تبیان، دستیار زندگی

سلام

مرحوم دكتر حسابي نقل مي كند:

روزي در آخر ساعت درس يك دانشجوي دوره دكتراي نروژي ، سوالي مطرح كرد: استاد،شما كه از جهان سوم مي آييد،جهان سوم كجاست ؟؟ فقط چند دقيقه به آخر كلاس مانده بود.من در جواب مطلبي را في البداهه گفتم كه روز به روز بيشتر به آن اعتقاد پيدا مي كنم. به آن دانشجو گفتم: جهان سوم جايي است كه هر كس بخواهد مملكتش را آباد كند،خانه اش خراب مي شود و هر كس كه بخواهد خانه اش آباد باشد بايد در تخريب مملكتش بكوشد

سلام

اي علي، اي شاهکار خلقت باري تعالي

اي جمالت جلوه گاه ذات پاک کبريايي

اي علي، اي دست تو دست تواناي الهي

اي علي، اي حکم عالمگير تو حکم خدايي

 

اي علي، نام تو و داغ تو اندر دل فکندم

من به لوح سينه درد آشنا نقش تو کندم

هر دم آهنگ علي برخيزد از ناي وجودم

اي علي، بشنو نواي عشق را از بند بندم

 

رزم را يکتا سواري، فتح را تنها اميدي

هان، تويي شيرخدا سرحلقه شمشير زنها

عدل را نيکو پناهي، رحم را تنها نشاني

هان، تويي يار يتيمان، ياور بيت الحزن ها

 

شب نخفتي تا يتيم بي امان آرام خوابد

گرسنه ماندي که خوان بي نوا بي نان نماند

خون دل خوردي که خون مردمي بي جا نريزد

خون خود را ريختي تا ظلم را بنيان نماند

 

قصّه هاي زورمندان ديدم و بسيار ديدم

چون علي در عرصه عالم هماوردي نديدم

از بزرگان داستان ها خواندم و بسيار خواندم

راستي در آفرينش چون علي مردي نديدم

 

هرچه خواندم از علي سرمايه توحيد من شد

من به نور شاه مردان يافتم راه خدا را

مکتب پيغمبران را او معلّم بود و من هم

در جمال پاک او ديدم جمال انبيا را

 

هيچگه در آفرينش بي علي سيري نکردم

من به نور صبحگاهي ديده ام نور علي را

از خدا هرگز ندانستم جدا او را که ديدم

روز و شب در گردش چرخ زمان دست ولي را

 

قصّه ها از پهلوانان خوانده ام، امّا چه گويم

پهلوان هرگز نريزد اشک پيش مستمندان

ليکن آي آگه دلان، تاريخ مي داند که هر دم

ديده اند اشک علي را پيش روي دردمندان

 

عاجزي در دست ظالم، ظالمي بدخواه عاجز

هر که را غير از علي ديدم، بدين هنجار ديدم

شاه مردان را به کوي دردمندان اشک ريزان

ليک با گردنکش خودکامه در پيکار ديدم

 

داستان پهلوانان را بسي خواندم، وليکن

زورمندان را نباشد راه و رسم مهرباني

جز علي شيرخدا، کس را ندانم کز سر مهر

اشک ريزد بر يتيمان در شکوه پهلواني

 

روزها شير خدا بود و دلِ مَردم نوازَش

شام ها اندوه مردم بود و چشم اشکبارش

در جوانمردي فريد دهر بود آن بي همانند

لافتي الاّ علي لا سيف الاّ ذوالفقارش

 

اي علي، اي تک سوار پهن دشت آفرينش

من چه گويم؟ قطره وصف پهن دريا کي تواند؟

تو ابر مردي، يگانه گوهر بحر وجودي

بي قريني در جهان، وين نکته را تاريخ داند

 

آيه "اليوم اکملت لکم دين" فاش گويد

تو اميد امّتي، شاهنشه خمّ غديري

اي علي، بر شانه ي پاک محمّد پا نهادي

تا بداند عالمي در آفرينش بي نظيري

 

گر بشر گويم ترا از گفته خود شرمگينم

ور خدا خوانم ترا  ز انديشه خود بيمناکم

فاش گويم: در تو ديدم جلوه ذات خدا را

وين سخن حق است و از آن نيست نه شرمم نه باکم

 

چشم در راه تو دارم اي شه آزاد مردان

تا بتابي نوري از ملک ولايت در ضميرم

راه حق پويم اگر نور تو گردد راهبانم

فيض حق يابم اگر دست تو باشد دستگيرم

شعر از مهدي سهيلي

 

سلام

امام رضا(ع)مي فرمايد:

عقل شخص مسلمـان تمـام نيست, مگر ايـن كه ده خصلت را دارا بـاشـد:

1ـ از او اميد خير باشد.

2ـ از بدى او در امان باشند.

3ـ خير اندك ديگرى را بسيار شمارد.

4ـ خير بسيار خود را اندك شمارد.

5ـ هـر چه حـاجت از او خـواهنـد دلتنگ نشـود.

6ـ در عمر خود از دانش طلبى خسته نشود.

7ـ فقـر در راه خـدايـش از تـوانگـرى محبـوبتـر بـاشــد.

8ـ خـوارى در راه خـدايـش از عزت بـا دشمنـش محبـوبتـر بـاشــد.

9ـ گمنـامـى را از پـرنـامـى خـواهـانتـر بـاشـد.

10ـ سپس فـرمـود: اما دهمى!  و چيست دهمى ؟ به او گفته شـد: چيست؟ فـرمـود: احـدى را ننگـرد جز ايـن كه بگـويـد او از مـن بهتـر و پـرهيزكـارتـــر است.

 

سلام

ياد داري روزهايي را كه غم معني نداشت

خنده‏هامان مرهمي بر زخم‏هامان مي‏گذاشت

در تب و تاب پريدن بالهامان باز بود

در نگاه شاپركها آسماني راز بود

رازها از پر زدن در آسمان بي‏كران

رفتن و آبي شدن در آسمان بي‏كران

اينك ، اما دستهاي سرد ما سيماني‏اند

در حصار ناتوانيهاي ما زنداني‏اند

بايد از آن روزهاي خوب و زيبا ياد كرد

آستين بالا زد و اين باغ را آباد كرد

 

سلام

مرگ از زندگي پرسيد: آن چيست که باعث ميشود تو شيرين و من تلخ جلوه کنم؟ زندگي لبخندي زد و گفت: دروغ هايي که در من نهفته است و حقيقتي که تو در وجودت داري

 

سلام

من مواعظ علي بن الحسين (عليه السلام):
وقال له رجلٌ: إنّي لأحبّك في اللّه حبّاً شديداً، فنكس عليه السلام ثمّ قال: الّلهم إنّي أعوذبك أن اُحَبّ فيك وأنت لي مبغض ثمّ قال له: أحبّك للذي تحبّني فيه.

^{(تحف العقول صفحه 282)}

نكته اساسى كه در اين بيان وجود دارد و درس بزرگى براى ما است، توجه فورى به خطرى است كه در برابر چنين پديده‏اى (محبوب بودن نزد مردم بخاطر خدا) انسان را تهديد ميكند. لذا وقتى آن مرد به حضرت عرض مى‏كند كه شما را براى خدا دوست دارم نمى‏فرمايند: از تو متشكرم، يا خدا را بر اين محبوبيت سپاس ميگويم، بلكه مى‏فرمايند: «پرودگارا پناه به تو مى‏برم از اين كه مردم مرا به خاطر تو دوست داشته باشند ولى تو مرا دشمن داشته‏باشى» و اين خطر بزرگى است براى ما، نكند كه مردم فكركنند ما مخلصانه براى خدا كارمى‏كنيم و در راه او قدم مى‏زنيم اما حقيقتاًً ما اينطور نباشيم، و ظاهر و باطنمان يكى نباشد و يا با اعمال خود موجبات غضب الهى را در خود بوجود آورده باشيم. و در اين صورت است كه مردم به خاطر خدا ما را دوست‏ دارند ولى خداوند - نعوذ باللّه - دشمن ما مى‏باشد

 

 

سلام

منت از خلقي براي لقمه اي نان مي كشيم
ديگري نان مي دهد ما ناز اينان مي كشيم
چون توكل نيست كار ما به دست مردم است
خواجه ما را منتظر ما ناز دربان مي كشيم

 

مولا علی (ع) : چرا مردم موقع غذا خوردن در شب چراغ روشن می کنند تا به چشم خود ببیند چه طعامی می خورند، ولی در تغذیه روحی و روانی خود همت ندارند؟ که چراغ عقل را با شعله علم روشن کنند تا از غذای آلودۀ روحی مصون بمانند.

 

سلام

کسی در مقابل مولا علی (ع) گفت: استغفرلله ربی و اتوب الیه. مولا علی (ع) فرمودند: مادرت به عزایت گریه کند، می دانی استغفار چیست؟ استغفار درجه مردان عالی قدر است، و این کلمه شش معنا دارد:
1- پشیمانی از گذشته
2- تصمیم بر ترک گناه
3- پرداختن حق مردم، به طوری که هنگام مرگ حق احدی به گردنت نباشد. یعنی دائم از خدا برای حق داران طلب مغفرت کنی، و از گفته هایت پشیمان باشی.
4- جبران واجباتی که تاکنون از دست رفته، نمازها و روزه های نگرفته.
5- اندوه و غصه زیادی بخور، به حدی که گوشتی که درحال معصیت در بدنت روییده همه آب شود.
6- چشاندن رنج عبادت، چنان که شیرینی گناه چشیده شده از یادت برود.