تبیان، دستیار زندگی

اگر از دوستانی که تازه ازدواج کرده اند بپرسید دوران نامزدیشان چگونه بوده است، احتمالا پاسخ می شنوید که علاوه بر روزهای خوب اول آشنایی، تنش و استرس زیادی را هم در این دوران پشت سر گذاشته اند. اضطراب رفت و آمد در خانواده ای جدید، انجام خریدهای مراسم عروسی، تهیه جهیزیه، خرید یا اجاره خانه و به جا آوردن رسم و رسومات صبر و حوصله زیادی می طلبد. تحمل این فشار فقط در صورتی آسان می شود که دختر و پسر با هم رابطه ای صمیمانه و در عین حال مسئولانه داشته باشند؛ رابطه ای که به شناخت تفاوت ها و تفاهم هایشان منجر می شود.

نخواهید که یکدیگر را تغییر دهید

مژگان ـ ک که نزدیک ده سال از زندگی مشترکش می گذرد و یک بچه هم دارد، می گوید: «وقتی نامزد بودیم، هر وقت در همسرم چیزی می دیدم که به مذاقم خوش نبود، با خودم فکر می کردم وقتی برویم زیر یک سقف تغییر می کند، اما او حتی برای ترک عاداتی مثل سیگار کشیدن و بی نظمی اش تلاشی نکرد.»

بسیاری از کسانی که سال ها از زندگی مشترکشان می گذرد می گویند همسرشان تغییر چندانی نکرده است خلاصه این که جمله معروف «کم کم تغییرش می دهم» در این دوران به کار نمی آید. فراموش نکنید نامزد شما یک فرد بالغ است که ویژگی ها و خصوصیاتش شکل گرفته است. شاید روزی خودش تصمیم به تغییر بگیرد، اما شما نمی توانید تغییری را به او تحمیل کنید. شما او را با همین خصوصیاتی که دارد، دیدید و پسندیدید و انتخاب کردید. پس او را با هیچ کس مقایسه نکنید یا نقاط ضعفش را مقابل دیگران ذکر نکنید تا او تحت فشار قرار بگیرد و بخواهد به زور تغییر کند. به خاطر داشته باشید برای دوام و شیرینی زندگی مشترکتان اندکی تغییر لازم است، اما فقط اندکی! آن هم به انتخاب خود نه به اجبار دیگری.

هیچ وقت نگویید «من به خاطرتو...»

هرگز ایثارها و فداکاری هایتان را به رخ هم نکشید. یادتان باشد وقتی تصمیم گرفتید به خاطر همسر آینده و زندگی مشترکتان، کاری انجام دهید بخشی از آن تصمیم به خاطر عشق و علاقه ای بوده که در قلبتان نسبت به او داشته اید. پس در واقع شما با این کار قدری هم خودتان را آرام کرده اید. پس این تزریق احساس گناه به همسرتان نه تنها او را مسئولیت پذیر یا متعهد نمی کند، بلکه سبب ایجاد حس تحقیر در وی می شود.

زمان دوران نامزدی را طولانی نکنید

این که حداکثر دوران نامزدی چقدر باشد، به شرایط و موقعیت های دو خانواده بستگی دارد. با این حال برخی روان شناسان معتقدند طول این دوره نباید بیشتر از شش ماه شود، چراکه در ایام نامزدی و عقد، دختر و پسر از سویی احساس متاهل شدن و استقلال می کنند و از سوی دیگر همچنان همراه خانواده خود و تا حدودی تحت تصمیم گیری های آنها هستند. از این رو طولانی شدن این مدت و بلاتکلیفی حاصل از آن می تواند سبب اختلافاتی میان دختر و پسر یا خانواده ها شود.

دوری، دوستی نمی آورد

هادی و فاطمه همین که نامزد کردند هر کدام راهی شهری شدند تا درس و دانشگاهشان را به سرانجام برسانند و بعد جشن عروسی را به پا کنند. هادی دانشجوی کارشناسی ارشد در تهران است و فاطمه در اصفهان دوره کارشناسی اش را می گذراند. آنها که با هم یک نسبت فامیلی دور هم دارند می گویند: «ما به هم علاقه داشتیم، اما می خواستیم درسمان را هم ادامه دهیم. از سوی دیگر خانواده ها هم اصرار داشتند زودتر تکلیفمان روشن شود. در نهایت تصمیم گرفتیم نامزد شویم، اما تا پایان تحصیلاتمان صبر کنیم».

دوران نامزدی، دورانی است که باید با هم ارتباط زیادی داشته باشید، نقاط ضعف و قوت همدیگر را بهتر بشناسید و درباره جزئیات زندگی مشترکتان با هم صحبت کنید. معمولا توافق های اینچنینی سبب طولانی شدن دوران نامزدی می شود، اما این کشش زمانی به شناخت دو طرف کمکی نمی کند، چراکه دختر و پسر از هم دور هستند و به دلیل طولانی شدن دوران نامزدی به محض رسیدن به یک شرایط نرمال باید خیلی زود بساط عروسی را به پا کنند. در نتیجه یک دوران نامزدی طولانی و بدون کیفیت را پشت سر می گذارند.

از خواستگاران قبلی حرف نزنید

وقتی این همه حرف های خوب برای گفتن هست، چرا موضوعی را برای صحبت انتخاب می کنید که سبب حساس شدن نامزدتان می شود؟ هیچ مردی دوست ندارد، خواستگاران قبلی همسرش را بشناسد و هیچ دختری هم علاقه ندارد بداند چه کسانی قبل از او برای نامزدش کاندیدا شده بودند! افشا کردن نام آنها و از آن بدتر، تعریف کردن از آنها سبب مقایسه و اذیت شدن نامزدتان
می شود.

با نامزدتان رو راست باشید

اگر خواسته ای دارید یا موضوعی شما را رنجیده خاطر کرده است، ساده و شفاف آن را با او در میان بگذارید. نق زدن و طعنه زدن و غرغر کردن، هیچ وقت جای بحث و گفت وگوی سالم و سازنده را نمی گیرد. پس در مورد تفاوت های شخصیتی تان، انتظارات عاطفی، احساسی و جنسی که از هم دارید گفت وگو کنید. باور کنید بسیاری از مشکلات با حرف زدن حل می شود.

نگذارید کار به جاهای باریک برسد

اگر مشکلی در ارتباطتان وجود دارد که به تنهایی قادر به حل کردنش نیستید، خیلی زود به مشاور مراجعه کنید. دخالت خانواده ها در این موارد معمولا نتیجه مثبتی ندارد، در حالی که مشورت گرفتن از یک شخص بی طرف و متخصص سبب می شود مشکلات ارتباطی تان را به درستی مدیریت کنید. 

شیما نادری

نمی دانم کی بود که تصمیم گرفتم خودم در زندگی ام یکی یکدانه باشم. زمانی که دختر مورد علاقه ام بی این که حتی فرصت داشته باشم به خواستگاری اش بروم، شوهر کرد یا وقتی که یک روز به خانه رفتم و دیدم مادر پیش خود برای من رفته به خواستگاری و کسی را برایم نشان کرده که حتی یک گوشه دلم هم نمی توانستم برایش جا باز کنم.

دختری که نه چهره اش و نه رفتارش را نمی پسندیدم و عاقبت این شد که من ماندم و خودم. عاقبت با طبیعت و والدینم لج کردم که تا آخر عمر ازدواج نمی کنم.

خدا بیامرز مادرم ​که تا سال پیش هم زنده بود​ همیشه مرا مثل دوران بچگی تر و خشک می کرد و من هم زده بودم به بی خیالی که زندگی همین است که مادرم برای من فراهم می کند و نیازی به ازدواج ندارم.

حالا دو سال است که بازنشسته شده ام و یک سال است که مادرم فوت شده و حالا می فهمم که بی کسی یعنی چه. این که به عنوان یک مرد خودت را فراموش کرده باشی فقط یک بخش قضیه است. مهم ترش این است که به خانه بیایی و هیچ کس در را رویت باز نکند.

اگر هرگز نیایی و یک گوشه خیابان هم سکته کنی و بیفتی کسی نگرانت نشود و وقتی در انزوای خودت مردی، فرزندی نداشته باشی که بیاید یک گوشه تابوتت را بگیرد.

پسری پیر با سرگشتگی هایی شیرین

محمود ـ الف که در آستانه 60 سالگی ازدواج کرده است و به قول خودش طوق لعنت را به گردنش انداخته، اکنون 70 سال دارد و صاحب دو فرزند چهار و شش ساله است.

او می گوید: اگر بخواهم در مورد سال های مجردی خود بگویم، نامش را می گذارم دوران سرگشتگی شیرین.

شیرین از نظر بی مسئولیتی نسبت به خانواده و سرگشتگی به خاطر این که در زندگی ایرانی تعریف نشده بودم.

وقتی قرار بود خانواده ها را دعوت کنند به من برمی خورد که مرا همراه خانواده دعوت کنند، من که پسر کوچولوی آنها نبودم اما از نظر دیگر مستقل هم نبودم.

خیلی از دوستانم که ازدواج کرده بودند، تمایل نداشتند با من به عنوان یک مرد مجرد رفت و آمد داشته باشند و همین باعث شده بود با دیگران که طالب روابط با من بودند هم مراوده ای نداشته باشم. انگار حتی وقتی از خانواده جدا شدم بازهم به رسمیت شناخته نشده بودم. این چیزی است که آن را سرگشتگی دوران تجرد می نامم.

زمان از دست رفته

مرجان نادری، مشاور خانواده معتقد است افراد ازدواج نکرده، معمولا رضایت کامل یک زندگی خانوادگی، مستقل و پشتیبانی مطلق همسر خود و غرور و افتخار فرزندآوری و افزایش نسل را که افراد دیگر تجربه می کنند، نمی چشند. آنان با سرگرمی های کاذب دوران نوجوانی و جوانی، خود را سرگرم نگه می دارند در حالی که از سرگرمی های خاص سن خود بی بهره اند.

این روان شناس می افزاید: زندگی آنان انگار ثبات و ایمنی ندارد و همیشه بلاتکلیف و سرگردان هستند و اگر اعتقادات مذهبی نداشته باشند با ورود به رابطه های جنسی ناپایدار و لذت جویانه به روح و روان خود لطمه های بیشتری وارد می کنند در حالی که همیشه جای یک پشتیبان عاطفی در زندگی شان خالی است.به همین دلیل آنان بر اثر فشارهای روانی بی حوصله می شوند و هرچه سالمندی به آنان رخ می نماید نبود حمایت های عاطفی بیشتر آزارشان می دهد. نبود یک رابطه نزدیک و صمیمانه و هدفمند با جنس مخالف، زندگی آنان را کم کم تهی می کند و حس نداشتن استقلال فردی و وابستگی به دوستی های ناپایدار و احساس ناامیدی از امکان جبران زمان از دست رفته در این روزها بیش از همیشه به سراغشان می آید. این روان شناس تاکید می کند: افراد پیش از ورود به دوران تغییرناپذیر سالمندی و قبل از این که شرایط تجرد به وسواس های ذهنی و عدم پذیرش دیگران منجر شود باید راهی برای ازدواج بجویند.

تحقیقات مدافع ازدواج

اگر به این باور نرسیده اید که قبل از رسیدن به دوران سالمندی باید دستی برایتان بالا کنند و شما را به سمت ازدواج سوق دهند، خوب است بدانید اثر ازدواج در سلامت روح و روان و به دنبال آن سلامت جسمی اثبات شده است.

تحقیقات نشان می دهد ازدواج به میزان قابل ملاحظه‏ای زنان را در برابر ابتلا به بیماری های روانی حفاظت می‏کند.

از سوی دیگر شکست در ازدواج بهنگام و مناسب و نیز ناکامی در ارضای غرایض جنسی به طور مشروع، می‏تواند به پرخاشگری و نا سازگاری فرد منتهی شود. دالرد در فرضیه ناکامی ـ پرخاشگری مطرح می‏کند که دستیابی نداشتن به آرزوها می‏تواند فرد را پرخاشگر کند.

راسل و ولز دو محقق دیگرند که رابطه میان احساس شادکامی و خوشبختی را با ازدواج اثبات می‏کنند. به اعتقاد آنان ارتباطات شخصی نزدیک در احساس شادکامی مؤثر است و با تأخیر در ازدواج یا تجرد دائمی، فرد از این احساس شادکامی محروم می‏ شود.

چه کسی دست بالا کند

مسعود ـ د از کسانی است که اکنون بعد از 50 سال می خواهد ازدواج کند اما می گوید: یک ظاهر پایدار از خودم در فامیل ساخته ام: مسعودی که هرگز ازدواج نمی کند!

مادرم خیلی دوست داشت ازدواج کنم اما وقتی بیست و پنج ساله بودم دنبال رویاهای خودم بودم تا این که مادرم مریض شدو مرد. آن وقت بیست و هفت سال داشتم.

وقتی دو سال بعد پدرم قصد ازدواج کرد، اصرار داشت که من قبل از او ازدواج کنم اما من به خاطر مرگ مادرم و این که آرزوی او را برآورده نکرده بودم و برای لجبازی با پدرم، گفتم زن نمی گیرم.چند بار هم نامادری ام برایم رفت خواستگاری که همه را سر کار گذاشتم و برای پسند دختر نرفتم.

عاقبت سنم که به 40 رسید از من قطع امید کردند و کسی دیگر حاضر نبود برایم دست بالا کند. حالا که می بینم همه از حمایتم دست برداشته اند و خانواده ای ندارم که حامی دیگران باشم و نقش پسر بزرگ خانواده را خراب کرده ام، دیگر برای تصمیم به ازدواج دیر شده است.

خسته شده ام بسکه در بحث های خانوادگی، فرزندان کوچک تر به من می گویند تو که نمی دانی زندگی متاهلی چیست و تو که مسئولیتی نداری !!!

آنها اصلا به حرف های من اهمیت نمی دهند و مرا آدمی اهل خوشی می دانند. بعد از همه مضراتی که برای ازدواج دیرهنگام بر شمردم در پایان می خواهم یادآور شوم: اگر وقتی به مدرسه فرزند خود می روید، بگویند بابا بزرگ یا مامان بزرگت را چرا آورده ای واقعا حالتان بد می شود. ضمن این که اگر برای ازدواج دست روی کسی بگذارید که نصف سن شما را دارد، باید همیشه بشنوید که آنها پدر و دخترند! توصیه ما و همه کارشناسان خانواده این است که در وقت و شرایط مناسب با فرد مناسب ازدواج کنید تا نتیجه مناسبی به دست آورید. 

زهره زیارتی

البته باید یادمان باشد، شروع دوباره درس و مدرسه ممکن است برای بعضی​ بچه ها بسیار دشوار و ناراحت کننده باشد، بخصوص بچه هایی که باید مدرسه شان را عوض کنند و در نتیجه با افراد جدیدی هم روبه رو می شوند. پس بهتر است شما به عنوان پدر یا مادر، به آنها کمک کنید تا هرچه راحت تر بتوانند وارد مدرسه شوند و سال تحصیلی جدید را بدون مشکل آغاز کنند. برای این کار می توانید از این شیوه ها کمک بگیرید:

ـ قبل از شروع مدرسه برای بچه ها توضیح دهید برنامه آنها در طول سال تحصیلی چه تغییری می کند و چگونه خواهد بود. بچه هایی که برای اولین بار امسال به مدرسه می روند، ممکن است هیچ نظری در این مورد نداشته باشند و برای همین باید با جزئیات دقیق با آنها صحبت کنید. مثلا می توانید ساعت شروع درس و تعطیل شدن مدرسه را به آنها بگویید و همراه با هم برای انتخاب ساعت بیدارشدن یا خوردن ناهار تصمیم بگیرید.

ـ از او بپرسید، نسبت به شروع مدرسه چه احساسی دارد و بگذارید هر حسی که دارد، با شما در میان بگذارد. البته حواستان باشد طوری برخورد کنید که کودک راحت باشد و بتواند هر احساسی را راحت بیان کند.

ـ قبل از شروع سال تحصیلی و آغاز رسمی مدارس، خوب است کودکان را به مدرسه ببرید تا با محیط مدرسه و معلم ها و کارکنان آن آشنا شوند.

ـ بگذارید کودک بداند همه بچه های هم سن و سال او نگران آغاز مدرسه هستند و روز اول همه استرس دارند. او نباید فکر کند فقط خودش نگران است و بقیه بچه ها چنین حسی ندارند.

ـ به او اطمینان دهید در صورت ایجاد هرگونه مشکلی، شما در کنارش خواهید بود و آن را به بهترین شکل ممکن برطرف خواهید کرد.

با چنین کارهایی، دانش آموز هم احساس بهتری خواهد داشت و در روزهای اول مدرسه با مشکلات کمتری روبه رو خواهد شد. 

parents.com