تبیان، دستیار زندگی

تو را به وداع آخرین که پر از ابرهای تیره و پنجره های فرو بسته بود

تو را به برگهای خزان، به دشتهای تهی و باغهای نسترن،

تو را به ساقه های شکسته وبادهای گریزان،

تو را به آه فرو خورده،

سوگند می دهم،مرا به آغازگاهم، آن ییلاق شبنم خیز نگاهت،بازگردان...

رودها با جاری شدن

و علفها با سبز شدن معنی پیدا می کنند.

کوهها با قله ها

و دریا ها با موجها

و انسانها، همه ی انسانها با عشق

فقط با عشق

پس بار خدایا بر من رحم کن.

بر من که می دانم ناتوانم رحم کن.

باشد که خانه ای نداشته باشم، باشد که لباس فاخری بر تن نداشته باشم

باشد که حتی دست و پایی نداشته باشم.

اما نباشد،

هرگز نباشد که در قلبم عشق نباشد.

هرگز نباشد...       

                                                    "آمین"

به خورشید گفتم گرمی اش را به من بده تا به تو بدهم، گفت:دستانش گرمای مرا دارند.

به آسمان گفتم پاکیش را به من بده تا به تو بدهم. گفت: چشمانش پاکی مرا دارند.

از دشت سبزی اش را خواستم تا به تو بدهم. گفت: زندگیت سبزتر از اوست.

از دریا بزرگی و آرامشش را خواستم تا به تو بدهم. گفت: قلبت به اندازه ی اقیانوس است و آرامشت نیز.

از ماه تابندگی صورتش را خواستم تا به تو بدهم. گفت: وقتی نگاهش می کنم خجل می شوم.

به فکر فرو رفتم. من در قبال دستان گرمت، چشمان پاکت، سبزی زندگیت ، بزرگی و آرامش قلبت و صورت ماهت هیچ ندارم که به تو هدیه کنم، جز... این... بگیر. نترس. می تپد برای تو و من چیزی ندارم جز قلبم!

                     بیا بنویس دردهای دلم را

                                      قلم نالید و گفت جان برادر

                                                       ندارم طاقت این بار غم را ...