"به یادماندنی ترین مرگ های سینما" عنوان یادداشتی است كه در شماره 24 هفته نامه نگاه به چاپ رسیده است.
در این مطلب به قلم کیوان کثیریان می خوانیم:
نمی دانم عنوان این مطلب را چه می شود گذاشت؛ مروری بر مهم ترین مرگ های سینمایی یا یادآوری سینمایی ترین مرگ ها.
هرچه هست دلم می خواهد
بی آنکه خیلی به منابع رجوع کنم و فهرست کامل و دقیقی از هزاران مرگ مهم
روی پرده نقره ای را بنویسم، با رجوع به حافظه ام تعدادی از مرگ های سینما
را که هر کدام به دلیلی در ذهنم ثبت شده یادآوری کنم که در واقع می شود به
یادماندنی ترین مرگ های سینمایی برای من.
تاکیدم روی فیلم های
خارجی هیچ معنای به خصوصی ندارد و "همین جوری" است! ضمن آن که ممکن است
موارد مهمی را از قلم انداخته باشم که خب حتما همین طور است، ولی طبیعتا
قرار بوده که به حافظه ام رجوع کنم و شاید بعضی از آن موارد مهم، برای من
کمتر به یادماندنی بوده اند یا حافظه نه چندان خوب من تا همین حد یاری کرده
است.
اساسا هم بنا ندارم وارد
تحلیل و فلسفه بافی شوم و غرض، تنها یادآوری لحظاتی برای خودم و شماست از
فیلم هایی که احتمالا اکثرمان دوستشان داریم.
اولین و مهم ترین مرگی که در خاطرم مانده مرگ چارلز فاستر کین است در "همشهری کین".
هنگامی که از اوج شهرت و قدرت به زیر افتاده و پس از دقایقی آشفتگی و
شوریدگی، با گوی بلورینی در دست آخرین کلمه زندگی خود - نام سورتمه دوران
کودکی اش - را با حسرتی ابدی بر زبان می آورد "رزباد".
و چطور می شود مرگ جذاب دن کورلئونه در "پدرخوانده"
را فراموش کرد آن هنگام که از سوءقصدها جان سالم به در می برد و خود را
بازنشسته می کند اما در باغچه پشتی خانه مشغول بازی با نوه اش به ساده ترین
شکل زندگی را ترک می گوید بی آنکه فرصت کند کلامی بر زبان آورد. او که به
پیچیده ترین شکل ممکن زندگی کرد و با پیچیده ترین شیوه ها بر آدم ها حکم
راند و با انواع و اقسام روش ها آدم کشت.
مرگ هولناک و زودهنگام
ماریون در حمام هم از آن مرگ هایی است که خوب به یاد می ماند. ضربات چاقوی
نورمن بیتس که بی محابا فرود می آید و تقلای ماریون و دست او که در هوا
سرگردان است پرده حمام را می گیرد و از جا می کند و خونی که راه به چاهک
حمام می برد، در نماهایی به غایت کوتاه و سریع به همراه موسیقی برنارد هرمن
که نفس را در سینه حبس می کند، نفس گیرترین مرگ سینما را در "روانی"
هیچکاک رقم می زند.
"تلما و لوییز"
این شورشی های فراری دوست داشتنی بعد از تعقیب و گریزهای جانانه به محاصره
پلیس درمی آیند و آنجاست که مرگشان را خود انتخاب می کنند و تن به دستگیری
نمی دهند. ماشینشان را به سوی دره می رانند و مرگشان شکل پرواز و رهایی به
خود می گیرد و خیال همه را راحت می کند.
شبیه این راحت شدن را در "بانی و کلاید"
هم می شود دید. دو دزد دوست داشتنی و سرخوش که انگار مال این دنیا نیستند و
لذت یاغی گریشان را می شود درک کرد، آن قدر پیش می روند که به مرگی حماسی
از پا در آیند و گلوله ها تنشان را سوراخ سوراخ کند. حرکت آهسته مرگ این دو
به رقصی می ماند که حس مرگی خودخواسته و رهایی شان از بند زندگی را بیش از
هر چیز دیگر منتقل می کند.
حیف است در این فهرست از "مخمصه"
مایکل مان یادی نکنم و مرگ باصلابت رابرت دنیرو. دوئلی نفس گیر میان او و
آل پاچینو که در تمام طول فیلم جریان دارد به سکانس پایانی رسیده است. دزد
باهوش - نیل - و پلیس کارکشته - وینسنت هانا - از زورآزمایی باهم لذت
می برند و دست آخر این پلیس است که حریف را با شلیک گلوله از پا می اندازد،
در حالی که نگاهش به حریف مغلوب - که مرگی توام با رضایت و آرامش نصیبش
شده - سرشار از احترام و ستایش است.
اما آنچه به عنوان ترسناک ترین مرگ ها در ذهنم نقش بسته مجموعه مرگ های "طالع نحس"
است. در این فیلم مرگ به عنوان یک سرنوشت محتوم و البته غیر قابل کنترل،
از زمین و آسمان وحشیانه می تازد و از هرجا که فکرش را نمی شود کرد سر و
کله اش پیدا می شود و بی رحمانه قربانی می گیرد، هیچ راهی برای فرار باقی
نمی گذارد و آخرش هم خود را در برق چشمان هولناک دمیان به رخ می کشد.
غافلگیرکننده ترین مرگ را در فیلم "ملاقات با جو بلک" دیده ام. تصادف ناگهانی براد پیت
با دو اتومبیل آن هم در لحظاتی رمانتیک، بسیار دردناک و حسرت بار است. در
شرایطی که سوی نگاه عاشق به سمت معشوق است و دختر که لحظه ای پیش سرش را
برگردانده و از پیچ پیاده رو رد شده، حتی مرگ فاجعه بار عاشق را نمی بیند.
جو بلک در هیات مرگ به دنیا باز می گردد که پدر دختر را با خود به آن دنیا
ببرد، اما تجربه عاشقی را هم ادامه می دهد اما دیگر برای تجربه های زمینی
دیر شده است.
مرگ خودخواسته ویرجینیا وولف در "ساعت ها"
هم از آن مواردی است که سخت از یاد آدم می رود. نویسنده نابغه و شوریده،
جیب هایش را پر از سنگ می کند و روی کف رودخانه قذم می زند تا از نظر پنهان
می شود. مرگ وولف با نام خود او مشهور شد؛ حودکشی وولفی.
"پرندگان"
هیچکاک هم یکی دو مرگ به یادماندنی دارد. مرگ در این فیلم به واسطه
پرندگان مهاجم که آدم ها را به محاصره ای دهشتناک و گریزناپذیر کشانده اند
ظاهر می شود. مرگ دلخراش خانم معلم (سوزان پله شت) خوب به یادم مانده ولی
همیشه وقتی به "پرندگان" فکر می کنم چهره مردی جلوی چشمم می آید که احتمالا
لحظاتی بعد می میرد! وقتی پرندگان به شهر حمله می کنند و ملانی (تیپی
هدرن) در باجه تلفن گیر افتاده و شاهد این حمله وحشیانه است، مردی به ناگاه
با صورتی خونین و مالین از بیرون باجه با ملانی رخ به رخ می شود و او را
به اوج وحشت می رساند.
مرگ "موشت" در
فیلم روبر برسون هم به یاد ماندنی است. دخترکی نوجوان که از عالم و آدم
نارو می خورد و صدمه می بیند، به مرز دشمنی با جامعه اطرافش می رسد و راهی
جز تصمیم به خودکشی برایش باقی نمی ماند. او بر فراز تپه کوچکی منتهی به یک
رودخانه دراز می کشد و خود را قِل می دهد. پس از یکی دو تلاش ناموفق
سرانجام موشت غلت می خورد و صدای کوتاه افتادن چیزی در آب می گوید که او در
اعماق رودخانه آرام گرفته است.
اما پررنگ ترین و مسالمت آمیزترین حضور مرگ در کنار انسان را در "عزیمت" (دیپارچر- 2008– ژاپن) دید. فکرش را نمی کنید تزیین و آراستن مردگان برای مراسم تدفین تا این اندازه دیدنی و اثرگذار باشد.
اما بی شک یکی از آرام ترین و شادترین مرگ های سینما را اخیرا در فیلم تازه "بیقرار" گاس
ون سنت دیدم. دختری بیمار که سه ماه بیشتر وقت برای زندگی ندارد، آن قدر
مرگ را باور کرده که تلاش می کند تنها به زندگی بیندیشد و تک تک لحظه های
زنده بودن را پاس بدارد.
اما برخی از به یادماندنی ترین مرگ هایی که به خاطر دارم در فیلم های ایرانی اتفاق افتاده است. مرگ مهتاب و همراهانش در "مسافران" و بازگشت شکوهمندشان با آینه موروثی، مرگ حماسی و قهرمانانه سعید در از "کرخه تا راین"،
مرگ فرمان به تیغ نامرادی خنجری از پشت سر در "قیصر"، مرگ رحیم آب منگل
زیر دوش حمام نواب توسط قیصر، مرگ زیبای محمد رضا سعدی (مشایخی) با "یک بوس کوچولو، مرگ خود خواسته و شجاعانه سید و قدرت در "گوزن ها"، مرگ فداکارانه نوری روی پلکان دادگاه برای نجات جان دانیال یهودی در "سرب"، مرگ مظلومانه عباس "آژانس شیشه ای" در آغوش حاج کاظم ، مرگ عاشقانه داش آکل زخمی از فرط عشق مرجان، مرگ پررمز و راز الی در "درباره الی"، مرگ مجید "سوته دلان" در آستانه رسیدن به امامزاده داوود، مرگ تکان دهنده و البته حیات بخش دخترک "یکی می خواد باهات حرف بزنه" در حادثه نصادف، مرگ خونین و تطهیرکننده دکتر سپیدبخت در "خانه ای روی آب"، مرگ ساده گاو مشدی حسن که به فاجعه ای بدل می شود، مرگ باشکوه و آرام مادر در "مادر"، مرگ همزمان و معصومانه دکتر سعید و همسرش لطیفه کنار هم در"بازمانده" و دهها مورد دیگر که می شود یادآوری کرد.
و چه لحظات شیرینی بود وقتی دریافتیم مرگ پیش پای پسرک نابینای "رنگ خدا" زانو زد، دست از سر حمید هامون برداشت و دکتر عالم "خیلی دور خیلی نزدیک" را به باور رساند.
منبع : سیمرغ
بازنشر : ایران گراند
