تنهایی

دلم از دست خودم سیر شد و ساده شکست

در همان پیچ و خم اول این جاده شکست

پرم از حس نفسهای مسیحایی تو

روح سر سبز غزلهای مرا باده شکست

آمد از راه پر ازغربت و تنهایی من

و چه ساده پی پروانه پریزاده شکست

دو دهه می گذرد از غل و زنجیر تنم

که دلم سنگ شد و با دل دلداده شکست

تو برو، جاده و تنهایی و من همسفریم

دلم از دست خودم سیر شد و ساده شکست

گریه کن عزیزم

گریه کن عزیزم اما نه واسه خودت

واسه اینکه نمی شه دیگه بیام تولدت

گریه کن جداییا ما رو رها نمی کنن

آدما انگار برای ما دعا نمی کنن

گریه کن حالا، که از هم باید جدا باشیم

بشینیم منتظر معجزه خدا باشیم

گریه کن منم دارم مث تو گریه می کنم

به خدای آسمونامون گلایه می کنم

گریه کن تو بختمون یه برف سنگین نیومد

این همه پرنده رد شد مرغ آمین نیومد

گریه کن واسه شبایی که بدون هم بودیم

تنهایی برای سنگینی غصه کم بودیم

گریه کن برای روزایی که خورشیدی نداشت

دلای من و تو که به فردا امیدی نداشت

گریه کن فکر کن دلیلی ندارم، فقط همین

واسه ی فاصله که از آسمونه تا زمین 

نقطه سر خط .....

بعد تو پنجره ها رو به کسی باز نشد

هیچکس با من دلسوخته دمساز نشد

بی تو یک عمر نوشتیم که نقطه، سرخط

نقطه های سرخط بعد تو آغاز نشد

 غزلی بودی و ناگفته تمامت کردیم

اینکه – ای شعر پر ایهام من – ایجاز نشد!

بغضهای بعد تو در حنجره هامان یخ بست

ذره ای زمزمه از سوز تو آواز نشد

گر چه پروانه صفت دور تو گشتیم ولی

پر زدن دور سر شمع که پرواز نشد !

سبزه ها را که گره با عشق ورود تو زدیم

این گره غیر تو با دست کسی باز نشد

یک غزل برای تو

اصلا چرا دروغ ، همین پیش پای تو

گفتم که یک غزل بنویسم برای تو

احساس می کنم که کمی پیر تر شدم

احساس می کنم که شدم مبتلای تو

برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو

دل می دهم دوباره به طعم صدای تو

از قول من بگو به دلت  نرم تر شود

بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو!

دریای من ! به ابر سپـردم  بیـاورد :

یک آسمان ،  بهانه ی باران برای تو

نا قابل است ، بیشتر از این نداشتم

رخصت بده نفس بکشم در هوای تو