تبیان، دستیار زندگی

به زخم های تنت چون اشاره می کردم
به دامن از مژه جاری ستاره می کردم
برای رفتنِ تا کوفه ، داشتم تردید
به مصحف بدنت استخاره می کردم
ز سیل گریه لرزان خویش در کوفه
خراب پایه دارالاماره می کردم
کبوتران حریم تو را به هر منزل
به قصد منزل دیگر شماره می کردم
شبی که یک تن از آنان میان ره گم شد
به سینه پیرهن صبر، پاره می کردم
به طشت زر به لبت چوب خیزران می زد
یزید و  من به تحیر نظاره می کردم
به سینه چنگ زنان خیره می شدم به رباب
چو یاد تشنگی شیرخواره می کردم
به قطره قطره اشکم ازین سفر (تائب)
هماره آب، دل سنگ خاره می کردم
شاعر : حسین اخوان

 

behroozraha

((شرح ِ غم))
آهم كشید شعله به وقت شهادتت
بودم سفیر بی تو به قصد نیابتت
آن خواهری كه از غم توقدكمان شده
آمدكنارخاك مزارت عیادتت
هفتاد وچند قطعه شده قلبم ازغمت
یادم نشد دقایق آخر عبادتت
پیداترین ستارهْ دور قمرشدی
تا آسمان رسیده جلال وقداستت
بودم پناه خیل اسیران داغدار
گشته قدم خمیده زداغ شهادتت
تا زنده ام بجان توگریم برای تو
رمزبقای دین خداشد حمایتت
حالاپس از گذشت چهل روز و شب حسین
ازمن سؤال كن،چه شده سرو قامتت؟
گویم تورا زكوفه وشام و ره بلا
درداكه نیست غمزدگان را اجابتت
خواهم نشان دهم تن مجروح و خسته را
ترسم ببینی و رود از دست طاقتت
سیلاب اشك من همه سوغاتی من است
ریزم گلاب دیده خود روی تربتت
آورده ام زشام بلا عترت تورا
شرمنده ام ز داغ گل با طراوتت
جانا حدیث بی تو شدن قاتلم شده
یادش بخیر هُرم نگاه و صلابتت
دیگر گمان زندگیم بعد تو نبود
من مانده ام واشاعه به من شد شجاعتت
شاه دو عالم است گدای تو یا حسین
هركس گرفت ذرّه ای از تو شفاعتت
شرح غمت شكسته دل جمله انبیاء
باشدكه(میثمی)بكف آردرضایتت
شاعر : رسول میثمی
 

behroozraha

اربعین روضه خواهر چه قدر می چسبد

روضه ی نیزه و یک سر چه قدر می چسبد

به سوی مقتل ارباب بدو ای نوکر

گریه با ناله ی مادر چه قدر می چسبد

و حرامی به خودش گفت ته آن گودال

بزنم نیزه به پیکرچه قدر می چسبد

بعد از آن خنجر شیطان به رگ گردن گفت :

 نفس پاره حنجر چه قدر می چسبد

ز روی نیزه قاتل  تو بگو ای خوبم

دیدن ناله ی خواهر چه قَدَر می چسبد؟

به روی نیزه ی قاتل به سوی یک دختر

نگه پر غم اکبر چه قدر می چسبد

یک حرامی به رفیق بد خود گفت ببین

زدن چنگ به معجر چه قَدَر می چسبد

دیگری گفت ببین که زدن این شلاق

روی این پیکر لاغر چه قّدَر می چسبد

سر پر نور حسین با ضربات چکمه

بشود یک شبه اختر چه قَدَر می چسبد

به روی نیزه بخواند کمی از سوره کهف

سرت ای سید و سرور چه قَدَر می چسبد

نوکر بی سر و پای تو به وقت موتش

بشود ناظر حیدر چه قدر می چسبد

  سروده جعفر ابوالفتحی

behroozraha

((اربعین))

زینب خونین دل غمگین زار

آمد اینک با اسیران بلا

رنج ره بر جان خریده تا رسد

بر سر خاک شهید کربلا

تا که آمد با اسیران ستم

تازه شد شور عزای نینوا

ناله طفلان و زنها از عطش

می رسد از سوی خیمه بر سما

پیش چشمش در میان قتلگه

زنده شد قتل شهیدان خدا

آه حسین افتاده از زین بر زمین

دست و پا می زد به زیر نیزه ها

اکبرش از ضرب شمشیر ستم

با نوا گفتا که ادرک یا ابا

بهر آب سوی فرات گشته روان

آن ابوالفضل رشید با وفا

زنده شد در ذهن زینب ناگهان

یاد آن دستی که شد از تن جدا

قاسم لب تشنه گفتا عمه جان

من عمویم را نمی سازم رها

گشته پرپر روی دستان پدر

اصغر ششماهه از کید دغا

همره مولا حسین شاه شهید

جعفر و عونش به راه دین فدا

یاد تیر و نیزه و شمشیر و سنگ

یاد خون و کشته های سرجدا

اربعین شاه مظلومان رسید

گشته زینب شکوه گر با صد نوا

گفته زینب یا حسین مولای من

درد دل دارم برایت یا اخا

گویم از شلاق و زنجیر و ستم

سیلی و مشت و لگد در کوچه ها

مانده زخم تازیانه یا حسین

بر تنم از حیله قوم جف

از رقیه من نمی گویم سخن

آن سه ساله دختر شیرین ادا

یا حسین بی تو نخواهم زندگی

روی خاکت من بمیرم بی صدا

ای برادر من دگر بی طاقتم

رنج یاران می کشد آخر مرا

من چه سازم بعد تو ای جان من

بر سرم ریزد فلک خاک عزا

از غمت پیرم خمیده قامتم

زینبم من دختر شیر خدا

یا حسین برخیز آب آورده ام

بهر تو ای وارث خون خدا

زینب آمد عقده دل وا نمود

آن یگانه مظهر عشق و صفا

شیعیان در اربعین شاه دین

همچو زینب در غم و رنج و عزا

شد «رها» مداح شاه تشنه لب

تا شفیع او شود روز جزا

بهروز رها

شعر و اهنگ: محمد فتوت

از شام چو برگشت زینب بانوی حزینه
با آه و فغان گفتا که ای اهل مدینه
بعد از برادر ها  بعد از سرور و سردار ها
من  ماندم  و آه  و ناله  ها
مسافری دل سوخته ام و دل سوختگان همسفرم
داغ حسین و یارانش بشکسته یاران کمرم
بعد از برادر ها  بعد از سرور و سردار ها
من  ماندم  و آه  و ناله  ها
اندر بقیع گفت مادر از کرببلا آمده ام
با جامه خونین حسین و پوشیده سیاه آمده ام
بعد از برادر ها  بعد از سرور و سردار ها
من  ماندم  و آه  و ناله  ها
فتوت اشکت روان بنما تو هم ز دیده
بنال که نالید زینب با قامتی خمیده ها
بعد از برادر ها  بعد از سرور و سردار ها
من  ماندم  و آه  و ناله  ها

behroozraha

ایا ای ساربان مشکن دلم را               
 فرود آور دراین جا محملم را
فرود آور دراینجا محمل من             
در این جا خوش فرود آید دل من
در این جا هست منزلگاه جانان           
نهم سر بر سر خاکش دهم جان
عجب خاکی ست این خاک بلاکش         
مکان کرده در او خوبان مهوش
عجب خاکی ست بویش عنبرین است       
یقین با خون مهرویان عجین است
عجب خاکی ست کز هل خوشتر آید              
 در این جا بوی زلف اکبر آید
در این جا بود منزلگاه جانان           
در این جا جمله شستند دست از جان
همه رعنا جوانان زنده بودند                
همه فرخ رخ و فرخنده بودند
در این جا اکبرم از اسب غلتید             
در این جا ام لیلا گشت نومید
در این جا دست عباسم جدا شد              
عروسی کردن قاسم عزا شد

behroozraha

شعر و آهنگ: محمّد فتوت

باز شور و نوای اربعین است
گلزار شهیدان از نوا شیون و شین است
دل می طلبد کرببلا و زار وحزین است

دل روان به سوی کربلا کن
هم چو اسرا اشک غم از دیده رها کن
از این ماتم سرا شیعه سلام بر شهدا کن

سلام کن بر حسین و با وفا آن یاورانش
همان یاور که در شط فرات بود و نخورد آب روانش
چه زیبنده است که گویندش ابولفضل
درود بادا درود باد بر روانش

فتوت همچو زوّاران فغان کن
تو هم از راه دور زیارت لب تشنه گان کن
تمنّای قبول نوحه ات از سرور آزادگان کن

 

behroozraha

شعر و آهنگ:محمّد فتوت

زینب با اشک روان                                                            
گفتا که ای کاروان
ای کاروان،ای کاروان دل در فغان است            
اینجا بود کرببلا و منزلگه یاران است
کاروان ای کاروان
اینجا فتاد بر زمین                                                              
 زینت عرش برین
این جا حسین من وداع گفت کودکان را              
 این جا شنید او ناله لب تشنگان را
کاروان ای کاروان
این جاست گلزار جانان                                                    
در خون خفتند جوانان
این جا عزا و ماتم و غوغا بپا شد                     
از خون یاران گلکون دشت کربلا شد
کاروان ای کاروان
این جا کشتند اکبرم                                                        
اصغر و عون و جعفرم
این جا حسین من بشد در خون شناور                 
هم قاسم و عباس و هم حر دلاور
کاروان ای کاروان
فتوت هنگام عزاست                                                  
شور و نوا در کرببلاست
آمده زینب کرببلا و اندر فغان است         
نالد وگرید و گوید چنین اشکش روان است
کاروان ای کاروان

 

behroozraha

اربعین آمد و زینب محزون       
آمد از شام غم با چشم گریون
به روی قبر یاران و عزیزان       
چنان شوری بپاکردن

اسیران با دلی پر  آه و و افغان     
گرفتند در بغل قبر شهیدان
به روی قبر یاران و عزیزان      
چنان شوری بپاکردند اسیران

 نظر کردند چو بر قبر شهیدان    
فزون گردیده غم های اسیران
به روی قبر یاران و عزیزان      
چنان شوری بپاکردند اسیران

چو قمری در نوا گشتند به یک بار      
رباب  و ام کلثوم دل افگار
به روی قبر یاران و عزیزان      
چنان شوری بپاکردند اسیران

عروس فاطمه با دیدی تر      
گرفته در بغل مرقد اکبر
به روی قبر یاران و عزیزان     
چنان شوری بپاکردند اسیران

 

behroozraha

گشته وارد کربلا ، زینب حزین         
با دو چشمان تر ، با دل غمگین
آخ و اویلا ، آمد اربعین       
صد و اویلا ، آمد اربعین

آمد از شام غم ، زینب مضطر      
تا بگیرد در بغل ، قبر برادر   
آخ و اویلا ، آمد اربعین      
 صد و اویلا ، آمد اربعین

آمد از شام غم ، عابد بیمار         
بر قـبر پدر ، با تن تبــدار
آخ و اویلا ، آمد اربعین       
صد و اویلا ، آمد اربعین

آمد از شام غم ، عروس ناشاد     
تا بگیرد در بغل ، مرقد داماد
آخ و اویلا ، آمد اربعین       
صد و اویلا ، آمد اربعین

آمد از شام غم ، لیلای مضطر      
تا بگیرد در بغل ، مرقد اکبر
آخ و اویلا ، آمد اربعین      
صد و اویلا ، آمد اربعین

behroozraha