تبیان، دستیار زندگی

این صندلی عجیب توسط دكتر پاتریك كانتسلر و بن فلوری، طراح سوئیسی بسیار فراتر از طراحی استاندارد مورد استفاده امروزی است كه در سراسر جهان توسط كارمندان استفاده می‌شود.

این صندلی موسوم به LimbIC از پشتی یا دسته برخوردار نیست و نشیمنگاه آن از دو پوسته كربنی مورد استفاده در تولیدات خودروی فرمول یك ساخته شده است كه همراه كاربر حركت می‌كند.



این طراحی كه در دانشگاه فناوری ماساچوست ساخته شده، بر حركات بدن تمركز داشته و به حالت بدن و همچنین استراحت آن كمك می‌كند.

همچنین باید كاربر یك احساس بی‌وزنی داشته باشد كه از تاثیر مثبتی بر كاركرد، خلاقیت و همچنین حالت برخوردار است.

اگرچه 60 درصد مشتریان این صندلی 8450 دلاری را كارمندان تشكیل می‌دهند اما همچنین هنرمندان، دندانپزشكان و پزشكان نیز به آن علاقه نشان داده‌اند.

دكتر كانتسلر این ایده را پس از نتایج پژوهشی در مورد عواید منفی فیزیكی و روحی نشستن طولانی بر روی صندلی عملی كرد.

تنها در سوئیس این مشكلات باعث ضربه‌های بزرگ مالی شده و میلیاردها دلار هزینه در بر داشته و امید می‌رود كه این صندلی تازه بتواند مشكلاتی از این دست را رفع كند.


باورها بر این است كه این صندلی كه نام خود را از روی سیستم لیمبیک مغز كه احساس را تحریك می‌كند، گرفته، اولین طرحی است كه طراحی صندلی را با علم اعصاب تركیب كرده است.

جوان آنلاین: حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی، عصر امروز (چهارشنبه) در دیدار صد‌ها نفر از آزادگان سرافراز، با ابراز همدردی مجدد با آسیب دیدگان زلزله اخیر در بخش‌هایی از آذربایجان شرقی، مسأله قدس را مسأله اساسی دنیای اسلام برشمردند و تأکید کردند: به فضل الهی، امسال نیز ملت مسلمان ایران، در روز قدس با حرکت خود مشتی بر دهان دشمنان اسلام و فلسطین خواهد زد.

ایشان غصب سرزمین اسلامی فلسطین و اسکان صهیونیست‌ها در این سرزمین را مبنای مهندسی معیوب خاور میانه و ریشه مشکلات دهه‌های اخیر ملت‌های این منطقه دانستند و خاطرنشان کردند: اگر این توطئه نبود، این جنگ‌ها، اختلافات و دخالت‌های سلطه گران و زورگویان نیز به وجود نمی‌آمد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی افزودند: صهیونیست‌ها و حامیانشان سعی فراوان می‌کنند تا مسأله فلسطین در افکار عمومی ملت‌ها به فراموشی سپرده شود اما دنیای اسلام باید در مقابل این خدعه و توطئه بایستد.

ایشان با اشاره به توجه خاص و تأکید امام خمینی بر مسأله فلسطین از‌‌ همان اوایل شکل گیری نهضت اسلامی فرمودند: پیروزی انقلاب اسلامی تلاش سلطه گران را برای فراموش شدن غصب فلسطین با یک مانع تاریخی روبرو کرده است.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با اشاره به برخی تلاش‌ها برای فراموش شدن مسأله فلسطین افزودند: در همین چارچوب بحث شیعه و سنی و هلال شیعی را مطرح می‌کنند؛ در حالیکه ۶۰ سال است ملت فلسطین زیر چشم اینگونه افراد تحت فشار است اما صدایی از آن‌ها درنمی آید.

ایشان سؤال کردند: آیا مطرح کردن نام جمهوری اسلامی که مسأله فلسطین را بازسازی و احیا کرده است به عنوان خطر دنیای اسلام و سکوت در برابر فجایع صهیونیست‌ها خیانت نیست؟

رهبر معظم انقلاب اسلامی با تأکید بر ایستادگی ملت ایران در مقابل توطئه فراموش شدن فلسطین و قدس شریف افزودند: مسأله قدس برای ما، مسأله تاکتیکی نیست بلکه از اعتقادات عمیق اسلامی سرچشمه می‌گیرد و ما نجات این کشور اسلامی از سلطه و چنگال غاصبان صهیونیست و حامیان بین المللی آن‌ها را یک وظیفه دینی می‌دانیم و دیگر ملت‌ها و دولت‌های اسلامی نیز باید با همین چشم به موضوع فلسطین نگاه کنند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی تأکید کردند: همچنانکه ستاره صبح امید یک بار در پیروزی انقلاب اسلامی، یک بار در حماسه دفاع مقدس و یک بار در بازگشت آزادگان درخشید، به یاری حق، شفق امید در مسأله فلسطین نیز خواهد درخشید و این سرزمین اسلامی قطعاً به ملت فلسطین باز خواهد گشت و زائده دروغین و جعلی صهیونیستی از صحنه جغرافیا محو خواهد شد.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، در بخش دیگری از بیاناتشان، زلزله اخیر در بخش‌هایی از آذربایجان شرقی و جان باختن جمعی از عزیزان هموطن را حادثه‌ای تلخ، غم انگیز و باعث دردمندی همه ملت ایران خواندند و مسؤولان و مردم را به یاری هم میهنان آسیب دیده و کاهش رنج این عزیزان توصیه مؤکد کردند.

ایشان از خداوند متعال مسألت کردند به آسیب دیدگان حادثه صبر عنایت فرماید و دل‌هایشان را آرام و صبور سازد.

رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با آزادگان سرافراز همچنین این عزیزان ملت را گوهرهای بازیافته از ذخیره ایمان خواندند و افزودند: دوران پررنج اسارت، آزادگان ما را به الماس‌هایی درخشان تبدیل کرده است.

ایشان با اشاره به نیاز همیشگی جامعه به آگاهی و عبرت آموزی از داستان زیبای ایستادگی آزادگان، از کم کاری در زمینه بازخوانی و بازگویی حقایق دوران اسارت این عزیزان در عرصه‌های مکتوب و هنری انتقاد کردند.

رهبر معظم انقلاب افزودند: باید چندین برابر کتاب‌های چاپ شده درباره خاطرات و واقعیت‌های دوران اسارت کتاب نوشته شود و هنرمندان و مسؤولان رسانه‌ها، در سطح عالی به تهیه فیلم و برنامه از آن دوران تاریخی بپردازند.

ایشان آزادگان را ذخائر و سرمایه‌های اسلام، جمهوری اسلامی و ملت ایران دانستند و با اشاره به بازگشت پیروزمندانه آنان به عنوان تحقق یک وعده الهی افزودند: امروز که ملت ایران با سلطه گران و زیاده خواهان جهانی در حال مقابله است، به عبرت و تأمل در این سنت الهی، ‌ احتیاج جدی دارد.

رهبر معظم انقلاب خاطرنشان کردند: آن روز که فرزندان ملت در اردوگاه‌ها و شکنجه‌گاه‌ها اسیر بودند، بر حسب ظاهر دریچه امیدی بر روی آنان باز نبود اما به علت پایبندی و عمل به آنچه پروردگار فرموده است، سنت صادق الهی درباره آنان محقق شد و سرافراز و پیروزمند به میهن بازگشتند و دشمنان آنان به زباله‌دان تاریخ پیوستند.

ایشان افزودند: امروز نیز ملت ایران در مقابل آمریکا دچار چالش‌هایی است که اگر همچون آزادگان عزیز، ‌ به آنچه خدا گفته است عمل نماید، بدون هیچ تردیدی براساس وعده‌های راستین پروردگار پیروزی از آن او خواهد بود.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای با اشاره به اوضاع در حال تحول دنیا، افزودند: براساس قوانین الهی تصمیمات، رفتار‌ها و اقدامات ما در شکل گیری وضع جدید جهان مؤثر است که در این زمینه درس گیری از ایستادگی آزادگان می‌تواند به محکم شدن دل‌ها و گم نکردن راه کمک کند.

رهبر معظم انقلاب اسلامی همچنین لحظه لحظه پایداری پرشکوه آزادگان در دوران اسارت را موجب اجر مضاعف الهی دانستند و با تجلیل از صبر و پایداری خانواده‌های عزیز آزادگان افزودند: عزت، قدرت و صدرنشینی هر ملت در تاریخ به مجاهدت فرزندانش بستگی دارد و استقامت پیروز عزیزان آزاده، ملت ایران را در صدر نشانده است.

ایشان همچنین یاد سید آزادگان مرحوم حجة الاسلام والمسلمین سیدعلی اکبر ابوترابی، شهید تندگویان و دیگر شهیدان آزاده را گرامی داشتند.

در آغاز این دیدار ۵ نفر از آزادگان سرافراز به بیان خاطراتی از صبر پرشکوه، استقامت تاریخ ساز، ابتکارات راهگشا و پایداری هوشمندانه آزادگان در سال‌های اسارت در زندان‌ها و اردوگاه‌های رژیم بعثی صدام پرداختند.

آقایان:

سیداسدالله می‌رمحمدی، دارای ۱۰ سال سابقه مفقودالاثری و اسارت

دکتر غلامعلی قاسمی، با ۹۰ ماه سابقه اسارت، از رهبران مقاومت آزادگان در اردوگاه‌های موصل ۱ و ۲

عبدالمجید رحمانیان، دارای ۱۰۰ ماه اسارت، محقق، نویسنده و دانشجوی دکترای حقوق

قنبرعلی بهارستانی، جوان‌ترین رزمنده‌ای که اسیر دشمن شد، جانباز، برادر دو شهید، فرزند آزاده

و دکتر عبدالله کریمی، آزاده جانباز، برادر شهید، مؤلف چند کتاب

در سخنان خود ضمن تجلیل از درایت، مقاومت و هوشمندی مرحوم حجة الاسلام والمسلمین ابوترابی سید آزادگان، بر محورهای ذیل تأکید کردند:

- استقامت و بی‌اعتمادی به دشمن، پیام اصلی سال‌ها اسارت حدود ۴۰ هزار آزاده

- بی‌اعتنایی به دنیا و اشتیاق به ایثار و خدمت، عامل اصلی حفظ انسجام و وحدت آزادگان در دوران اسارت

- معنویت، دلدادگی و توکل بر معبود یکتا، رمز واقعی پایداری

- ضرورت گسترش و تعمیق فرهنگ ایثار و مقاومت در عرصه‌های مختلف.

به نقل از مهر، قاسم رضایی در حاشیه برگزاری همایش تجلیل از ورزشکاران جوانمرد و حامیان ملت مظلوم فلسطین ضمن بیان مطلب فوق گفت: در مسابقات جهانی سال 2011 در کشتی اولم به حریف اسرائیلی خوردم و حاضر به رفتن روی تشک نشدم.

وی با اشاره به اینکه هیچکدام از ورزشکاران ایرانی دوست ندارند چه در المپیک و چه در مسابقات جهانی برابر ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس به میدان بروند، زیرا آنها ظلم‌های بسیاری به مردم مظلوم فلسطین کرده‌اند، افزود: کشتی نگرفتن با حریف اسرائیلی برایم از مدال طلا با ارزش‌تر بود. پس از آن اتفاق تمام توانم را به کار بستم تا در مسابقات المپیک نتیجه خوبی بگیرم که خوشبختانه با دعای خیر مردم این اتفاق رخ داد.

کشتی گیر طلایی ایران در المپیک لندن در مورد دلیل اهدای جوایزش در المپیک و این مراسم به مردم زلزله‌زده آذربایجان اظهار داشت: بعد از المپیک وقتی به آمل آمدم و شور، انگیزه و احساس مردم را در مراسم پرشور استقبالم دیدم فکر کردم مقابل کار بزرگ آنها قهرمانی‌ام در المپیک کوچک بود.

وی گفت: پس از این مراسم خبر زلزله شدید و ماندن بسیاری از هموطنانم زیر آوار را شنیدم و بار دیگر از اینجا به بازماندگان حادثه تلخ تسلیت می‌گویم. مردم عزیز آذربایجان بخشی از مردمی هستند که وقتی من و سایر ورزشکاران در المپیک مبارزه می‌کردیم قرآن به سر گرفته و برای‌مان دعا کردند اما متاسفانه امروز بسیاری از آنها دیگر در بین ما نیستند. وظیفه اجتماعی و انسانی‌ام بود این کار را انجام بدهم و امروز هم تمام توان و امکاناتم را به کار می‌بندم تا اندکی از درک و رنج این بزرگان کاسته شود.

رضایی در خصوص پیام مقام معظم رهبری پس از افتخارآفرینی ورزشکاران ایرانی در المپیک اظهار داشت: سال قبل هم که برابر حریف رژیم اشغالگر قدس مسابقه ندادم رهبر عزیزمان برایم پیام فرستادند که این اتفاق برای من بسیار باارزش‌تر از کسب مدال طلا بود. من ورزشکار و همه مردم باید تلاش کنیم تا در عرصه‌های مختلف رهبر عزیزمان را شاد کنیم.

خبرنگاری در خصوص مقایسه رقم‌های پرداختی به بازیکنان فوتبال و ورزشکاران المپیکی از رضایی پرسید که وی اظهار داشت: قهرمانان ایران در المپیک پرچمداران کشورمان در مسابقات مهمی بودند که با افتخارات بزرگ پرچم ایران عزیزمان را بارها و بارها بالا بردند اما فوتبالیست‌ها در ایران و برای خودشان بازی می‌کنند پس نباید این دو را با یکدیگر مقایسه کرد.

کشتی‌گیر طلایی ایران در المپیک لندن ادامه داد: وقتی رضایی‌ها در المپیک با رقیبان‌شان مسابقه می‌دادند 70 میلیون ایرانی و شاید بیشتر رقابت آنها را می‌دیدند و برای‌شان دعا می‌کردند. من قبل از اینکه ورزشکار شوم وقتی مسابقه‌های آقایان رضازاده، رنگرز، دبیر و ... را تماشا می‌کردم و می‌دیدم که مقابل حریفان خود پیروز شده و با پرچم ایران دور افتخار می‌زدند دچار غرور بسیار می‌شدم و برای فعالیت در یک ماه انرژی پیدا می‌کردم.

وی ایرانی‌ها را مردمانی کشتی دوست و پهلوان پرور خواند و تاکید کرد: قطعا اگر کشتی گیران، وزنه برداران و سایر مدال‌آوران دیگر در ایران مسابقه می‌دادند نه تنها سالن 12 هزار نفری بلکه در ورزشگاه صد هزار نفری هم جایی برای نشستن نبود. کشتی گیران، وزنه برداران، تکواندوکاران و ... کار  بسیار بزرگی در لندن کردند که جای تقدیر بالایی دارد و نمی‌شود جلو و کنار آنها نام فوتبالیست‌ها آورد.

رضایی در پایان با بیان اینکه پیش از این به پول فکر می‌کرد اما وقتی شور و انگیزه مردم را دید همچنان دوست دارد به زندگی ساده ادامه داده و در سال‌های بعد هم با مدال‌های خود مردم ایران را شاد کند در مورد وضعیت بنا گفت: امیدوارم محمد بنا بماند و در المپیک 2016 با هدایت وی تعداد مدال‌های ایران از سه مدال طلا به پنج مدال طلا ارتقا یابد.

به گزارش مشرق به نقل از مهر، بنا بر اعلام دفتر نمایندگی ولی فقیه دراستان آذربایجان شرقی، حضرت آیت الله خامنه ای دقایقی پیش وارد فرودگاه بین المللی تبریز شده و بلافاصله به مناطق زلزله دیده  عزیمت کردند.

هنوز برنامه بازدید مقام معظم رهبری از مناطق زلزله دیده آذربایجان شرقی اعلام نشده است.

حضرت آیت الله خامنه ای پیش از این نیز در پیامی با مصیبت دیدگان زمین لرزه شهرستان های اهر، ورزقان و هریس ابراز همدردی کرده بودند.
 
همچنین روز گذشته ایشان در دیدار با آزادگان، زلزله اخیر در بخشهایی از آذربایجان شرقی و جان باختن جمعی از عزیزان هم وطن را حادثه ای تلخ، غم انگیز و باعث دردمندی همه ملت ایران خواندند و مسئولان و مردم را به یاری هم میهنان آسیب دیده و کاهش رنج این عزیزان توصیه مؤکد کردند.

محمد نیكنام : یادش به‌خیر! بچه كه بودیم عمو داشتیم، خاله داشتیم، دایی داشتیم، عمه و كلی فامیل دیگر. وقت شام در خانه كه به صدا درمی‌‌آمد كلی ذوق می‌كردیم برای مهمان ناخوانده. پشت در دایی رسول بود و زن دایی ناهید با سه بچه قد و نیم قد و قابلمه رویی زن دایی پر از شامی یا آش كشك. ما هم عدس‌پلو داشتیم. جایتان خالی دور هم می‌نشستیم سیر سیر می‌‌خوردیم و لذت می‌‌بردیم و بعد من و برادرهایم با پسردایی‌ها مشغول بازی می‌شدیم. 

آخرشب دایی رسول با داد و فریاد، پسر دایی‌ها را به خانه می‌برد و ما هم با ناراحتی كه چرا كم بازی كرده‌ایم به رختخواب می‌‌رفتیم. دلم تنگ شده برای سیزده بدر. همه جمع می‌شدیم خانه دایی رسول؛ سی چهل نفری با سه چهار ماشین می‌رفتیم در دل طبیعت. كلی هم جای اضافه داشتیم اما حالا سه نفر با چهار ماشین جایی می‌رویم باید دو تا آژانس هم صدا كنیم! 

یكی دو نفر از نوه‌های مادر بزرگ غایب بودند؛ یكی سرباز بود و دیگری در شهرستان به خانه بخت رفته. مادر بزرگ هم هی جایشان خالی، جایشان خالی می‌‌گفت. شب برمی‌گشتیم خانه دایی تا هر كس ظرف و زیراندازش را بردارد برود خانه خودش كه دایی با اصرار می‌‌گفت: «شب سیزده دلگیر است، بنشینید شام دور هم باشیم». همه قبول می‌‌كردند و نیم ساعت بعد كوكو سیب‌زمینی حاضر بود، سی چهل نفر بودیم. همه می‌خوردیم و باز سیر سیر می‌شدیم. كلی هم كیف می‌كردیم. خانه دایی یخچالش معمولی بود اما سی تا مهمان سر زده را شام می‌‌داد. اجاقش چهار شعله بود «فر» هم نداشت اما نیم ساعت بیشتر طول نمی‌‌كشید كه همه پای سفره مشغول خوردن بودیم. یادش بخیر! 

در دام افتادیم
حالا ما اجاقمان پنج شعله است، فر هم دارد ولی سیر نمی‌شویم! برای دو تا مهمان كه سالی یك بار دعوت می‌‌شوند چند روز تدارك می‌بینیم باز هیچی جور نیست. تازگی‌ها من و دخترم احساس تنهایی می‌كنیم. این شاید به خاطر تبلیغات گسترده‌ای است كه نسل من با آن مواجه بوده است: «فرزند كمتر، زندگی بهتر»؛ كه ما هم در دامش افتادیم با فراموش كردن مادربزرگ كه می‌گفت: «هر آن كس كه دندان دهد نان دهد.» 

دل به محاسبات مادی كه دادیم...
به بهای از دست دادن گرمای سفره‌های ساده و شلوغ خانواده، دل به محاسبات مادی بستیم. به اینجا رسیدیم كه ترجیح دادیم چرتكه در دست، حساب دخل و خرجمان را داشته باشیم و فكر كنیم بچه كمتر خرجش كمتر است. یادمان رفت كه چهار بچه با پدر و مادر می‌‌نشستیم دور سفره سیر می‌شدیم و چند سال بعد هم كه خواهری كنارمان بود و هفت نفر كنار سفره بودند باز هم سیر می‌شدیم. تازه وقتی چند مهمان ناخوانده هم می‌رسیدند باز هم سیر می‌شدیم و كیفمان هم كوك‌تر می‌شد. آن وقت‌ها همه ما هم از دعای مادربزرگ كه عاقبت بخیری ما را از خدا می‌خواست به سرانجام رسیدیم. من هنوز به دنیا نیامده بودم كه دختر خاله‌ام متولد شد و سه ماه بعد من و پسر دایی و در یكی دو سال آینده پسرعموهایم و بعد از من هم خداوند دو بچه دیگر به والدینم هدیه كرد همه سالم و سرحال. 

یك همبازی با سی سال سن بیشتر!
همه هم در آن شلوغی رشد كردیم كنار هم. ولی حالا دختر من تنهاست و در فامیل، كودكی همسن خود ندارد؛ نه دختر دایی و نه پسر عمو! نزدیك‌ترین بچه، دختر پسرعموی همسرم است كه سه سال از او بزرگتر است. باز وقتی قرار است جایی برویم كه او را ببیند كلی خوشحال می‌شود. در مهمانی‌ها باید ادای آدم بزرگ‌ها را دربیاورد تا همه بگویند چه دختر خوبی! آرام نشستن و شخصیت داشتن به جای بچگی كردن و جیغ كشیدن و دویدن شده خاطرات كودكی‌اش! در خانه همدم و همبازی ندارد به جای راه حل‌های كودكانه به دنبال راهكارهای بزرگانه است؛ آخر بنده خدا همبازی‌اش «كه من باشم» ۳۰ سال از او بزرگترم! روانشناسان حسادت و درونگرایی را تنها بعضی از اثرات تك فرزندی می‌دانند.
دید و بازدید به موزه می‌‌رود! 

فرزندانی كه تنها هستند و جیغ زدن و بازی را با كتاب خواندن و فیلم دیدن جایگزین كرده‌اند؛ همبازیشان بازی كامپیوتری است و انرژی خود را هفته‌ای سه روز در باشگاه تخلیه می‌كنند. شما چند لحظه چشمانتان را ببندید و به ۲۰ سال بعد بروید. بچه‌هایی را خواهید دید كه نه فقط خواهر و برادر بلكه حتی دایی و عمو هم ندارند و احتمالاً ۳۰ سال دیگر معنای دید و بازدید هم تبدیل می‌شود به یك تندیس در نمایشگاه‌ها و موزه‌ها چراكه دیگر فامیلی وجود نخواهد داشت. همه‌اش هم تقصیر من پدر است كه یادم رفته كانون گرم خانواده با كوكو و ماكارونی چه طعم خوبی داشت. یادم رفته لباس برادر بزرگتر را می‌پوشیدم و به مدرسه می‌رفتم و نان و پنیر را می‌خوردم و پز لباس‌های كوچك شده برادرم را می‌دادم. حالا من فكر می‌كنم خودم همه چیز را از همه بهتر می‌دانم. یادم نیست كه هر آنكس كه دندان دهد نان دهد. یادم می‌رود كه عقل و منطق من در برابر خورشید حكمت الهی همچون نور كبریت شكسته‌ای ضعیف بی‌دوام است. من برای خرید نان هزار جور جمع و تفریق می‌كنم ولی یادم می‌رود كه خداوند حتماً روزی هر بنده‌اش را قبل از تولد مقرر نموده. من به جای توكل محاسبه می‌كنم و تازه بعد از این همه حساب باز چیزی كم می‌‌آید. همیشه این سؤال را از خودم می‌پرسم سر سفره پدر چرا همیشه مهمان بود مگر پدر چقدر درآمد داشت كه از پس خرج پنج بچه برمی‌آمد غافل مانده‌ام كه پدر توكل داشت و من ماشین حساب... 

توكلمان كجا رفته؟
و از اثرات اجتماعی و ملی سیاست‌های كنترل جمعیت به مصاحبه آقای محمدجواد محمودی استاد دانشگاه و رئیس مركز مطالعات و پژوهش‌های جمعیتی كه در برنامه شبكه دو پخش می‌شد اشاره می‌‌كنم. امیدوارم برای شما هم جالب باشد وی با بیان اینكه درصد اهمیت عوامل تولید به صورت منابع انسانی ۶۲، منابع طبیعی ۲۲ وسرمایه فیزیكی ۱۶ است. و ذكر این نكته كه كاهش جمعیت باعث از بین رفتن تقاضا برای كالای داخلی می‌شود به گفته آقای سیمون كزینس برنده جایزه نوبل ۱۹۷۰اقتصاد استناد كرد كه می‌گوید «یكی از علت‌های رشد اقتصادی در ۲۰۰سال گذشته كشور‌های توسعه یافته رشد جمعیتشان بوده است». او معتقد است در سال ۱۴۱۵تا۱۴۲۰ رشد جمعیت صفر یا حتی منفی می‌شود. وی گفت رشد جمعیت در شرایطی به صفر نزدیك می‌شود كه ما شاهد كاهش باروری زیر حد جانشینی باشیم. معنای آن این است كه پدر و مادرها كمتر از دو بچه داشته باشند كه به گفته او در حال حاضر نرخ باروری در ایران یك و شش دهم ‌ یعنی حاصل ازدواج هر زوج ایرانی كمتر از دو بچه است. وی می‌گفت بیشترین نرخ باروری در ایران مربوط به استان سیستان است كه حدود سه و نیم در سال ۸۵ ثبت شده كه این رقم تا چند سال قبل در این استان ۹ بوده است و دلیل این روند را در كشور ما از لحاظ فرهنگی اینگونه بیان كرد كه دیگر خانواده‌ها داشتن فرزند بیشتر را ارزش و هنجار نمی‌دانند و این را حاصل سیاست‌هایی می‌داند كه در چهل سال گذشته در ایران نسبت به كنترل جمعیت وجود داشته و الگوی آن خانواده مصرف‌گرای غربی است كه یك یا دو فرزند دارد و شعار آن فرزند كمتر زندگی بهتر است در حالی كه زندگی بهتر در خانواده‌ای وجود دارد كه در آن تعداد فرزند دلخواه است. با توجه به نگرش و امكانات خانواده او ادامه این روند را منتهی به بحران تجدید نسل دانست و با ذكر این نكته كه كشور‌های غربی این مشكل را تا حدودی با سیاست‌های تشویقی و پذیرش مهاجران آن هم به روش نخبه‌گزینی حل كردند كه متأسفانه در كشور ما به دلایلی امكان نخبه‌گزینی مهاجران وجود ندارد. كاهش حجم جمعیت ملی به كاهش نیرو در سن كار منجر خواهد شد. وی با اشاره به متوسط سن بیست سال كشور در سال ۲۰۰۰ و رسیدن به متوسط سن بیست و هفت سال در حال حاضر را نشان از روند پیرشدن و بحران پیری در آینده نه چندان دور دانست. در هر حال تا دیر نشده باید فكری كرد نه برای بحران نیروی كار نه برای پیری جامعه و نه با پیدا كردن راهكارهایی با الگوی غربی، كه برای نقض خویشاوندی و درد بی‌كسی كودكانمان برای محروم شدن آنها از نعمت خواهر و برادر و فامیل...

نیروهای امنیتی سعودی با حمله به شماری از خانواده های بازداشت شدگان عربستانی و ضرب و شتم آنها، حجاب برخی از زنانی که برای آزادی بستگانشان تجمع کرده بودند، دریدند.

 "خالد بن عبدالرحمن الغریبی" از بستگان یکی از شهروندان بازداشت شده عربستانی در زندان "الحائر" گفت: خانواده بازداشت شدگان شب قدر هنگامی که برای دیدار با فرزندان، برادران و همسرانشان به زندان الحایر رفتند، با حمله نیروها و عناصر امنیتی مواجه شدند، و به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، تا حدی که حجاب برخی از زنان را دریدند.

سایت اینترنتی "وطن" با انتشار این ماجرا به نقل از خبرگزاری "جزیره العرب" نوشت: خانواده بازداشت شدگان که از ساعت 10 صبح در زندان الحائر به انتظار مسئولان نشستند؛ مأموران از تجمع کنندگان خواستند تا نام و شماره تماس خود را بنویسند، سپس گفتند که با آنها تماس گرفته می شود، تا آنها را از ادامه انتظار منصرف کنند.

الغریبی خاطرنشان کرد: پس از افطار و خواندن نماز مغرب، این‌بار زندان‌بان‌ ها ویدیوهایی کوتاه را از بازداشت شدگان آورند که تمایلی به دیدار با خانواده هایشان ندارند؛ روی تصاویر کاملا حرفه‌ای کار شده بود تا جای کبودی‌ها و کتک‌ها مشخص نشود، ولی برخی خانواده‌ها توانستند متوجه تغییرات مشخصی در ظاهر بستگان زندانی خود شوند که بعضی از آنها روی تخت سفید دراز کشیده بودند .. ساعت یازده و نیم شب نیروهای ویژه به این خانواده‌ها حمله‌ور شده و آنها را به شدت مورد ضرب و شتم قرار داده، و حتی به زنان رحم نکردند؛ سپس این خانواده ها با اتوبوس به خارج از زندان منتقل شده، و آنها را رها کردند.