تبیان، دستیار زندگی

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻠﻮك ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ، ﭘﺎرﺳﺎﯾﯽ را ﭘﺮﺳﯿﺪ: از ﻋﺒﺎدﺗﻬﺎ ﮐﺪام ﻓﺎﺿﻞ ﺗﺮ اﺳﺖ ؟ ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ را ﺧﻮاب ﻧﯿﻢ روز ﺗﺎ در آن

‫ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺧﻠﻖ را ﻧﯿﺎزاری

---

.

‫ﻇﺎﻟﻤﻰ را ﺧﻔﺘﻪ دﯾﺪم ﻧﯿﻢ روز

---

‫ﮔﻔﺘﻢ : اﯾﻦ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻪ

---

‫و آﻧﮑﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﯿﺪارى اﺳﺖ

---

‫آن ﭼﻨﺎن ﺑﺪ زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ، ﻣﺮده ، ﺑﻪ

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

---

‫دروﯾﺸﯽ ﻣﺴﺘﺠﺎب اﻟﺪﻋﻮه در ﺑﻐﺪاد ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ . ﺣﺠﺎج ﯾﻮﺳﻒ را ﺧﺒﺮﮐﺮدﻧﺪ ، ﺑﺨﻮاﻧﺪش و ﮔﻔﺖ : دﻋﺎی ﺧﯿﺮی ﺑﺮ ﻣﻦ

‫ﮐﻦ . ﮔﻔﺖ : ﺧﺪاﯾﺎ ﺟﺎﻧﺶ ﺑﺴﺘﺎن. ﮔﻔﺖ : از ﺑﻬﺮ ﺧﺪای اﯾﻦ ﭼﻪ دﻋﺎﺳﺖ ؟ ﮔﻔﺖ : اﯾﻦ دﻋﺎی ﺧﯿﺮﺳﺖ ﺗﻮ را و ﺟﻤﻠﻪ

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را.

---

‫اى زﺑﺮدﺳﺖ زﯾﺮ دﺳﺖ آزار

---

‫ﮔﺮم ﺗﺎ ﮐﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﺎزار؟

---

‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر آﯾﺪت ﺟﻬﺎﻧﺪارى

---

‫ﻣﺮدﻧﺖ ﺑﻪ ﮐﻪ ﻣﺮدم آزارى

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﺑﺮﺑﺎﻟﯿﻦ ﺗﺮﺑﺖ ﯾﺤﯿﯽ ﭘﯿﻐﺎﻣﺒﺮ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﻌﺘﮑﻒ ﺑﻮدم در ﺟﺎﻣﻊ دﻣﺸﻖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﻠﻮك ﻋﺮب ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﻣﻨﺴﻮب

‫ﺑﻮد اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻪ زﯾﺎرت آﻣﺪ و ﻧﻤﺎز و دﻋﺎ ﮐﺮد و ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ .

‫دروﯾﺶ و ﻏﻨﻰ ﺑﻨﺪه اﯾﻦ ﺧﺎك و درﻧﺪ

---

‫آﻧﺎن ﮐﻪ ﻏﻨﻰ ﺗﺮن ﻣﺤﺘﺎﺟﺘﺮﻧﺪ

---

 

 

‫آﻧﮕﻪ ﻣﺮا ﮔﻔﺖ : از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﺖ دروﯾﺸﺎن اﺳﺖ و ﺻﺪق ﻣﻌﺎﻣﻠﺖ اﯾﺸﺎن ، ﺧﺎﻃﺮی ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از دﺷﻤﻨﯽ ﺻﻌﺐ

‫اﻧﺪﯾﺸﻨﺎﮐﻢ. ﮔﻔﺘﻤﺶ: ﺑﺮ رﻋﯿﺖ ﺿﻌﯿﻒ رﺣﻤﺖ ﮐﻦ ﺗﺎ از دﺷﻤﻦ ﻗﻮی زﺣﻤﺖﻧﺒﯿﻨﯽ.

---

‫ﺑﻪ ﺑﺎزوان ﺗﻮاﻧﺎ و ﻓﺘﻮت ﺳﺮ دﺳﺖ

---

‫ﺧﻄﺎ اﺳﺖ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﺴﮑﯿﻦ ﻧﺎﺗﻮان ﺑﺸﮑﺴﺖ

---

‫ﻧﺘﺮﺳﺪ آﻧﮑﻪ ﺑﺮ اﻓﺘﺎدﮔﺎن ﻧﺒﺨﺸﺎﯾﺪ؟

---

‫ﮐﻪ ﮔﺮ ز ﭘﺎى در آﯾﺪ، ﮐﺴﺶ ﻧﮕﯿﺮد دﺳﺖ

---

‫ﻫﺮ آﻧﮑﻪ ﺗﺨﻢ ﺑﺪى ﮐﺸﺖ و ﭼﺸﻢ ﻧﯿﮑﻰ داﺷﺖ

---

‫دﻣﺎغ ﺑﯿﻬﺪه ﭘﺨﺖ و ﺧﯿﺎل ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺴﺖ

---

‫زﮔﻮش ﭘﻨﺒﻪ ﺑﺮون آر و داد و ﺧﻠﻖ ﺑﺪه

---

‫و ﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻰ ﻧﺪﻫﻰ داد، روز دادى ﻫﺴﺖ

 

 

 

 

---

‫ﺑﻨﻰ آدم اﻋﻀﺎى ﯾﮑﺪﯾﮕﺮﻧﺪ

---

‫ﮐﻪ در آﻓﺮﯾﻨﺶ ز ﯾﮏ ﮔﻮﻫﺮﻧﺪ

---

‫ﭼﻮ ﻋﻀﻮى ﺑﻪ درد آورد روزﮔﺎر

---

‫دﮔﺮ ﻋﻀﻮﻫﺎ را ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻗﺮار

---

‫ﺗﻮ ﮐﺰ ﻣﺤﻨﺖ دﯾﮕﺮان ﺑﻰ ﻏﻤﻰ

---

‫ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺖ ﻧﻬﻨﺪ آدﻣﻰ

---

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

  

‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻠﻮك ﻋﺮب رﻧﺠﻮر ﺑﻮد در ﺣﺎﻟﺖ ﭘﯿﺮی و اﻣﯿﺪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻗﻄﻊﮐﺮده ﮐﻪ ﺳﻮاری از درآﻣﺪ و ﺑﺸﺎرت داد ﮐﻪ ﻓﻼن

‫ﻗﻄﻌﻪ را ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺸﺎدﯾﻢ و دﺷﻤﻨﺎن اﺳﯿﺮ آﻣﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺎه رﻋﯿﺖ آن ﻃﺮف ﺑﺠﻤﻠﮕﯽ ﻣﻄﯿﻊ ﻓﺮﻣﺎن ﮔﺸﺘﻨﺪ. ﻣﻠﮏ ﻧﻔﺴﯽ

‫ﺳﺮد ﺑﺮآورد و ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﻣﮋده ﻣﺮا ﻧﯿﺴﺖ دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ راﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ وارﺛﺎن ﻣﻤﻠﮑﺖ.

‫ﺑﺪﯾﻦ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﺪ، درﯾﻎ ﻋﻤﺮ ﻋﺰﯾﺰ

‫ﮐﻪ آﻧﭽﻪ در دﻟﻢ اﺳﺖ از درم ﻓﺮاز آﯾﺪ

‫اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺘﻪ ، ﺑﺮآﻣﺪ وﻟﻰ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه زاﻧﮏ

‫اﻣﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎز آﯾﺪ

‫ﮐﻮس رﺣﻠﺖ ﺑﮑﻮﻓﺖ دﺳﺖ اﺟﻞ

‫اى دو ﭼﺸﻢ ! وداع ﺳﺮ ﺑﮑﻨﯿﺪ

‫اى ﮐﻒ دﺳﺖ و ﺳﺎﻋﺪ و ﺑﺎزو

‫ﻫﻤﻪ ﺗﻮدﯾﻊ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﮑﻨﯿﺪ

‫ﺑﺮ ﻣﻦ اوﻓﺘﺎده دﺷﻤﻦ ﮐﺎم

‫آﺧﺮ اى دوﺳﺘﺎن ﺣﺬر ﺑﮑﻨﯿﺪ

‫روزﮔﺎرم ﺑﺸﺪ ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻰ

‫ﻣﻦ ﻧﮑﺮدم ﺷﻤﺎ ﺣﺬر ﺑﮑﻨﯿﺪ

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﻫﺮﻣﺰ را ﮔﻔﺘﻨﺪ : وزﯾﺮان ﭘﺪر را ﭼﻪ ﺧﻄﺎ دﯾﺪی ﮐﻪ ﺑﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮدی؟ ﮔﻔﺖ : ﺧﻄﺎﯾﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﮑﺮدم ، وﻟﯿﮑﻦ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﻬﺎﺑﺖ

‫ﻣﻦ در دل اﯾﺸﺎن ﺑﯽ ﮐﺮان اﺳﺖ و ﺑﺮ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻠﯽ ﻧﺪارﻧﺪ ، ﺗﺮﺳﯿﺪم از ﺑﯿﻢ ﮔﺰﻧﺪ ﺧﻮﯾﺶ آﻫﻨﮓ ﻫﻼك ﻣﻦ ﮐﻨﻨﺪ

‫ﭘﺲ ﻗﻮل ﺣﮑﻤﺎ را ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ :

‫از آن ﮐﺰ ﺗﻮ ﺗﺮﺳﺪ ﺑﺘﺮس اى ﺣﮑﯿﻢ

‫وﮔﺮ ﺑﺎ ﭼﻮ ﺻﺪ ﺑﺮ آﯾﻰ ﺑﺠﻨﮓ 35

‫از آن ﻣﺎر ﺑﺮ ﭘﺎى راﻋﻰ زﻧﺪ

‫ﮐﻪ ﺑﺮﺳﺪ ﺳﺮش را ﺑﮑﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ 45

‫ﻧﺒﯿﻨﻰ ﮐﻪ ﭼﻮن ﮔﺮﺑﻪ ﻋﺎﺟﺰ ﺷﻮد

‫ﺑﺮآرد ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺎل ﭼﺸﻢ ﭘﻠﻨﮓ

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﻏﻼﻣﯽ ﻋﺠﻤﯽ در ﮐﺸﺘﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﻏﻼم ، دﯾﮕﺮ درﯾﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻮده ، ﮔﺮﯾﻪ و زاری

‫درﻧﻬﺎد و ﻟﺮزه ﺑﺮاﻧﺪاﻣﺶ اوﻓﺘﺎد. ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ ﻣﻼﻃﻔﺖ ﮐﺮدﻧﺪ آرام ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ و ﻋﯿﺶ ﻣﻠﮏ ازو ﻣﻨﻐﺺ ﺑﻮد ، ﭼﺎره ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ .

‫ﺣﮑﯿﻤﯽ در آن ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻮد ، ﻣﻠﮏ را ﮔﻔﺖ : اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎن دﻫﯽ ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ ﺧﺎﻣﺶ ﮔﺮداﻧﻢ . ﮔﻔﺖ : ﻏﺎﯾﺖ ﻟﻄﻒ و

‫ﮐﺮم ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﻔﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻏﻼم ﺑﻪ درﯾﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ . ﺑﺎری ﭼﻨﺪ ﻏﻮﻃﻪﺧﻮرد ، ﻣﻮﯾﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﯿﺶ ﮐﺸﺘﯽ آوردﻧﺪ ﺑﻪ دو دﺳﺖ

‫در ﺳﮑﺎن ﮐﺸﺘﯽ آوﯾﺨﺖ. ﭼﻮن ﺑﺮآﻣﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ای ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﻗﺮار ﯾﺎﻓﺖ . ﻣﻠﮏ را ﻋﺠﺐ آﻣﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪ: درﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﺖ

‫ﺑﻮد ؟ ﮔﻔﺖ : از اول ﻣﺤﻨﺖ ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪن ﻧﺎﭼﺸﯿﺪه ﺑﻮد و ﻗﺪر ﺳﻼﻣﺘﯽﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ، ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻗﺪر ﻋﺎﻓﯿﺖ ﮐﺴﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ

‫ﻣﺼﯿﺒﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﯾﺪ.

‫اى ﭘﺴﺮ ﺳﯿﺮ ﺗﺮا ﻧﺎن ﺟﻮﯾﻦ ﺧﻮش ﻧﻨﻤﺎﻧﺪ

‫ﻣﻌﺸﻮق ﻣﻨﺴﺖ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﻮ زﺷﺖ اﺳﺖ

‫ﺣﻮران ﺑﻬﺸﺘﻰ را دوزخ ﺑﻮد اﻋﺮاف

‫از دوزﺧﯿﺎن ﭘﺮس ﮐﻪ اﻋﺮاف ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ

‫ﻓﺮق اﺳﺖ ﻣﯿﺎن آﻧﮑﻪ ﯾﺎرش در ﺑﺮ

‫ﺑﺎ آﻧﮑﻪ دو ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﺮ در

 

 

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﯾﮑﯽ از ﻣﻠﻮك ﻋﺠﻢ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺗﻄﺎول ﺑﻪ ﻣﺎل رﻋﯿﺖ دراز ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺟﻮر و اذﯾﺖ آﻏﺎز ﮐﺮده ، ﺗﺎ ﺑﺠﺎﯾﯽ

‫ﮐﻪ ﺧﻠﻖ از ﻣﮑﺎﯾﺪ ﻓﻌﻠﺶ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﮐﺮﺑﺖ ﺟﻮرش راه ﻏﺮﺑﺖﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﭼﻮن رﻋﯿﺖ ﮐﻢ ﺷﺪ ارﺗﻔﺎع وﻻﯾﺖ ﻧﻘﺼﺎن

‫ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﺧﺰاﻧﻪ ﺗﻬﯽ ﻣﺎﻧﺪ و دﺷﻤﻨﺎن زور آوردﻧﺪ.

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎدرس روز ﻣﺼﯿﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ

‫ﮔﻮ در اﯾﺎم ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻤﺮدى ﮐﻮش

‫ﺑﻨﺪه ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش از ﻧﻨﻮازى ﺑﺮود

‫ﻟﻄﻒ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺷﻮد ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش

 

 

‫ﺑﺎری، ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ او در ، ﮐﺘﺎب ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﻫﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ در زوال ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺿﺤﺎك و ﻋﻬﺪ ﻓﺮﯾﺪون.وزﯾﺮ ﻣﻠﮏ را ﭘﺮﺳﯿﺪ :

‫ﻫﯿﭻ ﺗﻮان داﻧﺴﺘﻦ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺪون ﮐﻪ ﮔﻨﺞ و ﻣﻠﮏ و ﺣﺸﻢ ﻧﺪاﺷﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ او ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ؟ ﮔﻔﺖ : آن ﭼﻨﺎن ﮐﻪ

‫ﺷﻨﯿﺪی ﺧﻠﻘﯽ ﺑﺮو ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽﯾﺎﻓﺖ . ﮔﻔﺖ : ای ﻣﻠﮏ ﭼﻮ ﮔﺮد آﻣﺪن ﺧﻠﻘﯽ

‫ﻣﻮﺟﺐ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯿﺴﺖ ﺗﻮ ﻣﺮ ﺧﻠﻖ را ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﺮای ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻣﮕﺮ ﺳﺮﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﺮدن ﻧﺪاری؟

‫ﻫﻤﺎن ﺑﻪ ﮐﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺮورى

‫ﮐﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻪ ﻟﺸﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﺳﺮورى

 

 

‫ﻣﻠﮏ ﮔﻔﺖ : ﻣﻮﺟﺐ ﮔﺮدآﻣﺪن ﺳﭙﺎه و رﻋﯿﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﮔﻔﺖ : ﭘﺎدﺷﺎه را ﮐﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﺮو ﮔﺮد آﯾﻨﺪ و رﺣﻤﺖ ﺗﺎ در ﭘﻨﺎه

‫دوﻟﺘﺶ اﯾﻤﻦ ﻧﺸﯿﻨﻨﺪ و ﺗﻮ را اﯾﻦ ﻫﺮ دو ﻧﯿﺴﺖ.

‫ﻧﮑﻨﺪ ﺟﻮر ﭘﯿﺸﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﻰ

‫ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪ ز ﮔﺮگ ﭼﻮﭘﺎﻧﻰ

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮐﻪ ﻃﺮح ﻇﻠﻢ اﻓﮑﻨﺪ

‫ﭘﺎى دﯾﻮار ﻣﻠﮏ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﮑﻨﺪ

 

 

‫ﻣﻠﮏ را ﭘﻨﺪ وزﯾﺮ ﻧﺎﺻﺢ ، ﻣﻮاﻓﻖ ﻃﺒﻊ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﯿﺎﻣﺪ . روی ازﯾﻦ ﺳﺨﻦ درﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد.ﺑﺴﯽ ﺑﺮﻧﯿﺎﻣﺪ ﮐﻪ

‫ﺑﻨﯽ ﻏﻢ ﺳﻠﻄﺎن ﺑﻤﻨﺎزﻋﺖ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﻣﻠﮏ ﭘﺪر ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ . ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ از دﺳﺖ ﺗﻄﺎول او ﺑﺠﺎن آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺷﺪه ، ﺑﺮ

‫اﯾﺸﺎن ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﻘﻮﯾﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻠﮏ از ﺗﺼﺮف اﯾﻦ ﺑﺪر رﻓﺖ و ﺑﺮ آﻧﺎن ﻣﻘﺮر ﺷﺪ.

‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﮐﻮ روا دارد ﺳﺘﻢ ﺑﺮ زﯾﺮ دﺳﺖ

‫دوﺳﺘﺪارش روز ﺳﺨﺘﻰ دﺷﻤﻦ زورآور اﺳﺖ

‫ﺑﺎ رﻋﯿﺖ ﺻﻠﺢ ﮐﻦ وز ﺟﻨﮓ اﯾﻤﻦ ﻧﺸﯿﻦ

‫زاﻧﮑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻋﺎدل را رﻋﯿﺖ ﻟﺸﮑﺮ اﺳﺖ

 

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫رﻫﻨﮓ زاده ای را ﺑﺮ در ﺳﺮای اﻏﻠﻤﺶ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻋﻘﻞ و ﮐﯿﺎﺳﺘﯽ و ﻓﻬﻢ و ﻓﺮاﺳﺘﯽ زاﯾﺪاﻟﻮﺻﻒ داﺷﺖ، ﻫﻢ از ﻋﻬﺪ ﺧﺮدی

‫آﺛﺎر ﺑﺰرﮔﯽ در ﻧﺎﺻﯿﻪ ی او ﭘﯿﺪا.

‫ﺑﺎﻻى ﺳﺮش ز ﻫﻮﺷﻤﻨﺪى

‫ﻣﻰ ﺗﺎﻓﺖ ﺳﺘﺎره ﺑﻠﻨﺪى

 

 

‫ﻓﯽ اﻟﺠﻤﻠﻪ ﻣﻘﺒﻮل ﻧﻈﺮ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺟﻤﺎل ﺻﻮرت و ﻣﻌﻨﯽ داﺷﺖ و ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺗﻮاﻧﮕﺮى ﺑﻪ ﻫﻨﺮ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎل ،

‫ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺎل .

‫اﺑﻨﺎی ﺟﻨﺲ او ﺑﺮ ﻣﻨﺼﺐ او ﺣﺴﺪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻧﺘﯽ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﮐﺸﺘﻦ او ﺳﻌﯽ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﻤﻮدﻧﺪ . دﺷﻤﻦ ﭼﻪ زﻧﺪ ﭼﻮ

‫ﻣﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ دوﺳﺖ؟ ﻣﻠﮏ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺼﻤﯽ اﯾﻨﺎن در ﺣﻖ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ : در ﺳﺎﯾﻪ ی دوﻟﺖ ﺧﺪاوﻧﺪی دام ﻣﻠﮑﻪ

‫ﻫﻤﮕﻨﺎن را راﺿﯽ ﮐﺮدم ﻣﮕﺮ ﺣﺴﻮد را ﮐﻪ راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد اﻻ ﺑﻪ زوال ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻦ و اﻗﺒﺎل و دوﻟﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎد.

‫ﺗﻮاﻧﻢ آن ﮐﻪ ﻧﯿﺎزارم اﻧﺪرون ﮐﺴﻰ

‫ﺣﺴﻮد را ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻮ ز ﺧﻮد ﺑﻪ رﻧﺞ در اﺳﺖ

‫ﺑﻤﯿﺮ ﺗﺎ ﺑﺮﻫﻰ اى ﺣﺴﻮد ﮐﯿﻦ رﻧﺠﻰ اﺳﺖ

‫ﮐﻪ از ﻣﺸﻘﺖ آن ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﺘﻮان رﺳﺖ

‫ﺷﻮرﺑﺨﺘﺎن ﺑﻪ آرزو ﺧﻮاﻫﻨﺪ

‫ﻣﻘﺒﻼن را زوال ﻧﻌﻤﺖ و ﺟﺎه

‫ﮔﺮ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺑﻪ روز ﺷﺐ ﭘﺮه ﭼﺸﻢ

‫ﭼﺸﻤﻪ آﻓﺘﺎب را ﭼﻪ ﮔﻨﺎه ؟

‫راﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻰ ﻫﺰار ﭼﺸﻢ ﭼﻨﺎن

‫ﮐﻮر، ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ آﻓﺘﺎب ﺳﯿﺎه

 

 

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﻃﺎﯾﻔﻪ ی دزدان ﻋﺮب ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻮﻫﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﻔﺬ ﮐﺎروان ﺑﺴﺘﻪ و رﻋﯿﺖ ﺑﻠﺪان از ﻣﮑﺎﯾﺪ اﯾﺸﺎن ﻣﺮﻋﻮب و ﻟﺸﮑﺮ

‫ﺳﻠﻄﺎن ﻣﻐﻠﻮب . ﺑﺤﮑﻢ آﻧﮑﻪ ﻣﻼذی ﻣﻨﯿﻊ از ﻗﻠﻪ ی ﮐﻮﻫﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻠﺠﺎء و ﻣﺎوای ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ . ﻣﺪﺑﺮان ﻣﻤﺎﻟﮏ آن

‫ﻃﺮف در دﻓﻊ ﻣﻀﺮات اﯾﺸﺎن ﻣﺸﺎورت ﻫﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﻫﻢﺑﺮﯾﻦ ﻧﺴﻖ روزﮔﺎری ﻣﺪاوﻣﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ

‫ﻣﻤﺘﻨﻊ ﮔﺮدد.

‫درﺧﺘﻰ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺎى

‫ﺑﻪ ﻧﯿﺮوى ﻣﺮدى ﺑﺮآﯾﺪ ز ﺟﺎى

‫و ﮔﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن روزﮔﺎرى ﻫﻠﻰ

‫ﺑﻪ ﮔﺮدوﻧﺶ از ﺑﯿﺦ ﺑﺮ ﻧﮕﺴﻠﻰ

‫ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﻞ

‫ﭼﻮ ﭘﺮ ﺷﺪ ﻧﺸﺎﯾﺪ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﯿﻞ

 

 

‫ﺳﺨﻦ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺗﺠﺴﺲ اﯾﺸﺎن ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ و ﻓﺮﺻﺖﻧﮕﺎه داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻮﻣﯽ راﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و

‫ﻣﻘﺎم ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺎﻧﺪه ، ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺮدان واﻗﻌﻪ دﯾﺪه ی ﺟﻨﮓ ازﻣﻮده را ﺑﻔﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ در ﺷﻌﺐ ﺟﺒﻞ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ . ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ

‫دزدان ﺑﺎز آﻣﺪﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﮐﺮده و ﻏﺎرت آورده ﺳﻼح از ﺗﻦ ﺑﮕﺸﺎدﻧﺪ و رﺧﺖ و ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﻨﻬﺎدﻧﺪ ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ دﺷﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ

‫اﯾﺸﺎن ﺗﺎﺧﺘﻦ آوردد ﺧﻮاب ﺑﻮد . ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ ﭘﺎﺳﯽ از ﺷﺐ درﮔﺬﺷﺖ ،

‫ﻗﺮص ﺧﻮرﺷﯿﺪ در ﺳﯿﺎﻫﻰ ﺷﺪ

‫ﯾﻮﻧﺲ اﻧﺪر دﻫﺎن ﻣﺎﻫﻰ ﺷﺪ

 

 

‫دﻻورﻣﺮدان از ﮐﻤﯿﻦ ﺑﺪر ﺟﺴﺘﻨﺪ و دﺳﺖ ﯾﮑﺎن ﺑﺮ ﮐﺘﻒ ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎﻣﺪادان ﺑﻪ درﮔﺎه ﻣﻠﮏ ﺣﺎﺿﺮ آوردﻧﺪ . ﻫﻤﻪ را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ

‫اﺷﺎرت ﻓﺮﻣﻮد . اﺗﻔﺎﻗﺎ در آن ﻣﯿﺎن ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮد ﻣﯿﻮه ی ﻋﻨﻔﻮان ﺷﺒﺎﺑﺶ ﻧﻮرﺳﯿﺪه و ﺳﺒﺰه ی ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻋﺬارش ﻧﻮدﻣﯿﺪه . ﯾﮑﯽ از

‫وزرا ﭘﺎی ﺗﺨﺖ ﻣﻠﮏ را ﺑﻮﺳﻪ داد و روی ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ : اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻫﻨﻮز از ﺑﺎغ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرده و از

‫رﯾﻌﺎن ﺟﻮاﻧﯽ ﺗﻤﺘﻊ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ . ﺗﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﮐﺮم و اﺧﻼق ﺧﺪاوﻧﺪﯾﺴﺖ ﮐﻪﺑﻪ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺧﻮن او ﺑﺮﺑﻨﺪه ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺪ .. ﻣﻠﮏ روی از اﯾﻦ

‫ﺳﺨﻦ درﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﻣﻮاﻓﻖ رای ﺑﻠﻨﺪش ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﮔﻔﺖ :

 

 

‫ﭘﺮﺗﻮ ﻧﯿﮑﺎن ﻧﮕﯿﺮد ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻨﯿﺎدش ﺑﺪ اﺳﺖ

‫ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻧﺎاﻫﻞ را ﭼﻮن ﮔﺮدﮐﺎن ﺑﺮﮔﻨﺒﺪ اﺳﺖ

 

 

‫ﺑﻬﺘﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﻞ اﯾﻦ دزدان ﻗﻄﻊ و رﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﺷﻮد و ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدﻧﺪ، ﭼﺮا ﮐﻪ ﺷﻌﻠﻪ آﺗﺶ را ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﺪن وﻟﻰ

‫ﭘﺎره آﺗﺶ رﺧﺸﻨﺪه را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ و ﻣﺎر اﻓﻌﻰ را ﮐﺸﺘﻦ و ﺑﭽﻪ او را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ از ﺧﺮد ﺑﻪ دور اﺳﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺮدﻣﻨﺪان

‫ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ:

‫اﺑﺮ اﮔﺮ آب زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎرد

‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺷﺎخ ﺑﯿﺪ ﺑﺮ ﻧﺨﻮرى

‫ﺑﺎ ﻓﺮوﻣﺎﯾﻪ روزﮔﺎر ﻣﺒﺮ

‫ﮐﺰ ﻧﻰ ﺑﻮرﯾﺎ ﺷﮑﺮ ﻧﺨﻮرى

 

 

‫وزﯾﺮ، ﺳﺨﻦ ﺷﺎه را ﻃﻮﻋﺎ و ﮐﺮﻫﺎ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺮ ﺣﺴﻦ رای ﻣﻠﮏ آﻓﺮﯾﻦﮔﻔﺖ و ﻋﺮض ﮐﺮد: راى ﺷﺎه دام ﻣﻠﮑﻪ ﻋﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ

‫اﺳﺖ ، ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﻰ ﺑﺎ آن دزدان ، روح و روان اﯾﻦ ﺟﻮان را دﮔﺮﮔﻮن ﮐﺮده و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮده اﺳﺖ . وﻟﻰ ، وﻟﻰ

‫اﻣﯿﺪ آن را دارم ﮐﻪ اﮔﺮ او ﻣﺪﺗﻰ ﺑﺎ ﻧﯿﮑﺎن ﻫﻤﻨﺸﯿﻦ ﮔﺮدد، ﺗﺤﺖﺗﺎءﺛﯿﺮ ﺗﺮﺑﯿﺖ اﯾﺸﺎن ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﯿﺮد و داراى ﺧﻮى

‫ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺷﻮد، زﯾﺮا او ﻫﻨﻮز ﻧﻮﺟﻮان اﺳﺖ و روح ﻇﻠﻢ و ﺗﺠﺎوز در ﻧﻬﺎد او رﯾﺸﻪ ﻧﺪواﻧﺪه اﺳﺖ و در ﺣﺪﯾﺚ ﻫﻢ آﻣﺪه :

‫ﮐﻞ ﻣﻮﻟﻮد ﯾﻮﻟﺪ ﻋﻠﻰ اﻟﻔﻄﺮة ﻓﺎﺑﻮاه ﯾﻬﻮداﻧﻪ او ﯾﻨﺼﺮاﻧﻪ او ﯾﻤﺠﺴﺎﻧﻪ .

‫ﭘﺴﺮ ﻧﻮح ﺑﺎ ﺑﺪان ﺑﻨﺸﺴﺖ

‫ﺧﺎﻧﺪان ﻧﺒﻮﺗﺶ ﮔﻢ ﺷﺪ

‫ﺳﮓ اﺻﺤﺎب ﮐﻬﻒ روزى ﭼﻨﺪ

‫ﭘﻰ ﻧﯿﮑﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺮدم ﺷﺪ

 

 

‫ﮔﺮوﻫﻰ از درﺑﺎرﯾﺎن ﻧﯿﺰ ﺳﺨﻦ وزﯾﺮ را ﺗﺎءﮐﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﻣﻮرد آن ﺟﻮان ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺎه آن ﺟﻮان را آزاد

‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ : ﺑﺨﺸﯿﺪم اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﺪﯾﺪم .

‫داﻧﻰ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ زال ﺑﺎ رﺳﺘﻢ ﮔﺮد

‫دﺷﻤﻦ ﻧﺘﻮان ﺣﻘﯿﺮ و ﺑﯿﭽﺎره ﺷﻤﺮد

‫دﯾﺪﯾﻢ ﺑﺴﻰ ، ﮐﻪ آب ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺧﺮد

‫ﭼﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ آﻣﺪ ﺷﺘﺮ و ﺑﺎر ﺑﺒﺮد

 

 

‫ﻓﯽ اﻟﺠﻤﻠﻪ ﭘﺴﺮ را ﺑﻨﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺮاوردﻧﺪ و اﺳﺘﺎدان ﺑﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖﻫﻤﮕﺎن ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه آﻣﺪ . ﺑﺎری وزﯾﺮ از ﺷﻤﺎﯾﻞ او در ﺣﻀﺮات

‫ﻣﻠﮏ ﺷﻤﻪ ای ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻋﺎﻗﻼن در او اﺛﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺟﻬﻞﻗﺪﯾﻢ از ﺟﺒﻠﺖ او ﺑﺪر ﺑﺮده . ﻣﻠﮏ را ﺗﺒﺴﻢ آﻣﺪ و

‫ﮔﻔﺖ :

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﺮگ زاده ﮔﺮگ ﺷﻮد

‫ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺎ آدﻣﻰ ﺑﺰرگ ﺷﻮد

 

 

‫ﺳﺎﻟﯽ دو ﺑﺮﯾﻦ ﺑﺮآﻣﺪ. ﻃﺎﯾﻔﻪ ی اوﺑﺎش ﻣﺤﻠﺖ ﺑﺪو ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ و ﻋﻘﺪﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ وزﯾﺒﺮ و ﻫﺮ دو ﭘﺴﺮش

‫را ﺑﮑﺸﺖ و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﯽ ﻗﯿﺎس ﺑﺮداﺷﺖ و در ﻣﻐﺎزه ی دزدان ﺑﺠﺎی ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺖ و ﻋﺎﺻﯽ ﺷﺪ. ﻣﻠﮏ دﺳﺖ ﺗﺤﯿﺮ ﺑﻪ دﻧﺪان

‫ﮔﺰﯾﺪن ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ :

‫ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﯿﮏ از آﻫﻦ ﺑﺪ ﭼﻮن ﮐﻨﺪ ﮐﺴﻰ ؟

‫ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻧﺸﻮد اى ﺣﮑﯿﻢ ﮐﺲ

‫ﺑﺎران ﮐﻪ در ﻟﻄﺎﻓﺖ ﻃﺒﻌﺶ ﺧﻼف ﻧﯿﺴﺖ

‫در ﺑﺎغ ﻻﻟﻪ روﯾﺪ و در ﺷﻮره زار ﺧﺲ 44

‫زﻣﯿﻦ ﺷﻮره ﺳﻨﺒﻞ ﺑﺮ ﻧﯿﺎورد

‫در او ﺗﺨﻢ و ﻋﻤﻞ ﺿﺎﯾﻊ ﻣﮕﺮدان

‫ﻧﮑﻮﯾﻰ ﺑﺎ ﺑﺪان ﮐﺮدن ﭼﻨﺎن اﺳﺖ

‫ﮐﻪ ﺑﺪ ﮐﺮدن ﺑﺠﺎى ﻧﯿﮑﻤﺮدان

 

 

ﺣﮑﺎﯾﺖ

‫ﻣﻠﮏ زاده ای را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد و ﺣﻘﯿﺮ و دﯾﮕﺮ ﺑﺮادران ﺑﻠﻨﺪ و ﺧﻮﺑﺮوی . ﺑﺎری ﭘﺪر ﺑﻪ ﮐﺮاﻫﺖ و اﺳﺘﺤﻘﺎر درو ﻧﻈﺮ

‫ﻣﯽ ﮐﺮد . ﭘﺴﺮ ﺑﻔﺮاﺳﺖ اﺳﺘﯿﺼﺎر ﺑﺠﺎی آورد و ﮔﻔﺖ : ای ﭘﺪر ، ﮐﻮﺗﺎه ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻪ ﻧﺎدان ﺑﻠﻨﺪ . ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻘﺎﻣﺖ ﻣﻬﺘﺮ ﺑﻪ

‫ﻗﯿﻤﺖ ﺑﻬﺘﺮ . اﺷﺎة ﻧﻈﯿﻔﮥ و اﻟﻔﯿﻞ ﺟﯿﻔﯿﮥ.

‫اﻗﻞ ﺟﺒﺎل اﻻرض ﻃﻮر و اﻧﻪ

‫ﻻﻋﻈﻢ ﻋﻨﺪاﷲ ﻗﺪرا و ﻣﻨﺰﻻ

‫آن ﺷﻨﯿﺪى ﮐﻪ ﻻﻏﺮى داﻧﺎ

‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎر ﺑﻪ اﺑﻠﻬﻰ ﻓﺮﺑﻪ

‫اﺳﺐ ﺗﺎزى وﮔﺮ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮد

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن از ﻃﻮﯾﻠﻪ ﺧﺮ ﺑﻪ

‫ﭘﺪر ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ و ارﮐﺎن دوﻟﺖ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪ و ﺑﺮادران ﺑﺠﺎن ﺑﺮﻧﺠﯿﺪﻧﺪ.

‫ﺗﺎ ﻣﺮد ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ

‫ﻋﯿﺐ و ﻫﻨﺮش ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ

‫ﻫﺮ ﭘﯿﺴﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﻧﻬﺎﻟﻰ

‫ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﻠﻨﮓ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ

 

 

‫ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻠﮏ را در آن ﻗﺮب دﺷﻤﻨﯽ ﺻﻌﺐ روی ﻧﻤﻮد . ﭼﻮن ﻟﺸﮑﺮ از ﻫﺮدو ﻃﺮف روی درﻫﻢ آوردﻧﺪ اول ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ

‫ﻣﯿﺪان درآﻣﺪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد . ﮔﻔﺖ :

‫آن ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ روز ﺟﻨﮓ ﺑﯿﻨﯽ ﭘﺸﺖ ﻣﻦ

‫آن ﻣﻨﻢ ﮔﺮ در ﻣﯿﺎن ﺧﺎك و ﺧﻮن ﺑﯿﻨﯽ ﺳﺮی

‫ﮐﺎن ﮐﻪ ﺟﻨﮓ آرد ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

‫روز ﻣﯿﺪان وان ﮐﻪ ﺑﮕﺮﯾﺰد ﺑﻪ ﺧﻮن ﻟﺸﮑﺮی

‫اﯾﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﺮ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ زد و ﺗﻨﯽ ﻣﺮدان ﮐﺎری ﺑﯿﻨﺪاﺧﺖ . ﭼﻮن ﭘﯿﺶ ﭘﺪر آﻣﺪ زﻣﯿﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ :

‫اى ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻨﺖ ﺣﻘﯿﺮ ﻧﻤﻮد

‫ﺗﺎ درﺷﺘﻰ ﻫﻨﺮ ﻧﭙﻨﺪارى

‫اﺳﺐ ﻻﻏﺮ ﻣﯿﺎن ، ﺑﻪ ﮐﺎر آﯾﺪ

‫روز ﻣﯿﺪان ﻧﻪ ﮔﺎو ﭘﺮوارى

 

 

‫آورده اﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻮد و اﯾﻨﺎن اﻧﺪك . ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ آﻫﻨﮓﮔﺮﯾﺰ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺴﺮ ﻧﻌﺮه زد و ﮔﻔﺖ : ای ﻣﺮدان

‫ﺑﮑﻮﺷﯿﺪ ﯾﺎ ﺟﺎﻣﻪ زﻧﺎن ﺑﭙﻮﺷﯿﺪ . ﺳﻮاران را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ او ﺗﻬﻮر زﯾﺎدت ﮔﺸﺖ و ﺑﯿﮑﺒﺎر ﺣﻤﻠﻪ آوردﻧﺪ . ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻢ در آن روز

‫ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﻇﻔﺮ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻠﮏ ﺳﺮ و ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺒﻮﺳﯿﺪ و در ﮐﻨﺎر ﮔﺮﺗﻒ و ﻫﺮ روز ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺶ ﮐﺮد ﺗﺎ وﻟﯿﻌﻬﺪ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﺮد.

‫ﺑﺮادران ﺣﺴﺪ ﺑﺮدﻧﺪ و زﻫﺮ در ﻃﻌﺎﻣﺶ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮاﻫﺮ از ﻏﺮﻓﻪ ﺑﺪﯾﺪ ، درﯾﭽﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ زد . ﭘﺴﺮ درﯾﺎﻓﺖ و دﺳﺖ از ﻃﻌﺎم

‫ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ : ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪان ﺑﻤﯿﺮﻧﺪ و ﺑﯽ ﻫﻨﺮان ﺟﺎی اﯾﺸﺎن ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ.

‫ﮐﺲ ﻧﯿﺎﺑﺪ ﺑﻪ زﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺑﻮم

 

 

‫ور ﻫﻤﺎى از ﺟﻬﺎن ﺷﻮد ﻣﻌﺪوم

 

 

‫ﭘﺪر را از اﯾﻦ ﺣﺎل آﮔﻬﯽ دادﻧﺪ. ﺑﺮادراﻧﺶ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﮔﻮﺷﻤﺎﻟﯽﺑﺠﻮاب ﺑﺪاد. ﭘﺲ ﻫﺮﯾﮑﯽ را از اﻃﺮاف ﺑﻼد ﺣﺼﻪ ﻣﻌﯿﻦ

‫ﮐﺮد ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪ و ﻧﺰاع ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ:ده دروﯾﺶ در ﮔﻠﯿﻤﻰ ﺑﺨﺴﺒﻨﺪ و دو ﭘﺎدﺷﺎه در اﻗﻠﯿﻤﻰ ﻧﮕﻨﺠﻨﺪ.

‫ﻧﯿﻢ ﻧﺎﻧﻰ ﮔﺮ ﺧﻮرد ﻣﺮد ﺧﺪا

‫ﺑﺬل دروﯾﺸﺎن ﮐﻨﺪ ﻧﯿﻤﻰ دﮔﺮ

‫ﻣﻠﮏ اﻗﻠﻤﻰ ﺑﮕﯿﺮد ﭘﺎدﺷﺎه

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺑﻨﺪ اﻗﻠﯿﻤﻰ دﮔﺮ