تبیان، دستیار زندگی

قاصدک! هان چه خبر آودی؟

از کجا ، وز که خبر آوردی؟

خوش خبر باشی، اما، اما

گرد بام و د ر من

بی ثمر می گردی.

انتظار خبری نیست مرا

نه ز یاری نه ز دیار و دیاری - باری،

برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس،

برو آنجا که تو را منتظرند.

قاصدک!

در دل من همه کورند و کرند.

دست بردار از این در وطن خویش غریب.

قاصدک، تجربه های همه تلخ،

با دلم می گوید

که دروغی تو ، دروغ؛

که فریبی تو ، فریب.

قاصدک! هان ، ولی....آخر........ایوای!

راستی آیا رفتی با باد؟

با توام، آی ! کجا رفتی؟ آی...!

راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟

مانده خاکستری گرمی جایی؟

در اجاقی- طمع شعله نمی بندم- خردک شرری

قاصدک!

ابرهای همه عالم شب و روز

در دلم می گریند.

الهی    گنه   کار  عالم   منم                     اسیر  غم  و  درد  و  ماتم  منم

الهی    مطیع  هوا   گشته ام                     ز  یاد  تو  یا  رب  جدا گشته ام

الهی  دلم  سنگ  خارا  شده                     ز  بار  گنه  پشت  من  تا   شده

الهی  دو چشم سرم بسته باد                    که این دل ز دستش همی خسته باد

الهی  چه  گویم ز دست زبان                    که  دائم  به  غیبت  در  آید عیان

الهی هر آن کس که یاد تو نیست               به دریا یی از هول و وحشت بزیست

الهی  گناهم  ز  حد شد  فزون                  ولی  لطف  تو از  شمارش  برون

الهی  تو  غفاری   و  مهربان                  تو  آگاهی  از  راز  و  رمز  نهان

الهی  تو  ستار  و بخشنده ای                  خبیری   و   روزی   ده   بنده ای

الهی  توئی   لا یموت  و  قدیر                  به  کافر  نذیر  و  به   مومن بشیر

الهی  تو  حی  و  معز  و  قدیم                  علیم  و  بصیر  و  رئوف  و  کریم

الهی    به   حق    همه   اولیا                   به   خوبان   درگاهت   و   اوصیا

به     خون    شهیدان   کرببلا                  به  مردان  یک  رنگ  و  بی  ادعا

الهی  به  اشک   یتیمان   قسم                  به  شبهای   سرد     اسیران   قسم

الهی   به   منصور   بالای  دار                 به  آرامش   خواب   اصحاب   غار

الهی     ببخشا    خطای    مرا                  گناه   و   عناد   و    جفای    مرا

الهی  شرر  زن  به  جان و دلم                  رهایم  کن  از   بند    آب   و  گلم

الهی  به  حق  علی  و    حسن                  «حسن» را رها کن ز درد و محن

الهی  عطا  کن  که  بخشنده ای                  نوازش  گر  جان   هر     بنده ای

شعر از درویش.

آهای مردم کجا شد مهربانی ؟                   چه شد آن راه و رسم زندگانی؟

قدیما مهربانتر بوده بابا                                 تبسم های مادر رفته با ما

برادر با برادر الفتی داشت                             زمانی هم به خواهر صحبتی داشت

غم همسایگان اندر دل ما                               گرفتاری مردم مشکل ما

یتیمان را محبت مینمودیم                              به هر افتاده خدمت مینمودیم

اگر اشکی به چشم دیگران بود                     به روی دوش ما بار گران بود

به مهمان حرمت جانانه کردیم                       مسافر را چراغ خانه کردیم

ز شادی های هم شادی نمودیم                   ز خویشان دگر یادی نمودیم

همه همسایگان هم سایه بودند                    تو گویی طفل ما را دایه بودند

شب چله شب دلدادگی بود                          خدا بود و صفا و سادگی بود

دریغ و صد دریغ از روزگاران                           ز مکر و حیله و تزویر یاران

به ظاهر میش و در باطن پلنگیم                   برای لقمه ای در فکر جنگیم

چه راحت می خوریم حق یتیمان                  نمانده لطف و احسان کریمان

به پیشانی خود صد پینه داریم                      درون دل ز یاران کینه داریم

خداوندا کمک کن تا دگر بار                            شویم آن آدم هشیار و بیدار

بجز لطف و رضای تو نجوییم                          به غیر راه تو راهی نپوییم

تو از ما راضی و ما رستگاران                        به فردای قیامت پیش یاران