تبیان، دستیار زندگی

ای بشارت بهشتی، ای ظهور ناگهانی
یک غزل به من نظر کن، با دو چشم آسمانی

در مقام از تو گفتن، ناتوان ناتوانم
می کنم تو را تکلم، با زبان بی زبانی

دیدن تو آرزویی، از تبار غیرممکن
پشت خلوت خیالم، مثل بوی گل، نهانی

می دوم نشانه ات را پابه پای بوی حسرت
می دوم نشانه ات را، پابه پای بی نشانی

تو، عبور یک خیالی، رد پا نمانده از تو
از کجا گذشته ای تو، ای نسیم ناگهانی؟!

رد قلب عاشقت را، از غزل گرفته ام من
ای تغزل مجسم، ای غزل ترین نشانی

کی ظهور می کنی تو، آفتاب عالم آرا؟
کی ظهور می کنی تو، ای فروغ جاودانی؟

حاجتی ندارم از تو، جز تبسم ظهورت
کی غبار غیبتت را، از دلم می تکانی؟!

پلک این پنجره خسته اگر باز شود
آسمان با دل بی حوصله دمساز شود

کیست در کوچه دلواپسی ام جز غم تو
تا دمی با من غربت زده همراز شود؟

بی تو ای همدم آبی تر از آهنگ طلوع!
بشکند بامم اگر تشنه پرواز شود

داغ تلخی ست به پیشانی خورشید اگر
آسمان با شب دلمرده هم آواز شود

ای تو خورشید! به پا خیز که با چشمانت
قفل صد صبح دل انگیز خدا باز شود
 

ای آفتاب سایه نشین لوای تو

هر شب جبین به خاک نهد پیش پای تو

برخیز دلبرا بنشین در رواق چشم
بگذار پا به دیده که چشم است جای تو

آه!

ای موعود سبز

در انتظار سرخت

تمام شب را

تا سحر

آه می کشم

و در پشت پنجره های تنهایی

تو را

گریه می کنم

چه شبها

که در خلوت کوچه های بارانی

تو را

صدا نکردم

مگر

در پناه چتر مهرت

آرام گیرم

معشوقه من!

نمی دانم

شب فراق عاشقان بیدل

کی

به پایان خواهد رسید؟

و غروب غیبت

و صبح حضورت

کی خواهد دمید؟

و آذرخش ذوالفقارت

پرده شب را

کی خواهد درید؟

و طنین یا لثارات الحسینت را

کی خواهیم شنید؟

آی آئینه دار خدا!

بیا و زمین را به نور پروردگارت روشن ساز!

 

 

 

 

 

 

به انتظار تو هر کوچه ای چراغانی ست
هوای چشم من از اشتیاق ، بارانی ست

چه روزها که به دیدارت آقتاب شتافت
کرشمه های تو اما همیشه پنهانی است

نسیم ، بوی بهار تو را خبر داده است
پرنده هر چه به عشق تو در غزلخوانی ست

به آبروی تو سوگند می دهم ، که بیا
و گرنه باغ شود خشک رو به ویرانی است

بیا به پای تو پرپر شده ست خرمن گل
ازین بهار ، درین لاله زار ، ارزانی ست

چو غنچه دل به گلی بسته ام که بی خار است
چه احتیاج به خضری که خود بیابانی ست

به دیدن تو اگر قالبم تهی نشود
قصیده می شوم از وصف تو که طولانی ست

چقدر فاصله داری مگر ستاره صبح ؟
حضور سبز تو دور از زمین ظلمانی ست ؟

به دوستان تو امروز اعتمادی نیست
که هر گروه ، گره خورده پریشانی ست

برای باز شناسی ، فراز گنبد عشق
کبوتر حرم آماده نگهبانی ست

شبی به شیوه شیرین ، کسی دلم را برد
قیافه مثل همین قافیه که نورانی ست

باز آی دلبرا که دلم بی قرار توست
وین جان بر لب آمده در انتظار توست

در دست این خمار غمم هیچ چاره نیست
جز باده ای که در قدح غمگسار توست

ساقی به دست باش که این مست می پرست
چون خم ز پا نشست و هنوزش خمار توست

هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان
آسایشی که هست مرا در کنار توست

سیری مباد سوخته تشنه کام را
تا جرعه نوش چشمه شیرین گوار توست

بی چاره دل که غارت عشقش به باد داد
ای دیده خون ببار که این فتنه کار توست

هرگز ز دل امید گل آوردنم نرفت
این شاخ خشک زنده به بوی بهار توست

ای سایه صبر کن که بر آید به کام دل
آن آرزو که در دل امیدوار توست

 

ای آنکه در نگاهت حجمی زنور داری
کی از مسیر کوچه قصد عبور داری؟

چشم انتظار ماندم، تا بر شبم بتابی
ای آنکه در حجابت دریای نور داری

من غرق در گناهم، کی می کنی نگاهم؟
برعکس چشمهایم چشمی صبور داری

از پرده ها برون شد، سوز نهانی ما
کوک است ساز دلها، کی میل شور داری؟

در خواب دیده بودم، یک شب فروغ رویت
کی در سرای چشمم، قصد ظهور داری؟

این های و هوی بی سر و پا می کشد مرا
برگرد آسمانی من دیر می شود

بی تو نگاه زمزمه ها محو یک سکوت
در بی صدای حادثه زنجیر می شود

ماییم و یک هزاره پر از بی کسی ببین
ممنوع می شود همه ی انتظارها

پاییز , اتفاق قدیمی کنار ماست
زندانی اند بی تو تمام بهارها

ای اتفاق دور , تو نزدیک می شوی ؟
کشتند چشم های مرا فکرهای کور

گفتند لحظه های پر از اشتیاق من
نزدیک می شود به تو آن اتفاق دور

از امام صادق علیه السلام روایت شده: مراد از ضایع كردن نماز، تأخیر از وقتش است، نه ترك كردن نماز.

پیامبر خاتم "صلی الله علیه و آله وسلم" : (المعده بیت کل داء و الحمیه راس کل دواء)  یعنی شکم؛ خانه هر دردی است و پرهیز سرآمد هر دوائی .