تبیان، دستیار زندگی

لعنت بر شیطان

برای بودن یک بهانه کافیست

باران باش، که در باریدنش علف هرز و گل سرخ از برایش یک معناست

صبر ، سکوت و نجابت پربهاترین نعمت خدا به بندگانش است

عِقاب خدا

توهین روزه دار

روزی هزار بار دلت راشکسته ام

بیخود به انتظار وصالت نشسته ام

هربار این تویی که رسیده ای و در زدی

هربار این منم که در خانه بسته ام

هر جمعه قول میدهم آدم شوم ولی

هم عهد خویش هم دلت راشکسته ام

شادی را هدیه كن حتی به كسانی كه آن را از تو گرفتند

عشق بورز به آنها كه دلت را شكستند

دعا كن برای آنها كه نفرینت كردند

بهار شو و بخند كه خدا هنوز آن بالاست

آهنگری بود که با وجود رنج های متعدد و بیماری اش عمیقاً به خدا عشق می ورزید. روزی یکی از دوستانش که اعتقادی به خدا نداشت از او پرسید:

تو چگونه می توانی خدایی را که رنج و بیماری نصیب می کند دوست داشته باشی؟ آهنگر، سر به زیر آورد و گفت:

وقتی می خواهم وسیله ای آهنی بسازم یک تکه آهن را در کوره قرار می دهم. سپس آن را روی سندان می گذارم و می کوبم تا به شکل دلخواهم درآید. اگر به صورت دلخواهم درآمد، می دانم که وسیله مفیدی خواهد بود. اگر نه، آن را کنار می گذارم.

همین موضوع باعث شده است که همیشه به درگاه خداوند دعا کنم که خدایا! مرا در کوره های رنج قرار ده، اما کنار نگذار.