انگار لباس‌هایمان اصلا به هم نمی‌آید، اما مثل همیشه گویی تا ابد قرار است كنار هم باشیم. مدتی است در خواب‌هایم یك پایان تلخ ما را از هم جدا می‌كند. این‌بار بادی می‌آید و تو را می‌برد و من می‌دوم و می‌دوم و می‌دوم... به زمین می‌خورم و انگار درهم می‌شكنم.
وقتی بیدار می‌شوم تو نیستی و من رخت نوی عزا را هنوز بر تن دارم؛ تنی كه در هم شكسته است انگار. تك‌تك استخوان‌هایم زیر بار نبودنت خرد شده است و من تمام درد تنهایی‌ام را تنها با ناله‌ای ابراز می‌كنم كه در سكوت سنگین خانه می‌پیچد و گم می‌شود. این سوگواری من است.
داغی كه پیر نمیشود
مرگ شریك زندگی در هر سن و سالی كه باشد، یكی از چالش‌بر‌انگیزترین رویدادهای زندگی شماست. نحوه سوگواری فرد داغدار به میزان وابستگی او به متوفی و مدت زمانی كه با هم زندگی كرده‌اند و این كه آیا مرگ او ناگهانی بوده یا انتظارش می‌رفته است و خیلی عوامل دیگر بستگی دارد.
حمایتی كه پس ازمرگ عزیزانتان دریافت می‌كنید و موقعیت مالی شما و مهم‌تر از همه درك و عبور از این رویداد به شما كمك می‌كند تا بتوانید از این امتحان سخت ، دل‌كندن از عزیزان، عبور كنید.
وقتی با چنین اتفاق تلخی مواجه می‌شوید تنها باید آن را بپذیرید و با آن كنار بیایید. قرار نیست عزیزتان را فراموش كنید و زندگی كاملا مثل قبل شود. كنار آمدن با شرایط جدید نیز زمان می‌برد.
راهی كه تنها طی می‌كنید
وفق‌دادن خود با زندگی بدون حضور شریك زندگی یا همسر فرآیندی است كه نیاز به زمان دارد. مهم است كه شما چگونه از این زمان استفاده كنید. هر چه عزاداری شما بیشتر چالش‌برانگیز باشد، نیاز بیشتری دارید كه با این فقدان كنار بیایید و خود را با آن تطبیق دهید.
محمد ـ ن مرد 67 سالهای است كه همسرش را مدتی پیش از دست داده است. او هنوز وقتی در مورد تجربه سوگواری خود می‌گوید، چشمانش پر از اشك می‌شود.
او می‌گوید: بیشتر سالهای عمرم را بعد از بلوغ كنار همسرم بودم. یعنی بعد از 17 سالگی. ما دو نوجوان بودیم، كه فاصله سنی كمی هم داشتیم، اما عاشق شدیم و آن روزها ازدواج كار سختی نبود. فكرش را بكنید ما 48 سال را با هم زندگی كردیم و بعد یك‌دفعه فهمیدم كه او بعد از یك درد و رنج طاقت‌فرسا مرا ترك می‌كند. او سرطان سینه گرفته بود. اول شوكه شده بودم. گاهی زنگ در را كه می‌زدند ناخودآگاه می‌گفتم در می‌زنند خانم. همیشه دو استكان چای می‌آوردم.
عصبی شده بودم و این تغییر برایم غیرقابل تحمل و گیج‌كننده بود... .
نباید انتظار داشته باشید كه احساس سوگواری از یك نظم و ترتیب تعیین شده‌ای پیروی كند. گاهی وقتی فكر می‌كنید با همه چیز كنار آمده‌اید در موقعیتی قرار می‌گیرید كه دوباره همه چیز برایتان تازه می‌شود.
سوگواری شما سفری است كه باید به تنهایی آن‌را طی كنید و فقط خودتان می‌فهمید این سوگواری چقدر طول می‌كشد.
كنار آمدن با داغ
«آنقدر خوب و عزیزی كه به هنگام وداع/ حیفم آید كه تو را دست خدا بسپارم»
این شعر به بهترین وضعی، حال انسان سوگوار را نشان می‌دهد. شما طی تمام سالهای زندگی به نوعی وابسته شده‌اید كه اگر بتوانید روح را از رجعت به سوی خالق باز می‌دارید و این‌كه وداع شما چطور صورت می‌گیرد، به اعتقادات و عملكرد خود شما نیز بستگی دارد.
كسانی كه ایمان داشته باشند كه عزیزشان را در جهانی دیگر ملاقات می‌كنند با آرامش بیشتری با وی وداع می‌كنند.
بعضی دیگر كم‌كم غم سوگواری را تجربه می‌كنند و در تمام مدتی كه عزیزشان زجر می‌كشد، ضعیف و به مرگ نزدیك می‌شود، سوگواری را تجربه می‌كنند و لحظه مرگ برای ایشان لحظه راحتی و رها‌شدن از درد و رنج عزیزشان است.
شاید به این درك و پذیرش برسید كه جهان جایی غیرقابل پیش‌بینی است و در آن هیچ تضمینی در هیچ موردی وجود ندارد.
اما اگر پس از مرگ شریك زندگیتان خودرا با فكر «اگر چنین و چنان نشده بود» درگیر كنید و احساس گناه داشته باشید، مشكلات شما تمامی نخواهد داشت و اگر چنین حسی در مورد همسرتان دارید، بهتر است با یك مشاور خانواده صحبت كنید تا بتوانید بهتر با موضوع كنار بیایید، زیرا اغلب این احساسات غلو‌شده و اغراق‌آمیز است.
دیدگاه شما نسبت به خودتان و جهان با این واقعیت گره خورده است كه شما زندگی او را در زندگی خود سهیم كردهاید و او همچنان در زندگی شما مهم خواهد بود، حتی پس از مرگش.
در جستجوی حمایت
اگر تامین معاش شما به عهده فرد متوفی بوده است باید بزودی توانایی خود را برای ادامه زندگی به دست آورید.
از دست‌دادن شریك زندگی می‌تواند طاقت‌فرسا باشد، بویژه در دو سه سال نخست.
بیشتر كسانی كه شریك زندگی خود را از دست می‌دهند، دوره عزاداری را با حمایت خانواده و دوستان سپری می‌كنند. اگر شما با سوگ و اندوه دست‌به گریبان هستید، نیاز دارید كه از حمایت معنوی یا حتی مادی اطرافیان خود بهره‌مند شوید.
برنامه‌ای بدون او
شما هنوز زنده‌اید، پس اگر این را فراموش كردهاید، از همین حالا برنامه‌ای را در نظر بگیرید و آن را وفادارانه دنبال كنید:
ـ سعی كنید كارهای عادی روزمره خود را از سر بگیرید.
ـ تمرین و نرمش كنید، حتی اگر به تنهایی روزانه 10 دقیقه قدم بزنید.
ـ با هوشیاری انتخاب كنید كه به چه نوع حمایتی نیاز دارید.
ـ راه‌هایی بیابید تا رابطه‌تان را با اندوخته‌های روحی و عاطفی كه از زندگی با همسرتان به دست آورده‌اید، ادامه دهید.
ـ سعی نكنید برای تحمل رنج داغداری، به مواد مخدر یا قرص‌های خواب‌آور پناه ببرید.
ـ اگر برای خوابیدن یا انجام كارهایتان مشكل دارید، با پزشكتان صحبت كنید.
ـ از فرو ریختن خشم و انتقامجویی با دیگر نزدیكانتان و راندن آنها از اطراف خود خودداری كنید و سعی كنید روابط خوبی با دیگران داشته باشید.
زهره زیارتی / جام جم
