تبیان، دستیار زندگی

یک روز خزان پاییزی پرستویی در حال مهاجرت دیدم به او

گفتم چو به دیار یارم میروی

به او بگو دوستش دارم و منتظرش میمونم

بهار سال بعد پرستویی نفس زنان آمد گفت:

دوستش بدار اما منتظرش نمان... 

اگه تو روز حسرت و درست سر بزنگاه،مأمور بدرقه بیاد سراغت و به جرم اینکه رسم عاشقی رو رعایت نکردی دستگیرت کنه بلایی به سرت میارن که دیگه مثل هیچ کس نباشی!

در سکوت دادگاه سرنوشت

عشق بر ما حکم سنگینی نوشتگفته شد دلداده ها از هم جدا

وای بر این حکم و بر این قانون زشت! 

مرا صد بار از خود برانی دوستت دارم

به زندان خیانت هم کشانی دوستت دارم

چه سود از مهر ورزیدن چه حاصل از وفا کردن

مرا لایق بدانی یا ندانی دوستت دارم 

وقتی دلت تنگ شد،

وقتی چشمات تر شد،

وقتی دیگه نبود کسی،

امید یا یه همنفسی،

بدون که هست اینجا کسی،

که تو واسش همه کسی... 

از شکستن دو چیز بترس

دلی که عاشقانه دوستت داره

و دلی که صادقانه به یادته

شوق دیدار تو را قاصد بی رحم چه داند

انقدر شوق به دیدار تو دارم که خدا می داند 

همه میگویند نام قلب دل است

ولی در من چنین نیست

نام قلب من نام توست 

یک شب وقتی پنجره را باز کردی

و به آسمان خیره شدی

برای یک بار نه با صدای بلند

بلکه از اعماق قلبت

بگو

یادت

بخیر 

مثل باران باش و هرگز مپرس

که پیاله ی خالی ازان کیست.