تبیان، دستیار زندگی

سردمدار مسكن‌های پرمصرف و بی‌رویه در بین خانواده‌ها نیز استامینوفن است. دیدگاه عموم جامعه نسبت به استامینوفن، یك داروی مسكن ساده، بی‌خطر، ضد تب و ضد درد است. از آنجا كه افراد نسبت به این دارو احساس خطر نمی‌كنند با احساس كوچك‌ترین درد به مصرف استامینوفن اقدام می‌كنند.

این درحالی است كه به‌رغم آن كه استامینوفن دارویی كم خطر به نظر می‌رسد، اما از شایع‌ترین داروهایی است كه در موارد مسمومیت می‌تواند نارسایی كبد و حتی پیوند كبد و در نهایت مرگ فرد را به دنبال داشته باشد.

مصرف خودسرانه و طولانی‌مدت (بیش از 10 روز) استامینوفن علاوه بر عوارض بالای كبدی، عوارض كلیوی را نیز به دنبال دارد. از طرف دیگر مصرف مسكن‌ها از جمله استامینوفن ممكن است به صورت موقت درد را تسكین دهد، اما علت درد همچنان باقی است و سیر پیشرفت بیماری ادامه دارد.

درخصوص مصرف استامینوفن كدئین نیز از آنجا كه كدئین خود ماده‌ای مخدر است، مصرف طولانی‌مدت آن می‌تواند علاوه بر عوارض ناشی از دارو، وابستگی به این دارو را نیز در پی داشته باشد. مشاهده می‌شود معتادان به مواد مخدر، به عنوان جایگزین و جبران كمبود ماده مخدر مربوطه، از استامینوفن كدئین با دوز بالا استفاده می‌كنند و پس از استفاده زیاد از این مسكن‌ها، با مسمومیت مواجه می‌شوند. بنابراین در زمینه سوءمصرف استامینوفن كدئین، علاوه بر ریسك بروز مسمومیت، ریسك بروز وابستگی به تركیبات مواد مخدر هم وجود دارد.

عوارض دارویی ممكن است از یك خارش پوست شروع شده و تا مرگ بیمار ادامه یابد و در این میان، عوارض داروهای مسكن به دلیل مصرف خودسرانه و بدون تجویز پزشك وسیع‌تر است.

تماس مواد مسكن مثل آسپیرین، بروفن یا استامینوفن با مخاط دستگاه گوارش، زخم‌های كوچك و بزرگ ایجاد می‌كند و بر اثر این زخم‌ها، خونریزی‌های خفیف و شدید به وجود می‌آید.

این خونریزی‌ها گاه به چشم دیده نمی‌شود و تنها با انجام آزمایش خون و مدفوع تشخیص داده شده و در مواقع خونریزی شدید، با تغییر رنگ مدفوع یا وجود خون در استفراغ به خونریزی پی برده می‌شود.

كاهش سیستم دفاعی بدن، ایجاد اختلال در انعقاد خون و بروز كم‌خونی و فقرآهن از دیگر عوارض داروهای مسكن عنوان می‌شود.

در صورت بروز و مشاهده عوارض داروهای مسكن باید به اورژانس بیمارستان‌ها یا بخش‌های داخلی و گوارش مراجعه كرد و عوارض این داروها بخصوص عوارض ایجاد شده در دستگاه گوارش را بخوبی مورد توجه قرار داد.

به گفته یك فوق‌تخصص بیماری‌های كلیه مصرف خودسرانه قرص‌ها و داروهای مسكن ضددرد یكی از علت‌های مهم نارسایی كلیه و رسیدن بیمار به مراحل پیشرفته این بیماری یعنی دیالیز و پیوند است.

دكتر سپیده سیفی در این خصوص به ایرنا می‌گوید: هر دارویی چنانچه برای طولانی‌مدت مورد استفاده قرار گیرد برای كلیه آسیب‌رسان است، بنابراین توصیه می‌شود چنانچه بیماری دارویی را برای طولانی‌مدت مورد استفاده قرار می‌دهد حتما وضعیت كلیه‌های خود را مورد آزمایش و بررسی قرار دهد.

او با تاكید بر این‌كه مصرف خودسرانه داروهای مسكن و ضد درد به تدریج منجر به نارسایی كلیه می‌شود، ادامه می‌دهد: توصیه ما به مردم این است كه از مصرف خودسرانه داروهای مسكن و ضددرد و ضدالتهاب خودداری كنند. باید این علم و آگاهی را به مردم منتقل كرد كه مسكن دارویی بسیار مضر است و در واقع می‌توان گفت دارو نیست، بلكه فقط یك التیام‌دهنده كوتاه‌مدت است.

به گفته این متخصص، چنانچه فرد در بدن خود احساس درد و ناراحتی كرد نباید بلافاصله به مسكن‌ها رجوع كند، بلكه درست‌تر این است كه علت اصلی درد را پیدا كند و در جهت رفع آن مشكل
باشد.

دكتر سیفی با بیان این‌كه عوارض كلیوی مهم‌ترین عارضه استفاده از مسكن‌هاست، ادامه می‌دهد: مصرف بیشتر از یك​سال و مصرف روزانه مسكن‌ها به صورت ۲ تا ۳ بار در روز به كلیه‌ها آسیب جدی می‌رساند.

او با بیان این‌كه مصرف همزمان قرص‌های مسكن بسیار مضر و خطرناك است، ادامه می‌دهد: توصیه ما به مردم این است كه داروهای مسكن را بطور همزمان مورد استفاده قرار ندهند.

افراد در صورت احساس درد در هر نقطه از بدن باید به پزشك مراجعه كنند، در مواردی ممكن است همان دردهای ساده نقطه شروع نارسایی كلیه باشد.

اگر شخصی به یك درد تكرارشونده چون سردرد كه به دنبال استرس رخ می‌دهد مبتلا شود، اما این درد به كمك مسكن‌های معمولی كه همیشه استفاده می‌كرده است كنترل نشود و 48 ساعت به طول بینجامد، حتما باید به پزشك مراجعه كند و مصرف داروهای ضددرد ساده را بیش از 2 روز ادامه ندهد. مردم عادت كرده‌اند زمانی كه درد دارند، بدون نسخه دارو تهیه كنند و مصرف آن را ادامه و حتی به فرزندان خود نیز بدهند.برخی دردها نظیر دردهای شكمی كه فرد هیچ‌گونه تجربه‌ای در مورد علت بروز آن ندارد و برای اولین‌بار تظاهر كرده‌اند، دردهایی نیستند كه فرد برای درمانشان به سراغ مسكن‌ها برود.

معمولا می‌توان مسكن‌هایی چون استامینوفن را برای دردهای ساده كه پیچیدگی خاصی نداشته و تكرار شونده هستند و سال‌هاست كه بیمار با آن سر و كار دارد، مورد استفاده قرار داد، اما برای هر دردی نباید ابتدا از مسكن‌ها استفاده كرد.

دردهای فوری، ناگهانی یا حاد مثل دندان‌ درد شدید، یك درد شكم ناگهانی یا درد در قفسه سینه به منزله علامت‌های خطری هستند كه نباید دست‌كم گرفته شوند، اما راه درست برای درمان آنها مراجعه به پزشك است و نه مصرف مسكن.

​ زندگی خانوادگی اصیل‌ترین، كامل‌ترین و بنیادی‌ترین نهاد زندگی اجتماعی است. بویژه در فرهنگ ایرانی، نظام خانواده، كوچك‌ترین واحد تحلیل پدیده‌های اجتماعی محسوب می‌شود.

مانند هر واحد اجتماعی دیگر، در نظام خانواده نیز انواع كنش‌ها وجود دارد. این كنش‌ها و رفتارها می‌توانند كنش‌های هنجار، موافق و سازگار ​یا برعكس آن كنش‌های نابه‌هنجار، ناسازگار و نامتعادل باشد. شما در حالت ایده‌آل می‌توانید یك خانواده فارغ از هرگونه بحث و جدل را تصور كنید، اما اگر به واقعیت امر برگردیم و موارد تجربه شده را بررسی كنیم می‌بینیم اكثر خانواده‌ها دارای كنش‌های ناسازگاری هم هستند. یعنی وجود ناسازگاری‌ها و مجادلات طبیعی است. مساله‌ای كه اهمیت دارد این است كه این تنش‌های خانوادگی از كجا شروع شده و به كجا ختم می‌شود؟

این تنش‌ها تا زمانی كه به نقطه بحرانی نرسد نگران‌كننده نیست. اتفاقا ما در ادبیات خودمان هم داریم كه می‌گویند دعوای زن شوهر نمك زندگی است، اما اگر این مجادلات از حد بحرانی كه نسبی است، گذشت باید به آن رسیدگی كرد.

البته نمی‌توان یك قاعده گذاشت و گفت این حد بحرانی است، چراكه بنا بر شخصیت افراد، سطح زندگی، تحصیلات، طبقه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آنها همچنین میزان اعتقادات و باورهایشان و بسیاری موارد دیگر سطح بحران می‌تواند برای افراد، متفاوت باشد.

یك مساله جدی اجتماعی كه افراد زیادی را درگیر می‌كند زمانی ایجاد می‌شود كه تنش‌ها قبل از رسیدن به نقطه بحرانی درمان نشود. مجادلات بعد از تبدیل شدن به یك مساله اجتماعی بتدریج روی كاركردهای نظام خانواده تاثیر می‌گذارد و در نهایت باعث بروز پدیده‌ای جامعه‌شناختی، به نام كج‌كاركردی نهاد خانواده می‌شود كه اگر تداوم بیابد به سمت آسیب‌های اجتماعی میل می‌كند.

اساسی‌ترین این آسیب‌ها می‌تواند در حوزه نظام خانواده طلاق، بحران هویت و اختلال در فرآیند جامعه‌پذیری فرزندان و بسیاری از مشكلات دیگر باشد.

به طور كلی 2 دسته عوامل مجادلات را تشدید می‌كند. برخی از آنها به مساله ازدواج یعنی بی‌توجهی در حوزه تشكیل خانواده و انتخاب همسر برمی‌گردد. در انتخاب همسر عوامل گوناگونی نظیر هم‌كفو و هم‌طبقه بودن در اولویت قرار دارد، اما امروزه عواملی نظیر بروز احساسات و بویژه شرایط كلان شهرها باعث شده دقت و حساسیتی كه دختران و پسران در گذشته، در تشكیل زندگی به خرج می‌دادند، كاهش یابد.

از سوی دیگر همین شرایط موجب شده است تصمیم‌گیری‌های خانوادگی به سمت تصمیم‌گیری‌های فردی سوق پیدا كند.

این بدان معناست كه امروزه دختران و پسران حق انتخاب همسر را كاملا یك حق فردی می‌دانند كه هیچ‌كسی نمی‌تواند در آن مداخله كند. این به یك تعبیر درست است؛ یعنی اگر واحد تحلیل ما فرد باشد، بنابراین فرد آزاد است و اختیار این را دارد كه شریك زندگی‌اش را خودش انتخاب كند اما چون به لحاظ جامعه‌شناختی واحد تحلیل ما خانواده در نظر گرفته می‌شود بنابراین تصمیم برای انتخاب همسر آینده تنها تصمیم فردی و شخصی نیست بلكه تا حدی تصمیم خانوادگی است. بنابراین خانواده‌های دو طرف باید در این زمینه ورود پیدا كنند.

البته در این زمینه كه خانواده تا كجا باید وارد شود تا حدی اختلاف نظر وجود دارد. در گذشته بسیاری از پدر و مادر‌های ما نه تنها در مورد انتخاب همسر تصمیم‌گیرنده نبودند بلكه تا روز ازدواج هم همسرشان را ندیده بودند و این خانواده بود كه همسر آینده فرزندش را انتخاب می‌كرد البته با توجه به شرایط آن زمان روش درستی هم بوده است.

این در حالی است كه بسیاری از خانواده‌ها در شرایط امروزی تصورشان بر این است كه همچنان باید این فرآیند تكرار شود. در صورتی كه شرایط زمان و ویژگی نسل‌ها تغییر كرده است. در واقع خانواده‌ها امروزه نمی‌دانند تا چه حد باید در زندگی آینده فرزندانشان دخالت داشته باشند.

به عبارت دیگر خانواده‌ها بین دخالت و رعایت سرگردان هستند. بنابراین ما در حوزه ازدواج و شكل‌گیری زندگی خانوادگی بشدت فردی شده‌ایم و خانواده‌ها را وارد نمی‌كنیم و از طرف دیگر برخی از خانواده‌ها هم كه وارد می‌شوند، به دلیل ناآگاهی‌هایشان كار را بیشتر با مشكل روبه‌رو می‌كنند.

آمارهای رسمی نشان می‌دهند بخش قابل توجهی از ازدواج‌ها، سال‌های نخستین زندگی به طلاق ختم می‌شود. به عبارت دیگر اغلب مجادلات، بعد از ماه‌ها و سال‌های اول زندگی كه دوره احساسی تمام شد​شروع می‌شود.

حوزه بعدی مشكل ازدواج، مسائلی است كه در فرآیند زندگی پیش می‌آید. در این زمینه مشكل از آنجایی آغاز می‌شود كه به‌رغم بالا رفتن سطح سواد و آگاهی یا حتی سطح بلوغ جسمی و جنسی، ما با معضلی تحت عنوان بلوغ اجتماعی روبه‌رو هستیم. در گذشته، نسبت به دوره حاضر بلوغ جسمی و جنسی نوجوانان عقب‌تر بود، اما بلوغ اجتماعی آنها به دلیل حمایت و تربیت خانواده به طور قابل توجهی جلوتر بود. در نتیجه تمام این عوامل جوانان برای تشكیل خانواده در آینده آماده‌تر بودند. خانواده‌ها از روز اول تولد، فرزندشان را برای زندگی آینده آموزش می‌دادند اما امروزه دختران و پسران ما برای زندگی زناشویی و اجتماعی آموزش نمی‌بینند. ما آنها را برای این آموزش می‌دهیم كه چگونه ماشین حافظه باشند و در زمینه‌های درسی و مهارت‌های مختلف نظیر رایانه یا زبان‌های خارجی، تجربه كسب كنند. چیزی كه در این میان غایب است بحث آموزش زندگی خانوادگی است. همان‌طور كه مشاهده می‌كنید در این میان یك شكاف ایجاد شده است. تبعات این كمبود و شكاف را شاید بسیاری از ما تجربه كرده باشیم. برای مثال می‌توان از درك نشدن تغییر شرایط و فرهنگ نسل‌ها، در نتیجه دلخوری‌ها و زودرنجی‌ها نام برد. در یك خانواده جوان كه تازه تشكیل شده، تنها كافی است خانواده دختر یا پسر، انتقاد كوچكی از سبك زندگی آنها بكند تا به یك باره همه چیز در هم بریزد. در حالی كه این فرزندان باید از قبل بدانند كه تمام این صحبت از سر دلسوزی است. اگرچه شاید چندان به جا هم نباشد اما آنها باید مهارت روبه‌رو شدن با این گونه مسائل را بیاموزند و اجازه ندهند كه آتش بحث و مجادله در زندگیشان روشن شود.

همان‌طور كه می‌دانید سبك و سیاق زندگی خانواده‌های امروزی از سنتی به مدرن تغییر شكل داده است. البته این فرآیند بیشتر در ظاهر و تنها در برخی از زمینه‌های اتفاق افتاده است.

نمونه آن را می‌توانید در بحث اشتغال زن و مرد مشاهده كنید كه اگرچه زنان هم این روزها به سر كار می‌روند اما با این وجود، هم​چون سابق تمام مسوولیت‌های خانه و فرزندان روی دوش آنهاست. حتی در بعضی مواقع توقعات افزایش هم یافته است. تمام این عوامل می‌تواند زمینه برای یك مجادله عظیم را در فضای خانه ایجاد كند. عواملی كه شما بیان كردید بیشتر مربوط به درون خانواده هستند.

اگرچه مجادله تا حدی جزو لاینفك زندگی است، اما باید توجه كرد كه از حد طبیعی آن خارج نشود، چراكه در این صورت آرامش خانواده به طور كلی از بین می‌رود و بسیاری از كاركردهای خانواده تغییر می‌كند. خانواده معمولا نقش پشتوانه و حمایت فكری و عاطفی اعضای آن را به عهده دارد.

بنابراین وقتی فضای آرامش بخش حامی خانواده از بین برود طبیعی است كه چه زن و مرد و چه فرزندان به جستجوی این كمبود‌ها در خارج از خانواده متمایل می‌شوند. تبعات این كمبودها می‌تواند خیانت همسران به یكدیگر یا افتادن فرزندان در ورطه‌های ناگواری باشد كه گاهی آینده آنها را به نابودی می‌كشد.

دعوا عرصه كنش غیرعقلانی است. زمانی كه دو نفر با هم دعوا می‌كنند مهم نیست كه چه كسی مقصر است و چه كسی مقصر نیست، بلكه واقعیت این است كه هنگام مجادلات هر دو طرف برخلاف منطق عمل می‌كنند. اگر شما این تصور را داشته باشید كه یك طرف دعوا، صد درصد مقصر است و طرف دیگر اصلا مقصر نیست كاملا در اشتباه هستید. تا به امروز در مجادلات خانوادگی موردی دیده نشده كه یكی از طرفین كاملا بی‌گناه و طرف دیگر كاملا مقصر باشد كه در این شرایط، عنصر سوم می‌تواند فرزندان، والدین زن و شوهر یا حتی مشاور باشد. این فرد اگر با پس‌زمینه و پیش‌فرض مقصریابی وارد این مجادلات شود، دقیقا مانند هیزم یك آتش عمل می‌كند. بنابراین فرزندان، پدر و مادر یا هر كس دیگری، نباید دنبال مقصر باشند. چراكه واحد مجادلات تنها طرفین نیستند بلكه كل خانواده است.

فرزندان حتی اگر به این حد و اندازه رسیده‌اند كه می‌توانند كسی كه بیشتر مقصر است را تشخیص دهند نباید دنبال این باشند كه با بیان این‌كه چه كسی باید مسوولیت اشتباهات را بر عهده بگیرد اوضاع را خراب‌تر كنند. این جریان در مورد مشاوران هم صدق می‌كند. به عبارت دیگر حتی اگر مشاور تشخیص داد كه مثلا مرد مقصر است و آن را به صراحت بیان كرد در حقیقت كار بیهوده‌ای انجام داده است.

چراكه اگر مقصر اصلی آنچنان منطقی بود كه می‌پذیرفت اشتباه كرده است نه تنها دعوایی اتفاق نمی‌افتاد بلكه خودش هم مساله را قبل از مراجعه به مشاور رفع می‌كرد. بنابراین صراحت داشتن در این زمینه تنها باعث مشتعل شدن آتش دعوا می‌شود. حتی ممكن است در ظاهر طرفین در دفتر مشاور، مقابل فرزندان یا كنار پدر و مادر دعوا نكنند اما در نهایت این ناراحتی‌ها جایی سر باز می‌كند و ممكن است به قیمت نابودی زندگی خانوادگی به پایان برسد. در این شرایط فرزندان باید سعی كنند بین پدر و مادر وصلت مجدد ایجاد كنند. آنها می‌توانند در آرام كردن خشم و ناراحتی والدینشان از یكدیگر گام‌های مثبتی بردارند.

این در حالی است كه فرزندان در بعضی از موارد آتش بیار معركه هستند. این اتفاق دلایل متعددی دارد. از آنجایی كه اغلب فرزندان به سمت مادر متمایل می‌شوند شاید بتوان این اتفاق را با زمینه‌های عاطفی توجیه كرد. جبهه‌گیری فرزندان گاهی راه را برای هرگونه بازگشت و ترمیم روابط می‌بندد. در نهایت باز هم تاكید می‌كنم اگر این مجادلات به مرحله حادی رسید باید از كمك مشاور استفاده كرد.

همان‌طور كه گفتم كه زمانی كه زن و شوهر وارد عرصه دعوا می‌شوند آن بخشی از وجود انسان كه غیرعقلانی و غیرمنطقی است، مدیریت رفتار ما را به عهده می‌گیرد. در این شرایط بهتر است خود فرد به آن بخش عقلانی وجودش مراجعه كند. در این مورد عقلانی عمل كردن الزاما غیراحساسی عمل كردن نیست.

برای مثال ممكن است پدر یا مادری فكر كند توان ادامه زندگی با همسرش را ندارد، اما می‌تواند با توجه به احساس وظیفه و عاطفه‌ای كه به فرزندان دارد این مساله را نادیده بگیرد.

این بدان معنی است كه والدین باید افق‌های بالاتری را مد نظر قرار دهند. این افق‌ها می‌توانند وضعیت تربیتی، عاطفی و اخلاقی فرزندان باشد.

توجه‌كردن به اهداف والاتر در زندگی باید با چاشنی گذشت و فداكاری همراه باشد و فضای عفو و بخشش از جانب دو طرف ایجاد شود.این كار جز با كنارزدن خودخواهی‌ها و غرور بی‌جای طرفین ممكن نیست. بسیاری از مسائل و مشكلاتی كه در خانواده‌ها اتفاق می‌افتد بسیار ساده است، اما افراد با نامگذاری این مشكلات تحت عنوان نبود درك متقابل سعی می‌كنند این مسائل را بزرگ كنند و به آن اهمیت ببخشند.

البته نباید فراموش كرد گاهی نیز ادامه ندادن زندگی زناشویی است كه می‌تواند به نفع همه اعضا باشد. در این گونه موارد جدی حتما باید از كمك‌ روان‌شناسان و مشاوران استفاده كرد.

ما در حقیقت با این دعواها در حال تربیت نسلی هستیم كه شخصیتشان مدام در مجاورت با تنش‌ها شكل گرفته است. در واقع ما با رفتارهایمان كاری می‌كنیم كه این افراد نمی‌توانند در آینده پدرها و مادر‌های خوبی برای فرزندانشان باشند، چراكه خشونت در عمق وجود آنها نهادینه شده است.

افرادی كه در كودكی مدام شاهد دعوای پدر و مادرشان هستند در آینده همین مشكلات را با همسرشان خواهند داشت. در كنار این مساله اختلال در فرآیند جامعه‌پذیری است كه برای این كودكان اتفاق می‌افتد.

دسته اول افرادی هستند كه زندگی بی‌قید و بندی داشته و به نظر خود از آزادی مطلق برخوردارند.

آنان چنین می‌اندیشند كه اگر ازدواج كنند آزادی آنها سلب شده و باید مقید زن و زندگی باشند و دیگر آن آزادی و خودسری را ندارند. این گروه فلسفه ازدواج را فقط ارضای جنسی می‌دانند و عقیده دارند این میل را از راه‌های مختلف و به طور آزادانه می‌توان اشباع كرد و دیگر احتیاجی به تشكیل خانواده و تامین مخارج كمرشكن آن
نیست.

دسته دوم افرادی هستند كه​ مخالف ازدواج نیستند، اما نداشتن درآمد كافی و دیگر شرایط، آنها را از تشكیل خانواده محروم كرده است. زبان حال این افراد می گویند :كه در امر معاش كمتر از مرغ مباش/ اول پی خانه باش و سپس فكر فراش.

دسته سوم كه عده کمی هستند اهل فرقه یا به قول خودشان اهل دل هستند. اینان از سنت پیامبر سرپیچی كرده و راه رهبانیت و به اصطلاح زهد را پیش می‌گیرند و عقیده دارند زهد همین است كه انسان از زن و خانواده كناره‌گیری كند و فقط به نماز و روزه بپردازد.

در قضاوت نسبت به دسته اول باید گفت حرف این گروه غیرمنصفانه است و درست نیست و منشا آن غیر از هوس و تن‌پروری و فرار از مسوولیت و گاهی عصیان و انتقام چیز دیگری نیست. دسته دوم از جانب اسلام دعوت به ازدواج شده‌اند و از آنان خواسته شده توكل و اعتماد به خدا را از دست ندهند. دسته سوم هم تفكر قابل قبولی ندارند و افراطی هستند.

اما گروه كثیری از مردان هم هستند كه از نظر اجتماعی و اقتصادی آمادگی لازم برای ازدواج و تشكیل خانواده را دارند، اما به دلیل آن كه همسر دلخواه خود را در میان نزدیكان، دوستان، اقوام، همكاران و... پیدا نكرده‌اند، ازدواجشان به تاخیر افتاده است. اینجاست كه اسلام برای كسانی كه در امر ازدواج پیشقدم شوند و نقش واسطه یا معرف را داشته باشند، پاداش بزرگ و مزد قابل توجهی در نظر گرفته است، اما نكته قابل توجه آن كه اگر​چه وساطت در امر ازدواج مزد و ثواب بسیار دارد، اما باید گفت كار پرمسوولیت و سنگینی است و پختگی و كارآزمودگی زیادی لازم دارد و به اصطلاح باید غذایی پخت كه قابل خوردن باشد.

متاسفانه این روزها بسیار دیده می‌شود كه برخی افراد از روی ناآگاهی، بی‌خبری یا سوءنیت بدون آن كه از وضع اخلاقی یك پسر یا دختر یا از مصالح زندگی اجتماعی دو خانواده اطلاع كافی داشته باشند دست به معرفی ناقصی می‌زنند كه هیچ گونه تناسب اخلاقی، اقتصادی و مذهبی در آن وجود ندارد. در نتیجه یك پسر و یك دختر و دو خانواده بی‌گناه را بدبخت می‌كنند. این ازدواج نامناسب كه در اثر اعتماد به یك معرف ناآگاه به وجود آمده مانند سفره ناقصی است كه جمع كردن آن رسوایی دارد و پهن بودنش نگرانی و خون دل خوردن! اما به راستی یك معرف خوب چه ویژگی‌هایی دارد؟ خانواده‌ها باید به چه كسانی اعتماد كنند؟

یك واسطه خوب و مطمئن باید متدین، عاقل، فهیم، دلسوز و خیرخواه باشد، معیارهای اصلی و حقیقی ازدواج را بشناسد، نقاط ضعف و قوت دو طرف را بداند، كاملا با خلقیات، روحیات، فرهنگ و مذهب خانواده‌ها آشنا باشد و بسیار سنجیده و عاقلانه طرفین را آگاه سازد.

در این شیوه آشنایی، واسطه‌ها به دلیل شناختی كه از دو طرف دارند مهره اصلی انطباقات اولیه واقع شده و اقدام به معرفی افراد به یكدیگر می‌كنند. در این میان بسیاری از خانواده‌ها نیز تنها به صرف آشنایی، به فرد معرفی‌كننده بیشتر از فرد معرفی‌شونده اعتماد می‌كنند، اما باید دانست فرد واسطه براساس نظام فكری، فرهنگی و مذهبی خود دو نفر را به هم معرفی می‌كند و ممكن است طرفین را به درستی نشناخته باشد، بنابراین نمی‌تواند تضمین‌كننده موفقیت در ازدواج باشد. در واقع جوان‌ها و خانواده‌هایشان باید بدانند پس از معرفی باید براساس اعتقادات و روحیات خود به تحقیق و بررسی بیشتری پرداخته و براساس آنچه می‌شنوند تصمیم نگیرند.

واسطه‌ها چند گروه اند. عده‌ای خیرخواه و آگاهند. پس می‌توان به آنها اطمینان كرد. عده‌ای خیرخواه اما ناآگاهند. اعتماد به این افراد خسارت​بار و موجب پشیمانی می‌گردد. عده‌ای درست مثل بنگاه املاك عمل می‌كنند.

یعنی همه تلاششان در پی تحقق معامله و رسیدن به سود و منفعت مالی است اینها هم خطرناكند. گروه دیگر سوءنیت دارند یعنی با حیله و دغل سعی می‌كنند به اهداف و منافع شوم خود برسند. این گروه سرشار از بخل، كینه و حسد بوده و هدف اصلی آنان نابودی خانواده‌ها است. این دسته بشدت غیرقابل اعتماد بوده و باید از آنها ترسید. در نهایت این گونه می‌توان گفت كه انتخاب یك معرف امین و خیرخواه خود نیز به اندازه انتخاب یك همسر مناسب سخت و گاهی ناشدنی است.  

فضایی كه یك فرد ادعای مالكیت آن را دارد حریم نامیده می‌شود. این فضا می‌تواند خانه یا زمین شخصی، فضای داخل اتومبیل یا اتاق شخصی و حتی محدوده معینی از فضای دور تا دور بدنتان باشد. در واقع محدوده دور تا دور بدن نوعی حریم خصوصی است كه اگر فرد بیگانه‌ای به آن نزدیك شود بلافاصله بدن واكنش نشان خواهد داد. در این حال تپش قلب بالا می‌رود، میزان آدرنالین خون افزایش یافته و خون بیشتری به مغز و ماهیچه‌ها فرستاده می‌شود و به عبارتی فرد برای جنگ یا گریز آماده می‌شود. البته فرزندان، همسر، والدین و دوستان صمیمی ازجمله افرادی هستند كه اغلب به آنها اجازه می‌دهیم به حریم شخصی و خصوصی‌مان وارد شوند. در واقع هر چه ارتباط ما با دیگران صمیمی‌تر شود به همان نسبت اجازه داریم به حریم افراد وارد شویم یا آنها را به حریم خود وارد كنیم. برای درك بهتر مثالی می‌زنیم.

فرض كنید بتازگی با یك همكار جدید آشنا شده‌اید. در ابتدا با او برخورد سردی خواهید داشت و محتاطانه و با فاصله معینی با او صحبت می‌كنید. با گذشت زمان كه او را بهتر شناختید، به او اعتماد كرده و فاصله‌تان را كمتر می‌كنید و سرانجام او را به حریم شخصی و گاهی خصوصی‌تان وارد می‌كنید.

اما ممكن است گاهی به اجبار و ناخواسته دیگران به حریم‌تان وارد شوند، به طور مثال به همراه چندین فرد غریبه وارد آسانسور شده‌اید. فضای تنگ آسانسور موجب می‌شود كه افراد به شما نزدیك و وارد حریم شخصی‌تان شوند. معمولا در این مواقع عكس‌العمل‌ها مشابه است. حتی با آشنای خود صحبت نمی‌كنیم. اغلب سر متمایل به پایین بوده و چهره بی‌حركت است و هیچ احساسی را بروز نمی‌دهیم. حتی به خود اجازه نگاه كردن به اطراف را هم نخواهیم داد. شماره طبقات را از بالای سر دیگران و بسیار محتاطانه می‌بینیم و سعی می‌كنیم كمتر تكان بخوریم. همه این واكنش‌ها نشان‌دهنده آن است كه افراد بیگانه بدون آن كه ما بخواهیم به حریم خصوصی یا شخصی‌مان وارد شده و باعث ناآرامی و آزردگی‌خاطر ما شده‌اند. بنابراین اگر بخواهید حضور شما برای دیگران و حضور دیگران برای شما احساس خوبی به همراه داشته باشد به این قاعده طلایی توجه كنید: «فاصله‌ها را حفظ كنید».

روانشناسان اروپایی معتقدند كه شعاع حریم اطراف سفیدپوستان طبقه متوسط عموما به یك اندازه است. حریم خصوصی از 15 تا 46 سانتی‌متر؛ در این حریم فقط كسانی كه از نظر احساسی به شخص نزدیك هستند اجازه ورود دارند. همسر، فرزندان، والدین، دوستان صمیمی و اقوام نزدیك از این جمله‌اند. خوب است بدانید حریمی با وسعت كمتر از 15 سانتی‌متر بسیار خصوصی بوده و در واقع فضای دور تا دور بدن را می​گویند كه فقط با برخورد فیزیكی (دست دادن، روبوسی و...) به آن وارد می‌شویم. حریم شخصی، فاصله‌ای 47 تا 120 سانتی‌متری است كه ما در مهمانی‌ها، اجتماعات و گردهمایی‌های اداری رعایت می‌كنیم. حریم اجتماعی نیز فاصله‌ای 120 تا 360 سانتی‌متری است كه در برابر افراد غریبه و بیگانه مانند پستچی، تعمیركار یا همكار جدید رعایت می‌كنیم.

فردی كه حریم خصوصی‌اش را محترم بشمارد عزت نفس و اعتماد به نفس كافی برای زندگی دارد. به حریم خصوصی دیگران احترام خواهد گذاشت و همین نیز در ایجاد ارتباطش با دیگران تاثیر مثبت دارد.

هر انسانی در حریم خصوصی‌اش بدون ریا و تظاهر بدون اثر گرفتن از هر چیز و هر كسی به خود می‌اندیشد و اعمال خود را مورد قضاوت قرار داده و اصلاح می‌كند. ورود افراد ناشناس و بیگانه به حریم خصوصی می‌تواند افكار، عقاید و مهم‌تر آن كه عواطف و احساسات فرد را تحت تاثیر قرار داده و فرد را دچار تنش و سردرگمی كند. افرادی كه حریم خصوصی خود را از بین برده‌اند افرادی بی‌انگیزه به زندگی‌اند چون از علایق، افكار و رویاهایشان و در واقع از خودشان چیزی در ذهن نمانده كه بخواهند با آن زندگی كنند. این افراد اغلب پرخاشگر و عصبی بوده و معمولا به شخصی وابسته تبدیل می‌شوند.

حریم خصوصی در چارچوب زندگی مشترك هم باید رعایت شود. وقتی 2 نفر با هم ازدواج می‌كنند این تصور را دارند كه باید روی همسرشان احساس مالكیت داشته باشند و گاهی نیز به خود اجازه می‌دهند در مورد همه چیز همسرشان تصمیم بگیرند، اما همسران بدانند باید به حریم خصوصی هم احترام بگذارند. روحیات، عواطف و خواسته‌های زن و مرد بنا بر تفاوت‌های جنسیتی‌شان با یكدیگر متفاوت است و احترام به آن یكی از مولفه‌های اساسی در حفظ حریم خصوصی زوجین است. به طور مثال، دنیای مردان استدلالی و دنیای زنان احساسی است. مردان هنگام بروز مشكلات دوست دارند به درون ذهن خود فرو رفته تا خود مشكل را حل كنند، اما زنان دوست دارند مشكلشان را مطرح كنند. راز صمیمیت، درك روحیات یكدیگر است. در این مواقع زنان باید با آغوش باز و روی گشاده به استقبال همسر روند و اگر دیدند مرد در دنیای ذهنی خود فرو رفته مدت كوتاهی، او را به حال خود رها كنند.

سپس با زمینه‌سازی، او را به صحبت كردن تشویق كنند. در مقابل، مردان نیز بنا بر طبیعت زنان كه بسیار احساسی هستند در زمان بروز مشكلات نیاز به شنونده‌ای فعال دارند. كافی است 10 دقیقه به سخنان همسر خود گوش فرا داده و با عبارات كوتاهی او را به آرامش ترغیب كنند. بنابراین پذیرش دنیای متفاوت همسران روشی برای احترام به حریم خصوصی یكدیگر است. حتی این روزها کیف ،موبایل، لپ تاپ و وسایل شخصی افراد در زمره حریم خصوصی آنها تعریف می شود و لازم است همسر و فرزندان برای دسترسی به این وسایل یا آگاهی از
چند و چون آنها ، از طرف مقابل اجازه بگیرند و یا بهتر است ورود پیدا نکنند.

فاخره بهبهانی

طرز تهیه: سبزی‌ها را تمیز پاك كرده و بشوئید و بعد از خشك شدن خرد كنید. حالا در ظرفی روغن ریخته و سبزی را درون آن سرخ كنید. بعد از این‌كه سبزی‌ها سرخ شد، مقداری آب درون آن ریخته و گوشت‌های خورشتی را به همراه نمك و فلفل و گوجه سبز به خورشت اضافه كنید و بگذارید تا آرام بجوشد تا گوشت خورشت بپزد. غذای شما آماده است. 

میوه ترش‌مزه‌ای كه هم خام و هم به صورت پخته خورده می‌شود؛ از پخته گوجه‌سبز هم در خورشت و هم در كمپوت می‌توانید استفاده كنید. گوجه سبز دارای انواع ویتامین‌هاست. این میوه علاوه بر داشتن ویتامین، باعث كاهش فشار و چربی خون نیز می‌شود. همچنین خوردن آن برای بیمارانی كه به تصلب شرایین مبتلا هستند، بسیار مفید است. این میوه خاصیت مسهلی نیز دارد. طبیعت گوجه‌سبز سرد است بنابراین مراقب باشید كه در خوردن آن زیاده روی نكنید.

هموطنان شمالی این میوه را همراه با سبزیجات محلی چرخ شده مصرف می‌كنند؛ این چاشنی خوشمزه تشكیل شده از یك سهم نعنا كه دارای طبیعت گرم است و دو سهم گشنیز و نمك. خوردن گوجه‌سبز با این سبزی باعث می‌شود تا سردی آن گرفته شود. خیلی وقت‌ها دیده شده افرادی (بخصوص بچه‌ها) این میوه را خریداری كرده و بدون این‌كه شسته شود مصرف می‌كنند. خوب است بدانیم اگر گوجه‌سبز را نشسته بخوریم، ممكن است باعث مسمومیت و اسهال شدید شود. پس حتما بعد از خریدن این میوه، آن را بشویید و حتی ضدعفونی كرده و بعد نوش جان كنید.

همان‌طور كه اشاره كردیم، گوجه‌سبز طبیعتی سرد دارد و به همین دلیل خوردن بیش از حد آن باعث تهوع و اسهال و دل‌درد می‌شود. گاهی هسته این میوه بسیار نرم است كه موقع خوردن باید مراقب باشید خورده نشود. همچنین اگر كودكان می‌خواهند گوجه سبز میل كنند، مراقب باشید كه با هسته نخورند. گوجه‌سبز را نمی‌توانید به مدت زیاد نگهداری كنید و بیش از یك هفته در یخچال ماندگاری ندارد. ولی برای استفاده در غذا می‌توانید این میوه را در فریزر نگهداری كنید. این نوع گوجه هر چه سبزتر باشد بهتر است؛ بنابراین موقع خرید دقت كنید كه گوجه‌های ریز و نارس را نخرید. گوجه‌های سبز و درشت بسیار خوشمزه‌تر و مفیدتر است.

اگر بوی نامطبوعی در خانه می‌پیچد، اولین كاری كه باید برای رها شدن از شر این بو انجام شود، تشخیص منبع آن است؛ معمولا مجراهای فاضلاب، سرویس‌های بهداشتی، محل جمع كردن لباس‌های كثیف، آشپزخانه و... می‌تواند باعث ایجاد چنین بویی در خانه شود.

اگر متوجه شدید​ بوی ناخوشایندی كه در فضای خانه پیچیده است، به دلیل گرفتگی چاه فاضلاب است، در اولین فرصت به فكر راهی برای باز كردن چاه و تعمیر آن باشید. اما اگر این بو از سرویس بهداشتی، آشپزخانه، لباس‌ها و... است، باید با رعایت بهداشت و تمیز كردن این مكان‌ها بوی ناخوشایند را از بین ببرید؛ سرویس‌های بهداشتی را بشویید و با مواد ضدعفونی‌كننده، آنها را تمیز كنید. لباس‌های كثیف را هم مدت طولانی نگه ندارید و هر چه زودتر آنها را بشویید. البته اگر فرصت ندارید یا به هر دلیلی این كار برایتان ممكن نیست، آنها را در سبدهای دربسته نگهداری كنید. كفش‌ها هم گاهی می‌تواند باعث انتشار بوی بد در خانه شود كه اگر از كمدها یا جاكفشی‌هایی كه در آنها بسته می‌شود، استفاده كنید، بوی نامطبوع در خانه پراكنده نمی‌شود (البته بهتر است با شستشوی مرتب كفش‌ها، نگذارید آنها به حدی كثیف شوند كه بو بگیرند).

كسانی كه از كفش‌های چرمی و جوراب‌های نخی استفاده می‌كنند، كمتر پاهایشان بو می‌گیرد. معمولا جوراب‌های نایلونی و كفش‌های ورزشی بیشتر بو می‌گیرند. ولی اگر به مدت طولانی پای شما درون كفش باشد، طبیعی است كه بوی ناخوشایندی بگیرد. پس بهتر است به محض آمدن به خانه، پاهای خود را بشویید. همچنین می‌توانید مقداری جوش‌شیرین درون كفش بریزید تا بوی نامطبوع آن از بین برود.

در صورتی كه بوی نامطبوع از آشپزخانه شما متصاعد می‌شود، منبع آن را پیدا كنید؛ بیشتر اوقات بوی بد آشپزخانه ناشی از فاسد شدن مواد غذایی یا سیب‌زمینی و پیاز یا میوه‌هایی است كه مانده و فاسد شده‌اند. اگر در خانه گلدان دارید نیز دقت كنید برگ‌ها و ساقه‌های فاسد شده این گیاهان موجب ایجاد بوی بد نشود. علاوه بر این، ممكن است آب زیادی كه به گلدان‌ها داده‌اید، در زیر گلدانی جمع شده، مانده و بو بگیرد.

گاهی هم ممكن است تكه‌ای میوه‌ از دست فرزندمان یا یكی از مهمان‌ها به زمین افتاده و در گوشه‌ای از دید ما پنهان شده باشد (مثلا ​ زیر مبل‌ها یا زیر كابین‌ها) و به مرور زمان مانده و فاسد شده و بوی بدی گرفته باشد. پس همیشه باید دقت داشته باشید ​ ابتدا منبع بو را پیدا كنید، بعد درصدد رفع آن برآیید.

بوی بد یخچال هم ممكن است از غذای فاسد یا میوه‌های مانده و فاسد شده باشد. در این صورت اول غذا یا میوه فاسد شده را بردارید، سپس یخچال را تمیز كنید. برای این‌كه از شر بوی بد یخچال راحت شوید، مقداری جوش‌شیرین در ظرفی ریخته و در یخچال بگذارید تا یخچال شما بوی بدی ندهد.

بعد از این‌كه منشا بوی بد را در خانه خود پیدا كردید و آن را از بین بردید، می‌توانید خانه خود را خوشبو كنید تا هم خودتان و هم دیگر افراد خانه از محیط مناسب آن لذت ببرند. برای این كار می‌توانید از زدن عطر به لامپ‌ها شروع كنید. مقداری عطر به لامپ‌های خانه بزنید تا به محض این‌كه چراغ را روشن كردید و لامپ‌ها گرم شدند، بوی خوشی از آنها متصاعد شود. همچنین می‌توانید از جوشانده دارچین، میخك یا پوست لیمو و دیگر مركبات استفاده كنید تا خانه را خوشبو كنند. امروزه خوشبوكننده‌های شیمیایی هم در بازار موجود است كه استفاده زیاد از آنها مناسب نیست زیرا این اسپری‌ها موادی دارد كه ممكن است كودكان و افراد سالمند را دچار تنگی‌نفس كند.

اگر خانه شما به طور ناگهانی بوی بدی گرفته و می‌خواهید به طور موقت از شر بو راحت شوید، مقداری سركه را با آب مخلوط كرده و در ظرف‌های اسپری بریزید و در هوا پخش كنید و بعد درصدد رفع اساسی بوی بد خانه برآیید.

داشتن گلدان‌های طبیعی در خانه هم موجب خوشبو شدن و طراوت فضای خانه می‌شود زیرا گل‌ها و برگ‌های طبیعی تصفیه‌كننده هوا نیز هستند. پس از گل و گیاه‌های طبیعی در محیط خانه بیشتر استفاده كنید تا علاوه بر زیبایی بیشتر، هوایی لطیف‌تر را هم استنشاق كنید.

مرضیه عالمی

این مدل، ساده‌ترین و متداول‌ترین نوع چادر است كه طرفداران زیادی دارد. شما در هر سن و موقعیتی كه باشید، این چادر می‌تواند انتخاب مناسبی برای شما باشد. برای استفاده راحت‌تر از این چادر می‌توانید از كش استفاده كنید. این چادر‌ها غیر از رنگ مشكی در رنگ‌های مختلفی دوخته می‌شوند، اما با وجود تمام این مزایا بسیاری از خانم‌ها از سختی كنترل این چادر‌ها گله می‌كنند. اگر شما هم با این مشكل روبه‌رو هستید، می‌توانید از مدل‌های دیگری هم استفاده كنید.

اگر چادرتان مدام لیز می‌خورد و شما را حسابی با مشكل روبه‌رو كرده است، این چادر می‌تواند گزینه خوبی برایتان باشد. همان‌طور كه از نام این چادر پیداست، بخشی از پارچه استفاده شده در آن، دور كمر بسته می‌شود. این چادر در قسمت بالایی، دو لبه آزاد دارد كه امكان حركت دست‌ها را بیشتر می‌كند و در قسمت جلویی
2 تكه به نظر می‌رسد. این مدل چادر برای دختران جوان به علت راحتی بیشتر در مهار آن، مناسب تر است.

اگر بتازگی می‌خواهید پوشش چادر را انتخاب كنید،بهترین انتخاب شما می‌تواند چادر ملی باشد. این چادر به علت داشتن آستین، آزادی عمل زیادی را برایتان فراهم خواهد كرد.

ضمن آن‌كه ظاهری مثل مانتوهای گشاد و بلند دارد. امروزه این چادر توانسته طرفداران زیادی را به خود جذب كند.

برای آن‌كه چادر شالی را بشناسید تنها كافی است یك مانتوی بلند همراه یك شال همرنگ با آن را تصور كنید. در واقع این مدل از جلو دارای زیپ است و یك شال نسبتا بلند كه متصل به خود چادر متصل است، آن را مخفی می‌كند. چادر شالی شباهت زیادی به چادر ملی دارد و به دلیل ظاهر شیك و زیبایی كه دارد، برای حضور در محل كار بسیار مناسب است.

حتما با یك چادر كشدار جلو باز برای محیط‌های آموزشی موافق هستید. از مزایای این چادر این است كه بخشی از كناره‌های آن برای خروج دست‌ها باز هستند.

این چادر توسط هنرمندان ایرانی طراحی شده است و تقریبا نسبت به بسیاری از مدل‌های مختلف چادر معایب كمتری دارد. از جمله ویژگی‌های مثبت این چادر می‌توان به امكان پوشش كامل آن اشاره كرد. بویژه كه در سر آستین‌ها بندینك‌هایی تعبیه‌شده است كه پوشش كامل دست‌ها را فراهم می‌كند. ویژگی بعدی شامل امكان استفاده از كیف در زیر چادر است. طراحان این مدل هم چنین فكری به حال محل قرار گرفتن تلفن همراه شما در زیر چادر كرده‌اند. این چادر را می‌توانید به اندازه گردی صورت تنظیم كنید.

اگر به دنبال یك چادر بسیار گشاد هستید، می‌توانید از چادر‌های عبایی استفاده كنید. این چادر‌ها از اصیل‌ترین و محبوب‌ترین چادرهای اعراب محسوب می‌شود و در ایران هم طرفداران زیادی دارد.