تبیان، دستیار زندگی

در حجره‌اي كوچك در قم، سيدي بر سجاده نشسته بود كه دوست داشت در خلوت عاشقانه‌اش با خدا، خود را در شعاع نور گنبد مريم آل محمد(ص) قرار دهد، ملكوت معنا و معناي ملكوت را با همه وجودش لمس كند، پرده از رازهاي حائل بين جهان ماده معنا را كنار زند و محو تماشاي جمالي شود كه هستي، خالي از جلوه آن به شمار مي‌رود.

سيد، نه سوداي نان داشت و نه جوياي نام بود‌، اما دوست داشت خداوند به او چنان عمري عطا كند تا نظاره‌گر نام محمد و آل محمد(ص) بر رفيع‌ترين قله‌هاي دنيا باشد، سفره‌ هيچ مسلمان كه هيچ، سفره هيچ بنده خدايي را خالي از نان نبيند.

سيد جوان، تاريخ ائمه اطهار(ع)، تاريخ حوزه‌هاي علميه و تاريخ ايران زمين را صفحه به صفحه ورق زده بود؛ گاه با خواندن برگي از آن گريسته بود و گاه با خواندن برگي چنان به وجد آمده بود كه آرزو مي‌كرد همه برگ‌هاي تاريخ تشيع و حوزه‌هاي علميه همان رنگ و همان بو را مي‌داد.

در كنار فقه و اصول، اخلاق و فلسفه و عرفان، چنان در تاريخ غرق شده بود كه سيد تاريخ شده بود؛ تاريخ گوياي فيضيه، تاريخ حوزه‌ها، تاريخ ايران، تاريخ تشيع. و وقتي به حرم حضرت معصومه گام مي‌نهاد و پس از طواف آن بي‌بي كه چادرِ نورش،‌ هزاران فقيه و فيلسوف و عارفي را وادار به كرنش در برابر «علم لدني» خود مي‌كرد، به سراغ برگ‌هايي از تاريخ هميشه جاودان حوزه‌ها و تشيع مي‌رفت. به سراغ قبر بافقي، كنار قبر شيخ عبدالكريم حائري مي‌رفت، كه براي دفاع از حريم آيه حجاب، در حريم ملكوتي عفاف، در برابر كشف حجاب «تاج‌الملوك» ايستاد و زير مشت و لگد رضاخان فرياد زد: «يا امام زمان(عج)» و وقتي رضاخان از خشم فرياد بر‌آورد «پدرسوخته هيچ كس به فريادت نمي‌رسد»‌، فرياد يا امام زمانش را بلندتر و رساتر سر داد و يقين داشت وعده امام زمان(عج) به او، وعده حقي است و او خواهد ‌ماند و ذلت رضاخان را خواهد ديد.

سيد، زنده بودن بافقي پس از ذلت رضا خان را ديده بود و بر مزار بافقي، به ياد اين جمله مدرس افتاده بود كه به رضا خان گفت: «من هر جا دفن شوم قبرم زيارتگاه مي‌شود و هر جا تو دفن شوي، زباله‌دان.»...

آن طرف اروند، نزديک عراقي‌ها يک کشتي به گل نشسته بود و سال ها کسي از آن استفاده نمي‌کرد.

گاهي وقت ها مهرداد از اروند عبور مي‌کرد، از شکستگي بدنه‌ي کشتي رد مي‌شد و از داخل آن، تحرک نيروهاي عراقي را کنترل مي‌کرد. از اين طريق اطلاعات به درد بخوري هم تهيه مي‌کرد.

يک شب که رفت براي شناسايي، خيلي دير کرد. مسئول واحد تا صبح منتظرش بود و نگران. صبح روز بعد، مهرداد از راه رسيد.

وقتي ازش پرسيديم شب قبل کجا بوده و چرا اين قدر دير کرده، خنديد و گفت:

من که رفتم توي کشتي شکسته تا خط عراقي‌ها رو شناسايي کنم، عراقي‌ها هم از آن طرف آمدند توي کشتي تا خط ما رو شناسايي کنند. من شب تا صبح کنار عراقي‌ ها منتظر بودم که کارشان را بکنند و بروند، بعد برگردم.

پس از انفجار دنبال سردار شوشتري بودم که متوجه شدم، رو به قبله نشسته و در حال گفتن شهادتين است.

ابراهيم شهرياري معاون قرارگاه قدس و همرزم شهيد شوشتري :

با توجه به حضور من در سال‌هاي متمادي در استان سيستان و بلوچستان در طول تاريخ انقلاب جايي نديده بوديم که بزرگان طايفه‌ها به نظام خيانت کنند و اين افراد از اقدامات سردار شوشتري در مدت حضورش در اين استان استقبال بسيار خوبي کردند.