناطقان

الهی  جهان  جلوه ای  از  جمال  تو  باد

                    زمین  و  زمان  ذره ای  از   کمال   تو   باد

الهی  زلیخا   و  شیرین   و  لیلا   توئی

                    دل  یوسف  و  عشق   مجنون    شیدا    توئی

الهی  صدائی  که  پیچیده  در  بی ستون

                    صدای  تو  باشد  که  گوئی  ز عشق  و جنون

الهی  بجز  تو  همه  هیچ  و  درمانده اند

                    همه  دفتر   هستی   خود   ز   تو   خوانده اند

الهی  به  آنان  که  سر  مستشان کرده ای

                    به  آنان  که   بالاتر   از   عرششان   برده ای

الهی  به  آنان  که  در   تو  فنا   گشته اند

                    ز    قید      منییت،    خدایا    رها    گشته اند

الهی   رهایم  کن  از  قید  و  بند   جهان

                    ز  خود  خواهی  و  خود  پرستی  و شرک نهان

دلم   می گیرد   از   حال   خرابم

                       گذشت عمر عزیز  و من به خوابم

چرا  من  غافل  از  احوال خویشم

                        فتاده   آتشی   بر   قلب   ریشم

اگر  گشتم  به  هجران  مبتلا  من

                        اگر    افتاده ام    اندر   بلا     من

اگر  می سوزم  از  هجران  رویش

                        اگر  راهی  ندارم  من  به   کویش

گناه آن  بت  شیرین  لقاء  چیست

                        دلم  را  بهره از شور و صفا نیست

مرا   هر   لحظه    میخواند   نگارم

                        ولی  خوابم  خبر  از  خود   ندارم

فراموشم    شده    شیدائی    او

                        خط  و  خال  و  همه  زیبائی   او

فراموشم  شده   آن   عهد  دیرین

                        محبت های   آن   دلدار    شیرین

مرا  روزی   انیسی   مهربان    بود

                         دلم  در  بند  آن  شیرین زبان بود

شدم غافل من از آن شور و مستی

                         اسیر  نفسم  و  در  خود پرستی

نمی بینم     دگر    نور     جمالش

                         فراموشم   شده    حد   کمالش

مرا    دیگر    نمانده     چاره    کار

                         بجز  لطف  و  عطا  و بخشش یار

رها  سازد  مرا   از   خود   پرستی

                         بیندازد  مرا  در  شور  و   مستی

                     در  به  رویم   وا   نمائی     عاقبت

درگه    تو   درگه     امید    ماست

                    نا  امیدی  از  تو،بر  این در خطاست

سائلان    با    صد    هزاران    آرزو

                    چشم  گریان  سوی  تو   آورده   رو

بر  نمی گردد  کسی  دست  تهی

                    قدر  هر  کس  در کفش چیزی نهی

آن  یکی  خواهد  ز  تو  مال  و منال

                    و آن دگر خواهد زتو صد شور  و حال

دیگری  خواهد  دوای   درد   خویش

                    تا   نماید   مرهمی   بر  قلب  ریش

هر کسی  را حاجتی  باشد  عجیب

                    حالشان   را   حالتی   باشد  غریب

من چه  گویم  از  دل  سر گشته ام

                    خون  دل  با  آب  چشم   آغشته ام

من  نمی خواهم  ز تو  مال  و  منال

                    من نمی خواهم ز تو صد شور و حال

من  نمی خواهم  دوای  درد خویش

                    تا  نمایم  مرهمی   بر   قلب   ریش

من  نمی خواهم   بهشت   جاودان

                   من   نمی ترسم  ز  دوزخ  بی  گمان

درد  من  از  نوع و جنس دیگر است

                   درد  من  از  هجر   روی   دلبر   است

گر  به  دوزخ  دیدنت   حاصل   شود

                   شعله هایش    جنت    کامل    شود

بی جمالت گر چه باشم در بهشت

                   من  نمی خواهم  ز تو این سرنوشت

چاه زنخدان

سلامت می کنم ای زائر دوست

                          که  بوی  تو ز بوی دامن اوست

                          تو می آئی ز کوی عشق جانان

                          تو    آوردی    صفای    مهربانان

                          تو  داری   عطر   زهرای   مطهر

                          انیس  و  مونس  غمهای   حیدر

                          بقیع و غربت و شبهای  خاموش

                          نمی گردد  ز  خاطرها   فراموش

                          اُ حد  را   دیده ای با رمز و رازش

                          حرا  و  احمد  و  راز   و   نیازش

                          مدینه  خاطرات  اشک  و سیلی

                          مدینه   آتش   و    بازوی   نیلی

                          مدینه    بارش   تیر   و    کمانها

                         حسن  بود  و  همه  زخم   زبانها

                         مدینه  جای  بازی  حسین است

                         مدینه  یادی  از  بدر  حنین است

                        خداوندا  به  اشک  به  زائر خویش

                        به  آه  و   ناله   یاران   دل   ریش

                       به فریادی  که  از  دلها  به  در شد

                       به شبهائی که با یادت به سر شد

                       مرا    کن    لایق    دیدار    رویت

                      گشایم  بال  و  پر جانا به  سو یت

                      طواف  کعبه  گرداگرد سنگ  است

                      طواف قلب مظلومان قشنگ  است   

عاقبت روز وداعش سر رسید         

                             خون دل از دیدگان من چکید

در نگاهش مهربانی بود و بس

                             عاشقی با هم زبانی بود و بس

گر چه لب بربسته بود از گفتگو

                              در درونش ناله بود و های و هو

با سکوتش گریه را بیچاره کرد

                             اشک غم را بی دل و آواره کرد

مانده بودم خیره در چشمان  او

                             بی صدا بودم ولی حیران او

کاش فریادی ز دل بیرون شدی

                              لیلی من از جنون مجنون شدی

گریه میکردم بدون اشک و آه

                              ناله ها در سینه اما با نگاه

دست خود آهسته او بالا گرفت

                              از دل مجنون دل لیلا گرفت

گوشه چشمش روان شد چشمه ای

                              چشمه را در چشم لیلا دیده ای ؟

دل ز کف دادم منم گریان شدم

                             همنوا با اشک او نالان شدم

با نگاه آخرش پرپر شدم

                             همچو برگ لاله ی احمر شدم

رفتن او رفتن جان من است

                             دیدن او دین و ایمان من است

هر کجا باشد خدا یارش بود

                             دست حق یار و نگهدارش بود ...

عاقبت   گیتار زن    دیوانه    شد

                 همره  من   بر  سر   پیمانه    شد

                 ساز او سر مست شد از مستی اش

                 همنوا   شد   با   تمام   هستی اش

                او به من دل داده من سر  می دهم

                سر  چه  باشد ،چیز  بهتر   میدهم

                در کلامش شور و حال و   سادگی

                در  نگاهش  نور  عشق  و زندگی

                آه  از  آن  گیتار زن  بیداد    کرد

                عشق  را  در  کوچه ها فریاد کرد

                کاسه   صبرش   دگر   لبریز   شد

                گوش  جانش  بر  حوادث  تیز  شد

               آه  از  آن   گیتار زن   شد   بیقرار

               لحظه ها   را   می شمارد    بیشمار

               بیقرار  وصل  شد  سر  مست گشت

               عاشق  شب، آسمان  و کوه  و دشت

                من  چه    میگویم   منم   دیوانه ام

                عاشق      گیتار زن      مستانه ام

                 ما  دو  تا  یکتا  شدیم  از   همدلی

                 تا  نباشد  بین    ما   بی   حاصلی

               ای   خدا  گیتار زن   سر   زنده باد

               تا  ابد  عشق  و  جنون   پاینده   باد

 بیا   دلدار  زیبایم،  دمی  با  من  به  سر  کردن

           به حال بی قرار  خود،به خوش روئی نظر کردن

           ندارم  بی   تو  آرامش،  بیا  آرام    جانم   باش

           نمی ارزد  همه  دنیا، به یک دم بی تو سر کردن

           اگر مهر و  وفا  داری،  وفا  داری  نما  بر  من

           که همچون شمع می سوزم،ز دود من حذر کردن

           فراقت  می کشد  ما  را، تحمل  تا  به  کی  آخر

           بیاید  قاصدک  روزی، ز  حال  تو  خبر  کردن

           کدامین  نقطه  می خوابی، ببویم جای خوابت را

           به  دنبال  سرت  آخر، همه  عمرم  سفر کردن

           وصالت  می شود  بر ما،  میسر ای نگار من؟

           اگر  گردد  نمی دانم، ولی  خون  جگر  کردن

            شبی در خواب خود دیدم،تو می آئی به  بالینم

            در این رویا قدومت را،پر از درّ و گهر کردن

            کدامین  شب تو می آئی، کدامین  لحظه عمرم؟

            شود روشن دو چشم من،به سیمایت نظر کردن

            تو می آئی ولی آن دم،که من خوابیده در خاکم

            بگیرد   دامنت  آهم، ز آه  من   حذر    کردن