تبیان، دستیار زندگی

متأسفانه موضوع عید دانستن روز عاشورا بعد از حادثه كربلا كه از شیطنتهاى بنى امیه بود در میان گروههایى از مسلمانان نفوذ كرد و باقى و گویا هنوز هم در برخى از بلاد برخى ممالك اسلامى این سنت سراسر بدعت و ضد ارزش برقرار است.و من عجیب امرهم دعواهم محبة أهل البیت(ع) مع ما یفعلون یوم المصاب بالحسین(ع) من المواظبة على البر و الصدقة و المحافظة على البذل و النفقة و التبرك بشراء ملح السنة و التفاخر بالملابس المنتخبة و المظاهرة بتطیب الابدان... من أسباب الافراح و المسرات و اعتذارهم فى ذلك بأنه یوم لیس كالایام و انه مخصوص بالمناقب العظام و یدعون ان الله عزوجل تاب فیه على آدم فكیف وجب أن یقضى فیه حق آدم فیتخذ عیدا و لم یجب أن یقضى حق سید الاولین و الاخرین محمد خاتم النبیین (ع) فى مصابه بسبطه و ولده و ریحانته و قرة عینه و باهله الذین أصیبوا و حریمه الذین سبوا و هتكوا...⁽²⁵⁾

تهذیب الاحكام از شیخ طوسى از امام باقر(ع)

لزقت السفینة یوم عاشوراء على الجودى فأمر نوح(ع) من معه من الجن و الانس أن یصوموا ذلك الیوم.

و قال ابوجعفر(ع) اتدرون ما هذا الیوم؟ هذا الیوم الذى تاب الله عزو جل فیه على آدم و حوا(ع) و هذا الیوم الذى فلق الله فیه البحر لبنى اسرائیل فاغرق فرعون و من معه و هذا الیوم الذى غلب موسى(ع) فرعون و هذا الیوم الذى ولد فیه ابراهیم(ع) و هذا الیوم الذى تاب الله فیه على قوم یونس و هذا الیوم الذى ولد فیه عیسى بن مریم(ع) و هذا الیوم الذى یقوم فیه القائم(ع)⁽²⁶⁾

دعائم الاسلام از قاضى نعمان مصرى:

عن جعفر بن محمد(ع) انه قال استوت السفینة یوم عاشوراء على الجودى فأمر نوح(ع) من معه من الانس و الجن بصومه و هو الیوم الذى تاب الله فیه على آدم(ع) و هو الیوم الذى یقوم فیه قائمنا أهل البیت(ع)⁽²⁷⁾

شفا الصدور از حاج میرزا ابوالفضل طهرانى:

شیخ صدوق از جبله مكیه نقل كرده كه شنیدم از میثم تمار رضى الله عنه كه فرمود: والله مى‏كشند این امت پسر پیغمبر خود را در محرم در روز دهم. و هر آینه اعدا حق سبحانه و تعالى این روز را روز بركت قرار دهند و همانا این كار شدنى است و پیش گرفته است در علم خداى تعالى و من مى‏دانم او را به عهدى كه از مولایم امیرالمؤمنین(ع) به من رسیده ـ تا آنجا كه جبله مى‏گوید: ـ گفتم: چگونه مردم روز قتل حسین را روز بركت قرار دهند پس میثم بگریست و فرمود: حدیثى وضع كنند كه او روزى است كه خداى تعالى در او توبه آدم را قبول كرد ـ با اینكه خداى تعالى در ذیحجه توبه آدم را قبول كرد ـ و گمان مى‏كنند كه او روزى است كه خداى تعالى یونس را از شكم ماهى بیرون آورد ـ با اینكه خداى تعالى یونس را در ذیقعده از شكم ماهى برآورد ـ و گمان مى‏كنند كه او روزى است كه سفینه نوح بر جودى قرار گرفت ـ با اینكه استوارى سفینه در روز هجدهم ذیحجة بود ـ و گمان مى‏كنند كه او روزى است كه خدا دریا را براى موسى بشكافت ـ با اینكه این كار در ربیع الاول بود. ⁽²⁸⁾

در مجله الهادى كه سالهاى قبل از پیروزى انقلاب در قم منتشر مى‏شد شماره دوم سال هفتم در مقاله‏اى پیرامون عاشورا و روزه یهود در این روز بحث شده است. نویسنده آن مقاله معتقد است تمام روایاتى كه دلالت بر روزه گرفتن یهودیها در عاشورا دارد جعلى است و این قبیل روایات در جهت كار بنى‏امیه بوده كه موضوع كربلا و حادثه عاشورا را لوث كنند، وى مى‏نویسد :

فى واقعنا الحاضر لانجد اىّ یهود یصوم فى العاشر من محرم او یعده عیدا و لم یوجد فى السجلات التاریخیة ما یشیر الى انهم صاموا فى العاشر من محرم او عدوه عیدا... بل الیهود یصومون یوم العاشر من شهر تشرین و هو الشهر الاول من سنتهم فى تقویمهم و تاریخهم الا أنهم لا یسمونه یوم عاشوراء بل یوم او عید كیپور.⁽²⁹⁾

براى بررسى این مطالب لازم است به مصادر معتبرى كه درباره روزه یهود بحث كرده‏اند رجوع كنیم:

كتاب قاموس مقدس تألیف مستر هاكس آمریكایى:

روزه كفاره: روزه مهم سالیانه‏اى است كه با آرامى و استراحت و روزه در دهم ماه تشرین یعنى پنج روز قبل از عید خیمه‏ها نگاه داشته مى‏شد... كه فعلا این عید در دهه اول اكتبر واقع مى‏شود...⁽³⁰⁾

عاشورا اصلا نام روز دهم محرم نبوده است بلكه روز دهم ماه تشرین بوده است كه یهودیان از جمله یهودیان عرب در آن روز روزه كیپور مى‏گرفتند...

تشرین نام یكى از ماههاى تقویم یهود كه ماه اول سال عرفى و ماه هفتم سال دینى است و مطابق با قسمتى از سپتامبر و اكتبر فرنگى مى‏باشد... جشن سال نو در روزهاى اول و دوم تشرین برگزار مى‏شود یوم كیپور در روز دهم...⁽³¹⁾

التفهیم از ابوریحان بیرونى:

كبور چیست؟ ⁽³²⁾ دهم روز است از تشرین وزین جهت گاه گاه او را عاشورا خوانند ⁽³³⁾ فاما نام كبور اندر زبان عبرى كفاره گناهان است و این یك روز است كه بر جهودان روزه داشتن فریضه كرده آمد ... تو اندازه این روز بیست و پنج ساعت است و ابتدا كنند روز نهم پیش از آفتاب فرو شدن به نیم ساعت و تمام شود چون آفتاب فرو شود روز دهم و نیم ساعت بگذرد آنگه روزه بگشایند.⁽³⁴⁾

در گنجینه‏اى از تلمود نیز راجع به روزه روز كیپور مفصل بحث شده است ⁽³⁵⁾

الآثار الباقیة از ابوریحان بیرونى:

تشرین و هو ثلاثون یوما... و فی الیوم العاشر منه صوم الكبور و یدعى العاشورا و هو الصوم المفروض من بین سائر الصیام فإنها نوافل و یصام هذا الكبور من قبل غروب الشمس من الیوم التاسع بنصف ساعة الى ما بعد غروبها فی الیوم العاشر بنصف ساعة تمام خمس و عشرین ساعة ... و صومه كفارة لكل ذنب على وجه الغلط و یجب على من یصمه من الیهود القتل عندهم و فیه یصلى خمس صلوات و یسجد فیها ...⁽³⁶⁾

سفر لاویان تورات شانزدهم:

و این براى شما دائمى باشد كه در روز دهم ماه هفتم جانهاى خود را ذلیل سازید و هیچ كار مكنید... زیرا كه در آن روز كفاره براى تطهیر شما كرده خواهد شد و از جمیع گناهان خود به حضور خداوند طاهر خواهید شد...⁽³⁷⁾

ظاهر عبارات این كتابها موید همان مطلبى است كه در مقاله مجله الهادى آمده زیرا دهم تشرین با دهم محرم همیشه یك روز نیست بله ممكن است گاهى در یك روز هر دو واقع شوند در صورتى كه ظاهر روایات و مطالبى كه قبلا در این مقاله آوردیم این است كه یهود همواره در دهم ماه محرم روزه مى‏گرفتند.

اما با این وصف نمى‏توان قضاوت قطعى كرد زیرا خلاف واقع بودن آن همه روایت و گفتارهاى اهل لغت هم بعید به نظر مى‏رسد و شاید دو مطلبى كه در ذیل از دائرة المعارف فارسى و از مرحوم علامه حاج میرزا ابوالحسن شعرانى نقل مى‏كنیم بتواند این شبهه را دفع و یا دست كم ضعیف كند.

در دائرة المعارف فارسى آمده:

تقویم یهود به سبب قواعد گوناگونى كه براى تنظیم اعیاد دینى دارند پیچیده است سال دینى اول نیسان و سال عرفى از اول تشرین آغاز مى‏شود⁽³⁸⁾

علامه شعرانى رحمة الله علیه:

ابوریحان بیرونى و بعضى از مفسران كه اهل فن (نجوم) بودند گویند: نسى‏ء آن بود كه هر سه سال یك بار ماه بر عدد ماههاى سال مى‏افزودند و آن سال را سیزده ماه مى‏گرفتند تا ماهها از فصل خود تغییر نكند و محرم كه آغاز سال است منطبق با اول بهار باشد تقریبا چنانكه اكنون رسم یهود است در هر سه سال یك سال را سیزده ماه مى‏گیرند و ماههاى آنها قمرى است از محل خود در فصول شمسى تغییر نمى‏كند وعرب تقلید یهود مى‏كردند و بدین عمل قهرا ماهها از جاى حقیقى خود تغییر مى‏كردند آنكه عمدا حج را از ماهى به ماهى تغییر دهند بلكه این نتیجه افزودن یك ماه است و گرنه خود آنها همه ماهى را كه در آن حج مى‏كردند ذوالحجه نبود و اختلاف راویان در آن است كه آیا آن ماه زائد را چه نامیدند صفر یا محرم یا غیر آن و آن چندان مهم نیست....⁽³⁹⁾

قال العلامة الشعرانى رحمة الله علیه فی حاشیة الوافی:

اعلم ان یوم عاشورا كان یوم صوم الیهود و لا یزالون یصومون إلى الآن و هو الصوم الكبیر ⁽⁴⁰⁾و وقته الیوم العاشر من الشهر الاول من السنة و لما قدم رسول الله (صلى الله علیه و آله) المدینة كان أول سنة الیهود مطابقا لأول المحرم و كذلك بعده إلى أن حرم النسی و ترك فی الاسلام و بقى علیه الیهود إلى زماننا هذا فتخلف اول سنة المسلمین عن أول سنتهم و افترق یوم عاشورا عن یوم صومهم و ذلك لأنهم ینسئون إلى زماننا فیجعلون فی كل ثلاث سنین سنة واحدة ثلاثة عشر اشهر كماكان یفعله العرب فی الجاهلیة فصام رسول الله (صلى الله علیه و آله) و المسلمون یوم عاشورا كما كانوا یصومون و قال نحن أولى بموسى منهم الى ان نسخ وجوب صومه بصوم رمضان و بقى الجواز.

و قال فی الروض الانف انهم یعنى العرب كانوا ینقلونه یعنى اول المحرم على حسب الشهور الشمسیة.^{(41)
http://www.ashoora.ir/}

دشمنان اهل بیت و بنى‏امیه لعنة الله علیهم پس از حادثه كربلا با سوء استفاده از روایات مربوط به روزه بزرگداشت عاشورا مطلبى را عنوان و مطرح و تبلیغ كردند كه با اساس دین و مكتب منافات داشت و آن اینكه چون در این روز امام حسین كشته شده و كشتن امام حسین (ع) و اهل بیت و یاران او ـ نعوذ بالله ـ كار بسیار خوب و مستحسنى بوده پس این روز روز با بركتى شده و به این خاطر باید این روز را روزه گرفت.

متأسفانه این مطلب صد در صد انحرافى، میان گروهى از مسلمانان ظاهرى نفوذ كرد كه در زیارت عاشوراى امام حسین(ع) آمده: و هذا یوم تبركت به بنو امیة.از این تاریخ است كه روزه روز عاشورا به دو عنوان مى‏توانست انجام شود:

1) به عنوان اینكه از ایام الله است مانند اینكه قبل از حادثه كربلا روز عاشورا را روزه مى‏گرفتند یا به عنوان واجب و یا مستحب.

2) به عنوان اینكه چون یزید امام حسین را ظاهرا از بین برده باید روزه گرفت و از همین تاریخ است كه امامان معصوم ما با روشنگرى و احیانا نهى از روزه عاشورا و حتى با بیان اینكه تا نزدیك غروب چیزى نخورید و نیاشامید اما نزدیك غروب قدرى چیزى بخورید تا رزوه اصطلاحى نباشد، با این فكر كفرى كه ریشه در دشمنى با اهل بیت(ع) دارد مبارزه و مخالفت كردند.

امام صادق(ع) به عبدالله بن سنان فرمود:

لا تجعله صوما كملا و لیكن إفطارك بعد صلاة العصر بساعة على شربة من ماء⁽¹⁷⁾

زراره از امام صادق و امام باقر(ع) نقل كرده كه به او فرمود: «لا تصم یوم عاشورا...» ⁽¹⁸⁾

جعفر بن عیسى گوید:

سألت الرضا(ع) عن صوم یوم عاشوراء و ما یقول الناس فیه فقال(ع) عن صوم ابن مرجانة تسألنى؟ ذلك یوم صامه الادعیاء من آل زیاد بقتل الحسین صلوات الله علیه وهو یوم تشأم به آل محمد یتشأم به أهل الاسلام و الیوم المتشأم به الاسلام و أهله لا یصام فیه و لا یتبرك به ... و یوم عاشوراء قتل فیه الحسین و تبرك به ابن مرجانة و تشأم به آل محمد(ع) فمن صامهما أو تبرك بهما، لقى الله عزوجل ممسوخ القلب و كان محشره مع الذین سنوا صومهما و التبرك بهما.⁽¹⁹⁾

امام صادق(ع) فرمود:

من صامه كان حظه من صیام ذلك الیوم حظ ابن مرجانة و آل زیاد. قال الراوى: قلت: و ما كان حظهم من ذلك الیوم؟ قال: النار أعاذنا الله من النار و من عمل یقرب من النار.⁽²⁰⁾

امام صادق(ع) فرمود:

اما انه صیام یوم ما نزل به كتاب و لا جرت به سنة الا سنة آل زیاد بقتل الحسین بن على (ع)⁽²¹⁾

ظاهرا مقصود روزه آن طور كه بنى‏امیه مى‏گفتند است و چند روایت دیگر نیز به همین مضمون در روایات باب صیام عاشورا در كتابهاى حدیثى مانند جامع احادیث الشیعه نقل شده است. ⁽²²⁾

بنابراین جمع بین این دو گروه روایت (یعنى روایاتى كه دلالت بر مطلوبیت صوم عاشورا و روایاتى كه دلالت بر عدم مطلوبیت آن دارد) بسیار روشن است.

مرحوم مقدس اردبیلى در كتاب شرح ارشاد در شرح فتواى علامه حلى به استحباب روزه عاشورا به شرط اینكه بخاطر محزون بودن از شهادت امام حسین(ع) باشد فرمود:

روایات در اینمورد مختلف است، برخى دلالت بر استحباب دارد و مى‏گوید: روزه عاشورا كفاره گناه یك سال است و روزه تاسوعا و عاشورا كفاره گناه یك سال است و رسول خدا این روز را روزه گرفته است... برخى دیگر از روایات دلالت بر كراهت بلكه حرمت دارد مانند روایتى كه روزه این روز سنت آل زیاد و روزه ابن مرجانه است... گروه دوم مربوط به روزه عاشورا به عنوان تبرك شكر به خاطر شهادت امام حسین(ع) است كه روزه به این منظور حرام است و اگر به این منظور هم نباشد ممكن است به خاطر تشابه به سنت دشمنان اهل بیت است و روزه‏دار در این روز به آنان شباهت پیدا مى‏كند مكروه باشد كما اینكه اتصاف یهود و نصارا مكروه است اما اینكه علامه حلى فرمود: «در صورتى كه به خاطر حزن باشد مستحب است» مقصود این است كه هیچ شباهتى به كار بنى امیه كه به خاطر سرور و شكر روزه مى‏گرفتند نداشته باشد .⁽²³⁾

صاحب جواهر هم در شرح قول محقق «یستحب صوم عاشوراء على وجه الحزن» فرموده است:

لا أن یكون على جهة التبرك و الشكر و بذلك جمع الشیخان و غیرهما بین الروایات الدالة على المطلوبیة و النصوص المتضمنة للنهى عن صومه...⁽²⁴⁾

مرحوم محدث قمى در ماده عشر سفینة البحار مطلب شگفت آورى را در این زمینه از یكى از علماى اهل تسنن (شیخ عبدالقادر جیلانى) نقل كرده است كه خواندنى است.

http://www.ashoora.ir/

در روایات شیعه آمده :

و أما الصوم الذى یكون صاحبه فیه بالخیار فصوم یوم الجمعة ـ الى أن قال ـ و صوم یوم عاشوراء فكل ذلك صاحبه بالخیار إن شاء صام و إن شاء أفطر.⁽⁸⁾و نیز از مام باقر(ع) روایت شده: إن علیا(ع)قال صوموا العاشوراء التاسع و العاشر فإنه یكفر ذنوب سنة.⁽⁹⁾ و نیز از امام باقر(ع) روایت شده: «صیام یوم عاشوراء، كفارة(10) سنة»

در كنزل العمال روایت شده: لما فرض صوم رمضان سئل النبى(ص) عن صوم عاشوراء فقال: هو یوم من ایام الله تعالى فمن شاء صامه و من شاء تركه.⁽¹²⁾

و نیز در همان كتاب: عن عمار بن یاسر قال: امرنا بصیام عاشوراء قبل أن ینزل رمضان فلما نزل رمضان لم نؤمر به.⁽¹³⁾

و در همان كتاب: ظعن قیس بن سعد قال: كنا نصوم عاشوراء... قبل أن ینزل علینا صوم رمضان فلما نزل لم نؤمر به و لم ننه عنه و نحن نفعل.⁽¹⁴⁾

مستفاد از این روایات و دهها روایت دیگر كه در كتابهاى حدیثى سنى و شیعه نقل شده، ⁽¹⁵⁾این است كه عاشورا از زمان حضرت موسى تا بعثت رسول خدا(ص) و از بعثت تا هنگام وجوب روزه ماه رمضان و همچنین پس از آن مورد تعظیم و از ایام الله بوده است و همواره با انجام روزه در آن، بزرگ داشته مى‏شده است.

مستفاد از این روایات و دهها روایت دیگر كه در كتابهاى حدیثى سنى و شیعه نقل شده، ⁽¹⁵⁾این است كه عاشورا از زمان حضرت موسى تا بعثت رسول خدا(ص) و از بعثت تا هنگام وجوب روزه ماه رمضان و همچنین پس از آن مورد تعظیم و از ایام الله بوده است و همواره با انجام روزه در آن، بزرگ داشته مى‏شده است.

در اینجا این پرسش پیش مى‏آید كه علت عظمت اینروزه و از ایام الله بودن آن چیست؟ زیرا غالبا زمانها به واسطه حوادث مهمى كه در آن اتفاق مى‏افتد عظمت پیدا مى‏كنند مانند روز میلاد رسول خدا(ص) روز بعثت و روز وفات آن بزرگوار و روز تولد امیرمؤمنان و روز غدیر و روز شهادت آن گرامى.

در پاسخ این سوال مطالبى در كتابها نقل شده و برخى از آنها مورد خدشه قرار گرفته است .⁽¹⁶⁾ اما از یك نكته گویا غفلت شده كه علت عظمت این روز حادثه كربلا باشد و بزرگداشت این روز از همان زمان حضرت موسى نیز به همین علت بوده و شاهد آن روایتى است كه در پایان این مقال نقل خواهیم كرد. و اگر همه حوادثى كه گفته شده در این روز اتفاق افتاد مطابق با واقع باشد، باز از همه مهمتر و عظیمتر حادثه كربلاست.

http://www.ashoora.ir/

در صحیح بخارى از ابن عمر نقل شده: صام النبى(ص) عاشوراء و أمر بصیامه فلما فرض رمضان ترك⁽⁵⁾

و نیز در صحیح بخارى از عایشه نقل شده:

رسول خدا به روزه روز عاشورا امر كرد تا هنگامى كه روزه ماه رمضان واجب شد. آنگاه فرمود : هر كس مى‏خواهد، روز عاشورا را روزه بگیرد و هر كسى مى‏خواهد افطار كند.⁽⁶⁾

در كتاب جامع احادیث الشیعه از كتاب من لا یحضره الفقیه از امام باقر(ع) نقل شده: محمد بن مسلم و زراره از آن حضرت از روزه روز عاشورا سؤال كردند، فرمود: كان صومه قبل شهر رمضان فلما نزل شهر رمضان ترك.⁽

^{http://www.ashoora.ir/}

در سنن دارمى روایت شده كه رسول خدا(ص) فرمود:

این روز روز عاشوراست و قریش این روز را در جاهلیت روزه مى‏گرفتند پس هر كدام شما (مسلمین) دوست دارد روزه بگیرد، بگیرد و هر كدام دوست دارد روزه را ترك كند ترك كند.⁽¹⁾

در كتاب موطأ مالك آمده:إن عائشة قالت: كان یوم عاشوراء یوما تصومه قریش فى الجاهلیة و كان رسول الله(ص) یصومه فى الجاهلیة...⁽²⁾

در صحیح بخارى نقل شده:إن قریشا كانت تصوم یوم عاشوراء فى الجاهلیة ثم أمر رسول الله(ص) بصیامه حتى فرض رمضان ...⁽³⁾

در كتاب نیل الاوطار آمده:أن اهل الجاهلیة كانوا یصومون یوم عاشوراء و إن رسول الله(ص) صامه و المسلمون قبل أن یفرض رمضان.⁽⁴⁾

http://www.ashoora.ir/

قال على (علیه السلام):

هذا... مصارع عشاق شهداء لا یسبقهم من كان قبلهم و لا یلحقهم من كان بعدهم.

حضرت على (علیه السلام) روزى گذرش از كربلا افتاد و فرمود:

اینجا قربانگاه عاشقان و مشهد شهیدان است شهیدانى كه نه شهداى گذشته و نه شهداى آینده به پاى آنها نمى‏رسند.

تهذیب، ج 6، ص،73 و بحار، ج 98، ص .116

رابرت ویر با شش محقق دیگر کتاب جهان مذهبی را در دو جلد نگاشته اند. در این کتاب شهادت امام حسین (ع) حادثه غم انگیز صدر اسلام آمده است و علت آن را عدم پذیرفتن یزید به عنوان رهبر جهان اسلام از طرف امام حسین (ع) ثبت کرده اند.عدم بیعت امام حسین با یزید موجب شد که یزید برای خاموش نمودن هر نوع اعتراض و مخالفتی نیروهای خویش را اعزام نماید که نتایج زیر حاصل شد:
1ـ امام حسین و کلیه اعضای خانواده و تنی از یارانش در محلی به نام کربلا در عراق قتل عام شدند؛
2ـ جامعه اسلامی با شوک مواجه شد؛
3ـ مخالفت با بنی امیه تشدید شد؛
4ـ پس از شهادت امام حسین (ع) حمایت از ائمه (ع) تشدید شد.

امروز را به خون شهیدان نوشته اند روز حسین ، کشته تیغ ستمگر است
روز علی سرآمد و روز حسین گشت روز پسر چو روز پدر حیرت آور است
این نیست کربلا که بلا خیز شد چنین این صحنه قیامت و صحرای محشر است

http://www.ashoora.ir/

در موقعی كه سرپرستی حوزه علمیه اراك رابه عهده داشتند برای حضرت آیة اللّه حاج مصطفی اراكی نقل فرموده بودند.
هنگامی كه من در كربلا بودم شبی كه شب سه شنبه بود در خواب دیدم شخصی به من گفت :
شیخ عبدالكریم كارهایت را انجام بده سه روز دیگر خواهی مرد.

من از خواب بیدار شدم و متحیر بودم گفتم : البته خواب است و ممكن است تعبیر نداشته باشد.
روز سه شنبه و چهارشنبه مشغول درس و بحث بودم تا خواب از خاطرم رفت روز پنج شنبه كه تعطیل بود با بعضی از رفقاء به طرف باغ مرحوم سید جواد رفتیم در آنجا قدری گردش و مباحثه علمی نمودیم تا ظهر شد ناهار را همانجا صرف كردیم پس از ناهار ساعتی خوابیدیم .
در همین موقع لرزه شدیدی مرا گرفت رفقاء آنچه عبا و روانداز داشتم روی من انداختند ولی همچنان بدنم لرزه داشت و در میان آتش تب افتاده بودم حس كردم كه حالم بسیار وخیم است به رفقا گفتم مرا به منزلم برسانید آنها وسیله ای فراهم كرده و زود مرا به شهر كربلا آوردند و به منزلم رساندند در منزل بی حال و بی حس افتاده بودم بسیار حالم دگر گون شد در این میان به یاد خواب سه شب پیش افتادم علائم مرگ را مشاهده كردم با در نظر گرفتن خواب احساس آخر عمر كردم .
ناگهان دیدم دو نفر ظاهر شدند و در طرف راست و چپ من نشستند وبه همدیگر نگاه می كردند و گفتند:
اجل این مرد رسیده مشغول قبض روحش شویم .
در همین حال با توجه عمیق قلبی به ساحت مقدس حضرت اباعبداللّه (ع) متوسل شدم و عرض كردم :
ای حسین عزیز دستم خالی است كاری نكردم و زادی تهیه ننموده ام شما را به حق مادرتان زهرا (علیهاالسلام ) از من شفاعت كنید كه خدا مرگ مرا تاءخیر اندازد تا فكری به حال خود نمایم .
بلافاصه پس از توسل دیدم شخصی نزد آن دو نفر كه می خواستند مرا قبض روح كنند آمد و گفت : حضرت سیدالشهداء (ع ) فرمودند:
شیخ عبدالكریم به ما توسل كرده و ما هم در پیشگاه خدا از او شفاعت كردیم كه عمرش را تاءخیر اندازد.
خداوند اجابت فرموده بنابر این شما روح او را قبض نكنید در این موقع آن دو نفر به هم نگاه كردند و به آن شخص گفتند:
سَمْعا وَ طاعَةً سپس دیدم آن دو نفر و فرستاده امام حسین (ع) (سه نفری) صعود كردند و رفتند.
در این موقع احساس سلامتی كردم صدای گریه و زاری شنیدم كه بستگانم به سر و صورت می زدند آهسته دستم را حركت دادم و چشمم را گشودم دیدم چشمم را بسته اند و به رویم چیزی كشیده اند خواستم پایم راجمع كنم ملتفت شدم كه شستم (انگشت بزرگ پایم ) را بسته اند.
دستم را برای برداشتن چیزی بلند كردم شنیدم می گویند ساكت شوید گریه نكنید كه بدن حركت دارد آرام شدند رواندازی كه بر روی من انداخته بودند برداشتند و چشمم را گشودند و پایم را فوری باز كردند، با دست اشاره به دهانم كردم كه به من آب بدهند آب به دهانم ریختند كم كم از جا برخاستم و نشستم .
تا پانزده روز ضعف و كسالت داشتم و به حمداللّه از آن حالت به كلی خوب شدم این موهبت به بركت مولایم آقا سیدالشهداء(ع ) بود آری بخدا. (1)

http://www.ashoora.ir/

شیخ صدوق (ره) در امالی از ابراهیم بن ابی المحمود روایت كرده كه حضرت امام رضا علیه السلام فرمودند همانا ماه محرم ماهی بود كه اهل جاهلیت قتال در آن ماه را حرام می‌دانستند و این امت جفا كار خونهای ما را در آن ماه حلال دانستند و هتك حرمت ما كردند و زنان و فرزندان ما را در آن ماه اسیر كردند و آتش در خیمه‌های ما افروختند و اموال ما را غارت كردند و حرمت حضرت رسالت (ص) را در حق ما رعایت نكردند، همانا مصیبت روز شهادت حسین علیه السلام دیده‌های ما را مجروح گردانیده است و اشك ما را جاری كرده و عزیز ما را ذلیل گردانیده است و زمین كربلا مورث كرب و بلاء ما گردید تا روز قیامت، پس بر مثل حسین باید بگریند گریه كنندگان، همانا گریه بر آن حضرت فرو می‌ریزد گناهان بزرگ را. پس حضرت فرمود كه پدرم چون ماه محرم داخل می‌شد تا عاشر محرم چون روز عاشورا می‌شد آن روز مصیبت و حزن و گریة او بود و می‌فرمود امروز روزی است كه حسین «ع» شهید شده است.

جستیس شاعر انگلیسی به بی ادبی سپاه ستم پیشه یزید اشاره می کند و منظره غم انگیز آن را چنین می نویسد:
« آن ها دهان مبارک امام را با شلاق های خود نواختند. ای دهانی که من بارها مهبط ملائکه و هنگام طفولیت فروهشته بر لب پیامبر دیده ام ، ای بدنی که زیر پای ستوران خوار شدی . این همان بدن پاکی است که بینندگان را مسحور می کرد. خونی که از رگ های مبارکت ریخته و خشک شده ، معجونی آسمانی است که تا کنون هیچ سم اسبی با چنین رنگ الهی رنگ نشده است . ای زمین برهنه و بایر کربلا که در روی تو نه علفی است و نه چمنی ، برای ابد آهنگ حزن و آه بر تو پوشیده باد چون که در سرزمین تو بدن پاره مقدس پسر فاطمه (ع) افتاده است که روح خویش را به خدا تقدیم نمود.»

http://www.ashoora.ir/