تبیان، دستیار زندگی

به دلم گفته ام ای ساده فراموشش كن

تا كجا چشم بر این جاده ؛ فراموشش كن



دست بردار از او ، خاطره بازی كافیست

فرض كن گل نفرستاده فراموشش كن



آن نگاهی كه دم آخر از او جا مانده

پیش او برده و پس داده ؛‌ فراموشش كن



مردمان نگهش قله نشینند هنوز

دل كه در دره نیفتاده. . . فراموشش كن



* * *


گفتم این تكه غزل را بفرستم نزدت

دل ولی گفت نشو ساده ؛ فراموشش كن



به شما بر نخورد حال غزل بود و گذشت

اتفاقی است كه افتاده ، فراموشش كن

نازنین آمد و دستی به دل ما زد و رفت

پرده ی خلوت این غمکده بالا زد و رفت



کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد

خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت



درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد

آتش شوق درین جان شکیبا زد و رفت



خرمن سوخته ی ما به چه کارش می خورد

که چو برق آمد و در خشک و تر ما زد و رفت



رفت و از گریه ی توفانی ام اندیشه نکرد

چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت



بود ایا که ز دیوانه ی خود یاد کند

آن که زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت



سایه آن چشم سیه با تو چه می گفت که دوش

عقل فریاد برآورد و به صحرا زد و رفت

امیدوارم همیشه گل باشید ......................... اما عمرتون مثل گل نباشه

خواستم تا محرم جانم شود اما نشد

همنوای قلب سوزانم شود اما نشد



خواستم تا عقده ها گشایم در برش

همدل و همراز و جانانم شود اما نشد



خواستم تا قهر و لطفش را خَرم با جان و دل

تا انیس و همدم جانم شود اما نشد



شد خیال او هم آغوش خیالم روز و شب

خواستم مهر فروزانم شود اما نشد



شد دلم پروانه عشق و خریدار غمش

شمع تابان شبستانم شود اما نشد



صابرم با داغ عشقش خو گرفتم سال‌ها

خواستم هم عهد و پیمانم شود اما نشد

احساس من از روز ازل مال تو بوده

اسیر گشتنم اینجا به خاطر تو بوده

موندم اینا شعر میشه یا حرفای ساده

هر چه گفتم و نگفتم مال تو بوده . . .

گفتم که با یادت خوشم

هرگز چنین کی بوده ام ؟

گفتی فراموشت کنم

بی غصه من ترکت کنم

گفتم که هرگز گر روی

تو آخرین عاشق کشی

گفتی که بوده ست از ازل

این رسم دلداده کشی

گفتم که گر چون هاله ای

در آسمانها گم شوی

گر همچو ماهی ذره ای

در آبها غلطان شوی

با جان و سر پر می زنم

بی ترس و غم دل می زنم

گفتی که بیچاره تویی . . . !

بیهوده دل-پر می زنی

گفتی که دیگر آمده ست

بدبخت این دانسته ای ؟

دیگر هر آنچه گفتی و

دیگر هر آنچه تو زدی

بر پاره های این دلم

گفتم سکوت گفتم سکوت . . .

بزار یکم حرف بزنم ، شاید که خالی شه دلم

خودت بگو وقتی میری ، باید چه حالی شه دلم ؟



بگو نگاهت بکنم ، یا چشممو هم بزارم ؟

شاید باید اسم دلو ، دریای پر غم بذارم



انگار نه انگاری یه روز ، گول خوردم از چشمای تو

دیروزتو دادی به من ، چی میشه پس فردای تو ؟



باید بری پیش کسی ؟ ، خونت یه جای دوریه ؟

احساس تو نسبت به اون ، میشه بگی چه جوریه ؟!



من راهتو بستم گلم ؟ ، از دست من خسته شدی ؟

یا با نگاهی سرسری ، بازم تو دلبسته شدی



باشه فقط حرفی بزن ، شاید که آرومم کنی

توو سختی ِ اشکای شور ، شاید تو آسونم کنی



من مَردتم یادت که هست ؟ ، قبلاً یه بار گفتی به من

امروزتو باور نکن ، بازم از اون حرفا نزن



احساس من پاکه به تو ، شاید فراموشت شده

یادم نبود امروز یکی ، جز من هم آغوشت شده



بازم سکوت بازم سکوت ، شاید که حرف آخره

بازنده بازی منم ، اما خدامون داوره

شیعه امروز همان شیعه ای که پاک ترین و تند ترین ایمانها را به علی دارد‌ ، به علی عشق می ورزد.

حتی بر خلاف اسلام ، بر خلاف رضایت شخص علی او را بر مقام الهی می رسانند و علی اللهی و .... می شوند.

باز علی را تنها در یک چهره می بیند ، یک بعد علی را می شناسد و دیگر فضائل و ابعاد این روح چند بُعدی را نادیده می انگارد.

با آنها آشنا نیست و علی بیش از آنچه به شور اخلاص شیعه اش نیازمند باشد به این نیاز دارد که او را و تمام او را شیعه پاک اعتقادش بشناسد.

بی شک از عوام شیعه چنین انتظاری ندارد اما از خواصِ شیعه ، از آدم روشنفکر شیعه چنین توقعی دارد.

کسی که شیعه علی است باید او را در همه چهره هایش بشناسد....

<<دکتر علی شریعتی>>