تبیان، دستیار زندگی

" وبلاگ دلها با یاد خدا آرام می گیرد"

 راه ، همان راه بود

 اما

 هنگام آمدن به شهرِ تو

 نزدیک بود و آسان

 و هنگام بازگشتن ،

 دشوار و بیکران !

        .....

 راه ، یکی بود

 اما

 یکبار، با پــای  مشتاقِ دیدار

 و یکبار بـا پـــای ِ مهجور از یــار ...

 امشب به یادت باز افتادم غریبه

 گل کرده یادت باز در یادم غریبه

 می گریمت در پشت این دیوار مسدود 

 کی می رسد پیش تو فریادم غریبه

 ویران شدم سهم من از بودن همین است 

 ویرانه ام، ویرانه بنیادم غریبه

 ای کاش هرگز عشق در من گل نمی کرد 

 ای کاش هرگزدل نمی دادم غریبه

 برگرد پیش خاطرات خسته من

 من مال تو با هر چه ابعادم غریبه 

 از شوق می مردم اگر حتی خداوند  

تنها ترا یک لحظه می دادم غریبه

" می دادم = به من می داد"

 محمد (ص) آمد و گفت :
                                         فردایی هم هست
                                                                 و رفت....


          آمدنش
                     ماندنش

                             و رفتنش همه برای تو بود

                                                               باور کن ...

هزار و سیصد و هشتاد و چهار ، یادت هست؟!

گریز من و تو از این حصار ، یادت هست؟!

نگاه سرد تو در گرمی دلم می سوخت

کنار پنجره ای بی غبار ، یادت هست؟!

گذشته بودی از این قصه های تکراری

به اسب چوبی دوران ، سواریادت هست؟!

منم که مست و تهی بودم از همین تکرار

تو طعم آن می بی اعتبار ، یادت هست؟!

درون چشم تو راز دلت نمایان بود

هنوز شور و نشاط قرار ، یادت هست؟!

به بوسه های قدیمی دوباره رو کردیم

هزار بوسه بر انگشت یار ، یادت هست؟!

من و تو میوه ی ممنوعه لب به لب خوردیم!

بگو که دلهره ی انتظار یادت هست؟!

تمام بد نظران را به سجده آوردیم –

- تو ماه اول بعد از بهار یادت هست؟!!

«سه شنبه آمدی ، چهار شنبه رفتی!»

                             این همه خاطره از کجا آمد؟!

        پلک که بر هم می گذاری

         سراسیمگی آفتاب است و

         بی تابی دریا 

         و

                 سرگردانی ماه

        نگاه تو

         آرامشی ست که مرا

         به کوچه پسکوچه های زادبومم می کشاند

         و با نگاه توست

         که تلخی این خاک بی نام را

                                              تاب می آورم  

ورق می خورد شب، با پنجه ی تقدیر در باران

ومی رقصید عطر ِ كال ِ كاج ِ پیر در باران

نگاه ِ بـركه ، سرشارازتب رویای وارونه

دوستای خوبم!

خیلی خوشحال شدم اسم های قشنگتونو دیدم و محبت بی دریغتون رو چشیدم. تک تکتونو دوست دارم و برای همه تون آرزوی خوشبختی می کنم، الان وقته اذانه، ان شاءالله آرزوم مستجاب می شه.

ستاره

وقتش رسیده  حال و هوایم عوض شود

با  سارپشت پنجره  جایم عوض شود

هی کار دست من بدهد چشم های تو

هی  توبه بشکنم  و خدایم عوض شود

با بیت های  سر زده  از سمت ِ ناگهان

حس  می کنم  که قافیه هایم عوض شود

جای تمام  گریه ،  غزل های ناگــــــزیر

با قاه قاه ِ خنده ی بی غم عوض شود

سهراب ِ شعرهای من از دست می رود

حتی اگر عقیده ی  رستم عوض شود

قدری کلافه ام و هوس کرده ام  که باز

در بیت های بعد ،  ردیفم عوض شود

حـوّای جا گرفته  در این  فکر رنج ِ تلخ

انگــار هیچ وقـت  به آدم  نـمی رسد

تن  داده ام  به این که بسوزم در آتشت

حالا  بهشت هم  به  جهنم  نمی رسد

با این ردیف و قافیه  بهتر  نمی شوم !

وقتش رسیده  حال و هوایم  عوض شود

؟