غمگین‌ترین و شادترین مکان‌های دنیا

هرکسی عاشق شده بخواند

دلشوره و تپش شدید قلب از نشانه‌هایی هستند كه در داستان‌ها، افسانه‌ها یا زندگی روزمره از آن به عنوان نشانه‌های عاشق شدن یاد شده است و اكنون علم در زمینه این مفهوم و ایده عشق در نگاه اول توضیحات قابل توجهی ارائه كرده است.
از دید علم عاشق شدن چندان ساده نیست اما بسیار سریع رخ می‌دهد. به گفته دانشمندان دانشگاه‌های ویرجینیای غربی و ژنو، احساسات شدید، قوی، واقعی و عمیق نسبت به فردی یا پدیده‌ای در واقع تنها نتیجه فعالیت‌های بسیار پیچیده و متوالی مغز است. قرار گرفتن در حالات احساسی شدید یا به بیان دیگر عاشق شدن از عناصر شیمیایی، شناختی و رفتارهای هدفگرا تركیب شده و ساختاری كاملا پیچیده و درهم را به وجود آورده است. بر اساس مطالعات جدید این پدیده بر خلاف تصور بسیاری از افراد، تنها یك احساس اولیه نیست بلكه فرآیندی به‌شدت پیچیده و در عین حال منظم است كه 12 بخش از مغز به صورت همزمان برای ایجاد و حفظ لحظه جادویی ایجاد چنین احساسی با هم به شدت فعالیت می‌كنند و محققان دریافته‌اند اولین فعالیت‌های مغزی ویژه چنین احساسی تنها در یك پنجم ثانیه پس از اینكه فرد در معرض موقعیت زمینه ساز قرار می‌گیرد، آغاز می‌شود.
بر اساس مطالعات جدید در پروژه‌ای به نام تصویربرداری نورونی عشق، بخشهایی خاص از مغز با نام‌هایی كاملا غیر رمانتیك مانند غشای كمربندی قدامی‌در كنار عوامل شیمیایی مانند عامل‌های رشد اعصاب شامل دوپامین و اكسیتوسین در هماهنگ و ایجاد كردن احساس علاقه شدید به شخص یا پدیده‌ای نقش دارند.
برخی از این مناطق بخش‌هایی از مغز هستند كه در افرادی كه از داروهای مخدر استفاده می‌كنند به شدت فعالیت دارند از این رو می‌توان نتیجه گرفت به وجود آمدن احساسات شدید نسبت به فرد یا پدیده‌ای، تاثیری مشابه تاثیر داروهای مخدر بر ذهن انسان دارند.

کدام رنگ را بیشتر از بقیه ی رنگها دوست داری؟

گلهای صورتی را ترجیح می دهید یا زرد؟ ژاکت سبز رنگ را به آبی رنگ ترجیح می دهید؟ دلیل چنین انتخابهایی، از انتخاب رنگ اتومبیل گرفته تا مبلمان منزل و یا حتی آی-پاد، اکنون برای دانشمندان آشکارتر شده است.
مطالعه ای جدید نشان می دهد تعیین رنگ مورد علاقه افراد کاملا در خاطرات آنها ریشه دارد، مطالعه ای که برای اولین بار ایده قدیمی علاقه افراد به رنگهایی که از آن خاطره خوب دارند را مورد آزمایش قرار داده است.
این یافته می تواند در توضیح اینکه چرا رنگ آبی برای برخی همیشه رنگ خوشایندی است، چرا زنان ژاپنی به رنگهای روشن تمایل دارند و چرا رنگهای تیره در مقابل دیگر رنگها معمولا ناخوشایند به نظر می آیند، تاثیرگذار باشد. اطلاعاتی که می تواند برای طراحان لباس بسیار ارزشمند باشد.
کارن اسکولز از دانشگاه کالیفرنیا برکلی می گوید دیدگاه مثبت نسبت به یک رنگ به دلیل وجود خاطره ای مثبت درباره آن در انتخاب رنگها بسیار تاثیرگذار است وی به همراه تیمی از محققان تلاش کردند برای درک دلیل علاقمندی افراد به رنگهایی خاص بر تکامل و روند رشد انسان متمرکز شوند نظریه اصلی این است که انسان رنگهایی را دوست دارد که با پدیده های سالم که بقای انسان را تضمین می کنند در ارتباط باشند.
برای مثال یک آسمان آبی نشاندهنده آب و هوایی آرام و پایدار است که همین ویژگی می تواند دلیل محبوبیت این رنگ را در فرهنگهای مختلف توضیح دهد در مقابل رنگهای زرد تیره و نارنجی یادآور مواد ناخوشایند و نامطبوع مانند غذاهای فاسد شده اند و همانطور که انتظار می رفت میزان علاقمندی به این رنگها در گوشه و کنار جهان بسیار پایین است.
دانشمندان همچنین دریافته اند زنان علاقه خاصی به رنگ قرمز دارند که این می تواند ریشه در توانایی ماقبل تاریخ انسان در تشخیص سریع میوه های سرخ رنگ در برابر انبوه گیاهان سبز رنگ داشته باشد.
با وجود این گرایشهای کلی، انتخاب رنگ در میان افراد مختلف نیز با یکدیگر تفاوتهای زیادی دارد و دانشمندان برای درک دلیل این تفاوتها آزمایشهایی را انجام دادند در بخشی از این آزمایشها برای داوطلبان اسلایدهای رنگی به نمایش درآمد این تصاویر به صورت هدفدار و به گونه ای انتخاب شده بودند که در یکی رنگ قرمز بر روی موضوعی خوشایند و در دیگری بر روی موضوع ناخوشایند قرار گرفته باشد.

رودست مهران مدیری به صدا و سیما

رئیس سازمان صدا و سیما (ضرغامی) گفته بود این سریال مدیری رو ما تایید نمی‌کنیم ... اما در بازی با برزیل به اجبار تبلیغات سریال قهوه تلخ را پخش می‌کرد!

پرستاری با آرایش غلیظ و ناخن‌های لاک زده؛ نامزد خوشگل من

*اسفند 1364 - تهران - بیمارستان آیت الله طالقانی
بعد از مجروحیت در عملیات والفجر 8
یكی از پرستارهای بخش، با بقیه خیلی فرق داشت. حدودا 17 سال سن داشت و آن‌طور كه خودش می‌گفت، از خانواده‌ای پول‌دار و بالاشهری بود. همواره آرایش غلیظی می‌كرد و با ناخن‌های بلند لاك‌زده می‌آمد و ما را پانسمان می‌كرد. با وجودی كه از نظر من و امثال من، بدحجاب و ناجور بود، ولی برای مجروح‌ها و جانبازها احترام بسیاری قائل بود و از جان و دل برای‌شان كار می‌كرد. با وجود مدبالا بودنش، برای هم‌اتاقی شیرازی من لگن می‌آورد و پس از دستشویی، بدن او را می‌شست و تر و خشك می‌كرد.
یكی از روزها من در اتاق مجروحین فك و دندان بودم كه ناهار آوردند. گفتم كه غذای من را هم همین جا بدهند، ولی آن خانم پرستار مخالفت كرد و گفت: تو بهتره بری اتاق خودت غذا بخوری ... این‌جا برات خوب نیست.
با این حرف او، حساسیتم بیشتر شد و خواستم كه آن‌جا غذا بخورم، ولی او شدیدا مخالفت كرد. دست آخر فقط اجازه داد كه برای چند دقیقه موقع غذا خوردن آنها، در اتاق‌شان باشم، ولی غذایم را در اتاق خودم بخورم. واویلایی بود. پرستار راست می‌گفت. بدجوری چندشم شد. آن‌قدر هورت می‌كشیدند و شلپ و شولوپ می‌كردند كه تحملش برای من سخت بود، ولی همان خانم پرستار بالاشهری، با عشق و علاقه‌ی بسیار، به بعضی از آنها كه دست‌شان هم مجروح بود، غذا می‌داد و غذا را كه غالبا سوپ بود، داخل دهان‌شان می‌ریخت.

یكی از روزها، محسن - از بچه‌های تند و مقدس‌مآب محل‌مان - همراه بقیه به ملاقات من آمده بود. همان زمان آن پرستار خوش‌تیپ! هم داشت دست من را پانسمان می‌كرد. خیلی مؤدب و با احترام، خطاب به محسن كه آن ‌طرف تخت و كنار كمد بود، گفت:
- می‌بخشید برادر ... لطفا اون قیچی رو به من بدین ...
محسن كه می‌خواست به چهره‌ی آرایش كرده و بدحجاب او نگاه نكند، رویش را كرد آن طرف و قیچی را پرت كرد طرف پرستار. هم پرستار و هم بچه‌ها از این كار محسن ناراحت شدند. دستم را كه پانسمان كرد، با قیافه‌ای سرخ از عصبانیت، اتاق را ترك كرد و رفت. وقتی به محسن گفتم كه چرا این‌جوری برخورد كردی؟ او كه با احترام با تو حرف زد، گفت:
- اون غلط كرد... مگه قیافه‌شو نمی‌بینی؟ فكر می‌كنه اومده عروسی باباش ... اصلا انگار نه انگار این‌جا اتاق مجروحین و جانبازاست ... اینا رفته‌ان داغون شده‌ان كه این آشغال این‌جوری خودش رو آرایش كنه؟
هر چه گفتم كه این راهش نیست، نپذیرفت و همچنان بدتر پشت سر او اهانت می‌كرد و القاب زشت نثارش كرد. حركت محسن آن‌قدر بد بود كه یكی دو روز از آن پرستار خبری نشد و شخص دیگری جای او برای پانسمان ما آمد. رفتم دم بخش پرستاری كه رویش را كرد آن طرف. هر‌طوری بود، از او عذرخواهی كردم كه با ناراحتی و بغض گفت:
- من روزی چند بار با پدرم دعوا دارم كه بهم می‌گه آخه دختر، تو مگه دیوونه‌ای كه با این سن و سال و این تیپت، می‌ری مجروحینی رو كه كلی از خودت بزرگ‌ترن، تر و خشك می‌كنی و زیرشون لگن می‌ذاری و می‌شوری‌شون؟ بخش‌های دیگه التماسم می‌كنند كه من برم اون‌جاها، ولی من گفتم كه فقط و فقط می‌خوام در این‌جا خدمت كنم. من این‌جا و این موقعیت ارزشمند رو با هیچ جا عوض نمی‌كنم. من افتخار می‌كنم كه جانباز رو تمیز كنم. برای من اینا پاك‌ترین آدمای روی زمین هستند ... اون‌وقت رفیق شما با من اون‌جوری برخورد می‌كنه. مگه من به‌ش بی احترامی‌كردم یا حرف بدی زدم؟ هر‌طوری بود عذرخواهی كردم و گذشت.

شب جمعه‌ی همان هفته، داشتم توی راهرو قدم می‌زدم كه صدای نجوای دعای كمیل شیخ حسین انصاریان و به دنبال آن گریه به گوشم خورد. كنجكاو شدم كه صدا از كجاست. ردش را كه گرفتم، دیدم از اتاق پرستاری است. همان پرستار خوش‌تیپ و یكی دیگر مثل خودش، كنار رادیو نشسته بودند و دعای كمیل گوش می‌دادند و زارزار گریه می‌كردند.