و الملئكه یدخلون علیهم من كل باب سلام علیكم بما صبرتم فنعم عقبى الدار
و الذین ینقضون عهد اللّه من بعد میثاقه ...
اللّه یبسط الرزق لمن یشاء و یقدر...
اما آنچه نظر من مى رسد - و خدا داناتر است - این است كه مجموع جملات (و الذین صبروا ابتغاء وجه ربهم )، (و اقاموا الصلوه )، (و انفقوا مما رزقناهم سرا و علانیه ) و (یدرون بالحسنه السیئه ) در مقام بیان یك معنا هستند، و آن اینكه دارندگان اوصاف مذكور در مقام عمل ، عمل صالح انجام مى دهند، یعنى واجبات را به جا مى آورند و محرمات را ترك مى كنند، و اگر هم احیانا چیزى از این اعمال صالح از ایشان فوت شود آن را با حسنات خود تدارك مى نمایند. بنابراین ، مقصود بالاصاله همان سه جمله اول است كه مربوط به عمل صالح است ، و جمله چهارمى كه راجع به تدارك و تلافى خللى است كه احیانا در عمل پدید مى آید، مقصود به تبع است نه بالاصاله
حال كه این نكته روشن گردید مى گوئیم : ممكن بود در این چهار جمله نیز به لفظ مضارع تعبیر مى كرد و مى فرمود: (و الذین یصبرون ابتغاء وجه ربهم )، (و یقیمون الصلوه )، (و ینفقون مما رزقناهم سرا و علانیه ) و (یدرون بالحسنه السیئه ) و لیكن دیگر آن نكته اصالت و تبعیت را نمى رساند. لذا براى اینكه بفهماند اولوا الالباب در مقام عمل مستمر در صبرند و جمیع انحاء صبر را دارا هستند فرمود (الذین صبروا ابتغاء وجه ربهم ) آنگاه براى اینكه دوام مراقبت ایشان را در مقام عمل برساند فرمود: (و یدرون بالحسنه السیئه ) تا برساند ایشان آنقدر مراقب اعمال خود هستند كه اگر احیانا خللى در صبرشان و یا نمازشان و یا انفاقاتشان واقع شود فورا آن را جبران و تلافى مى كنند. و این عنایت از نظرى شبیه به عنایتى است كه در آیه (ان الذین قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائكه ...) به كار رفته ، زیرا در این آیه نیز اول در دو جا (قالوا) و (استقاموا) را ماضى و دنبال آن (تنزل ) را مضارع آورده ، تا بفهماند نزول ملائكه فرع بر گفتن (ربنا اللّه ) و استقامت است نه اینكه خواسته باشد استمرار نزول ملائكه را افاده كند.
و الذین صبروا ابتغاء وجه ربهم و اقاموا الصلوه و انفقوا...
الذین یوفون بعهد اللّه و لا ینقضون المیثاق