تبیان، دستیار زندگی

کدام نقطه ی این خاک زیر پای تو نیست
کدام پاره ی خورشید آشنای تو نیست

بگو کدام نسیم شکفته در وادی است
که ذهنش آینه بندانی از صفای تو نیست

کدام جاده ، بگو ، می رساندم تا تو
کدام سوی افق را نشان جای تو نیست

منم که گمشده ام ای عزیز پیدایم
منم که هر نفسم گریه ای برای تو نیست

امید شیعه ! چرا از سفر نمی آیی
که زخم کهنه ی ما را به جز دوای تو نیست

زمین به ماتم غیرت نشسته است آقا
چرا به بام جهان بیرق لوای تو نیست

در انتظار تو این جان به تنگ آمده است
بیا بیا که به سرها به جز هوای تو نیست
 

بیا و ختم کن به چشم هایت انتظار را
به بی صدا تبسمی، صدا بزن بهار را

نبودن تو کوه را پر از سکوت کرده است
و دشت های خسته از قرون بی شمار را

به گوشه چشمی از تو دردها به باد می روند
بزن به زخم عشق آن نگاه شاهکار را

بیا که مدتی ست از میانه، نو رسیده ها
به گوشه رانده اند عاشقانِ کهنه کار را

تمام جمعه ها، زمین امیدوار می شود
که پرکنی از آفتاب، آسمان تار را

بریز خون تازه عبور زیر گام خود
رگان خشک جاده های خفته در غبار را

نشسته در غروب، روی زین اسب خسته اش
نظاره می کند گذشت تند روزگار را

»رکاب در رکاب تو، به سمت شعله تاختن«
برآور آرزوی واپسین این سوار را! 
  

محو توام امشب خبر از خویش ندارم
هر چند که آواره این فاصله زارم

یکبار دگر شور تو جاری شده , در من
یکبار دگر و هم تو برده است قرارم

آنسان که به مضراب , تو را زمزمه کردم
لبریز شد از گام تو آواز دو تارم

تقدیر چنان کرد که تا پای شکستن
هرگز سخن از نقض تو در بین نیارم

امید بر آن داشت که تا گاه رسیدن
چون عقربه ای ثانیه ها را بشمارم
 

امسال هم گذشت و دلی شعله ور نشد
چشمی برای غربت آیینه تر نشد

باران به چشم مردم ما محترم نبود
گل در میان کوچه ما معتبر نشد

امسال هم شبیه همان سال های پیش
یک شاخه شوق در دل من بارور نشد

مهتاب هر شب از سر این قریه می گذشت
از این همه ستاره کسی با خبر نشد

پایان نداشت فاصله ما و آسمان
این راه باز یک دو قدم بیشتر نشد

امسال نیز عاشقی انگار کفر بود
دردی درون سینه کس منتشر نشد

من ماندم و روایت تاریک این غزل
خورشید روی دفتر من جلوه گر نشد