الفبای دانش تکمیل شد مدینه از بوی بهشت آکنده استاز بوی خوش افلاک، انگار تمام ملایک، یکباره از آسمان به زمین هبوط کرده اند و زمین را به عطر خوش انفاس قدسیشان میهمان شاید آمده اند تا بالهایشان را به قدوم آسمانی پنجمین آفتاب ولایت، متبرک سازند. شاید آمده اند تا زمین، با شکوه هرچه تمامتر، به پیشواز گل برود. سال، سال 58 هجری است، ماه، ماه رجب، ماه بخشش و مغفرت شهر، شهرِ پیامبر رحمت و خانه، خانه چهارمین خورشید امامت... چه اصالتی، چه پیشینه مبارکی، چه تباری! پدر، حجّت خداوند و مادر، دختر بزرگوار امام حسن مجتبی علیهالسلام پدر، خورشید و مادر، ماهپدر، نور و مادر، نور، و تو، فرزند دو نور؛ نورعلی نورو تو ذوالنّورین و تو فرزند بهشت و تو فرزند زمزم. دیری است، دنیا، گوش خوابانده و صدای دلنواز آمدنت را بیتاب گشته دیری است زمانه، لحظه مقدّس شکوفایی بهشت وجودت را به انتظار نشسته. دیری است، وعده آسمانی آمدنت، دلها را مشتاق کرده. نمیدانم چه رازی در حضور تو جاری است که قرنها پیش، وعده ات دادند... تو آن واقعه بیبدیلی که لحظه وقوعت را دقیقهها و ثانیهها، چشم انتظار بودند... تو از قدیم، حضور داشتی و اینک به زمین هدیه شدی... تو آن ستاره دنباله داری که از قرنها پیش، آسمان در هیجان ظهورت میسوخت... و امشب همان شب است؛ شبی که باید اتّفاق بیافتی، شبی که باید پلک بگشایی و آینده انسان را به موازات نگاه روشنت، به نور ختم کنی...، درست لحظه رویش گل وجودت، پایههای جهل، به خود لرزید و تارهای سست نادانی از هم گسیخت.تا که نام بلند تو را، فرشته‌ها زمزمه کردند، گمراهی به پایان رسیدو نوردانش، جهان را به روشنی فرا خواند که تو باقرالعلومی و شکافنده همیشه علوم! ای وارث بر حقّ علم نبوی! خدا، جرعه جرعه علم خویش را در درونت ریخت و دروازههای بسته معرفت را تو در تو، بر روی سینهات گشود و تو را عالم اسرار عیان و نهان، قرار داد.تا به معجزه انگشت خرد خویش، گره از جهل و نافهمی بشر بگشایی ای پنجمین حجّت بزرگ خدا! روز میلاد تو، میلاد تمام خوبیهاست! روز میلاد تو، مرگ تمام نادانیهاست روز میلاد تو، معلومی تمام مجهولهاست، انقراض نسل نداشتنها و شروع فهم و ادراک روز میلاد تو، روز بلوغ انسانها و روز کمال اندیشه هاست روز میلاد تو، الفبای دانش بشر، تکمیل شد. خدیجه پنجی
باغ های امامت و عدالت، در حاشیه نام بلند تو شکوفه می کنند. در سایه امن امامت جهانی تو، همه پیله های دوستی، پروانه شدند. تو، بیرق امامت را بر بالای بام همه دل ها افراشتی. به واسطه لبخند مهربانی های تو، اولین پنجره ها را به سوی آفتاب باز کردند در سایه سار امامت تو سنگ ها سکوت خود را شکستند و بغض های هزار ساله ترک برداشتند و باران های تند و مهربان تو بر تشنه کامی ما باریدند. تو عادل ترین عاشق بودی که در روزگار قحطی آغوش، پناه دلتنگی های دنیا شدی. چقدر دلتنگ لب گشودن توییم! کاش دوباره پروانه های کلامت پر بگیرند! هنوز پروانه های کلامت در هوای عاشقی ما بال می زنند. به حرفی که می زدی، ایمان داشتی و عمل می کردی؛ چراکه می فرمودی: «آنکه بر خدا توکل کند، مغلوب نشود و آن که به خدا توسل جوید، شکست نخورد». با آمدنت، روزهایمان رنگ و بوی مهربانی گرفت و ابرهای دلتنگی ازبالای سر روزهایمان رخت بربستند. تو که آمدی، عشق در گلدان هایمان شکوفه داد. با آمدنت، پنجره هایمان به سمت آفتاب چرخیدند و خورشید، در آستانه شب هایمان نشست.
گنجینه اسرار محمد به دست هایی درود که سبزی نوزادی ات را در آغوش گرفت! به لب هایی درود که اذان مقدس امامت را در گوش هایت خواند! به چشم هایی درود که با نگاه ظلمت براندازش، ریشه های نور را در سیمای تو کاشت! به قدم هایی درود که برداشته شد تا تو را به ولایت عشق منصوب کند! بایسته تر از تو نبود در زمان و شایسته تر از تو نبود در زمین. انگشت هایت، بوی سخاوت می دهد. «گنجینه اسرار محمد صلی الله علیه و آله » و «ذوالفقار علی علیه السلام » را در پنجمین خوان حقیقت به تو سپرده اند. بقچه های غذای کوفه را در نیم شب های مدینه به دوش گرفته ای؛ کلون های تشنه، با عطر دست هایت سیراب می شوند و دریچه های فقیر از دیدارت سیر می شوند! حضورت، در منازعه ها پرچم صلح است و منطق صواب هیچ گاه از کلام تو دور نخواهد شد. تو، آمده ای در بلاتکلیفی دوران، روشنی راه باشی. میثم امانی
اقیانوس بی کران طلوع کرده ای از مدینه، شهری که شمیم معطّر نبوّت در کوچه هایش جاری ست. با آمدنت، بهار را به میهمانی خانه دل ها آورده ای. شکوه حضورت، مدینه را به حیرت واداشته است. چه شباهتی: سیمایت محمدی، خلق و خویت احمدی! نوید شکوفا شدنت را در بوستان امامت جدّت محمد مصطفی صلی الله علیه و آلهبه جابر داده بود. با آمدنت، گل های علم و درایت، بر سرزمین جهل و جهالت شکوفا شد. تو باقری و شکافنده علم ها. ستاره های علم لدنّی در آسمان اندیشه ات می درخشند. علم تو اقیانوس بی کرنه ای ست که در عمقش غوّاصان خرد و دانایی به جستجوی حقیقت اند. «یا باقر العلوم»! علم تو دریای سخاوتی ست که تشنگان معرفت از آن می نوشند و سیراب می شوند. ای تو از تبار زلالی و پاکی! ای بزرگ مرد افلاکی! ای پنجمین چراغ همیشه روشن کوچه های امامت! کرامت سبز دستانت، نسیم دلنواز سائلانی ست که رنگ آبی کرامتت را به تماشا نشسته اند. «یا باقر العلوم»! تو با کلام آسمانی ات، معنویت را چون کبوتری در وسعت روح آدمیان به پرواز درآوردی تا از ناسوت، به ملکوت اوج بگیرند و به وصال برسند. ای پنجمین گل شکوفا شده در بوستان امامت! هرگاه نام تو را می برم، زلالی لحظه های خویش را بیشتر احساس می کنم. خوش آمدی! حمید باقریان
سخاوت گنجینه های باقری امروز دامن دانش، پر از گل های شوق می شود.صدای گام هایی نوید بخش می آید. واژه ها در تب و تابند تا لحظه ای که عطرشان جهان را مدهوش کند برسد. امروز کسی بدون قلم نباشد! قلم ها را بیاورید تا رنگ جاودانگی بگیرند. مستعدّان دیار دانایی بیایند و گوهرهای پرفروغ بینایی ببرند! امروز در خیابان هایِ دانش، خنده پر می زند. امروز نوری اگر هست، به واسطه نور احادیث نابی خواهد بود که بعدها بر کتاب ها پرتو می افکند. امروز، روز شادمانی سلسله قلم است. به اعتبار امروز است اگر نوشته ای در کسی اثر می گذارد. روز حکومت قلمدان هاست و روز حکومت علم، بر دل های پژوهندگانی که از روزگار غفلت و تاریکی می آیند. ساعات امروز، روبه روی بوته های رویایی یاد، ماندگار است و از سخاوت گنجینه های باقری، تمام لحظات بهره می برند. تو نیز بی توشه نمان!
فرشته‌ها ز عرش حق آمده‌اند بر زمین دسته گلی داده خدا به دستِ زین العابدین لاله و یاس و یاسمن، گلِ شقایق و چمن برای دیدنِ رخش، چشمِ همه کرده کمین گاه همه به زاری و گاه همه به شادی‌اند گریه به خنده زد گره، خنده به گریه شد عجین این که به آسمانِ دل در شبِ تیره روشن است ماه امام باقر است، ماهِ امامِ پنجمین شد پدرش پورِ حسین، مادر او دختِ حسن حاصلِ زوج علوی، فخرِ وجود نازنین بیند اگر به کودگی رنج و مصیبت فزون وارثِ کربلاست این دشمنِ ظلمِ ظالمین پای بنه به کوی او از سرِ عشق و معرفت ذکرِ توسلش شده، مرهمِ زخمِ مؤمنین
خجسته میلاد پنجمین سرو بوستان امامت و ولایت سکان دار کشتی هدایت ، شکافنده علم و دریای حکمت حضرت امام محمد باقر علیه السلام بر شیفتگان خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام مبارک باد
قالَ الباقِرُ ( عَلَیه السَّلام ) : «انما یداق الله العباد فی الحساب یوم القیامة علی قدر ما اتاهم من العقول فی الدنیا» امام محمد باقر علیه السلام فرمودند: خدا در روز قیامت نسبت به حساب بندگانش به اندازه عقلی که در دنیا به آنها داده است ، باریک بینی می کند (اصول کافی ج 1 /ص 12)
هر آرزو که داری در لیلة الرغائب باشوق می نویسند فرشته های کاتب امشب میان اشکت , من را دعا کن ای دوست بعد از دعای اول , یعنی ظهور صاحب
سلام بر ماه رجب، ماه پیوند بندگان با معبود مهربان، ماه بارش باران مهر ومحبت الهی، ماه رسیدن به سر منزل مقصود، و ماه اُنس شب زنده دارانِ همیشه بیدار با محبوب و معبود بی همتا. سلام بر هلال رجب که آمدنش مژده پایان اندوه است و بدر آنْ یادآور تولد ماه تمام، امامِ هُمام و حیدر کرّار و پایانشْ نوید رهایی بشر از جهل و نادانی، شکوفایی اخلاق انسانی، بعثت آن بزرگْ مردِ تاریخ برای همیشه زمان. حلول ماه رجب بر مسلمین مبارک باد
