تبیان، دستیار زندگی

آوار که روی تن کسی می ریزد زخم های بدن اش نمایان است.

همه دل می سوزانند و دلداری اش می دهند تا دردهایش تسکین یابد.

اما وقتی روحش زخمی است...

کسی نمی بیند.

درونش تکه تکه شده و روی هر تکه

دردی به وسعت تمام روحش سنگینی می کند.

کهنه شدن کبودی های عمق وجودش را

هیچکس از آدم های دوروبرش نمی بینند...

اما تو که روحش را دیده بودی، لمس کرده بودی،

همان طور که انگشتانت پوست تن اش را...

پس تو باید می دیدی که این زخم ها با درونش چه می کند.

دیدی؟!

آه! این چه سوالی است می پرسم من!

گاهی زخم ها را خود می زدی...

پس دیده ای...

وقتی حرف می زنم به صدایم گوش نده!

حرف هایم را با چشمانت از دلم بخوان...

خواستنت را در وجودم لمس کن...

وقتی می خواهمت،

خواستنم را در میان خشمم گم نکن...

فقط باید همۀ آنچه را داری و نداری بدهی تا هیچ شوی...

من عشق و عف ثم كتم فمات مات شهیدا

هر كس كه عاشق شود و عشق پنهان دارد و بر عشق بمیرد شهید

قال علیٌ علیه السلام
اِنَّ لِلقُلُوبِ شهوَهً وَ کِراههً وَ اِقبالاً وَ اِدباراً فَأتوُها مِن اقبالِها وَ شَهوَتِها، فَاِنَّ القَلبَ اِذا اُکرِهَ عَمِیَ.
امام علی  علیه السلام فرمود :
دل ها را حالت خواستن و ناخواستن و روی آوردن و پشت کردن است. از راه خواسته­ ها و تمایلات، سراغ قلب­ها بروید، چرا که اگر دل را به کاری مجبور کنند، کور می­شود.

(غرر الحکم ۶/۲۰۶ . نهج البلاغه، صبحی صالح، حکمت ۱۹۳)

سپیده که سر بزند  

در این بیشه‌زار خزان زده شاید گلی بروید

 شبیه آنچه در بهار بوئیدیم . ...

 پس به نام زندگی هرگز نگو

هرگز