تبیان، دستیار زندگی

دو راهى شهادت (4)

زهیر و عبید
1 این دو نفر نیز، سر دو راهى قرار گرفتند. زهیر راه شهادت پیش ‍ گرفت و عبید راه شقاوت را! حسین (ع) از هر دو دعوت كرد، زهیر دعوتش ‍ را پذیرفت، عبید دعوتش را رد كرد!
زهیر، سابقه دوستى با حسین (ع) نداشت و در صف دشمنان وى قرار داشت.
عبید، سابقه دوستى با حسین (ع) داشت و در صف دوستان وى قرار داشت!
هر دو شجاع بودند، هر دو دلیر بودند، هر دو سردار سپاه، ولى آن كجا و این كجا!
در سال شصتم هجرت، زهیر و تنى چند از كسانش، به سفر حج رفت و مناسك را به جا آورد. كاروان كوچكى بود كه كاروان سالار، زهیر بود كه از خانه خویش به سوى خانه خدا رفته بودند و از خانه خدا به سوى خانه خویش باز مى گشتند. زهیر نیز چنین مى پنداشت كه به سوى خانه اش باز مى گردد، ولى سرنوشت چنین نبود. زهیر، از خانه خدا، به سوى خدا مى رفت، ولى خود، آگاه نبود.
كاروان كوچك زهیر، هنگام بازگشت از حج، میل نداشت با كاروان بزرگ حسین (ع) هم منزل گردد! و این رودخانه شیرین و گوارا كه از كوهستان مكه سرازیر شده بود، به دریا متصل شود. اگر كاروان حسین (ع) از منزلى مى گذشت، زهیر در آن جا فرود مى آمد و به آسایش مى پرداخت و با تمام قدرت مى كوشید كه با حسین (ع) رو به رو نشود و چهره به چهره نگردد! چرا؟! موقعیت اجتماعى زهیر ایجاب مى كرد كه چنین كند. چون كه از یاران على (ع) و آل على به شمار نمى رفت و با این خاندان سر و كارى نداشت، ولى از هواخواهان عثمان بود و از نزدیكان حكومت یزیدى و از یاران دستگاه حاكم به شمار مى رفت.
از طرفى، حسین (ع) را خوب مى شناخت و براى خاندان على (ع) احترامى بسزا قایل بود و نمى خواست، در قتل پسر على سهمى داشته باشد. او مى خواست بى طرف بماند، دوستى خود را با امویان حفظ كند و با حسین (ع) نیز ستیزه نكرده باشد. چهره به چهره شدن با حسین (ع) خلاف این روش بود. گزارش به یزید داده مى شد كه زهیر با حسین (ع) ملاقات كرده! اگر حسین از وى كمك بخواهد، چه كند؟ به حسین كمك كند، از دوستان و هم گامان خود، بریده، اگر كمك نكند، نافرمانى حسین (ع) روا نیست.
پسر على است، پسر فاطمه است، بزرگوار است. تنها یادگار پیغمبر اسلام است. چگونه مى شود، فرمان او را اطاعت نكرد، جواب خدا را چه بدهد، با آتش دوزخ چه كند؟
بى طرفى بهترین راه است، پس باید كاروان زهیرى در جایى فرود آید كه احتمال رو به رو شدن با حسین در آن جا نباشد. زهیر چیزى را مى خواست و سرنوشت چیز دیگر!
بیابان خشك و گرم عربستان، منزل هاى دور و دراز دارد و كاروانیان را مجبور مى سازد كه در منزلى فرود آیند؛ بخواهند و یا نخواهند، و كاروان زهیر، مجبور شد، در سرزمینى فرود آید و با كاروان حسین هم منزل گردد. سرزمینى كه از عثمانى، علوى آفرید و از یزیدى، حسینى ساخت.
خیمه هاى زهیریان، در جایى زده شده بود و سراپرده هاى حسینیان در كنارى افراشته گردیده بود. حسین (ع) مى دانست كه زهیر، دلیر است، جوان مرد است، سرشناس است، سخنور است، تواناست، داناست. پس ‍ حیف است كه با این همه شایستگى، از انسان ها دور باشد و در زیر پوشش جانوران بنى امیه قرار گیرد و آزاده اى از آزادى برخوردار نشود و شایسته نیست گوهرى گران بها، در ویرانه اى جاى داشته باشد و بشرى شایسته افراشته نگردد.
در این منزل نیز، زهیر احتیاط را از دست نداد. به قدر توانایى كوشید كه از حسین (ع) دور باشد و به وى نزدیك نشود، حسین، بر ضد حكومت، قیام كرده و زهیر از یاران حكومت است. حكومت وقت، از یاران خود انتظار دارد، با دشمنانش دشمنى كنند و سر كشان را بركوبند و نزدیك شدن به آن ها، بزرگ ترین جرم حساب مى شود.
زهیر، در خیمه اش نشسته بود و با بستگانش به غذا خوردن مشغول بود كه ناگاه قامت رعناى فرستاده حسین پیدا شد و سلام كرد و گفت:
زهیر! ابو عبدالله حسین بن على، تو را مى خواهد!
زهیر، از آن چه مى ترسید، با آن رو به رو گردید، از وحشت نتوانست سخنى بر زبان بیاورد، راه اندیشیدن بر وى بسته شده بود، چنین وضعى را پیش ‍ بینى نكرده بود، متحیر شد چه كند! پیام حسین را نادیده انگارد و از فرمان وى سرپیچى كند! یا به یزید پشت كرده به سوى حسین برود، هر دو كار، خلاف بى طرفى است كه هدف او بوده است. اكنون، جایى است كه نقشه بى طرفى قابل اجرا نیست.
سكوتى عمیق حاضران را فرا گرفت. لقمه ها، از دهان افتاد، غذا فراموش ‍ شد، سفره فراموش شد، سخن فراموش شد. قاصد حسین ایستاده، وضع را مى نگرد و در حیرت فرو رفته از خود مى پرسد: این سكوت چیست، چرا زهیر نمى آید و چرا نمى گوید: نمى آیم، فشارى كه از طرف حسین در كار نیست، زهیر در پاسخ گفتن آزاد است!
دقیقه اى چند بدین منوال گذشت، و زهیر نتوانست تصمیم بگیرد ((لا)) بگوید یا ((نعم))؛ آرى یا نه.
روزنه اى از نور، باید، تا زهیر را از تاریكى تحیر و دو دلى نجات بخشد و تصمیم بگیرد.
حساس ترین ساعت عمر زهیر بود، ساعتى كه بر سر دو راهى مرگ و زندگى قرار گرفته بود. زهیر، از قدرت حكومت خبر داشت، یاران حسین را هم شناخته بود. مى دانست كه حسین (ع) كشته خواهد شد و هر كس با حسین باشد، كشته مى شود. مى دانست كه حرم حسین (ع) به اسارت خواهد رفت و مى دانست كه حسین، وى را براى چه مى خواهد. مى دانست كه راه حسین راه بهشت است و راه یزید راه دوزخ، آن سعادت است و این شقاوت.
ناگهان برقى زد و بانویى سكوت را شكست و قدرت تصمیم گرفتن را به زهیر باز گردانید. این بانو، به جز، دلهم، همسر زهیر، كسى نبود.
دلهم گفت: زهیر! پسر رسول خدا، تو را مى خواهد و تو نمى روى!؟ سبحان الله! برو ببین چه مى گوید، سخنش را بشنو و بازگرد!
وه كه زن خوب، چه چیز خوبى است!
زهیر، به زودى از جاى برخاست و به سوى حسین روان گردید. دیرى نپایید كه بازگشت. لبخندى بر لبانش نقش بسته بود، غم از چهره اش زدوده شده بود، گونه هایش شاداب گردیده بود. ظلمت رفته بود و نور باز آمده بود، بى طرفى رفته بود و یك طرفى برگشته بود.
كسى ندانست كه در آن مدت كوتاه، حسین (ع) با زهیر چه گفت و زهیر چه شنید.
زهیر كه ره خرگاه خرد رسید، گفت: خیمه مرا ببرید و در كنار خیمه حسین بزنید.
رودى به دریا پیوست و زهیر یزیدى، حسینى گردید. از تنگناى ظلم بیرون شد، در فراخناى عدل قرار گرفت، عثمانى رفت و علوى باز آمد. وه كه سعادت چگونه به سراغ آدم مى آید!
زهیر، یاران را مخاطب قرار داده گفت: هر كس از من پیروى مى كند، با من خواهد بود و گرنه ساعت وداع است.
سلمان بجلى، پسر عموى زهیر، به زهیر پیوست و حسینى گردید و روز شهادت پس از آن كه نماز ظهر را با حسین خواند، شهید شد. زهیر، از دنیا و ما فیها، چشم پوشید، و به حسین پیوست، و با حسین بود و با حسین جان داد. هم اكنون در آن جهان نیز با حسین (ع) است.
زهیر با همسر عزیز خود وداع كرده گفت: باید نزد خویشانت بروى، تا از جانب من به تو آسیبى نرسید. مال و منال زن را به وى پس داد و زن را با پسر عمویش به قبیله اش فرستاد.
دلهم بگریست و با شوهر عالى قدر خود وداع كرد و گفت: خدا یار و یاورت باشد براى تو خیر بخواهد. در این دم آخر، یك خواهش از تو دارم: روز قیامت، هنگامى كه به حضور رسول خدا (ص)، جد حسین شرفیاب شدى، مرا یاد كن و از یاد مبر.
همسر با وفا، پس از شهادت شوهر، كفنى گران بها براى پیكر وى فرستاد. آورنده كفن كه به كربلا رسید، پیكر مقدس امام را بى كفن یافت، كفن را بر تن امام بپوشانید و كفنى دیگر، به تن زهیر كرد.
زهیر، سردارى بود رشید و فرماندهى بزرگ، نابغه نظامى، سخنورى توانا و دانشمند، و از سران قبیله بجیله و بزرگان عرب به شمار مى رفت.
با آن كه در تمام عمر در صف عثمانیان قرار داشت، براى على (ع) و آل على احترامى قایل بود و همین فضیلت، رهنمایى اش كرد و بزرگ ترین سعادت ها را به وى ارزانى داشت.
زهیر در خدمت حسین (ع) قرار گرفت و در ركاب حضرتش به سوى كوى شهادت راهى گردید.
در نخستین برخورد حسین (ع) عبا پیش قراولان سپاه یزید به سردارى حر، كه حسین، یاران خود را فرمود: هر كس خواهد با وى بماند و هر كس خواهد برود.
در راه خدا جبرى در كار نیست و راه شهادت، راه آزادى است، شهادت جز با آزادى محقق نمى شود. زور و زر را در مكتب شهادت، راهى نیست.
پس حسین (ع) چنین گفت: ((آیا نمى بینید كسى كه به حق عمل نمى كند و احدى بدان پاى بند نیست؟ آیا نمى بینید احدى از باطل دورى نمى كند و این مردم از آن نمى پرهیزند؟! این جاست كه مؤ من، خواهان شهادت و دیدار خداى مى گردد. من، مرگ را به جز خوش بختى، و هم زیستى با ستم گران را به جز بد بختى نمى دانم)).
پیشواى شهیدان، در این گفتار، انگیزه قیام خود را بیان كرده و هدف از شهادت و وقت شهادت را روشن ساخته و این مشكل اجتماعى را حل مى كند.
هدف از شهادت، اقامه حق و بر پا داشتن آن و سرنگون كردن باطل است. تا مردم حق را بشناسند و از باطل بهراسند. وقت شهادت، وقتى است كه حق از میان رفته و ناشناخته شده و كسى بدان پاى بند نباشد و از ارتكاب باطل پرهیز نكند. این وقت است كه مرگ براى مردم با ایمان، سعادت است، و زندگى شقاوت خواهد بود.
اكنون به پاسخ زهیر گوش مى دهیم كه به حسین چه گفت:
زهیر، از جاى برخاست. نخست حمد خداى را به جاى آورد. سپس، در پاسخ پیشوا چنین گفت: اى پسر پیغمبر! آن چه گفتى شنیدیم، اگر دنیا براى ما همیشگى بود و ما در آن جاودانى بودیم و یارى و جان بازى در راه تو، ما را از زندگى جاوید محروم مى ساخت، ما از دنیا مى گذشتیم و به تو مى پیوستیم، چه برسد كه زندگى جاودانى نیست و كسى در این جهان نمى ماند.
حسین (ع) براى زهیر دعا كرد.

دو راهى شهادت (5)

2 این فرمان از ابن زیاد، براى حر رسید: حسین (ع) را در جایى فرود آور، كه نه آبى باشد و نه گیاهى! حر، بر حسین (ع) تنگ گرفت! و راه برا بر آن حضرت ببست!
زهیر كه به ارزش جنگى سپاه حر، پى برده بود و نقشه جنگ را تنظیم كرده بود، شرفیاب شد و حضور پیشوا عرض كرد: اكنون جنگ با این ها آسان است، در آینده كمك هایى به آن ها خواهد رسید كه توانایى برابر را نخواهیم داشت.
پاسخ امام چنین بود:
((من جنگ را آغاز نمى كنم)).
پیشوایى كه خداى براى بشر تعیین كرده، صلح جوست و جنگ طلب نیست. وظیفه چنین كسى، زنده كردن نه كشتن. وقتى به سوى جنگ دست مى برد كه دفاع از بشریت باشد؛ چنین دفاعى، حیات بخش است و مهر است بر بشر.
اگر جنگ مى شد، سپاه حر تار و مار مى گردید، خبر پیروزى حسین (ع) بر پیش قراولان سپاه یزید، كوفه را دگرگون مى ساخت. كوفیان، مى دیدند كه ورق برگشته و حساب ها غلط در آمده، بر ابن زیاد شورش مى كردند، نه تنها كمكى به دشمن نمى رسید، بلكه براى حسین مى آمد و پیروزى قطعى مى شد. ولى حسین (ع) در راه شهادت، گام بر مى داشت نه راه پیروزى. شهادت، حق را نشان مى داد چنان كه نشان داد، ولى پیروى، نشان نمى داد چنان كه پیروزى پدرش على (ع) در جهاد جمل حق را نشان نداد، جملیان مجتهد بدند! علویان نیز مجتهد بودند! و هر دو بر حق! این سخن منصفان آن ها بود و گرنه، تا زمان احمد حنبل، على را خلیفه چهارم رسول خدا نیز نمى دانستند! و احمد دعوت به چهار یار را آغاز كرد و به اعتراضات پاسخ گفت.
زهیر، كار دگرى كرد و نقشه اى دیگر ریخت؛ به قلعه اى در آن بیابان اشاره كرد و گفت: این قلعه، باروى محكمى دارد و قابل تسخیر نیست؛ در كنار رود فرات واقع است و خطر تشنگى در آن وجود ندارد. شایسته است بدان جا برویم و متحصن شویم.
حسین (ع) باز هم نپذیرفت.
تحصن در قلعه، پیروزى در پى داشت. سپاه آن زمان، قدرت بر قلعه گشایى نداشت. جنگ طول مى كشید و دراز شدن جنگ، به سود حسین (ع) بود و به یقین، پیروزى را در پى داشت. حسین، به سوى كوى شهادت مى رفت، نه به سوى دشت پیروزى.
اگر حسین (ع) پیروز مى شد، گفته مى شد: پسر پیغمبر، با خلیفه پیغمبر، بر سر حكومت جنگیدند و پسر پیغمبر، حكومت را در دست گرفت. ولى یزید شناخته نمى شد و باطل، حسین شناخته نمى شد و حق. هر دو مجتهد بودند! هر دو آدم خوبى بودند! هر دو حكومت خواه! باطلى كه در جهان وجود نداشت! هر چه بود حق بود. یزید حق بود! حسین هم حق بود!
دل ها را به سوى حق خواندن، با پیروزى شمشیر ممكن نیست، پیروزى شمشیر، گونه اى است و پیروزى حق، گونه اى. حسین (ع) پیروزى حق را طالب بود، نه پیروزى شمشیر.
سرانجام، حسینیان در كربلا فرود آمدند و یزیدیان، در برابر آن ها قرار گرفتند.
عصر روز نهم محرم سال شصتم هجرى، حمله یزیدیان، بر حسینیان آغاز شد و تلاش سیاسى عباس، سردار شهیدان، یك شب حمله را به تاءخیر انداخت.
زهیر، همراه عباس بود، عباس كه نزد حسین (ع) بازگشت، زهیر و یاران دگر، در برابر سپاه یزید بایستادند و عباس به تنهایى بازگشت. در این هنگام، حبیب، به زهیر گفت: وقت پند و اندرز است و وعظ و ارشاد. تو سخن مى گویى یا من؟
زهیر پاسخ داد: چون این فكر به خاطر تو رسیده است، تو سخن بگوى.
حبیب به سخن پرداخت و پند گفتن گرفت.
عزره یكى از یزیدیان بدو گفت: تو همیشه خود ستایى مى كنى؟!
زهیر به سخن آمد و به او چنین پاسخ داد: خداى حبیب را ستوده و هدایت كرده، اى مرد! از خدا بترس، من خیر خواه تو هستم.
اى عزره! تو را به خدا سوگند مى دهم كه آن كس نباشى كه گمراهان را یارى كرده، تا پاكیزگان را بكشند!
عزره گفت: زهیر! تو این كاره نبودى! ما تو را از شیعیان اهل بیت نمى دانستیم! تو عثمانى بودى و با علویان سر و كارى نداشتى!
زهیر گفت: از وضع كنونى من، پى نمى برى كه من چه كاره هستم و علوى شده ام، به خدا، نامه اى براى حسین (ع) ننوشتم و رسولى به حضورش ‍ نفرستادم و وعده یارى نكردم، ولى از حج كه برگشتم، راه من و او یكى شد و دیدارى دست داد، جدش رسول خدا به یادم آمد و منزلتى كه پیش ‍ جدش دارد به خاطر آوردم و چون مى دانستم كه شما مردم با او چه خواهید كرد، خواستم كه یارى اش كنم و در زمره یاورانش باشم و با جانم از جانش ‍ دفاع كنم. شما كسانى هستید كه حق خدا را پامال كردید! حق رسول خدا را پا مال كردید! سخن زهیر بدین جا رسید، عباس از نزد حسین بازگشت و زهیر به سخن خود پایان داد.
روز نهم به سر آمد و شب دهم، بال و پر گشود. حسین (ع) در انجمنى از اصحاب و بنى هاشم سخن گفت و همه را آزاد گذارد و گفت: هر كس كه مى خواهد برود، من بیعتم را از همه برداشتم.
تنى چند وفادارى خود را اعلام داشتند، یكى از ایشان، زهیر بود كه چنین گفت: به خدا، دوست مى دارم كشته شوم و زنده گردم، دوباره كشته شوم و زنده گردم و هزار بار چنین شود، تا حضرتت و اهل بیتت زنده بمانید. این كه یك بار كشته شدن بیشتر نیست.
بامدادان كه ساعت جنگ فرا رسید، زهیر، از طرف حسین (ع) آمد به فرماندهى جناح راست سپاه حسینى تعیین گردید. این افسر نام دار، پیش از آن كه آتش جنگ بر افروخته گردد، لباس رزم بر تن كرد و غرق آهن و فولاد گردید و پس از كسب اجازه از حسین (ع) سوار شد و به سوى یزیدیان رفته سخن آغاز كرد و چنین گفت:
اى مردم كوفه! از عذاب خداى بترسید و بهراسید. وظیفه مسلمانى، خیر خواهى كردن و پند دادن است و تا شمشیر میان من و شما به كار نرفته و جدایى نینداخته، همه با هم برادریم و به یك دین پاى بندیم. هنگامى كه شمشیر به كار افتاد، دیگر برادر نیستیم و یك ملت نخواهیم بود. شما گروهى مى شوید و ما گروهى!
اى مردم! خداى، عترت رسول خدا را، در میان ما قرار داده و روش ما را با ایشان مى نگرد. من شما را به یارى پسر پیغمبر، دعوت مى كنم. بیایید از ابن زیاد ظالم، دست بردارید و به سوى پسر فاطمه بگرایید. شما، در دوره حكومت زیاد و پسرش، جز ستم، جز عذاب، جز كشتار، چیزى ندیدید! چه چشم هایى كه كور كردند! چه دست و پاهایى كه قطع كردند! گوش ها و بینى ها بریدند! پیكرها را به شاخه هاى درختان خرما، به دار آویختند! نیكان شما را كشتند، قاریان قرآن را به قتل رسانیدند! با حجر بن عدى و یارانش ‍ چه ها كردند! با هانى و همانندانش چه ها كردند!

یزیدیان، به جاى نصیحت پذیرى، به دشنام دادن پرداختند و ابن زیاد و پدرش را ستودند! پس سوگند خوردند كه ما امام تو را مى كشیم و هر كس - با اوست مى كشیم! و از امام تو، دست بردار نیستیم، نگران كه تسلیم شود و یارانش را نزد ابن زیاد بفرستیم.
زهیر، فریاد برآورده گفت: آهاى بندگان خدا! پسر فاطمه، براى یارى، شایسته تر از پسر سمیه است. اگر یارى اش نمى كنید، دست از كشتنش ‍ بردارید.
شمر كه از سران سپاه یزید بود، از تاءثیر سخنان زهیر بیم ناك بشد و احساس خطر كرد و خواست وى را خاموش كند. تیرى به سوى زهیر رها كرده و فریاد كشید: ساكت شو، خداى تو را خفه كند. چقدر پر چانه و پر گویى! زهیر، كه شمر را مى شناخت و از سابقه وى آگاه بود، گفت: اى توله سگ! من با تو سخنى نمى گویم، تو جانورى بیش نیستى. گمان ندارم، از قرآن دو آیه بدانى! مژده باد سرافكندگى روز قیامت. عذاب الیم خداى در انتظار تو خواهد بود.
شمر گفت: همین دم، تو را و امام تو را خواهیم كشت!
زهیر گفت: مرا از مرگ مى ترسانى؟! به خدا مرگ با حسین (ع) از زندگى با تو و امثال تو عزیزتر است.
پس به سپاه كوفه روى كرده گفت:اى بندگان خدا!این سنگ دل سبك مغز، گولتان نزند و شما را از دین بر نگرداند. شفاعت محمد (ص) نصیبت كسى نخواهد شد كه خون فرزندش را بریزد و یاران و یاورانش را بكشد! در این وقت، فرستاده امام، زهیر را از پشت سر، آواز داده گفت:
امام مى فرمایند: ((بازگرد، نزد ما بیا، خیر خواهى و نصیحت این مردم را به حد اعلا رسانید. اگر مؤ من آل فرعون، خیرخواهى كرد و قوم خود را از فرعون پرستى، به خدا پرستى خواند،، تو نیز چنین كردى)). زهیر اطاعت كرد و به سوى حسین (ع) بازگشت.
جنگ در گرفت.
شمر و سربازانش، خیمه گاه حسین (ع) را مورد حمله قرار دادند و شمر فریاد كشید:
آتش بیاورید تا خیمه ها را و هر كه در آن هاست بسوزانم! زنان و كودكان، از خیمه ها، بیرون ریختند و پناه گاهى مى جستند.
حسین (ع) به شمر خطاب كرد:
مى خواهى خانه و خاندان مرا بسوزانى! خدا تو را بسوزاند.
در این هنگام، زهیر با ده تن از سربازانش چنان برق آسا بر شمر حمله كرد كه وى را مجبور به عقب نشینى ساخت و ابو عزره خویشاوند شمر را بكشت. حمله، دفع شد و زهیر نگذاشت گزندى به خاندان حسین برسد.
شمر، پس از عقب نشینى، از سوى دیگر، حمله را آغاز كرد. زهیر و سربازانش به دفاع پرداختند و آن قدر كوشیدند تا یكایك سربازان كشته شدند، ولى حمله دفع شد. زهیر چندى به تنهایى بجنگید و سپس دست از جنگ برداشته، به سوى حسین، بازگشت. در این هنگام، سردار بزرگ سپاه یزید، حر، تو به كرده بود و به حسین پیوسته بود و آماده جهاد بود. زهیر با حر، فرمانده دلیر، هم چون دو نره شیر، حمله اى سخت بر سپاه یزید كردند، دلیرانه به جنگ پرداختند. یزیدیان دیروز و حسینیان امروز، با یزیدیان دیروز و امروز به جهاد پرداختند. فداكارانه مى كوشیدند و جان بازانه مى جنگیدند. هر كدام كه محاصره مى شد، دیگرى نجاتش ‍ مى داد. نبرد ادامه یافت تا حر شهید گردید. دگر باره، زهیر تنها ماند و به سوى حسین بازگشت.
ساعت ظهر فرا رسید، حسین خواست با باقى مانده یاران، نماز ظهر به جاى آورد، آن هم نماز در حال جنگ، كه آدابى ویژه دارد. حسین، نماز را به جاى آورد، و زهیر به حسین اقتدا كرد و نماز خواند.
نماز كه به پایان رسید، زهیر یك تنه به میدان تاخت و چنان جنگى كرد كه نا آن روز چشمى ندیده و گوشى نشنیده بود.
سردار دلیر، در حال جنگ فریاد مى كشید و مى گفت: منم زهیر، منم پسر قین، من با شمشیر از حسین دفاع مى كنم.
گه گاه از میدان باز مى گشت و در برابر حسین مى ایستاد و از دیدارش نیرو مى گرفت و مى گفت: اى رهبر من و رهنماى من! جانم فداى تو باد. امروز، جدت رسول خدا را دیدار مى كنم، امروز، پدرت على را دیدار مى كنم، امروز برادرت حسن را دیدار مى كنم. امروز، عمویت جعفر طیار را دیدار مى كنم.
اى سرور من! هر سعادتى كه دارم، از تو دارم....
مرد افسانه اى و نابغه نظامى عرب، گویا گذشته خود را به یاد آورده بود و شادان بود كه گذشته گذشت. امروز، روز حیات است، امروز، روز سعادت و شهادت است، امروز، روز دیدار است. روزى است كه گذشته را جبران مى كند.
پس، زهیر به میدان بازگشت و به نبرد پرداخت و بكوشید تا شربت شهادت بنوشید.
حسین را دیدند كه بر كشته زهیر ایستاده مى گوید: ((خداى كشندگان تو را، لعنت كند و از رحمت خود، دورشان گرداند!)).
3 از خواند جهاد حماسه آفرین زیهر كه فارغ شدیم، به داستان عبیدالله جعفى چشم دوزیم. هر دو، در راه با حسین ملاقات كردند، هر دو، از سوى حسین دعوت گردیدند؛ یكى سر افراز گردید و دیگرى سر به زیر! زهیر به شرف دیدار رسول خدا، على مرتضى، حسن مجتبى، جعفر طیار، نایل آمد، عبید محروم گردید! عبیدالله جعفى، دلیرى بود چابك، شمشیر زن، وم شاعرى بود توانا و از نامیان عرب و بزرگان شهر كوفه به شمار مى رفت. در راه كربلا با حسین ملاقات كرد. پیشوا بدو فرمود:
((تو مردى هستى گنه كار! بیا و توبه كن و مرا یارى كن، جدم رسول خدا (ص) در پیشگاه خداوند، از تو شفاعت مى كند. اگر تو به نكنى، به كیفر اعمالت خواهى رسید)).
عبید، نپذیرفت و دست رد به سینه سعادتى كه بدو روى كرده بود، گذارد. ولى پس از شهادت امام، بسیار بسیار پشیمان گردید و در پشیمانى خود، شعر مى سرود و مى خواند. لیكن پشیمانى سودى نداشت.
زهیر كجا و عبید كجا، زهیر، فرصت را غنیمت شمرد. عبید، فرصت را از دست داد! زهیر، در خوش بختى جاویدان به سر مى برد، و عبید در پشیمانى جاویدان!

رونمایی آیفون 4؛ باریك‌ترین تلفن هوشمند جهان
استیو جابز آیفون 4 را كه زیباترین و دقیق‌ترین دستگاه ساخته شده توسط اپل است، رونمایی كرد.

به گزارش سرویس ارتباطات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، استیو جابز، مدیر اجرایی اپل در سخنرانی افتتاحیه كنفرانس طراحان جهانی (WWDC) این شركت، مدل جدید آیفون را با توصیف آن به‌عنوان باریك‌ترین تلفن هوشمند جهان و دقیق‌ترین و زیباترین دستگاه ساخته شده در اپل تاكنون معرفی كرد.



جابز در این كنفرانس كه در سانفرانسیسكو برگزار می‌شود، آیفون 4 را بزرگ‌ترین جهش به جلو از زمان ساخت نخستین مدل آیفون عنوان كرد.

آیفون جدید از شیشه و فولاد ضدزنگ ساخته شده و یك دوربین پنج مگاپیكسلی با فلش LED در جلو دارد؛ هم‌چنین وضوح نمایشگر آن چهار برابر مدل قبلی آیفون 3GS بوده و می‌تواند ویدیوهایی با كیفیت HD را ضبط و ویرایش كند.

استیو جابز برای نشان دادن ویژگی مكالمه ویدیویی FaceTime در آیفون 4 با جونی آیو، مدیر طراحی اپل تماس ویدیویی گرفت.

آیفون 4 از پردازنده A4 اپل استفاده می‌كند كه به گفته جابز، سرعت و كارآمدی بیش‌تر و هم‌چنین عمر باتری بالاتری را فراهم می‌كند.

باتری در آیفون جدید امكان مكالمه تا هفت ساعت را فراهم می‌كند كه نسبت به پنج ساعت در مدل قبلی بهبود قابل توجهی محسوب می‌شود؛ هم‌چنین این باتری مرور اینترنت برروی شبكه سلولاری را تا شش ساعت و برروی وای فای را تا 10 ساعت تامین می‌كند.

اپل هم‌چنین جزییات بیش‌تری در مورد سیستم عامل جدید خود معروف به iOS4 برای آیفون، آی پد و آی پاد تاچ فراهم كرد.

این به‌روزرسانی نرم‌افزاری با امكان‌پذیر كردن انجام چندین كار هم‌زمان یا مولتی تسكینگ در آیفون، به كاربران اجازه می‌دهد برنامه‌های خود را در پوشه‌ها سازماندهی كنند.

گوشی جدید اپل تحت قرارداد دو ساله AT&T با ظرفیت ذخیره‌سازی 16 گیگابایت، 199دلار و با ظرفیت 32 گیگابایت، 299 دلار در آمریكا قیمت خواهد داشت؛ ‌آیفون 3GS كه سال گذشته معرفی شد، هم‌چنان به قیمت 99 دلار موجود خواهد بود.

اسرار مربوط به جدیدترین دستگاه اپل در ماه آوریل و هنگامی كه وبلاگ فن‌آوری گیزمودو نمونه مفقود شده از این دستگاه را به قیمت پنج هزار دلار خریداری و تصاویر آن را منتشر كرد تا اندازه‌ای از بین رفت.

اپل خواستار بازپس‌گیری این دستگاه شده و مقامات درباره احتمال نقض قانون با اقدام مذكور دبیر گیزمودو دست به تحقیق زدند. گیزمودو در میان مخاطبان مراسم سخنرانی امسال جابز حاضر نبود زیرا اپل به تقاضای این سایت برای شركت در كنفرانس WWDC پاسخی نداد.

ثبت رکورد تازه در ترافیک شبکه/ جام جهانی رکورد اوباما را شکست / بازدید 12.1 میلیون کاربر اینترنت در دقیقه محاسبات جدید پایگاه Akamai نشان می دهد تب فراگیر جام جهانی از روز جمعه اینترنت را به سوی ثبت رکوردی جدید سوق داده است. به گزارش خبرگزاری مهر، ترافیک سایتهای خبری در سرتاسر جهان افزایشی ثابت را از 6 صبح به وقت شرقی (زمان در منطقه نیمکره غربی) آغاز کرده و 6 ساعت پس از آن یعنی در حدود ظهر به نقطه اوج خود رسید. در این نقطه از افزایش ترافیک در دقیقه 12.1 میلیون کاربر از سایتهای خبری دیدن می کردند. با نزدیک شدن به عصر این ترافیک کاهش پیدا کرد اما به صورت ثابت در بالاتر از حد نرمال باقی ماند. نمودارها نشان می دهند در زمان برگزاری بازی مکزیک و آفریقای جنوبی، اینترنت بسیار فعال بوده و ترافیک بازدید از آن در حین انجام بازی فرانسه و اروگوئه نیز به همان شکل سنگین باقی مانده است. ترافیک شبکه به مناسبت آغاز بازی های جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی در روز جمعه از رکورد 8.5 میلیون بازدید در دقیقه، رکورد پیشین بیشترین بازدید از شبکه که به پیروزی باراک اوباما در انتخابات ریاست جمهوری سال 2008 آمریکا اختصاص داشت نیز پیشی گرفته است. بیشترین تقاضا برای بازدید از اینترنت به کشورهای آمریکایی و اروپایی اختصاص داشته اما بار ترافیک شبکه در تمامی مناطق سنگین گزارش شده است. بر اساس گزارش سی نت، از عصر روز شنبه ترافیک شبکه بر روی سایتهای خبری با 5.7 میلیون بازدید در ثانیه همچنان سنگین بود و خبر از تبی می داد که امروز و روزهای دیگر نیز در میان اینترنت در حال گسترش خواهد بود، تب جام جهانی!