سخنان ماندگار
۳۱_ أتَدرُونَ مَا العِضَّهُ؟.. نَقلُ الحَدیثِ مِن بَعضِ النّاسِ إلَى بَعضٍ لِیُفسِدُوا بَینَهُم؛
آیا میدانید سخن چینى چیست؟ سخن چینى آنست که سخنى را از کسان پیش دیگران نقل کنند و میان آنها را بهم بزنند.
۳۲ _ أُترُک فُضولَ الکَلامِ وَ حَسبُکَ مِنَ الکَلامِ ما تَبلُغُ بِه حاجَتَکَ؛
از سخنان بیهوده چشم بپوش سخنى که رفع حاجت کند ترا کفایت کند.
۳۳ _ اُترُکوا الدُّنیا لِأهلِها فَإنَّهُ مَن أخَذَ مِنه فَوقَ ما یَکفِیهِ أخَذَ مِن حَتفِهِ وَ هُوَ لا یَشعَرٌ؛
دنیا را بمردم دنیا واگذارید زیرا هر کس از دنیا بیش از حد کفایت بر گیرد در هلاک خویش میکوشد اما نمیداند.
۳۴ _ اِتَّقِ اللَّهَ فی عُسرِکَ وَ یُسرِکَ؛
در سختى و سستى از خدا بترس.
۳۵ _ اِتَّقِ اللَّهَ وَ لا تَحقِرَنَّ مِنَ المَعرُوفِ شَیئاً وَ لَو أن تَفرُغَ مِن دَلوِکَ فِی إناءِ المُستَسقِی وَ أن تُلقِىَ أخاکَ وَ وَجهُکَ إلیهِ مُنبَسِطٌ؛
از خدا بترس و هیچ کار نیکى را حقیر مشمار گر چه کار نیک منحصر باین باشد که دلو خویش را در ظرف تشنه اى بریزى و برادر خود را با روى گشاده ملاقات کنى.
۳۶ _ اِتَّقِ دَعوَهَ المَظلومِ فَإنَّما یَسألُ اللَّهَ تَعالى حَقَّهُ وَ إنَّ اللَّهَ تَعالى لا یَمنَع ذا حَقٍّ حَقَّهُ؛
از دعاى مظلوم بپرهیز زیرا وى بدعا حق خویش را از خدا میخواهد و خدا حقرا از حق دار دریغ نمیدارد.
۳۷ _ اِتَّقُوا اللَّهَ واعدِلُوا بَینَ أولادِکم کَما تُحِبُّونَ أن یَبُرُّوکُم؛
از خدا بترسید و میان فرزندان خود بعدالت رفتار کنید همان طور که میخواهید با شما بنیکى رفتار کنند.
۳۸ _ اِتَّقُوا دَعوَهَ المَظلومِ فَإنِّها تَحمِلُ عَلى الغَمامِ یَقُولُ اللَّهُ تَعالى وَ عِزَّتی وَ جَلالى لَاَنصُرَنَّک وَ لَو بَعدَ حِینٍ؛
از نفرین مظلوم بترسید زیرا نفرین وى بر ابرها میرود و خداوند مى گوید بعزت و جلال من سوگند که ترا یارى میکنم اگر چه پس از مدتى باشد.
۳۹ _ ِتَّقُوا الحَجَرَ الحَرامَ فِی البُنیانِ فَإنّهُ أساسُ الخَرابِ؛
از استعمال سنگ حرام در ساختمان بپرهیزید که مایه ویرانى است.
۴۰ _ اِتَّقُوا فَراسَهَ المُؤمِنِ فَإنّهُ یَنظُرُ بِنُورِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؛
از فراست مؤمن بترسید که چیزها را با نور خدا مینگرد.
سه شنبه 27/10/1390 - 20:5
اخلاق
۲۱ _ أبغُونِی الضُّعَفاءَ فَإنَّما تَرزُقُونَ وَ تَنصُرُونَ بِضُعَفاءِکُم؛
ناتوان را پیش من آرید زیرا شما به برکت ناتوانان خود روزى مى خورید و یارى مى شوید.
۲۲ _ بَلِّغُوا حَاجَهَ مَن لا یَستَطِیعُ إبلاغَ حاجَتِه. فَمَن أبلَغَ سُلطاناً حاجَهَ مَن لا یَستَطِیعُ إبلاغَها ثَبَّتَ اللَّهُ قَدَمَیهِ عَلَى الصِّراطِ یَومَ القِیامَهِ؛
حاجت کسى را که از ابلاغ آن ناتوانست ببزرگان برسانید زیرا هر کس حاجت درمانده اى را ببزرگى برساند روز رستاخیز خداوند پاهاى وى را بر صراط استوار میسازد.
۲۳ _ اِبنَ آدَمَ أطِع رَبَّکَ تُسَمَّى عاقِلاً وَ لا تَعصِهِ فَتُسَمَّى جاهِلاً؛
فرزند آدم! پروردگار خویش را فرمانبردار باش تا ترا خردمند خوانند و از فرمان وى بیرون مباش که ترا نادان شمارند.
۲۴ _ اِبنَ آدَمَ إذا أصبَحتَ مُعافى فِی جَسَدِکَ آمَنّا فی سَربکَ عِندَکَ قُوتَ یَومِکَ فَعَلى الدُّنیا العَفاءُ؛
فرزند آدم وقتى تن تو سالم است و خاطرت آسوده است و قوت یک روز خویش را دارى جهان گو مباش.
۲۵ _ اِبنَ آدَمَ عِندَکَ ما یَکفِیکَ وَ تَطلُبُ ما یَطغِیک اِبنَ آدَمَ لا بِقَلیلٍ تَقنَع و لا بِکَثِیرٍ تَشبَع؛
فرزند آدم، آنچه حاجت تو را رفع کند در دسترس خود دارى و در پى آنچه ترا به طغیان وامیدارد روز میگذارى، به اندک قناعت نمیکنى و از بسیار سیر نمیشوى.
۲۶ _ أتانِی جَبرِیلُ فَقالَ یا مُحَمَّدُ عِش ما شِئتَ فَإنّکَ مَیِّتٌ وَ أحبِب ما شِئتَ فَإنّکَ مُفارَقَهٌ وَ اعمَل ما شِئتَ فَإنّکَ مَجزِیٌّ بِه. وَ اعلَم أنَّ شَرَفَ المُؤمِنِ قِیامُهُ بِاللَّیلِ وَ عِزَّهُ استِغناؤُهُ عَنِ النّاسِ؛
جبریل پیش من آمد و گفت اى محمّد هر چه میخواهى زنده بمان که عاقبت خواهى مرد، هر چه را میخواهى دوست بدار زیرا از آن جدا خواهى شد و هر چه میخواهى بکن که پاداش آن را خواهى دید و بدان که شرف مؤمن بپا خاستن شب است و عزت وى بى نیازى از مردم.
۲۷ _ أتانِی جَبرِیلُ فَقالَ بَشِّر اُمَّتَک إنَّهُ مَن ماتَ لا یُشرِکُ بِاللَّهِ شَیئاً دَخَلَ الجَنَّهَ قُلتُ یا جَبرِیلُ وَ إن سَرِقَ وَ إن زَنَى قالَ نَعَم قُلتُ وَ إن سَرِقَ وَ إن زَنَى قَالَ نَعَم قُلتُ وَ إن سَرِقَ وَ إن زَنَى قالَ نَعَم وَ إن شَرِبَ الخَمرَ؛
جبریل پیش من آمد و گفت امت خود را بشارت بده که هر کس بمیرد و چیزى را با خدا شریک نسازد به بهشت میرود گفتم اى جبرئیل و اگر دزدى کرده باشد و اگر زنا کرده باشد؟ گفت آرى گفتم و اگر دزدى کرده باشد و اگر زنا کرده باشد؟ گفت آرى گفتم و اگر دزدى کرده باشد و اگر زنا کرده باشد گفت آرى و اگر هم شراب خورده باشد.
۲۸ _ أتُحِبُّ أن یَلِینَ قَلبُکَ وَ تُدرِکَ حَاجَتَک؟ اِرحَمِ الیَتیمَ وَ امسَح رَأسَهُ وَ أطعِمهُ مِن طَعامِکَ یَلِنَ قَلبُکَ وَ تُدرِک حاجَتَک؛
آیا دوست دارى دلت نرم شود و حاجت خود بیابى بر یتیم رحمت آور وى را بنواز و از غذاى خویش بدو بخوران تا دلت نرم شود و حاجت خود بیابى.
۲۹ _ أتَحسَبُونَ الشِّدَّهَ فِی حَملِ الحِجارَهِ إنَّما الشِّدَّهُ أن یَمتَلِی أحَدُکُم غَیظاً ثُمَّ یَغلِبُهُ؛
آیا گمان میکنید نیرومندى در بردن سنگ است، نیرومند حقیقى آنست که خشمگین شود و بر خشم خود غالب گردد.
۳۰ _ اتَّخِذُوا عِندَ الفُقَراءِ أیادِی فَإنَّ لَهُم دَولَهٌ یَومَ القِیامَهِ؛
با فقرا دوستى کنید زیرا در روز رستاخیز دولتى بزرگ دارند.
سه شنبه 27/10/1390 - 20:2
اخلاق
_ اِبتَغُوا الرَّفعَهَ عِندَ اللَّهِ تَحلَمُ عَمَّن جَهِل عَلیکَ وَ تُعطِیَ مَن حَرَمَک؛
اگر میخواهید پیش خداوند منزلتى بلند یابید خشونت را به بردبارى و محرومیت را به عطا تلافى کنید.
۱۲ _ أبد المَوَدَّهَ لِمَن وادَّکَ فَإنَّها أثبَتَ؛
آنکه با تو در دوستى مى زند با وى ره دوستى گیر که این گونه دوستى پایدارتر است.
۱۳ _ اِبدَأ بِنَفسِکَ فَتَصَدَّقَ عَلَیها فَإن فَضلَ شَى ءٌ فَلِأهلِکَ فَإن فَضِلَ شَى ءٌ عَن أهلِکَ فَلِذی قَرابَتِکَ فَإن فَضِلَ عَن ذِی قَرابَتِک شَى ءٌ فَهکَذا وَ هکذا اِبدأ بِمَن تَعُولُ؛
صدقه را از خوشتن آغاز کن اگر چیزى فزون آمد بکسان خود ده اگر از کسان تو چیزى فزون آمد بخویشان ده و اگر از خویشان نیز چیزى فزون آمد به دیگران ده و همچنین صدقه را از عیال خویش آغاز کن.
۱۴_ أبَى اللَّهُ أن یَرزُقَ عَبدِه المُؤمِنِ إلّا مِن حَیثُ لا یَحتَسِبُ؛
خدا روزى بنده مؤمن خویش را از جایى که انتظار ندارد میرساند.
۱۵ _ اِبدَئُوا بِما بَدَأ اللَّهُ بِه؛
صدقه را از آنچه خداوند آغاز کرده است آغاز کنید.
۱۶ _ أبشِرُوا وَ بَشِّرُوا مِن وَراءِکُم أنَّه مَن شَهِدَ أن لا إلهَ إلّا اللَّهُ صادِقاً لَها دَخَلَ الجَنَّهَ؛
شما را مژده میدهم و شما بدیگران مژده دهید که هر کس شهادت دهد که خدائى جز خداى یگانه نیست و بدان معتقد باشد وارد بهشت مى شود.
۱۷ _ أبغَضُ الحَلالِ إلَى اللَّهِ الطَّلاقُ؛
منفورترین چیزهاى حلال در پیش خدا طلاق است.
۱۸ _ أبغَضُ الخَلقِ إلَى اللَّهِ مَن آمَنَ ثُمَّ کَفَرَ؛
منفورترین مردم پیش خدا آن کس است که ایمان آورد و سپس کافر شود.
۱۹ _ أبغَضُ الرِّجالِ إلَى اللَّهِ الألَدُ الخَصمُ؛
منفورترین مردان در پیش خدا مرد لجوج و ستیزه جوست.
۲۰ _ أبغَضُ العِبادِ إلَى اللَّهِ مَن کانَ ثَوباهُ خَیراً مِن عَمَلِه: أن تَکونَ ثِیابُهُ ثِیابَ الأنبیاءِ وَ عَمَلُهُ عَمَلَ الجَبّارِینَ؛
منفورترین بندگان در پیش خدا کسى است که جامه وى از کارش بهتر باشد، یعنى جامه او جامه پیمبران باشد و کار وى کار ستمگران.
سه شنبه 27/10/1390 - 19:54
اخلاق
_ آفَهُ الشَّجاعَهِ البَغىُ وَ آفَهُ الحَسَبِ الاِفتِخارُ وَ آفَهُ السَّماحَهِ المَنُّ وَ آفَهُ الجَمالِ الخَیلاءُ وَ آفَهُ الحَدیثِ الکَذِبُ وَ آفَهُ العِلمِ النِّسیانُ وَ آفَهُ الحِلمِ السَّفَهُ وَ آفَهُ الجُودِ السَّرفُ وَ آفَهُ الدِّینِ الهَوَى؛
سرکشى آفت شجاعت است، تفاخر آفت شرافت است، منت آفت سماحت است، خود پسندى آفت جمال است، دروغ آفت سخن است فراموشى آفت دانش است، سفاهت آفت بردبارى است، اسراف آفت بخشش است، هوس آفت دین است.
٢_ اِئتُوا الدَّعوهَ إذا دُعِیتُم؛
وقتى شما را دعوت کردند بپذیرید.
٣ _ اِئتِ المَعرُوفَ وَ اجتَنِبِ المُنکَرَ وَ انظُر ما یُعجِبُ أذنَکَ أن یَقولَ لَکَ القَومُ إذا قُمتَ مِن عِندِهِم فَأتِه وَ انظُرِ الَّذی تَکرَه أن یَقولَ لَکَ القَومُ إذا قُمتَ مِن عِندِهِم فَاجتَنِبهُ؛
نیک کردار باش و از کار بد بپرهیز ببین میل دارى دیگران در باره تو چه بگویند همان طور رفتار کن و از آنچه نمیخواهى در باره تو بگویند برکنار باش.
۴_ آفَهُ الدِّینِ ثَلاثَهٌ: فَقیهٌ فاجِرٌ و إمامٌ جائرٌ و مُجتَهِدٌ جاهِلٌ؛
آفت دین سه چیز است: داناى بد کار و پیشواى ستم کار و مجتهد نادان.
۵_ آفَهُ العِلمِ النِّسیانُ وَ إضاعَتَهُ أن تُحدِّثَ به غَیرَ أهلِه؛
آفت دانش فراموشیست و دانشى که بنا اهل سپارى تلف مى شود.
۶ _ آکِلُ کَما یَأکُلُ العَبدُ وَ أجلِسُ کَما یَجلِسُ العَبدُ؛
مانند بندگان غذا میخورم و مانند آنها بر زمین مى نشینم.
۷ _ آمِرُوا النِّساءَ فِی بَناتِهِنّ؛
با زنان در باره دخترانشان شور کنید.
۸_ آیَهُ المُنافِقِ ثَلاثٌ، إذا حَدَّثَ کَذِبَ وَ إذا وَعَدَ أخلَفَ وَ إذا ائتَمَنَ خانَ؛
نشان منافق سه چیز است، سخن بدروغ گوید، از وعده تخلف کند و در امانت خیانت نماید.
۹ _ أبَى اللَّهُ أن یَجعَلَ لِقاتِلِ المُؤمِنِ تَوبَهً؛
خداوند از گناه قاتل مؤمن نمیگذرد و توبه او را نمى پذیرد.
۱۰ _ أبَى اللَّهُ أن یَقبَلَ عَمَلَ صاحِبِ بِدعَهٍ حَتَّى یَدعُ بِدعَتَهُ؛
خداوند عمل بدعتگذار را نمى پذیرد تا از بدعت خویش دست بردارد
سه شنبه 27/10/1390 - 19:48
اخلاق
(مروج الذهب جلد 2 صفحه 304 چاپ چهارم)
[6]مىگویند از كلمه«ادلى»استفاده مىشود كه جنبه رشوه در آناست این ماده در قرآن آیه 188 بقره نیز در مورد رشوه بكار رفته است آنجاكه مىخوانیم«و تدلو بها الى الحكام لتاكلوا فریقا من اموال الناس بالاثم»:
«اموال خود را به حاكمان،براى خوردن ثروت مردم،به رشوه ندهید».
ولى این سؤال پیش مىآید كه:عمر براى ابو بكر چه كرده بود تا خلافترا به عنوان رشوه و پاداش به او بسپارد؟پاسخ را مىتوان از جملاتى كه ابن ابىالحدید نوشته است فهمید،او مىگوید:
«عمر همان كسى است كه پایههاى خلافت ابو بكر را محكم كرد ومخالفین او را در هم شكست،او بود كه شمشیر زبیر را هنگامیكه از نیام بیرونآمده بود(و مىگفتخلافتباید به اهلش برسد)شكست،و به سینه مقدادكوبید،«سعد بن عباده»را در سقیفه زیر لگد گرفت،و گفت:«سعد را بكشیدخدا او را بكشد»!بینى«حباب بن منذر»را له كرد،همو بود كه هاشمیهائى كه درخانه فاطمه پناهنده شده بودند تهدید كرد و آنان را از آنجا خارج ساخت،و اگراو نبود كار ابو بكر و امور او روبراه نمىگردید»)شرح نهج البلاغه ابن ابىالحدید جلد 1 صفحه 174 چاپ جدید).
[7]ابو بكر پس از بیعت،به مردم خطاب كرد و گفت:
«اقیلونى فلستبخیركم»:مرا از خلافت معذور دارید،كه بهتر از شمانیستم عبارت امام(ع) اشاره به همین است ولى عدهاى از اهل تسنن مىگویندابو بكر چنین گفت:«ولیتكم و ستبخیركم»امیر شما شدم و از شما بهتر نیستم(نهج البلاغه عبده صفحه 40 چاپ دوم)
[8]این جمله اشاره به خشونت عمر است،ابن ابى الحدید مىگوید:
«عمر زنى را براى پرسش از جریانى احضار كرد،زن حامله بود،هنگامى كه او را دید بچهاش را سقط كرد(فلشدة هیبته القت ما فى بطنها فاجهضتبه جنینامیتا)(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید جلد 1 صفحه 174)و نیز نقل كرده كه عمر هنگام مرگ از اهل شورى پرسید:همه شما طمع درخلافت دارید؟...زبیر گفت ما از تو كمتر نیستیم زیرا تو در میان قریش نه از مادر اسلام سبقت داشتى،و نه در نزدیكى به پیغمبر(ص).
ابو عثمان جاحظ گفته است:«بخدا سوگند اگر نه این بود كه زبیر مى-دانست عمر در همان ساعت از دنیا مىرود،هرگز چنین سخنى نمىگفت،ودر این باره نفس نمىكشید»(شرح ابن ابى الحدید جلد 1 صفحه 185)
[9]و یكثر العثار فیها...اشاره به این است كه عمر در جنبههاى علمى وقضاوت اشتباهات فراوانى داشته است،او بارها اعتراف كرده كه:«لو لاعلى لهلك عمر»اگر على نبود عمر هلاك شده بود و نیز گفته«اللهم لا تبقنىلمعضلة لیس لها ابن ابیطالب»«خدایا مرا در مشكلى كه على به كمكم نشتابد قرار مده»و«لا ابقانى الله بعدك یا على»:خدا مرا پس از تو زنده مگذارد(الغدیر جلد3صفحه97 چاپ دوم)براى پى بردن به نمونههائى از این اشتباهات او به جلد6 الغدیر صفحه 240به بعد مراجعه فرمائید.
[10]عمر در ماه ذیحجه سال23 هجرى در اثر ضربت«فیروزه ابو لؤلؤه»غلام مغیرة بن شعبه از دنیا رفت.
[11]عمر هنگام مرگ در مورد خلافتبه مشورت پرداخت،پیشنهاداینكه عبد الله فرزندش را خلیفه كند رد كرد بخاطر اینكه از فرزندان خطاب نباید دو نفر خلیفه شوند.
پس از آن اضافه كرد:پیغمبر تا هنگام مرگ از این شش نفر راضى بود:
على،عثمان،طلحه،زبیر،سعد بن ابى وقاص و عبد الرحمن بن عوف،لذاخلافتبین اینان باید به شورا باشد تا یكى را از میان خود انتخاب كنند،و دستوراحضار هر شش نفر را صادر كرد، سپس براى هر كدام عیبى برشمرد و از جملهبه طلحه گفت:
پیغمبر تا دم مرگ بخاطر آن جمله كه پس از نزول آیه حجاب گفتى بر تو،غضبناك بود،و به على گفت:«شما مردم را به راه روشن و طریق صحیح بهخوبى هدایت مىكنى،ولى تنها عیب تو شوخیهاى تو است!»بعد«ابو طلحه»انصارى را خواست و فرمان داد كه پس از دفن او با 50تن از انصار این6 نفر را در خانهاى جمع كند،تا با یكدیگر براى تعیین خلافتمشورت كنند،و در صورت توافق 5 نفر،گردن فرد ششم كه مخالف استبزندو در صورت توافق 4 نفر،دو نفر دیگر را سر ببرد،و چنانچه3 نفر یكطرف و3 نفرطرف دیگر بودند به آن3 توجه كند كه عبد الرحمن بن عوف بین آنها است،و سه نفر دیگر را در صورت پافشارى در مخالفتبه قتل برساند،و هر گاه3 روزاز شورا گذشت و توافقى نشد،همه را گردن بزند،تا مسلمانان خود شخصىرا انتخاب كنند،پس از دفن عمر ابو طلحه مقدمات این كار را فراهم ساخت.
طلحه كه مىدانستبا وجود على و عثمان خلافتبه او نخواهد رسید،و از على(ع)دل خوشى نداشت،براى تضعیف جانب او حق خود را به عثمانداد،زبیر،در برابر،حق خود را به على واگذار كرد.
سعد بن ابى وقاص نیز كه میدانستخلیفه نمىشود،حق خویش را بهپسر عمویش عبد الرحمن بن عوف داد.
(بنابر این6 نفر در3 نفر خلاصه شدند)عبد الرحمان از على(ع)و عثمان پرسید:كدام یك حاضرید از خلافت صرف نظر كنید،و در تعیین دو نفر دیگرمختار باشید؟
جوابى نشنید،پس از آن خود را از میدان خلافتبدر برد كه یكى از آندو را انتخاب كند،به على(ع)رو كرد كه با تو بیعت مىكنم كه طبق كتاب خدا وسنت پیغمبر(ص)و روش ابا بكر و عمر با مردم رفتار كنى!على(ع)در پاسخفرمود:مىپذیرم ولى طبق كتاب خدا و سنت پیغمبر و آنچه خود میدانم عملمىنمایم.
عبد الرحمن رو به عثمان كرد و همان جمله را تكرار كرد عثمان پذیرفت،بار دیگر عبد الرحمن به على(ع)همان جملات را گفت و همان پاسخ را شنید،براى بار سوم نیز چنان گفت، و همان جواب را شنید،لذا دست عثمان را بهخلافت فشرد و گفت السلام علیك یا امیر المؤمنین!
در اینجا بود كه على(ع)به عبد الرحمن فرمود:
«و الله ما فعلتها الا لانك رجوت منه ما رجى صاحبكما من صاحبهدق الله بینكما عطر منشم» («منشم»نام زنى عطار بوده كه در مكه زندگى مىكرده قبیله«خزاعه»و«جرهم» هر گاه مىخواستند جنگ كنند عطر او را استعمال مىكردند و هر گاه چنین مىكردند كشته ازدو جانب زیاد مىشد لذا به صورت ضرب المثلى در آمد كه«اشام من عطر منشم» شومتر از عطر منشم(المنجد قسمت فرائد الادب).
«به خدا سوگند این كار را نكردى مگر اینكه انتظاراتى از او داشتى كه آندو نفر از یكدیگر داشتند خداوند میان شما جدائى افكند»!
مىگویند پس از آن بین عثمان و عبد الرحمن اختلاف افتاد كه تا پایانمرگ عبد الرحمان،با هم سخن نگفتند.(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدیدجلد 1 صفحه 185-188)جالب این است كه ابو عثمان جاحظ مىگوید:اگر كسى از عمر مىپرسیددر ابتدا گفتى پیغمبر از این6 نفر راضى بود،پس چگونه مىگوئى،پیامبر تا دممرگ بر طلحه غضبناك بود؟سپس اضافه مىكند، اگر كسى چنین مىگفت عمراو را به تیر مىزد،اما چه كسى جرئت داشت كه سادهتر از این را بپرسد؟
[12]«فصغى رجل منهم...»مراد از این شخص سعد بن ابى وقاص استكه كینه على(ع)بدل داشت زیرا بستگان او را على(ع)در جنگ بدر كشته بود(شرح نهج البلاغه عبده صفحه 42) .
[13]«و مال الاخر...»مقصود عبد الرحمان بن عوف مىباشد،كه دامادعثمان بود زیرا همسر او ام كلثوم دختر عقبة بن ابى معیط خواهر مادرى عثمانبوده است(عبده صفحه43).
[14]«مع هن و هن...»شاید اشاره به تمایل طلحه به عثمان باشد،زیرا بخششها و هدایائى بین آنها رد و بدل مىشد(شرح نهج البلاغه عبده صفحه 42)خلیفه اسلامى باید چگونه تعیین شود؟
در اینجا سؤالى است كه به ذهن مىرسد:اگر جانشینى پیامبر(ص)باید ازطرف خداوند به وسیله رهبر قبلى تعیین شود،پس چگونه عمر آن را به شوراگذاشت؟
و اگر مىبایست مردم او را انتخاب كنند،چرا ابو بكر شخصا و بدونشورا عمر را تعیین كرد؟و عمر آن را به شورا گذاشت؟
این سؤال پاسخى جز این ندارد كه بگوئیم یكى از این دو كار نادرستبوده است،و از آنجا كه به عقیده ما رهبر امت اسلامى(یعنى امام)باید صفاتى داشته باشد كه جز خدا پى به وجود آنها نمىبرد(مانند مقام عصمت و مقام خاصعلمى)باید منحصرا از ناحیه پروردگار تعیین گردد.
[15]«ثالث القوم...»اشاره به خلیفه سوم است كه به سال23 سر كارآمد و در سال 35 هجرى بدست مسلمانان كشته شد.(مروج الذهب جلد 2صفحه 430)
[16]«خضم الابل نبتة الربیع»اشاره به این است كه عثمان و خویشاوندانوى اموال مسلمانان یعنى بیت المال را تصاحب میكردند كه به عنوان نمونهبچند قسمت از بخششها،و اموال او، اشاره مىكنیم:
خلیفه سوم به دامادش«حارث بن حكم»برادر مروان 300000 درهمبخشید و شترهاى زكات و قطعه زمینى كه پیغمبر اسلام آن را به عنوان صدقهوقف مسلمانان كرده بود به او داد.
و به سعید بن عاص بن امیة«100000»درهم بخشید.
و هنگامیكه به مروان بن حكم«100000»درهم بخشید به ابو سفیان نیز«200000»درهم داد.
به طلحه«32200000»درهم،زبیر«59800000»درهم داد.
خود او«30500000»درهم و 350000 دینار.
یعلى بن امیه 500000 دینار.
عبد الرحمان 2560000 دینار از بیت المال برداشتند.
براى اطلاع بیشتر به مدارك این بحثبه جلد 8 الغدیر قسمتبخششهاىعثمان صفحه286 مراجعه فرمائید.زیرا ما آمار همه بخششهاى وى كه در آنجاآمده و به 126770000 درهم و به 4310000 دینار بالغ شده در اینجا نیاوردیم.
[17]«و كبتبه بطنة...»اشاره به وضعى است كه عثمان به وجود آوردو سرانجام گرفتار كیفر آن شد.
او در اثر بخششها از بیت المال به بستگان خود،و اهانتبه اصحاب خاصپیغمبر(ص)همچون ضرباتى كه به«عمار یاسر»وارد آورد كه باعث فتق اوگردید،و اخراج دلخراش«عبد اله بن مسعود»از مسجد پیغمبر بدانگونه كه قسمتىاز استخوانهاى دندهاش شكسته شد،و تبعید صحابى پاك«ابوذر»كه پیغمبر دربارهاش فرموده بود:«آسمان بر سر راستگوتر از ابو ذر سایه نیفكنده»به نقطه بدآب و هواى«ربذه»و گماردن عمال و فرمانروایان ناصالح از خویشاوندان خود درشهرهاى اسلامى،و رسیدگى نكردن به شكایات مردم در این زمینه همه اینهاباعثشد كه گروهى از مسلمانان از شهرهاى مختلف در مدینه گرد آیند،و پساز استیضاح وى،خواستار كنارهگیریش از خلافتشوند و چون نپذیرفت موجباتقتل او را فراهم ساختند.
براى اطلاع بیشتر به جلد9 الغدیر مراجعه فرمائید.
[18]«نكثت طائفة»:مقصود از اینان طلحه و زبیر و افراد دیگرى هستندكه بیعت را شكستند و جنگ جمل را براه انداختند و عایشه را نیز در این راه باخود همراه ساختند.
[19]«و مرقت اخرى»:مراد از این گروه«خوارج»هستند یعنى همانهاكه در لشكر امام(ع)بودند و ابتداء امام(ع)را مجبور كردند كه«حكمیت»رابپذیرد،و پس از آن كه آن حكم شوم صادر شد اعتراض كردند و سرانجام جنگ نهروانرا براه انداختند كه بالاخره على(ع)كار آنها را یكسره كرد.
[20]«و قسط آخرون»:اینان كسانى بودند كه به رهبرى معاویه در برابرامام(ع)قیام كردند و نهایتستمگرى را به خرج دادند و مبارزههائى را براهانداختند كه مهمترین و معروفترین آنها«جنگ صفین»است.
[21]«فلق الحبة...»اشاره به ابتداى زندگى گیاهان و اول حیاتانسانها و اهمیت آن است.
[22]«و لا سغب مظلوم...»اشاره به این است كه دانشمندان اجتماعنباید در برابر گرسنگى مظلومان و شكمخوارگى ستمكاران خاموش بنشینند.
[23]«ازهد عندى»اشاره به بىاعتنائى او نسبتبه خلافت و دنیا استكه شرح آن در قسمتهاى دیگر خواهد آمد.
سه شنبه 27/10/1390 - 19:44
اخلاق
از اختلاف بپرهیزید:[1]پس از رحلت پیغمبر(و پایان بیعتسقیفه)عمویش عباس و ابو سفیان پیشنهاد بیعتباامام را كردند امام(ع)كه از سوء نیت ابو سفیان آگاه بود چنین فرمود: [2]
اى مردم!امواج كوه پیكر فتنهها را،با كشتیهاى نجات(علم و ایمان و اتحاد)درهم بشكنید از راه اختلاف و پراكندگى كنار آئید،تاج تفاخر و برترى جوئى را از سربنهید.
(دو كس راه صحیح را پیمودند)آنكس كه با داشتن یار و یاور و نیروى كافى به پاخاست و پیروز شد،و آن كس كه با نداشتن نیروى كافى كنارهگیرى كرد و مردم را راحتساخت[3].
زمامدارى بر مردم همچون آبى متعفن و یا همانند لقمهاى است كه گلوگیر مىشود،آنان كه میوه را پیش از رسیدن چینند،به كسى مانند،كه بذر را در كویر و شوره زار پاشد(هر قیامى وقت معینى دارد تا به ثمر برسد و اگر پیش از موعد دستبه آن زده شود بى حاصلو بى نتیجه خواهد ماند).
اخلاق و علم امام(ع)
اگر سخن گویم(و حقم را مطالبه كنم)گویند:بر ریاست و حكومتحریص است،و اگر دم فرو بندم(و ساكت نشینم)خواهند گفت از مرگ مىترسد!
(اما)هیهات پس از آنهمه جنگها و حوادث(این گفته بس ناروا است).
بخدا سوگند!علاقه فرزند ابو طالب،به مرگ از علاقه طفل شیرخوار به پستان مادربیشتر است[4].
اما من از علوم و حوادثى آگاهم كه اگر گویم همانند طنابها در چاههاى عمیق بهلرزه در آئید!.
توضیحها:
[1]این سخن را با كمى اضافه ابن جوزى در«تذكرة الخواص»صفحه128 چاپ سال1383 نقل كرده است.
نویسنده مدارك نهج البلاغه مىگوید:
این خطبه را ابن جوزى و غیر او نقل كردهاند.(مستدرك و مدارك نهج البلاغهصفحه239) .
ابراهیم بن محمد بیهقى این خطبه را در كتاب«المحاسن و المساوى»جلد 2 صفحه139 آورده است(استناد نهج البلاغه صفحه 22) .
[2]پس از رحلت پیغمبر و پیش آمدن جریان«سقیفه»عباس و گروهى ازبنى هاشم و ابو سفیان نزد على(ع)آمدند و از او خواستند كه با او به عنوان خلافتبیعت كنند،و ابو سفیان اضافه كرد:
اگر اجازه دهى با جمعى انبوه سواره و پیاده از تو حمایتخواهم كرد!
على(ع)(كه از سابقه و نظر ابو سفیان راجع به اسلام آگاه بود)و شرایط زمان را نیز مساعد نمىدید،درخواست آنها را رد كرد و این خطبه را در پاسخآنان ایراد فرمود.(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید جلد 1 صفحه 218-221)و(تذكرة الخواص صفحه 128)
[3]«افلج من نهض بجناح...»اشاره به این است كه رهبر نهضتبایدجوانب كار را به بیند و بدون داشتن افراد كافى كه بتوانند نهضت را به ثمر رساننداقدام نكند،و سكوت تا زمان فراهم شدن شرائط به صلاح نهضت و ملتخواهدبود.
[4]«و الله لابن ابى طالب...»اشاره به این است كه از مرگ وحشتندارم،و حوادث و جنگهاى گذشته من دلیل آن است،اما براى اثبات حریصنبودن بر ریاست،دلیلى جز صبر نیست،تا بر همگان روشن گردد،ولى این بهانهجویان هر كار كنم ایراد مىكنند.
سه شنبه 27/10/1390 - 19:39
اخلاق
خطبه شقشقیهشعلهاى از آتش دل×زبانه كشید و فرو نشست!
«این خطبه مشتمل بر شكایت در مورد خلافت و صبر امام در برابر از دست رفتن آنو سپس بیعت مردم با او مىباشد»به خدا سوگند،او(ابو بكر)رداى خلافت را بر تن كرد،در حالیكه خوب مى-دانست،من در گردش حكومت اسلامى هم چون محور سنگهاى آسیایم(كه بدون آنآسیا نمىچرخد).[1]
(او میدانست)سیلها و چشمههاى(علم و فضیلت)از دامن كوهسار وجودم جارىاست[2]و مرغان(دور پرواز اندیشهها)به افكار بلند من راه نتوانند یافت!
پس من رداى خلافت را رها ساختم،و دامن خود را از آن در پیچیدم(و كنار گرفتم)در حالى كه در این اندیشه فرو رفته بودم كه:با دست تنها(با بى یاورى)به پا خیزم(و حقخود و مردم را بگیرم)و یا در این محیط پر خفقان و ظلمتى كه پدید آوردهاند صبر كنم؟
محیطى كه:پیران را فرسوده،جوانان را پیر،و مردان با ایمان را تا واپسین دم زندگىبه رنج وا مىدارد.
(عاقبت)دیدم بردبارى و صبر به عقل و خرد نزدیكتر است،لذا شكیبائى ورزیدم،ولى به كسى مىماندم كه:خاشاك چشمش را پر كرده،و استخوان راه گلویش را گرفته،با چشم خود مىدیدم،میراثم را به غارت مىبرند!.[3]
تا اینكه اولى به راه خود رفت[4](و مرگ دامنش را گرفت)بعد از خودش خلافترا به پسر خطاب سپرد،[5](در اینجا امام به قول اعشى شاعر متمثل شد كه مضمونش این است):
كه بس فرق است تا دیروزم امروز×كنون مغموم و دى شادان و پیروزشگفتا!او كه در حیات خود،از مردم مىخواست عذرش را بپذیرند(و با وجود من)وى را از خلافت معذور دارند[6] خود هنگام مرگ عروس خلافت را براى دیگرى كابین بست!
او چه عجیب هر دو از خلافتبه نوبتبهرهگیرى كردند(خلاصه)آن را در اختیار كسى قرار داد،كه جوى از خشونت[7]سختگیرى،اشتباه و پوزش طلبى بود![8]رئیس خلافتبه شتر سوارى سركش مىماند،كه اگرمهار را محكم كشد،پردههاى بینى شتر پاره شود،و اگر آزاد گزارد در پرتگاه سقوط مىكند. به خدا سوگند!مردم در ناراحتى و رنج عجیبى گرفتار آمده بودند،و من در این مدتطولانى،با محنت و عذاب،چارهاى جز شكیبایى نداشتم.سرانجام روزگار او(عمر)همسپرى شد[9]،و آن(خلافت)را در گروهى به شورا گذاشت،به پندارش،مرا نیزاز آنها محسوب داشت![10]پناه به خدا ز این شورا!(راستى)كدام زمان بود كهمرا با نخستین فرد آنان مقایسه كنند كه اكنون كار من بجایى رسد كه مرا همسنگ اینان(اعضاى شورا)قرار دهند؟!لكن باز هم كوتاه آمدم و با آنان هم آهنگى ورزیدم(وطبق مصالح مسلمین) در شوراى آنها حضور یافتم بعضى از آنان بخاطر كینهاش از من روىبرتافت،[11]و دیگرى خویشاوندى را(بر حقیقت)مقدم داشت[12]،اعراض آنیكى هم جهاتى داشت،كه ذكر آن خوشایند نیست.[13]
بالاخره سومى به پا خاست[14]او همانند شتر پر خور و شكم برآمده!همىجز،جمعآورى و خوردن بیت المال نداشتبستهگان پدریش بهمكاریش برخاستند،آنها همچون شتران گرسنهاى كه بهاران به علفزار بیفتند،[15]و با ولع عجیبىگیاهان را ببلعند،براى خوردن اموال خدا دست از آستین برآوردند،اما!عاقبتیافتههایش(براى استحكام خلافت)پنبه شد،و كردار ناشایستش كارش را تباه ساخت و سرانجام شكمخوارگى و ثروت اندوزى،براى ابد نابودش ساخت[16]ازدحامفراوانى كه همچون یالهاى كفتار بود مرا به قبول خلافت وا داشت، آنان از هر طرفمرا احاطه كردند،چیزى نمانده بود كه دو نور چشمم،دو یادگار پیغمبر حسن و حسین زیرپا له شوند،آنچنان جمعیتبه پهلوهایم فشار آورد كه سخت مرا برنج انداخت و ردایماز دو جانب پاره شد!مردم همانند گوسفندانى(گرگ زده كه دور تا دور چوپان جمع شوند)مرا در میان گرفتند،اما هنگامى كه به پا خاستم و زمام خلافت را به دست گرفتم، جمعىپیمان خود را شكستند[17]،گروهى(به بهانههاى واهى)سر از اطاعتم باز زدند و از دین بیرونرفتند[18]و دستهاى دیگر براى ریاست و مقام از اطاعتحق سر پیچیدند[19](و جنگصفین را براه انداختند)گویا نشنیده بودند كه خداوند میفرماید:«سرزمین آخرت را براىكسانى برگزیدهایم كه خواهان فساد در روى زمین و سركشى نباشد،عاقبت نیك،از آن پرهیزكاران است»(سوره قصص:83) چرا خوب شنیده بودند و خوب آن را حفظ داشتند،ولى زرقبرق دنیا چشمشان را خیره كرده و جواهراتش آنها را فریفته بود!. آگاه باشید!بخدا سوگند،خدائى كه دانه را شكافت[20]،و انسان را آفرید،اگر نه اینبود كه جمعیتبسیارى گرداگردم را گرفته،و به یاریم قیام كردهاند،و از این جهتحجتتمام شده است،و اگر نبود عهد و مسئولیتى كه خداوند از علماء و دانشمندان(هر جامعه)گرفته كه در برابر شكمخوارى ستمگران و گرسنگى ستمدیدگان[21]سكوت نكنند،منمهار شتر خلافت را رها مىساختم و از آن صرف نظر مىنمودم و آخر آن را با جام آغازشسیراب میكردم(آن وقت)خوب مىفهمیدید كه دنیاى شما(با همه زینتهایش)در نظر منبى ارزشتر از آبى است كه از بینى گوسفندى بیرون آید![22].
هنگامى كه امیر المؤمنین(ع)به اینجاى سخن رسید،مردى از اهالى عراق برخاست،و نامهاى بدستش داد او همچنان نامه را نگاه مىكرد(پس از فراغت از نامه)،ابن عباسگفت اى امیر مؤمنان!چه خوب بود،سخن را از جائى كه رها كردى ادامه میدادى؟
ولى امام(ع)در پاسخش فرمود:«هیهات»اى پسر عباس«شعلهاى از آتش دلبود،زبانه كشید و فرو نشست»!
ابن عباس مىگوید:بخدا سوگند من هیچگاه بر سخنى هم چون این گفتار تاسفنخوردم،كه امام(ع)نتوانست تا آنجا كه خواسته بود ادامه دهد.
سید رضى میگوید:مقصود امام(ع)از اینكه«رئیس خلافتبه شتر سوارى سركشمىماند»این است كه اگر زمام را محكم بطرف خود بكشد،مركب چموش مرتب سر رااین طرف و آنطرف میكشاند و بینىاش پاره مىشود،و اگر مهارش را رها كند با چموشىخود را در پرتگاه قرار میدهد و او قدرت حفظ آن را ندارد.آنگاه گفته مىشود«اشنق الناقه»كه بوسیله مهار سر شتر را بطرف خود بكشد و بالا آورد«و شنقها»نیز گفته شده است اینرا«ابن سكیت»در«اصلاح المنطق»گفته است.
و اینكه امام(ع)فرموده است«اشنق لها»و نگفته است«اشنقها»براى این است كهآنرا در مقابل«اسلس لها»قرار داده گویا امام فرموده است اگر سر مركب را بالا آورد یعنىبا مهار آنرا نگاهدارد(بینیش پاره مىشود).
توضیحها:
[1]ابن جوزى حنفى در تذكرة الخواص ص 124 مىنویسد:استاد ماابو القاسم نفیس انبارى به اسناد خود این خطبه را از ابن عباس نقل كرده كه گفت:
«پس از آن كه مردم با امیر مؤمنان(ع)بیعت كردند و على بر منبر بود،شخصىاز میان صف صدا زد«ما الذى ابطا بك الى الان»:چه باعثشد تا بحال در بدستگرفتن خلافت مسامحه كردى؟امام(ع)در پاسخ او این خطبه را ایراد فرمود،در مورد این خطبه بعضى از مخالفان كه محتویات آن را بر خلاف میل خود دیدهاندسر و صداى زیادى به راه انداخته و مىگویند كه این خطبه را«سید رضى»ساختهو به على نسبت داده است!ولى«ابن میثم»در«شرح نهج البلاغه»مىنویسد:
این خطبه را در دو جا یافتم كه تاریخ آن قبل از تولد شریف رضىبوده است.
1-در كتاب«الانصاف»نوشته«ابى جعفر بن قبه»كه وفات او قبل از تولدرضى بوده است:
2-در نسخهاى كه به خط ابو الحسن«على بن محمد بن فرات»وزیر«المقتدر بالله»كه حدود شصت و چند سال پیش از تولد رضى بوده است(شرحنهج البلاغه ابن میثم جلد 1 صفحه 252 و253)
«ابن ابى الحدید»مىگوید:قسمت زیادى از این خطبه را در نوشتههاىابو القاسم بلخى امام بغداد دیدم كه در زمان حكومت مقتدر بالله مى-زیسته است.
و نیز مىگوید:«مصدق بن شبیب واسطى»گفته:این خطبه را براى«ابن خشاب»خواندم او گفت:...بخدا قسم من این خطبه را در كتابهائى دیدمكه 200 سال پیش از تولد سید رضى: قبل از آنكه نقیب ابو احمد پدر رضى متولدشود نوشته شده بود(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید جلد 1 صفحه206-205چاپ جدید) براى تحقیق بیشتر میتوانید به كتاب نفیس الغدیر-جلد7 صفحه 82مراجعه فرمائید در آنجا اسناد و مدارك زیادى خواهید یافت كه این خطبه ازسخنان امام است.
ضمنا باید توجه داشت كه علت نامگذارى این خطبه،به«شقشقیه»درپایان خطبه آمده است كه امام در پاسخ ابن عباس مىفرماید(هیهات شقشقههدرت ثم قرت).
[2]اشاره به این است كه ابو بكر توجه به جنبههاى علمى و فضائل علىرا دارد و بارها چنانكه عایشه،ابن عباس،و عمر،شنیدهاند او نیز شنیده استكه پیغمبر فرمود:«اقضا امتى على»«داناترین فرد امت من به قضاوت،على استو ابن عباس مىگفت:«ما علمى و علم اصحاب محمد فى علم على الا كقطرةفى سبعة ابحر:علم من و علم دیگر اصحاب پیغمبر در برابر علوم على(ع)چون قطرهاى است در برابر هفت دریا!(به كتاب الغدیر جلد3 صفحه 95-97چاپ دوم مراجعه فرمائید).
[3] ینحدر عنى السیل:اشاره به این است كه علوم و فضائل از او سرچشمهمىگیرد و دانشمندان بزرگ به این حقیقت معترفند:
از جمله ابن ابى الحدید مىنویسد:تمام علوم اسلامى به على(ع)بازگشت میكند:اما علم عقائد:معتزلیها كه بزرگترین آنها«واصل بن عطاء»استشاگرد«ابن هاشم»فرزند محمد حنفیه است كه او از پذیرش على آموختهو اشعریها به«ابو الحسن اشعرى»منسوبند كه شاگرد ابو على جبائى بوده كه او خوداز سران معتزله است.
و اما علم فقه:تمام فقهاى اسلامى ریزه خوار خوان على(ع)هستند،زیرا«ابو حنیفه»از امام صادق(ع)كسب علم كرده،و علم او به على(ع)منتهى مىشود،و انتساب علوم شیعه به على(ع) بسیار روشن است،و«شافعى»شاگرد«محمد بن حسن»بود كه او شاگردى ابو حنیفه كرده، «احمد بن حنبل»نیز از شافعىآموخته،«مالك»هم شاگرد«ربیعه»است و ربیعه شاگرد«عكرمه»و او شاگردابن عباس است،ابن عباس هم كه شاگرد ملازم على بوده است و بازگشتفقه شیعه به او واضحتر از آن است كه گفته شود زیرا شیعه آنچه دارد از ائمه خوددارد كه همه آنها علوم خود را از على(ع)گرفتهاند و او از پیامبر(ص).
و اما تفسیر:كه مىدانیم مفسران اسلامى غالبا از ابن عباس نقل مىكنندو او شاگرد و ملازم دائمى امام(ع)بوده است.
و اما ادبیات همه مىدانند كه اصول آن را على بن ابیطالب(ع)به«ابو الاسوددئلى»آموخته است(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید جلد 1 صفحه17-20) .
[4]«ارى تراثى نهبا»اشاره به این است كه میراث الهى مرا به غارتمىبرند،قرآن نیز خلافت را ارث الهى خوانده است«و ورث سلیمان داود...»
(سوره نمل:16) و در سوره مریم آیه6 مىخوانیم كه یعقوب از خداوندفرزندى خواسته و چنین دعا مىكند:«یرثنى و یرث من آل یعقوب»روشن استكه وراثتسلیمان از داود و یحیى از ذكریا و آل یعقوب ظاهرا چیزى جز خلافتالهى نبوده است (سید قطب ،فى ظلال القرآن ج 5،ص246)
[5]ابو بكر در سال13 هجرى ماه جمادى الاخر از دنیا رفت.
سه شنبه 27/10/1390 - 19:38
آشپزی و شیرینی پزی
مواد لازم:
1- كدوی سبز متوسط 4 تا 5 عدد
2- تخم مرغ 6 عدد
3- پیاز متوسط 1 عدد
4- زعفران ساییده 1 قاشق چای خوری
5- روغن كنجد 150 گرم
6- نمك و فلفل به مقدار كافی
طرز تهیه:
پیاز را از رنده ی درشت رد می كنیم و با سه چهار قاشق روغن كمی سرخ می كنیم بعد پوست كدو را می گیریم و از رنده ی درشت رد می كنیم و داخل پیاز می ریزیم و گاهی بهم می زنیم تا كدو نیز كمی سرخ و آب آن كاملاً كشیده شود.
آنگاه زعفران را در كمی آب حل می كنیم و كمی نمك و فلفل به آن می زنیم بعد مایه را از روی آتش بر می داریم و تخم مرغها را در ظرفی می شكنیم و خوب می زنیم و كمی نمك و فلفل به آن اضافه می كنیم مایه كدو كه كاملاً سرد شد داخل تخم مرغ می ریزیم و بهم می زنیم و در تابه بقیه روغن را می ریزیم و مانند كوكوی سبزی طبخ می كنیم.
با كدو حلوا نیز به همین طریق می شود كوكو تهیه كرد و به جای كدوی سبز از 1/5 كیلو كدو حلوائی استفاده می كنیم.
سه شنبه 27/10/1390 - 14:15
آشپزی و شیرینی پزی
مواد لازم:
1- گوشت ماهیچه گوسفندی 500 گرم
2-پیاز سرخ كرده 3 قاشق سوپ خوری
3-بامیه 750 گرم
4-رب میوه نسترن(1) یا رب انار خانگی 2 قاشق سوپ خوری
5- آبلیمو 2 تا 3 قاشق سوپ خوری
7- نمك و فلفل به مقدار كافی
طرز تهیه:
گوشت را تكه تكه خرد می كنیم و می شوییم با پیاز سرخ كرده داخل قابلمه ای می ریزم و در ظرف را می بندیم (درب ظروف را حداقل در مراحل اولیه پخت که بخارات درمی آید، بگونه ای بگذارید که مانع خروج بخارات نشود) و قابلمه را روی حرارت ملایم قرار می دهیم و می گذاریم آب گوشت كاملا كشیده شود. بعد دو سه لیوان آب داخل گوشت می ریزیم تا گوشت پخته شود و آب آن در حدود یك لیوان گردد. در صورتیكه با این مقدار آب پخته نشد مقداری آب به آن اضافه می نماییم.
برای آنكه بامیه لیز نشود باید ته آن را به هیچ وجه نگرفت كافی است كه فقط چوب های ته آن را كمی كوتاه نماییم. بعد بامیه را می شوییم و ظرف مناسبی را آب كرده می گذاریم جوش بیاید . بامیه را در آب جوش ریخته یك قاشق نمك به آن اضافه می كنیم می گذاریم كمی بپزد باید دقت كرد بامیه زیاد پخته نشود. سپس بامیه را در صافی می ریزیم رب و آبلیمو و به حد كافی نمك و فلفل را به خورش اضافه كرده بعد از دو سه جوش بامیه را داخل خورش می ریزیم و می گذاریم چند جوش بزند تا جا بیفتد.
===========================
سه شنبه 27/10/1390 - 14:8
آشپزی و شیرینی پزی
مواد لازم:
1- گوشت مغز ران بدون استخوان گوسفندی 500 گرم
2- لپه 500 گرم
3- تخم مرغ محلی 5 عدد
4- زعفران ساییده در آب جوش 1 قاشق سوپ خوری
5- پیاز متوسط 1 عدد
6- نمك دریا و فلفل به میزان لازم
طرز تهیه:
لپه پاك كرده و شسته شده را با كمی نمك دریا و مقداری آب می پزیم . بطوریكه بعد از پخته شدن آب نداشته باشد بعد در صافی ریخته تا آب آن كاملاً خارج شود. گوشت چرخ نشده و پیاز خرد شده را روی حرارت قرار می دهیم تا آب گوشت كشیده شده و پیاز نرم شود. سپس لپه را به آن ها اضافه می كنیم و مقداری تفت می دهیم. كل مواد را داخل چرخ گوشت ریخته و چرخ می كنیم. تخم مرغ ها را در ظرفی شكسته كمی بهم می زنیم. زعفران را اضافه می كنیم . سپس گوشت و پیاز و لپه چرخ شده را به تخم مرغ اضافه نموده و به مقدار لازم نمك دریا و فلفل می ریزیم . تمام مواد را خوب مخلوط كرده و ورز می دهیم تا حالت چسبندگی پیدا كند. سپس در ظرفی روغن ریخته روی حرارت قرار می دهیم تا داغ شود و همانند شامی آرد نخودچی سرخ می كنیم.
شامی كدو حلوایی:
این شامی مانند شامی آرد نخودچی تهیه می شود و فقط به مواد 4 تا 5 قاشق كدو حلوایی پخته و له شده اضافه می كنیم سه شنبه 27/10/1390 - 14:7