تبیان، دستیار زندگی

عاشقت خواهم ماند

بی آنكه بدانی

دوستت خواهم داشت

بی آنكه بگویم

در دل خواهم گفت

بی هیچ كلامی

گوش خواهم داد ، بی هیچ سخنی

در آغوشت خواهم گریست

بی آنكه حس كنی

در تو ذوب خواهم شد

بی هیچ حرارتی

این گونه شاید احساساتم نمیرد . . .

سکوت خواهم کرد واز یاد خواهم برد

آن چه را که به پایان رسید

و شروع خواهم کرد

آنچه را که دوباره به اتمام میرسد:

سیگاری آتش خواهم زد تا بخاطر

قلمی خواهم شکست تا به آغاز

اراده ای خواهم کرد تا به عمل

تیری رها خواهم ساخت تا به ثمر

فنجانکی خواهم شکست تا به شکست

بره ای خواهم شد تا به تمرد

وعمری خواهم کرد تا به مرگ

و اوقات را معدوم خواهم ساخت

همچنانکه آب غسالخانه ای را چرک

و خاکی را مزدود

زندگی ام را مفعول

و خدایان را برای لحظه ای مشغول خواهم ساخت

سنگ تراش شروع میکند برای لقمه نانی

و چه اهمیت دارد حقیقت ِ آنچه مینویسد چیست ؟

چه اهمیتی دارد سال تولد اتفاقی که به پایان رسیده است؟

و فریاد های انزجار از درد زایمان مادرم

تنها با نام پدر بر سنگ جای میگیرد

من از آنچه بودم جدا شدم

قطعه چند وبلوک چند نام من است

تنها خود میتوانم مراقب خود باشم

گودالم را دوست خواهم داشت

و با موریا نه هایم چند ساعتی بازی خواهم کرد

و اگر صدایی لرزان بر قبر من حمدی خواند

به او خواهم خندید ، تا حد مرگ . . .

دلم گرفته ....

خیلی زیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاد ....

همین ....!!!!

- ....

- چه ساده دلگیر می شویم ....

نمی دانم چه می خواهم

دمی از خالق احساس ها

احساس سرشاری برای عشق می خواهم

دمی از عشق خود بیزارم

از پروردگارم آتشی در خانمان آنکه روزی یار نازم بود می خواهم

دمی آهسته نجواهای زیبایی پر از پرواز می خوانم

زمانی یک نفر را در قفس تنها

برای رفع تشویش وجود خویش می خواهم

نمی دانم چه می خواهم

به هر گل می رسم ، در هر گلستانی که می بینم

ازو یک بوسه ی پر عشق می چینم

و تا گل حس کند مستانه او را دوست می دارم

ازو دل می برم ، او را پر از تشویش می بینم

و بر خود غره می گردم

که خواهش های آن گلناز زیباتر ز خود را

هر دقیقه بیش می بینم

و می خندم که من تنها گل زیبا و شیرینم!

نمی دانم چه می خواهم

فقط می دانم از پروردگارم زندگی ، پر عیش می خواهم

و می دانم از او آسودگی ، آرامشی بی دغدغه ، بی فکر می خواهم

نمی دانم چه می خواهم

همه مردم برای خود ، به زیر دست و پای خود

برای دوستی با خود

فقط تا وقت رفع عجز و ارضای نیاز خود

چو آلاتی به دست ناتوان خویش می خواهم

و این دنیای زیبا را برای خویش می خواهم

که من انسان ترین موجود خودخواهم!

تو گویی هزاران ناله و غم دارد این دل

تو گویی یک نگاه کم دارد این دل



تو گویی کس دگر باور ندارد حال ما را

تو گویی هر چه گوییم باز ماتم دارد این دل

رز زیباییست پس دوستم دارد

ندارد چون هیچ وقت برایم رز نخرید

پر پرش می كنم رز را

دوست دارد مرا

دوست ندارد مرا

دوست دارد مرا

ندارد اگر نه رهایم نمی كرد

دارد چون نوبت گلبرگ دوست دارد! است

ندارد اگر نه رهایم نمی كرد

دارد اگر نداشت به سراغم نمی آمد

ندارد چون از ابتدا قصدش رفتن بود

دارد اگر قصد رفتن داشت چرا از ابتدا آمد ؟

ندارد خودت خوب می دانی

دارد چون جوابم را ندادی

ندارد ، آمد كه بسوزاند دلت را !

دارد اگر نداشت چكار به دلم داشت ؟

ندارد ، دل سوزاندن عادتش بود !

دارد چون نوبت گلبرگ دوست دارد ، است

ندارد ، نوبتی هم باشد دوستت ندارد

دارد ، چون دل به دل راه دارد

ندارد ، خودت را گول نزن ، دل هم به دل راه ندارد

دارد . . .

ندارد . . .

دارد . . .

ندارد . . .

چه داشته باشد چه نداشته باشد مهم نیست

به هر حال من دوستش دارم

شبها به غصه خوردن ، طی شد ولی نمردند

خاطره های تلخ ِ بی تو به سر سپردن



این عقده های وحشی ، هر روز بی محابا

گلوی واژه ها را ، بدجور می فشردند . . .



گلایه ای ندارم از زخم های تقدیر

قسمت ِ ما چنین بود ، تو را به من سپردند !



ترسم کسی بفهمد! این مرد گریه کرده

چون عاشقانه ها را ، نگفته می شمرند !



در آن جهان دیگر ، وقتی که آخرت شد

شاید به لطف ِ عشقت ، جهنمَم نبردند !



دیگر رمق ندارند این بیت های خسته

اما چه آرزوها ، که زنده زنده مُردند . . .