تبیان، دستیار زندگی

جنگل همه ی شب سوخت در صاعقه ی پاییز 
از آتش دامن گیر ای سبز جوان بر خیز!

برگ است که می بارد! چشم تو نبیند کاش
این منظره را هرگز در عالم رویا نیز

هیهات... نمی دانم این شعله که بر من زد
از آتش «تائیس» است یا بارقه ی «چنگیز»!

خاکستر من دیگر ققنوس نخواهد زاد؟
و آن هلهله پایان یافت این گونه ملال انگیز!

تا نیمه چرا ای دوست! لاجرعه مرا سرکش
من فلسفه ای دارم یا خالی و یا لبریز

مگذار به طوفانم چون دانه به خاکم بخش
شاید که بهاری باز صور تو دمد برخیز

محمد علی بهمنی

دل و دین و عقل و هوشم ، همه را به آب دادی

ز کدام باده ساقی ، به من خراب دادی ؟

شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
اینگونه زخم خورده و بی سر بیاورم
یک قطعه خواندی از روی نی، شاعرت شدم
آن قطعه را نشد به غزل دربیاورم
یک پرده خواندی از روی نی، آتشم زدی
این شعله را چگونه به دفتر بیاورم
با حنجر تو کاری اگر خنجری نداشت
کاری نداشت واژه ی بهتر بیاورم
وقف تو اشک ها و غزل هام، تا اگر
گفتی گواه عشق بیاور بیاورم

 فصل عزا تمام شد اما چگونه من
پیراهن عزای تو را دربیاورم
تا می وزید نام تو پر می کشید دل
چیزی نمانده بود که پر دربیاورم
نزدیک بود در تب گودال قتلگاه
از عرش ربنای تو سردربیاورم
با اشک آمدم به وداعت که لااقل
آبی برایت این دم آخر بیاورم
این واژه ها به کار رثایت نیامدند
با زخم های تو چه برابر بیاورم؟
آخر نشد که آب برایت بیاورند؟
این روضه را گذاشتم آخر بیاورم
امسال هم دعای فرج، بی جواب ماند
من می روم برای تو یاور بیاورم
قرآن بخوان که گوش دلم با صدای توست
این بیت هم، سر غزلی که فدای توست

غزلـی می گویم زیر بـاران امشب

روح من جامانده در خیابان امشب

 یک نفر بیدار است مثل من می دانم

 و دلش غم دارد چه فراوان امشب

 واژه باران شست دفتر شعرم را

و عجب نرم شده دل سیمان امشب

 زخم نو یا کهنه چه تفاوت دارد

تا فراموش کنیم قیمت نان امشب

 آیه چشمانت بردلم وحی شده

تا سحر باید کرد ختم قرآن امشب

سینه پر راز ولی محرم رازی نیست

 به سلامی بگشا درِ زندان امشب

هر شبِ من بی تو غزلی بارانی است

می کشم بر جاده خط پایان امشب

عاقلان مدعی سنگم زنید  گوشه میخانه میخواهد دلم!

گاهگاهی  به  نگاهی  دل  ما را دریاب

جان به لب  آمده از درد  خدا را  دریاب

اگر از دولت وصل تو مرا نیست نصیب

گاهگاهی  به  نگاهی  دل  ما  را  دریاب

به  امیدی  به  سر کوی  تو  روی آوردیم

شهریارا !  به  د ر  خویش گدا را دریاب

دل ما  را به  شب  هجر  فروغی  بفرست

شبرو   وادی   اندوه   و بلا   را   دریاب

سنگها می خورم ازدست جنون دل خویش

من ِ  دیوانه    انگشت   نما   را    دریاب

به  وفاداری تو  شهره  شهرم  ای  دوست

ز  وفا   معتکف   کوی   وفا   را  دریاب

سالها  رفت  که   از   جام  محبت   مستم

من  دردی  کش   صهبای  ولا را دریاب

کاروان رفت ومن ازهمسفران دورم دور

من   از  قافله   شوق   جدا   را   دریاب

راه باریک وبسی پر خطروتاریک است

سببی  ساز و دراین مهلکه  ما را دریاب

تا  دلم   بار غم  عشق   به  منزل   فکند

شهسوارا !  من  افتاده  ز پا  را   دریاب

تا   فغان  دل    غمد یده   ما  را   شنوی

نا زنینا !  سحر ی  با د  صبا را  دریاب

دوش رویای لب نوش تو با من می گفت

کا ی  شهید  غم من ! آ ب  بقا را دریاب

سوی پروانه نظر کن که دعا گوی تو باد

گنه  آلوده   خود  را   به   مدارا   دریاب

روی پیشانی بختم خط به خط چین دیده ام

بسکه خود را در دل آیینه غمگین دیده ام

مو سپیدم مو سپیدم موسپیدم مو سپید

گرگ باران دیده هستم، برف سنگین دیده ام

آه یک چشمم زلیخا آن یکی یعقوب شد

حال یوسف را ببینم با کدامین دیده ام؟

آشنا هستی به چشمم صبر کن، قدری بخند

یادم آمد، من تورا روز نخستین دیده ام

بیستون دیشب به چشمم جاده ای هموار بود

ابن سیرین را خبر کن، خواب شیرین دیده ام.