| سر هوای یار دارد، من كیم؟ |
| لب نوای یار دارد، من كیم؟ |
|
| چشم با اشكش بگوید، من كیم؟ |
| دل هماره خود بجوید، من كیم؟ |
|
| من كیم؟ یك عاشق زار و نزار |
| هوشم از كف رفت و گردیدم خمار |
|
| لاله را دیدم بسان لعل او |
| سوسن صحرا چو او از رنگ و بو |
|
| سرورا دانم كمان از قامتش |
| دست من كی می رسد بر ساحتش |
|
| مذهب او نیست راندن از بَرَش |
| عاشق خود كی براند از درش |
|
| عشق خواندم كار خود را!؟ وای وای! |
| پس روا باشد بگریم های های |
|
| در بَرش راضی شدم بر بندگی |
| مانده ام اینجا ز شور زندگی |
|
| سرورم آیا به پیش پای خود |
| می شود خوانی مرا شیدای خود؟ |
|
| گربخوانی، پر گشایم بر فلك |
| آنچنان تا من شوم رشك ملك |
|
| گویمت: آقای من، مولای من |
| ای فدای پای تو بالای من |
|
| آهوی وحشّی طبعم پا گرفت |
| ذكر «یا مهدی» من بالا گرفت |
|
| گر كنی بهر شكارش پهن دام |
| دام تو در چشم او مانند جام؛ |
|
| جام می، لبریز و سرشار از سرور |
| می رود در دام با فخر و غرور |
|
| می كند سر را بلند او از فرود |
| خواند او با خود؟ نه، با تو این سرود: |
|
| آمده اینك به سویت واله ات |
| شمع من بنگر منم پروانه ات |
|
| گر بِرانی من بگویم مرحبا |
| وركشی اینك بگویم هَبَّذا |
|
| كشتنم؟ آری، بُود تفسیر عشق |
| بهر كشتن چیست به؟ شمشیر عشق |
|
| عشق تنها مردن و خندیدن است |
| عشق تنها مرگ را بوسیدن است |
|
| عشق یعنی گریه چون ابر بهار |
| عشق یعنی سالها در انتظار |
|
| عشق یعنی گریه بر راه عزیز |
| عشق یعنی سر به درگاه عزیز |
|
| عشق یعنی جستجویی ناتمام |
| عشق یعنی گفتگویی با امام |
|
| عشق یعنی بهر او زندان شدن |
| عشق یعنی جانب یزدان شدن |
|
| عشق یعنی استغاثه از خدا |
| عشق یعنی از جهان گشتن جدا |
|
| عشق یعنی فارغ از دنیا شدن |
| عشق یعنی بهر او هر جا شدن |
|
| عشق یعنی جستجو از بهر یار |
| عشق یعنی عاشقی چون مهزیار |
|
| عشق یعنی با خودش گفتن نیاز |
| عشق یعنی بهر او رفتن حجاز |
|
| عشق یعنی سینه را فانوس كن |
| چشم خشك خویش اقیانوس كن |
|
| عشق یعنی باب مهرش بازكن |
| عشق یعنی دردِ دل آغاز كن |
|
| عشق یعنی یك شبی بی خواب شو |
| عشق یعنی از تبش بی تاب شو |
|
| عشق یعنی قفل دل را باز كن |
| عشق یعنی نغمه ات را ساز كن |
|
| عشق یعنی در گذشتن از سها |
| عشق یعنی رفتنت تا سامرا |
|
| سامرا گفتم دلم بی تاب شد |
| فكر و ذكرم باز آن سرداب شد |
|
| آتش عشقش مرا سوزانده تن |
| أیّها النّاس! اسمعوا لی لحظةً |
|
| آخر ای مردم! كجا غایب شد او؟ |
| آخر ای مردم! چرا غایب شد او؟ |
|
| آخر ای مردم! فراقش تا به كی؟ |
| دوری از رخسار ماهش تا به كی؟ |
|
| آخر ای مردم! یتیمی تا به كی؟ |
| گفتن از درد قدیمی تا به كی؟ |
|
| آخر ای مردم! جفا را كم كنید |
| گونه را گُل، اشك را شبنم كنید |
|
| دست بردارید از بهر دعا |
| رحمت واسع بخواهید از خدا |
|
| رحمت واسع، خدا را مهدی است |
| دیگر اینجا، نی گه بد عهدی است |
|
| آری، آری، مهدی آن ساقّی عشق |
| كرده ما را با نگه باقّی عشق |
|
| عشقِ مهدی را ز مهد آموختیم |
| از شرار عشق او، خود سوختیم |
|
| او گُل و ما بلبلان عاشقش |
| او چو شمع و ما همه پروانه اش |
|
| گر بیاید جان خود را می دهیم |
| سر به درگاه جلالش می نهیم |
|
| سرورم، مهدی، گُل باغ وجود |
| ای همه عالم به پایت در سجود |
|
| روز و شب از جام عشقت گشته مست |
| هر كه مهرت گوشه ی قلبش نشست |
|
| جان ما قربانی دیدار شد |
| بی مه رویت جهان غمبار شد |
|
| مهدیا! بازآ و ما را شاد كن |
| نغمه ی آزادگی فریاد كن |
|
| مهدیا! بگذر كلامم قاصر است |
| عشق تو، آری، همویم ناصر است. |
|
