تبیان، دستیار زندگی

پاييز مي رسد كه مرا مبتلا كند

با رنگ هاي تازه مرا آشنا كند

پاييز مي رسد كه همانند سال پيش

خود را دوباره در دل قاليچه جا كند

او مي رسد كه از پس نه ماه انتظار

راز درخت باغچه را بر ملا كند

او قول داده است كه امسال از سفر

اندوه هاي تازه بيارد – خدا كند –

او مي رسد كه باز هم عاشق كند مرا

او قول داده است به قولش وفا كند

پاييز عاشق است و راهي نمانده است

جز اين كه روز و شب بنشيند دعا كند

شايد اثر كند و خداوند فصل ها

يك فصل را به خاطر او جا به جا كند

خش خش ... صداي پاي خزان است يك نفر

در را به روي حضرت پاييز وا كند

دوست دارم با تو باشم
دوست دارم آفتاب پاييز را با تو طي کنم
عصارهء خورشيد را با تو بنوشم
تن آسايي هاي آبان را با تو تقسيم کنم
دوست دارم
انار و گلپر را از دستان تو بگيرم
و در نگاهت ببينم
که جهاني ديگر در قلب تو بنا مي شود

ميدانم
که عشق
از تلاش دو نگاه براي رسيدن زاده مي شود
ميدانم
که بايد ديد تا توانست رسيد
پس در کنارت مي مانم
...و به تو نگاه مي کنم
دوست دارم
که نگاهم از چشمان تو بگذرد
و در قلبت بنشيند
و نام مرا زمزمه کند

خبر به دورترين نقطة جهان برسد

نخواست او به من خسته ـ بي‌گمان ـ برسد

شكنجه بيشتر از اين‌؟ كه پيش چشم خودت‌

كسي كه سهم تو باشد، به ديگران برسد

چه مي‌كني‌، اگر او را كه خواستي يك‌عمر

به راحتي كسي از راه ناگهان برسد

...

رها كني‌، برود، از دلت جدا باشد

به آن‌كه دوست‌تَرَش داشته‌، به آن برسد

رها كني‌، بروند و دوتا پرنده شوند

خبر به دورترين نقطة جهان برسد

گلايه‌اي نكني‌، بغض خويش را بخوري‌

كه هق‌هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا كند كه‌... نه‌! نفرين نمي‌كنم‌، نكند

به او، كه عاشق او بوده‌ام‌، زيان برسد

خدا كند فقط اين عشق از سرم برود