تبیان، دستیار زندگی

 

زندگی دفتری از خاطرهاست ... یک نفر در دل شب ، یک نفر در دل خاک ... یک نفر همدم خوشبختی هاست ، یک نفر همسفر سختی هاست ،چشم تا باز کنیم عمرمان می گذرد... ما همه همسفریم

گفتمش دل می خری؟! پرسید چند؟!

گفتمش دل مال تو تنها بخند.

خنده کرد و دل زدستانم ربود.

تا به خود باز آمدم او رفته بود.

دل زدستش روی خاک افتاده بود.

جای پایش روی دل جا مانده بود

ماهی به آب گفت : تو نمیتونی اشكای منو ببینی , چون من توی آبم..
آب جواب داد اما من میتونم اشكای تو رو احساس كنم چون تو 
                                          توی قلب منی

 

ای عزیز!
بدان که دل بر مثال آسمان است بر آدمی و تن بر مثال زمین!
زیرا که خورشید روح از آسمان دل بر زمین تن می تابد و آنرا به نور حیات منوّر می دارد.
و همچنان که زمین را هفت اقلیم است و آسمان را هفت طبقه؛ دل را هفت طور است، بمانند هفت طبقۀ آسمان:
طور اوّل از دل، معدن ایمان؛
طور دوّم از دل، معدن گوهر ادیان؛
طور سوّم از دل، معدن عشق و محبّت بر مردمان؛
طور چهارم از دل، معدن مشاهده و رؤیت؛
طور پنجم، معدن محبّت خداست؛
طور ششم از دل، معدن کشف و شهود است؛
و طور هفتم، محل ظهور و تجلّی های صفات خداوند است که این نوع کرامت با هیچ نوع از انواع موجودات نکرده اند، مگر آدمی!
مرصاد العباد

 نمی نویسم ..... چون می دانم هیچ گاه نوشته هایم را نمی خوانی حرف نمی زنم ..... چون می دانم هیچ گاه حرف هایم را نمی فهمی نگاهت نمی كنم ...... چون تو اصلاً نگاهم را نمی بینی صدایت نمی زنم ..... زیرا اشك های من برای تو بی فایده است فقط می خندم ...... چون تو در هر صورت می گویی من دیوانه ام

مقامات بالاتر از تو توقعات بیشتری دارند. آنها فكر می كنند در تو استعداد عجیبی نهفته است و قادر به انجام كارهای مهم تری هستی. باید ثابت كنی كه قضاوت آنها درست بوده است.

دنیا همه هیچ و کار دنیا همه هیچ

ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ

دانی ز آدمی پس مرگ چه ماند

لطف است و محبت است و باقی همه هیچ

همگی به صف ایستاده بودند. تا از آنها پرسیده شود . نوبت به او رسید. از او پرسیدند : دوست داری روی زمین چه کاره باشی؟ گفت : میخواهم به دیگران یاد بدهم. پذیرفته شد. چشمانش را بست. باز کرد. دید به شکل درختی در یک جنگل بزرگ در آمده است. با خود گفت : حتما اشتباهی رخ داده . من که این را نخواسته بودم. سالها گذشت. روزی داغی اره را روی کمر خود حس کرد. با خود گفت : و این چنین عمر به پایان رسید و من بهره خود را از زندگی نگرفتم. با فریادی غمبار سقوط کرد. با صدایی غریب که از روی تنش بلند می شد ، به هوش آمد. حالا تخته سیاهی بر دیوار کلاسی شده بود.

در میان میلیونها دیروز و هزاران فردا , فقط یک امروز وجود دارد . پس امروز را از دست ندهیم