تبیان، دستیار زندگی

شیطان که رانده شد جز یک خطا بیشتر نکرد

  خود را برای سجده آدم رضا نکرد

  شیطان هزار مرتبه بهتر ز بی نماز

  او به آدم و این بر خدا نکرد !

هر چی می دونید در مورد این بانو بنویسید توی نظرات می خوام نوشته های شما رو بذارم توی مطالبم ...

خوشبختی پروانه ایست که اگر او را دنبال کنید از شما گریزان است

  و اگر آرام بنشینید روی سر شما خواهد نشست !

روزی شبلی (عارف مشهور) را دیدند اللّه اللّه می گفت،

جوانی سوخته دل پرسید: چرا «لااله الاّ اللّه» نمی گویی؟

 گفت: ترسم چون «لااله»بگویم به «اللّه»نرسیده نفسم گرفته شود.

بعد از حسین ای کاروانش را تو رهبر              وآن کشتی غرق تلاطم را تولنگر

ای توپدر را زیب وزینت از صفایت                   وی زینت دنیای هستی از وفایت

تنها نه میر مومنان را،نور عینی                    بنت الامیری زینبا! اخت الحسینی

ای دستگیر کودکان بی پدر تو                       وی غمگسار مادران بی پسر تو

ای بارها آن قامت رعنا خمیده                       وز پای طفلان خارها، بیرون کشیده

ای سایه هاش از نیزه افتاده به سرتو             در زیر نیزه با برادر همسفر تو

رفتید باهم تابه شام غم رسیدید                   رفتید وتا ویرانه ی ماتم رسیدید

وقتی که بار کاروان افتاد، شب بود                 جام شفق از خون وظلمت لب به لب بود

انگار می گریید چشمان زمان هم                  چشم زمین تر بود وچشم آسمان هم

چون دودمان مصطفا (ص) کردند غارت             بستند طفلان را به زنجیر اسارت

گفتند: اینک! اینکا! پایان نهضت                      پایان توفان های دریای ولایت

کندیم شیرازه ،کتاب مرتضا را                         در گل گرفتیم آفتاب مصطفا را

غافل که زینب مانده است ومی خروشد            مانده است تا چون شیر غرانی بجوشد

آنجا ،درآن مخروبه کز عالم جدا بود                   یک زن، امیر کاروان کربلا بود

زن نه که او مرد آفرین روزگار است                     زن نه که او بنت الجلال اخت الوقار است

نام خدا نقش جبینت بود زینب!                        دست خدا، در آستینت بود ، زینب

گر، زاده مرجانه را رسوا نمی خواست               ایزد، زبانت راچنان گویا، نمی خواست

ایراد اگر آن خطبه ی غرا نمی شد                     آن دوده ی اهریمنی ،رسوا نمی شد

از خطبه ات ظلم یزیدی ریشه کن شد               فریادهایت،کفر را، اندیشه کن شد

این ماجرا، دنباله ی آن ماجرا بود                     شام انتهایش ابتدای کربلا بود

وقتی زنی با خیل نامردان درآویخت                   انگار باکفر تمام ،ایمان درآویخت

افراشتی غرش کنان وقتی که قامت                  پیروزی حق بود برباطل قیامت

تا باز هم بعد از هزاروچارصد سال                     این مثنوی در آسمانت واکند بال

اثری ماندگار از مرحوم حسین منزوی زنجانی

دو نفر دزد، زری دزدیدند                   سر تقسیم به هم جنگیدند

آن دو بودند چو گرم زد وخورد            دزد سوم زرشان را زد وبرد

     ( ایرج میرزا)

لاله های واژگون نگاهت چند روزی است که گم شده..........سکوت توان کلمات را گرفته.......با آوازه خوانت چه می کنی........

 وقتی از مجلس سلطان، خبر دادند که خیاطها را خواسته اند تا لباسهای عید را به آنان سفارش دوخت بدهند. همه خیاطان از هر سوی کاخ روی آوردند، در این وقت پالان دوزی را هم دیدند که جوالدوز در دست با شتاب خود را به همراه آنان می کشاند. از او پرسیدند : تو دیگر چه میگویی، مگر نه آنست که تنها خیاطان را خواسته اند؟ جواب داد: آخر ما هم اهل بخیه ایم!