تغییرات عاطفی در مبتلایان به سرطان و راه‌های تعامل

احساس قوی و مثبت‌بودن طی فرایند درمان سرطان کمک زیادی به شما می‌کند؛ اما نوسانات خلقی و هیجانی بعد از تشخیص سرطان عجیب نیستند. احساس اندوه، نگرانی و ترس طی این بیماری و درمان‌های آن طبیعی‌اند.
در ابتدا کنارآمدن با این احساسات و هیجانات کار ساده‌ای نیست. وقتی تشخیص داده می‌شود که مبتلا به سرطان هستید، به‌سختی می‌توانید احساسات خود را بشناسید و آنها را کنترل کنید. اما آگاه بودن نسبت به هیجاناتی که دارید کمکتان می‌کند استرس و اضطرابتان کمتر شود و این می‌تواند سلامت جسمی و روانی‌تان را بهبود بخشد.

احساسات خود را بپذیرید

با خودتان مهربان باشید و خودتان را بابت افکار و احساساتی که دارید سرزنش نکنید. سعی کنید به احساساتی که دارید توجه کنید و با افرادی وقت بگذرانید که مثبت و انرژی‌بخش هستند. بسیاری از چالش‌های احساسی طی مراحل درمان کمتر می‌شوند یا از بین می‌روند و احساس امید و اعتمادبه‌نفس شما به‌مرور افزایش خواهد یافت.
طبیعی است که بعد از اینکه متوجه شدید سرطان دارید احساس ناامیدی کنید. در ابتدا فکر اینکه باید با سرطان زندگی کنید و تحت درمان‌های آن قرار بگیرید می‌تواند آشفته‌کننده باشد. بعضی‌ها حتی شاید احساس کنند کاملاً امید خود را ازدست‌داده‌اند. داشتن گروهی از افراد که حامی و پشتیبان شما باشند بخش مهمی از کنارآمدن با این احساسات ناراحت‌کننده است. ضمناً لازم است یک تیم مراقبتی قوی داشته باشید که طی درمان سرطان و بعد از آن با شما همراهی کنند.
اگر احساس اندوه و افسردگی‌تان به‌مرور بدتر و شدیدتر شد با مراقب بهداشتتان مشورت کنید و از او بخواهید به یک مشاور حرفه‌ای معرفی‌تان کند.

در مورد احساسات خود حرف بزنید

بسیاری از افراد دوست ندارند در مورد بیماری‌شان و اثری که بر آنها گذاشته حرف بزنند. شاید احساس کنید نباید با حرف‌های خود کسی را ناراحت کنید؛ اما حرف‌زدن در مورد احساساتی که با آنها درگیرید کمکتان می‌کند بهتر بر آنها غلبه کنید. حرف‌زدن در مورد خودتان به شما احساس مورد حمایت بودن می‌دهد و کمکتان می‌کند تصمیم‌های بهتری بگیرید.
اگر می‌توانید با افرادی حرف بزنید که به آنها اطمینان دارید تا کمتر دچار ترس و اضطراب شوید. سعی کنید خودتان باب گفتگو در این مورد را باز کنید، خودتان متعجب خواهید شد که طرف مقابلتان چقدر خوب به شما گوش می‌دهد و از شما حمایت می‌کند.

روابط عاطفی و اجتماعی و احساسات شما

مدیریت زندگی خانوادگی و شغلی در کنار تمام چالش‌هایی که سرطان در زندگی‌تان ایجاد می‌‌کند ممکن است غیرممکن به نظر برسد. همچنین شاید احساس کنید به‌سختی می‌توانید از دیگران حمایت کنید درحالی‌که خودتان به حمایت نیاز دارید. شاید نگران اثری باشید که سرطان بر روابط عاطفی و دوستانه و اجتماعی‌تان می‌گذارد.

واکنشی که دیگران به بیماری شما نشان می‌دهند

کنارآمدن با احساسات و افکار دیگران درباره بیماری سرطان هم می‌تواند سخت باشد. مثلاً آنهایی که ارتباط عاطفی نزدیک و قوی با شما دارند ممکن است نگران ازدست‌دادن شما بشوند. ممکن است آنها نگران تغییراتی در زندگی شما باشند که بر زندگی آنها نیز اثر خواهد گذاشت. تحمل ترس‌ها و نگرانی‌های دیگران درحالی‌که خودتان هم با این احساسات درگیرید واقعاً چالش‌برانگیز است.
گاهی افراد نمی‌دانند وقتی متوجه می‌شوند عزیزشان سرطان دارد چه باید بگویند و حتی باوجوداینکه تلاش می‌کنند از او حمایت کنند، ممکن است گاهی چیزهایی بگویند که به بیمار احساس بدی بدهند یا آزرده‌اش کنند. برخی از افراد مضطرب می‌شوند که مبادا خودشان هم دچار سرطان شوند به دلیل این ترس‌ها و اضطراب‌ها ممکن است ندانند بهترین راه کمک به بیمار چیست.
همچنین ممکن است اطرافیان شما اطلاعات نادرست و باروهای غلطی در مورد سرطان به شما بدهند. مثلاً بااین‌وجود که هنوز نمی‌دانیم علت بیشتر سرطان‌ها چیست، خیلی‌ها تلاش می‌کنند به بیمار بقبولانند که به دلیل خاصی دچار سرطان شده‌ است. عده‌ای هم ممکن است در مورد اینکه بهترین روش درمان چیست نظر بدهند و نظرات آنها می‌تواند متفاوت با نظر خود بیمار باشد.

مراقب خودتان باشید

حین و بعد از درمان سرطان کارهایی می‌توانید انجام دهید که کیفیت زندگی‌تان را بهتر کند. این کارها به شما این حس را می‌دهند که بر آنچه برایتان روی می‌دهد کنترل دارید. اگر احساس می‌کنید احساسات تلنبار شده‌ای دارید برای خودتان بیشتر وقت بگذارید و تنش و احساسات خود را رها کنید.
. خوب غذا بخورید
. فعالیت بدنی بیشتری داشته باشید
. به‌اندازه کافی بخوابید
. سیگار نکشید
. در مورد احساسات و افکارتان بنویسید
. عضو تیم‌های حمایتی شوید
. پیاده‌روی کنید و به موسیقی گوش بدهید
. برای استراحت وقت بگذارید
. مدیتیشن یا دیگر تمرین‌های ذهن‌آگاهی انجام دهید
. از درمان‌های مکمل کمک بگیرید

با تغییرات فیزیکی‌تان چه کنید؟

برخی از تغییرات فیزیکی طی درمان سرطان کوتاه‌مدت‌اند؛ اما برخی دیگر همیشگی‌اند. به‌هرحال ظاهر شما می‌تواند مسئلهٔ مهمی بعد از درمان سرطان باشد. افرادی که بعد از جراحی رکتوم کلستومی می‌شوند معمولاً می‌ترسند بیرون بروند. آنها ممکن است احساس خجالت کنند یا بترسند که مبادا دیگران از آنها دوری کنند. عده‌ای هم دوست ندارند دیگران اثرات به‌جامانده از درمان سرطان را روی آنها ببینند، مثلاً اسکار روی سر یا گردن، تغییرات رنگ پوست، ازدست‌دادن سینه‌ها، افزایش وزن و ریزش مو. حتی اگر درمانی که پشت سر گذاشته‌اید در ظاهر شما خودش را نشان ندهد ممکن است خود شما را بیازارد. احساس خشم و اندوه طبیعی‌اند؛ به‌هرحال بدنی که به آن عادت داشتید تغییر کرده و روی احساسی که نسبت به خودتان دارید هم اثر می‌گذارد.
احساس بد نسبت به خودتان می‌تواند میل جنسی‌تان را کاهش دهد و کاهش یا نبودن روابط جنسی با همسرتان می‌تواند احساس بدتری هم به شما بدهد.
تغییرات در ظاهرتان می‌تواند برای عزیزان شما هم سخت و سنگین باشد و این مسئله ناراحتی خودتان را مضاعف می‌کند. مثلاً پدر و مادرها اغلب نگران می‌شوند که در نظر فرزندان خود چگونه خواهند بود و از این می‌ترسند که مبادا این تغییرات فیزیکی بر روابط صمیمی آنها اثر بگذارد.

چگونه از کسی که سرطان دارد حمایت کنید؟

وقتی یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان دچار سرطان می‌شود شاید به این فکر کنید که چگونه می‌توانید از او حمایت و کمکش کنید. در ابتدا احتمالاً نمی‌دانید چه باید بگویید یا چه باید بکنید. حساس و دقیق بودن شما نسبت به احساساتی که بیمار دارد بسیار مهم است. او باید بداند که شما همراه و همدل با او هستید.
بپذیرید که یک بیمار سرطانی ممکن است یک روز حال خوبی داشته باشد و خوشحال باشد و روزی دیگر بدحال و اندوهگین. یادتان باشد روزی شاید دوست نداشته باشد با شما حرف بزند یا تمام‌وقت به بیماری‌اش فکر کند. داشتن یک مکالمهٔ معمولی در مورد مسائل روزمره و تعریف‌کردن چیزهای جالب می‌تواند برای بیمار خوشایند باشد.
اگر عزیز بیمارتان دوست ندارد در مورد بیماری یا وضعیتش حرف بزند به خواسته‌اش احترام بگذارید و درک کنید که نیاز دارد مدتی با خودش خلوت کند.
تحقیقات نشان می‌دهد حمایت عاطفی از سوی خانواده و دوستان تفاوت بزرگی در کیفیت زندگی کسی که سرطان دارد ایجاد می‌کند. اگر صمیمی و روراست باشید و نگرانی و توجه خود را نشان دهید می‌توانید یک پشتیبان عالی باشید.

بایدها

. نگرانی‌ها و ترس‌هایش را تأیید کنید و وانمود نکنید هیچ‌چیز نگران‌کننده‌ای وجود ندارد
. تماس فیزیکی عاطفی با او برقرار کنید، مثلاً دستش را بفشارید یا او را در آغوش بکشید
. مرتباً از حال و احوال او جویا شوید، به هر وسیله‌ای مثلاً پیام بدهید، زنگ بزنید
. به او اطمینان بدهید که هروقت دوست داشت حرف بزند شما می‌شنوید و در دسترسش هستید
. به نیاز او به خلوت و تنهایی احترام بگذارید
. در تمام مراحل درمان حمایت خود را نشان دهید، در ابتدا، حین و بعد از درمان
. روابط خود را تا جایی که ممکن است نرمال و متعادل نگه دارید
. تماس چشمی‌تان را حفظ کنید؛ اما خیره نشوید
. اگر خودش دوست داشت در کارها کمکش کنید نه اینکه به‌جای او کارهایش را انجام دهید

نبایدها

. به او پند و نصیحت ارائه ندهید، مگر اینکه خودش بخواهد
. اگر گریه می‌کند، گلایه می‌کند و بی‌قرار است سعی نکنید جلویش را بگیرید و به او بگویید که احساساتش طبیعی است
. نگویید می‌دانید چه احساسی دارد. ما هرگز نمی‌دانیم کسی که سرطان دارد دقیقاً چه احساسی دارد
. نگویید قوی یا مثبت باشد. این کار فشار بیشتری به او وارد می‌کند
. وقتی عصبانی و بی‌حوصله است و دوست ندارد حرف بزند به خودتان نگیرید
. شرایط او را با دیگری مقایسه نکنید، هر کسی تجربهٔ خاص خودش را با سرطان دارد

---