|
اهــــــل دل ای نازنین هــایم ســـلام | | ســایه تان اینجا همیـشه مســــــتدام |
بـا شـما قلـــــبم منـــــوّر می شـــود
| | حــال من یك حـــال دیــگر می شـــــود |
حـــــرف دل ، اینـجا پناهم داده است | | دلـــــــبری قــــــولِ نگـــــاهم داده است |
بزمتان ، جــــــانِ مــــــــرا بـر بـاد كـرد | | حــــــرف دل ، مـــــا را چنین معـتاد كـرد |
حـرف دل، پُر گشته از یــــاران عشق | | گـــونه هـا تـَــــر گشته از باران عشـــق |
عــاشــقان مبهوت خالش می شوند | | مست و شـیدای "وصالش" می شـوند |
حـــرف دل با گوش دل بشنیده است | | او كـه حـــــق را در درونش دیده است! |
روح من را می كشـــــــــاند تا "خیال" | | حرف "آدین"، حـــــــــرف آن نیكو خصال |
یــــــــــــادم آیــد از صــــــفای بـزممان | | عـاشـــــــــقی بـا آن هـمه ، همرزممان |
یـاد ایــــــّــــــامی قشــنگ افـــتاده ام | | بـاز هـم ، من یـاد جـنــــــگ افــتاده ام |
روزگـــــــــــاری جمعِ جمعی داشـتیم | | بذرعشــق و عاشـــقی می كـاشـتیم |
این صـــمیـــمیـــت بجز آنــجا نبــــــود | | جـز كـنــــــــارِ ســـــــوله هـا بر پا نبــود |
من در اینجا یاد سنــــــــــگر می کنم | | عاشــــــــــقـــــــــی را باز باور می کنم |
حــــرف دل ، دنیای حرفی آشـناست | | حرف "پیمــان" و"حسینِ كیمیـــــا"ست |
روح و جـــــــانِ بی ریـــــــــایی دارد او | | حــــــرف هــــــــای كیمیـــــــایی دارد او |
حـــــرف دل شـد، محفلِ دلهای صاف | | محفــلِ "بی معرفت" ، " سیمرغ قـاف" |
این "هبـــــــــــــــوطِ" آســمانیها ببین | | سینه ایـن كهكشـــــــــــــــــانیها ببین |
"بیقـــــــــراران"، بی قـراری می كنند | | حــــرف دل را لالــــه كــاری می كــنند |
از خــــــــــــدا خواهم بماند برقـــــــرار | | او كه گــــاهی می كـند بـر ما گــــــذار |
از "غریبسـتان "، صـــدایی می رسد | | این صــــــدا حتماً به جایی می رســد |
"ناشــــــناسان" ، آشـــــــنایـانِ دلـند | | صـاحــــــــبانِ مخـــــــلصِ ایـن منزلــند |
می شـــناسـد ناشـــناسی را دلـــم | | پـُر شـدست از نـــــام او، ایـن محـفلم |
ما تـــــمام دردهـــــــــا را می خـــریم | | "بگـــذریم" و "بگـــذریم" و "بگـــذریم"! |
می كند چشم انتظاری ، "سوته دل" | | در دیـارِ بی قــــــــــراری ، ســـــوته دل |
همرهی درعشق ومستی" گم شدست" | | او خــــریـدارِ غـــــــــــمِ مـردم شـــــدست |
درد دلــــــهـایـش دلِ دیــــــوانه بُـــــرد | | دسـت ما بگـرفت و تـا میـــخانه بُــــرد |
آتشی افكــــــــنده بر، این جـــــان ما | | حـــــــرف دل از جـــانـبِ یـــــــاران مـــا |
در دلـــم غوغا و شور و همهمَه ست | | تشنه ی یک جام "عبدالفـاطمَه" ست |
با حضــــــــورش بزمِ داغی می شود | | حرف دل ، تمثیلِ باغی می شـــــــود |
یـــاد بـــاد آن روزگـــارانــی کــه بــــود | | آسمـــــان و ابــــــر و بـــــارانی که بود |
ای فـــــــــدای نـــــــــالـه هـــــا و آه او | | هـر كــــــــجا باشــد ، خـدا همـــراه او |
هم دل و هم دیده بر تــــــــــاراج رفت | | روح و جان ، با نكته "حـــــــــلاّج" رفت |
"دكـــــتر" آخر می رهاند جانِ خویش | | عاقبت بگذشـــــــت از عـنوانِ خـویش! |
نكته هایش نكته هایی دلكش است | | گرچه گـاهی هم ز جنسِ آتش است! |
همـرهی دارم كـــه از من دور نیست
| | نام اوبـا وزنِ شــعرم، جـــــــور نیست! |
قصّــــــــــــه همسـنگران را باز خـواند | | شعرمن ازوصــفِ نامش"بـاز مـــانـــد"! |
قلـــــــــــــــعه ای دارد پُر از راز و رمـوز | | سینه ای دارد پـــــــــُر از انـدوه و سـوز |
پـا نــــــــهاد اینك بـه بـــازارِ جــــــنون | | یـك "نمی دانـم" ز شهرِ آسمــــــــون" |
حـــــرف دل ، دارد درونِ سینــــه اش | | یك "هُـــدی" و قـــلب چـون آییـنه اش |
او كـــــــــــه از غربت روایت می كــند
| | از جــــــدائی هـا شـكــــــــایت میکند |
ای تمــــــــــامِ اهـل دل ، یاری كــنید | | ایـن هــــــــدی را هـم نگـــهداری كنید |
او از آمریـــــكا به ما دل بســته است | | طفلكی شاید كه خیلی خسته است |
من نـمی دانم كه این"پانیذ"،كیست | | نقـطه چین هـااینهمه،ازبهرِ چیست!؟ |
لیـــك، انگاری كه خیلی با صفاسـت | | چـون كـه بـا یـــارانِ خــوبم آشـناست |
روح من دنــــــــبال "عـــــــــبدالله"رفت | | تا عــــــــراق و كــــــــــــــربلا بـا آه رفت |
باغ اینجـــــــا مملو از "گمنام" هاست | | ســـر به ســـر آکـــنده از پیغام هاست |
حرف دل فریاد جمعی عاشــــقســـت | | حرف "صادق"، صَرف عشق از عاشقست |
می شـــــــود آیـــا ز تنهایی نگـــفت؟ | | از دل "زهــــــرای شــــــیدایی" نگفت؟ |
از "علی" می گفت و محزون می شدیم | | گــــــریه می کردیم و دلخون می شدیم |
عـــاقبت زین خیمه نوری پر کــــشید | | جام عشـــق و عاشقی را سر کشید |
او کــــه ما را با خــودش همراز کــــرد | | رفت و مـــــا را مـــــات آن پرواز کــــــرد |
یادتان هسـت که از زندان چه گفت؟ | | یک "مهاجر" در غریبســتان چه گفت؟ |
"شاهدی" دارم که مدهوش است او | | یــــــاد ســــرداران خــــاموش است او |
همتـــــش مقـــبول حـــــق لایــــــزال | | آرزو دارم برایــــــش من وصــــــــــــــال |
ای "شـــلمچـــــه" ای غروبت پر ز راز | | ای تــــمــــام نغمــــه هایت دلنــــــواز |
می کشد گاهی به این محفل سرک | | می برد ما را مدینه "روشــــــــــــنک" |
میرســــــد یک نـــــــــازنین از راه دور | | می شود "محجــــوبه ای" از مهد نور |
او کــــــه از داغ پـــــــــــدر در غم تپید | | زنـــــــده بــــــــادا یاد یـــاران شــــهید |
می دهد این حــــــرف دل بوی گـلاب | | بوی رحمت بوی "احسان" و "شهاب" |
حــرف دل دارد همیشه "بوی سیب" | | بوی "ســــلما" بوی "لیــــــلای غریب" |
عاشقی اینجا پر از سوز و تب است | | نام او حقا که "عبـــــدالزینــــب" است |
"زینبیون" گــــوی ســـبقت می برند | | عاشقی را هر چـــــه باشد می خرند |
یک نفر دردی به جانـــــش می خرد | | یک "بسیجی" غصه هایی می خورد |
می وزد اینجا "نســــــــــیمی" دلربا | | می بـــــرد مـــــا را به بــــاغ "ناکــــجا" |
آفرین بر او که دریـــایـــی شـــدست | | آفرین عشــــقی که یـلدایی شـدست |
از زمیـــن تا آســــمانها فــــرش شد | | حرف دل مست از میِ "ذوالعرش" شد |
بنـــــده ای دارد عــزیـــز اینجا خــــدا | | آفـــرین بر "مصــطـــفــــی" بر مصطفی |
او کــــه شـــد همـــراه با مردانِ مرد | | یــــاد یــــاران را در اینجــــــــا زنده کرد |
"بنده ای" هم عاشق فرزند خویش | | گوید او از کـــودک دلــــبند خـــــــویش |
با دلـــی بشــکــسته از غم گوید او | | از تـــمـــام درد و مـــاتـــم گــویــد او |
ای خـــدا هـــرگز مبــاد اینجا عبوس | | جان پاک "مـهـدیار" و این "ونــوس" |
نکته های این "سمیرا" خواندنی است | | نــام او در قلـــب اینجــا مـاندنی است |
می شود اینجا ز "سیف الدوله" گرم | | روح ما هم می شــود دلــگرم ونرم |
در دیار بی کسی غوغــا شـــدست | | حرف دل تزیین به یک "اسما" شدست |
با صفا این خیمه از "ارژنگ" ماست | | بی ریا این قلعه با "دلــتــنـــگ" ماست |
دخـــتـــری از اهـــل ایـــران آمدست | | "طـــاهـــره" در جمع مستــان آمدست |
می شود این حرف دل پر شور و شین | | از دل پر راز "مجــــنــــون الحـــســین" |
با "امــیــن" اینجا مصفا می شود | | محـــفــلی از عشـق بر پا می شود |
"حـــیّ سبحان" باشد اینجا یار او | | باشـــد اینـــجا یـــاور و غـــــمخوار او |
از "مــــبـــارز" بایـــد اینــجا یاد کرد | | عشــق را باید که هِــــــی فریاد کرد |
قصه ها دارد فراوان حـــــــــــرف دل | | روشن است از نور "ایمان" حرف دل |
عشق و مستی در دلش گُل می کند | | بر خـــــــدا دائـــــــم توکــــل می کند |
سرزمین حــــــــرف دل آبـــــاد شد | | پر ز نـــور از همت "مقـــــــداد" شد |
نام او با حـــــــرف دل آمیخته ست | | آبــــــــــروی دشمنانش ریخته ست |
او که اینجا عشق را بــــو کرده بود | | روز و شب ها آب و جـــارو کرده بود |
با "علی ها" حرف دل جانانه است | | قصــــه ی شمع و گل و پروانه است |
دارد اینجـــا شـــــورش مستانه ای | | یک "مسـافر" در "مســـافرخانه" ای |
حــرف دل یاد آور نـــی در نـــواست | | خـاطـرات نابی از "عبــدالرضــا"ست |
یــاد ایـــامــی که می آمـد "مـریـد" | | یاد "بـدری" یاد "تنـها" و "مــــجیــد" |
یـاد همراهـی که خیلـی پـاک بود | | نــام او اینجا همیشـه "خـــاک" بود |
حــرف دل پر گشته از گـل های ما | | یاد "ســوگـــل" مانده در دلـهـای ما |
شـکـوه می کرد او از آن نـــامردها | | ســینه اش آکــنــده بــــود از دردها |
او که زینجا رفت و ما را غــم گرفت | | حـــرف دل با رفـتـنــش مـاتم گرفت |
یادش اینجا مــاندگار و زنـده است | | خـاطـرش در حـرف دل پاینده است |
مـیخـکـی روئیده در قـلـب کــویـــر | | از "رضـا" می گویم آن مــرد بصـیـر |
"عبـد زهرا" همرهی دیرینه است | | صـاف و صـادق مثـل یک آیینه است |
کنج این میخانه ام یاری نشست | | گوشه ی دنیا "سبکباری" نشست |
حرف دل با عشق معنا می شود | | بــا سبـکبـاران چه زیبـا مـی شـود |
"مجتبـی" شیرین زبانی می کند | | "دیـده بان" هم دیده بانی می کند |
خیمه دیگر غرق "باران" می شود | | با دو تا "مریم" گلستــان می شود |
دارد اینجـا بــا دو "مـریـم" افـتـخـار | | آن دل آرام اسـت و ایــن در انـتظـار |
بوسه ها زین رد پاها چیدنی است | | "بادبادک" هم سفیدش دیدنی است |
"دیـده" ای دارم در اینـجـا بی ریــا | | بـــی ریـــای بـــی ریــای بــی ریــا |
دیـدگـانـش ای خـدا غمگین مبـاد | | کـوله بارش عاقبـت سنگـین مبـاد |
همرهی در حرف دل خیلی گل است | | نغمه هایش نغمه هـای بـلبـل است |
اجتنــاب از زرق و برقـی می کـند | | واقعـاً یـاران "چه فـرقـی مـی کـند"؟ |
در "فراموشی" کسی جا مانده است | | "دختری تنها" که شیدا مانده است |
"هـدهـد" اینجا یک غــریب دیگر است | | او که در این حرف دل تاج سر است |
"ســـاره" و "ســـارا" عــزیز خـــیمه اند | | پـــاک و روشـــن مثل آب چشمه اند |
حــــرف دل آیینه ی احـســاس ماست | | وه چه خوشبـو از شمیم "یـاس" ماست |
می شود اینجا همیشه چــون بهار | | با حضـور "نـرگـــــــس" و "امّـیـــدوار" |
با "گــلِ نرگــس" کـه در جان من است | | آخـرِ صـاحـــب زمـــانـی بــودن است |
می شــــود اینجا دلی تسلیم عشق | | آفــــرین بر عشق نابِ "میمِ" عشق |
با "نفیســـــــــه" حرف دل زیباتر است | | با "غریبـــه" عاشقـــی پیدا تر است |
پُـــــر ز بوی عطر و عود است این رواق | | با "عطیـــه" با "غــــریب" و با "فـراق" |
رنــگ و بـــوی عــــاشقی باز آمدست | | حــرف دل را یک "سـحــرناز" آمدست |
"سید" اینجا را گل افشان کرده است | | با حضــــورش یـــاد یـــاران کرده است |
مـــن کــه نتـــوانم دل از او بـــــــرکنم | | می شـــــمـــــارم بودنــــش را مغتنم |
دیــــدم اینـــجا یـک نفر چیزی نوشت | | نـــام او بـــودی هـــمی "اردیبـهشت" |
ایــــزد یــــزدان نگهدارش هـــمـــــــی | | دســـت مـــــولا یـــــاور و یارش همی |
بنگر اینجا عاشقــی یک عالمه ست | | با صفا اینجا ز چندین "فاطمـــه" ست |
گـــر بگیرم از "دو کــــوهـــــــه" فاصله | | مـــی شـــوم "جا مانـــده ای از قافله" |
ماجــــــــــرایی در دلم پیدا شــدست | | كـــــــــربلا نـزدیكِ این دریـا شــدست! |
او كـــــه در نزدیـكی آمـــــــال ماسـت | | با خبر، تنـــــها خـدا از حــــال مـاست |
حـرف دل یاد آور "ســــورنای" ماست | | قصه هایی از دلِ شـــــیدای مـــاست |
خاطــــراتی دارم اینجـــــا قیمتـــــــی | | رنـــــگ زیبــــای بنفــــش و صــــورتی |
از همان روزی که این دل، تنــگ شد | | چشم من با آســـــــمان همرنگ شد |
من در اینجـــا چیـــــزهایی دیــــده ام | | از "قیـــــــامــت" بوسه هایی چیده ام |
ای خدا حــــــالم چرا اینــــگونه است | | حـــــال مـن امشـــب چـرا وارونه است |
این دلـم امشــب كــــــبابم می كــند | | مثـــــلِ شـــمعی آبِ آبــــم می كـــند |
هیچ تفسیری براین احساس نیست!! | | جز حسیــــن و اكـــبر و عبـاس نیست |
ای خــــدا دارم كــــــجایی می شـوم | | شـــــاید اینـجا كـــــربلایی می شوم! |
دوســــت دارم بـــاغ های زنـــــــده را | | غنچــــه هـــــای خوشـــگــــل آینده را |
غنچــه هایی که شقایق می شوند | | "رهگـذر" هایی که عاشق می شوند |
عاشـــقــــانی را که اینجا می رسند | | همـــرهـــانی را کــه فـــردا می رسند |
دوســـت دارم من گـــل و گــلخونه را | | شمـــع های کــــنج "سقـــــاخونه" را |
تا "خـــــروش" اینجا دمی ساقی بود | | این حکـــــــایت همچنــــان باقــی بود |
ای خـــــــــــــدا ، یاران نگــــهدار از بلا | | تـا نگـــــــــــردد دل به هــجران ، مبتلا |
یــک تشــکّر دارم از "ادمیــــنمــــــان" | | او کــــه می شـــــد حـــافظ آیــیــنمان |
او سیاهی را از اینجا رُفت و شُست | | آفرین "ادمیــــــــن" ما دستش دُرُست |
پرچـــــــــمِ ایـن حـــــرف دل پاینده باد | | یــــــاد آویـنـــــــــی دمـــــادم زنده بـاد |
ای تـــمـــام اهــــل دل یــــاری کــــنید | | خــــیــــمــه را با دل نگـــــهداری کـنید |
یـــــادتـــــان اینجا بـــــمانَد یــــــــادگار | | نــــــامتان در حرف دل شد مــــــاندگار |
امشــب ای یاران، مــــرا مهمان كنید | | چاره ای بـرسینــــه ســـــــــوزان كـنید |
مســـتِ مســــتِ بـاده نـابم كـــــــنید | | از دعـــــــــــــــا سیرابِ سیرابم كـــنید |
گوشه ای افـتاده مست و باده نوش |
در"همین دور و برا" امشب "خـروش"
|
با تشکر از خروش عزیز |