مشاهده مطالب کاربر

تعداد مطالب : 860

تعداد نظرات : 184

زمان آخرین مطلب : 4767روز قبل

دعا و زیارت

» اگر امام از اوضاع و امورات خبر نداشته باشد چگونه امور مردم را هدایت کند:

1- عـَلِیُّ بـْنُ إِبـْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ أَبـِى سـَعِیدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِى بَصِیرٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَطِیعُوا اللّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِى الْأَمْرِ مِنْكُمْ فـَقـَالَ نـَزَلَتْ فـِى عـَلِیِّ بـْنِ أَبـِی طَالِبٍ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ ع فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ النَّاسَ یَقُولُونَ فَمَا لَهُ لَمْ یُسَمِّ عَلِیّاً وَ أَهْلَ بَیْتِهِ ع فِى كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ فَقَالَ قُولُوا لَهُمْ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص نَزَلَتْ عَلَیْهِ الصَّلَاةُ وَ لَمْ یُسَمِّ اللَّهُ لَهُمْ ثَلَاثاً وَ لَا أَرْبَعاً حَتَّى كـَانَ رَسـُولُ اللَّهِ ص هُوَ الَّذِى فَسَّرَ ذَلِكَ لَهُمْ وَ نَزَلَتْ عَلَیْهِ الزَّكَاةُ وَ لَمْ یُسَمِّ لَهُمْ مِنْ كُلِّ أَرْبـَعـِیـنَ دِرْهَماً دِرْهَمٌ حَتَّى كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص هُوَ الَّذِى فَسَّرَ ذَلِكَ لَهُمْ وَ نَزَلَ الْحَجُّ فَلَمْ یـَقـُلْ لَهـُمْ طـُوفـُوا أُسـْبُوعاً حَتَّى كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص هُوَ الَّذِى فَسَّرَ ذَلِكَ لَهُمْ وَ نَزَلَتْ أَطـِیـعـُوا اللّهَ وَ أَطـِیـعـُوا الرَّسـُولَ وَ أُولِى الْأَمـْرِ مـِنـْكـُمْ وَ نـَزَلَتْ فـِى عـَلِیٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحـُسـَیـْنِ فـَقـَالَ رَسـُولُ اللَّهِ ص فـِى عـَلِیٍّ مـَنْ كـُنـْتُ مـَوْلَاهُ فـَعَلِیٌّ مَوْلَاهُ وَ قَالَ ص ‍ أُوصـِیـكـُمْ بـِكِتَابِ اللَّهِ وَ أَهْلِ بَیْتِى فَإِنِّى سَأَلْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ لَا یُفَرِّقَ بَیْنَهُمَا حَتَّى یُورِدَهُمَا عَلَیَّ الْحَوْضَ فَأَعْطَانِی ذَلِكَ وَ قَالَ لَا تُعَلِّمُوهُمْ فَهُمْ أَعْلَمُ مِنْكُمْ وَ قَالَ إِنَّهُمْ لَنْ یُخْرِجُوكُمْ مِنْ بَابِ هُدًى وَ لَنْ یُدْخِلُوكُمْ فِى بَابِ ضَلَالَةٍ فَلَوْ سَكَتَ رَسُولُ اللَّهِ ص فـَلَمْ یـُبـَیِّنْ مَنْ أَهْلُ بَیْتِهِ لَادَّعَاهَا آلُ فُلَانٍ وَ آلُ فُلَانٍ وَ لَكِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْزَلَهُ فِى كِتَابِهِ تَصْدِیقاً لِنَبِیِّهِ ص إِنَّما یُرِیدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَكُمْ تـَطـْهـِیـراً فـَكـَانَ عَلِیٌّ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ فَاطِمَةُ ع فَأَدْخَلَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ص تَحْتَ الْكِسَاءِ فِى بَیْتِ أُمِّ سَلَمَةَ ثُمَّ قَالَ اللَّهُمَّ إِنَّ لِكُلِّ نَبِیٍّ أَهْلًا وَ ثَقَلًا وَ هَؤُلَاءِ أَهْلُ بَیْتِى وَ ثـَقـَلِى فـَقـَالَتْ أُمُّ سـَلَمـَةَ أَ لَسـْتُ مـِنْ أَهْلِكَ فَقَالَ إِنَّكِ إِلَى خَیْرٍ وَ لَكِنَّ هَؤُلَاءِ أَهْلِى وَ ثـِقـْلِى فـَلَمَّا قـُبـِضَ رَسـُولُ اللَّهِ ص كـَانَ عَلِیٌّ أَوْلَى النَّاسِ بِالنَّاسِ لِكَثْرَةِ مَا بَلَّغَ فـِیـهِ رَسـُولُ اللَّهِ ص ‍ وَ إِقـَامـَتـِهِ لِلنَّاسِ وَ أَخـْذِهِ بـِیـَدِهِ فـَلَمَّا مـَضـَى عـَلِیٌّ لَمْ یـَكـُنـْ یـَسْتَطِیعُ عَلِیٌّ وَ لَمْ یَكُنْ لِیَفْعَلَ أَنْ یُدْخِلَ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ وَ لَا الْعَبَّاسَ بْنَ عَلِیٍّ وَ لَا وَاحِداً مِنْ وُلْدِهِ إِذاً لَقَالَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْزَلَ فِینَا كَمَا أَنْزَلَ فـِیـكَ فـَأَمـَرَ بـِطَاعَتِنَا كَمَا أَمَرَ بِطَاعَتِكَ وَ بَلَّغَ فِینَا رَسُولُ اللَّهِ ص كَمَا بَلَّغَ فِیكَ وَ أَذْهـَبَ عـَنَّا الرِّجـْسَ كـَمـَا أَذْهـَبَهُ عَنْكَ فَلَمَّا مَضَى عَلِیٌّ ع كَانَ الْحَسَنُ ع أَوْلَى بِهَا لِكِبَرِهِ فَلَمَّا تُوُفِّیَ لَمْ یَسْتَطِعْ أَنْ یُدْخِلَ وُلْدَهُ وَ لَمْ یَكُنْ لِیَفْعَلَ ذَلِكَ وَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ وَ أُولُوا الْأَرْحـامِ بـَعـْضـُهـُمْ أَوْلى بـِبـَعـْضٍ فـِى كِتابِ اللّهِ فَیَجْعَلَهَا فِى وُلْدِهِ إِذاً لَقَالَ الْحـُسـَیـْنُ أَمَرَ اللَّهُ بِطَاعَتِى كَمَا أَمَرَ بِطَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ أَبِیكَ وَ بَلَّغَ فِیَّ رَسُولُ اللَّهِ ص كـَمـَا بـَلَّغَ فـِیـكَ وَ فـِی أَبـِیكَ وَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنِّى الرِّجْسَ كَمَا أَذْهَبَ عَنْكَ وَ عَنْ أَبِیكَ فَلَمَّا صـَارَتْ إِلَى الْحُسَیْنِ ع لَمْ یَكُنْ أَحَدٌ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ یَسْتَطِیعُ أَنْ یَدَّعِیَ عَلَیْهِ كَمَا كَانَ هُوَ یـَدَّعـِى عـَلَى أَخِیهِ وَ عَلَى أَبِیهِ لَوْ أَرَادَا أَنْ یَصْرِفَا الْأَمْرَ عَنْهُ وَ لَمْ یَكُونَا لِیَفْعَلَا ثُمَّ صـَارَتْ حـِیـنَ أَفـْضـَتْ إِلَى الْحُسَیْنِ ع فَجَرَى تَأْوِیلُ هَذِهِ الْآیَةِ وَ أُولُوا الْأَرْحامِ بَعْضُهُمْ أَوْلى بـِبـَعـْضٍ فـِى كِت ابِ اللّهِ ثُمَّ صَارَتْ مِنْ بَعْدِ الْحُسَیْنِ لِعَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ثُمَّ صـَارَتْ مـِنْ بَعْدِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ع وَ قَالَ الرِّجْسُ هُوَ الشَّكُّ وَ اللَّهِ لَا نَشُكُّ فِى رَبِّنَا أَبَداً
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ وَ الْحُسَیْنُ بْنُ سَعِیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ یَحْیَى بْنِ عِمْرَانَ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَیُّوبَ بْنِ الْحُرِّ وَ عِمْرَانَ بْنِ عَلِیٍّ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مِثْلَ ذَلِكَ ابـو بـصـیـر گـویـد: از امـام صـادق دربـاره قـول خـداى عـزوجـل [خـدا را فـرمـان بـریـد و پـیغمبر و كارداران خود را فرمان برید ـ 59 نساء] پـرسـیـدم ، فـرمـود: دربـاره عـلى بـن ابـى طـالب و حـسـن و حـسـیـن عـلیـهـم السـلام نـازل شده است (زیرا در آن زمان همان سه نفر از ائمه حاضر بودند)، به حضرت عرض كـردم : مـردم مـى گـویـنـد: چـرا عـلى و خـانـواده اش در كـتـاب خـداى عـزوجـل بـرده نـشده ؟ فرمود: به آنها بگو: آیه نماز، بر پیغمبر صلى اللّه علیه و آله نازل شده و سه ركعتى و چهار ركعتى آن نام برده نشده تا اینكه پیغمبر صلى اللّه علیه و آله خـود بـراى مـردم بـیـان كـرد و آیـه زكـوة بـر آن حـضـرت نازل شد و نامبرده نشد كه زكوة از هر چهل درهم یك درهم است ، تا اینكه خود پیغمبر آن را براى مردم شرح داد و امر بحج نازل شد و به مردم نگفت هفت دور طواف كنید تا اینكه خود پیغمبر صلى اللّه علیه و آله براى آنها توضیح داد.
و آیـه [اطـیـعـوا الله و اطـیـعـوا الرسـول و اولى الامـر مـنـكـم ] نازل شد و درباره على و حسن و حسن نازل شد، پس پیغمبر صلى اللّه علیه و آله درباره عـلى علیه السلام فرمود: ]هر كه من مولا و آقایم على مولا و آقاست ] و باز فرمود: در كـتـاب خـدا و اهـل بـیـتـم بـه شـمـا سـفـارش مـى كـنـم . مـن از خـداى عـزوجـل خـواسته ام كه میان آنها جدائى نیندازد تا آنها را در سر حوض به من رساند، خدا خـواسـتـه مـرا عـطـا كـرد، و نـیـز فـرمـود: شـما چیزیى به آنها نیاموزید كه آنها از شما دانـاتـرنـد، و بـاز فـرمـود: آنـهـا شـمـا را از در هـدایت بیرون نكنند و بدر گمراهى وارد نسازند.
اگـر پـیـغـمـبـر خـامـوشـى مـى گـزیـد و دربـاره اهـلبـیـتـش بـیـان نـمـى كـرد، آل فـلان و آل فـلان آن را بـراى خـود ادعـا مـى كـردنـد، ولى خـداى عـزوجـل بـراى تـصـدیـق پـیـغـمـبـرش بـیـان آن حـضـرت را (كـه مـقـصـود آل پـیـغـمـبـر اسـت نـه آل فـلان و فـلان ) در كـتـابـش نـازل فـرمـود [هـمـانـا خـدا مـى خـواهـد نـاپـاكـى را از شـمـا اهـل ایـن خـانـه بـبـرد و پـاكـیـزه تـان كـنـد، پـاكـیـزه كـامـل ـ 33 سـوره احـزاب ) در خـانه ام سلمه و على و حسن و حسین و فاطمه علیهم ـ السلام بـودنـد كه پیغمبر صلى اللّه علیه و آله آنها را زیر عبا گرد آورد و سپس فرمود: خدایا هـر پـیـغـمـبـرى اهـل و حـشـمـى داشـت ، و اهـل و حـشـم مـن ایـنـهـایـنـد، ام سـلمـه گـفـت : مـن از اهـل شـمـا نـیـسـتـم ؟ فـرمـود: تـو بـه خـوبـى مـى گـرائى ، ولى ایـنـهـا اهل و حشم من هستند.
بنابراین چون پیغمبر صلى الله علیه و آله وفات یافت ، براى پیشوایى مردم ، على از هـمـه مـردم سـزاوارتر بود، بجهت تبلیغات بسیارى كه رسولخدا صلى الله علیه و آله نـسـبـت به او فرموده بود، و دست او را گرفته و در میان مردم بپاداشته بود، و چون على درگـذشـت ، نـمـى تـوانـست و اقدام هم نمى كرد كه محمد بن على و نه عباس بن على و نه هـیـچـیـك از پـسـران دیـگـرش را (غـیـر از حـسـنـیـن عـلیـهـمـاالسـلام ) در اهـل پـیـغـمبر داخل كند، زیرا در آنصورت حسن و حسین مى گفتند: خداى تبارك و تعالى آیه اهـلبـیـت را دربـاره مـا نـازل فـرمـود، چـنـانـكـه دربـاره تـو نـازل كـرد و مـردم را بـاطـاعـت مـا امـر كـرد، چـنـانـكـه بـاطـاعـت تـو امـر فـرمـود، و رسـول خـدا صـلى الله عـلیـه و آله نسبت به ما تبلیغ كرد، چنانكه نسبت به تو، تبلیغ فـرمـود و خـدا نـاپاكى را از ما برد چنانكه از تو برد، و چون على درگذشت ، حسن علیه السـلام بـامـامـت سزاوارتر بود براى بزرگسالیش و چون وفات نمود، نمى توانست و اقـدام هـم نـمـى كـرد كـه فـرزنـدان خـودش را در امـر امـانـت داخـل كـنـد و در مـیـان آنـهـا قـرار دهـد، در صـورتـى كـه خـداى عـزوجـل مـى فرماید: [خویشاوندان در كتاب خدا به یكدیگر سزاوارترند] زیرا در آن صـورت حـسـیـن علیه السلام مى گفت : خدا مردم را به اطاعت من امر نمود، چنانكه به اطاعت تـو و اطـاعـت پـدرت امـر فـرموده و رسول خدا صلى اللّه علیه و آله درباره من هم تبلیغ كرده ، چنانكه درباره تو و پدرت تبلیغ فرموده و خدا ناپاكى را از من برده ، چنانكه از تـو و پـدرت بـرده اسـت ، پـس چـون امـامـت بـه حـسـیـن رسـیـد، هـیـچ یـك از اهل بیت او نمى توانست بر او ادعا كند، همچنانكه او بر برادر و پدرش ادعا مى كرد، اگر آن دو مى خواستند امر امامت را از او به دیگرى بگردانند، ولى آنها چنین كارى نمى كردند، سـپـس زمـانـى كـه امـامـت بـه حـسـیـن عـلیـه السـلام رسـیـد، مـعـنـى و تاءویل آیه [و اولوا الارحام بعضهم اولى ببعض فى كتاب الله ] جارى گشت ، و بعد از حسین به على بن الحسین رسید، و بعد از على بن الحسین به محمد بن على رسید، آنگاه امام فرمود: مقصود از ناپاكى همان شك است ، به خدا كه ما درباره پروردگار خود هرگز شك نكنیم .اصول کافی، ج2، ص:398، ح1

شرح :
جـمـله [مـن كـنـت مـولاه فـعـلى مـولاه ] كـه در ایـن روایـت از قـول پیغمبر اكرم (صلى اللّه علیه و آله ) نقل شد، سخن روز غدیر آن حضرت است كه از بزرگترین ادله امامت و خلافت امیرالمؤ منین علیه السلام بشمار مى آید.
علامه مجلسى (ره ) در اینجا توضیح مفصلى در این باره مى دهد كه ما خلاصه و عصاره آن را ذكـر مى كنیم : استدلال به خبر غدیر براى امامت آن حضرت به دو مطلب توقف دارد. 1ـ اثـبـات اصـل خـبر و صدور آن كلمات از پیغمبر صلى اللّه علیه و آله 2ـ اثبات دلالت آن بـر امـامـت و خـلافت آن حضرت : در قسمت اول گمان ندارم هیچ خردمندى در ثبوت و تواتر این خبر شك و تردید كند، تا آنجا كه ابن جزرى شافعى در رساله [اسنى المطالب ] خـود مـتـواتـر بـودن ایـن حـدیـث را ثـابـت كـرده و مـنـكـرش را جـاهـل و مـتـعـصـب نـامـیـده اسـت ، و دانـشـمـنـدان بـزرگ عـامـه مـانـنـد ابـن اثـیـر در جـامـع الاصول و بغوى در مصابیح و ابن حجر در فتح البارى ، از صحیح ترمذى بسندهاى خود از زیدبن ارقم نقل كرده اند.سـیـد مـرتـضـى در كـتـاب شـافـى گـویـد: صـدور اصـل خـبـر غـدیـر ظـاهـر و مـعـلومـسـت مـانـنـد غـزوات پـیـغـمـبـر اصـل قـضـیـه حـجـة الوداع و احـوال مـعـروف آن حـضـرت و دلیـل دیـگـر بـر صـحـت ایـن خـبـر اجـمـاع شـیـعـه و سـنـى اسـت بـر نـقـل آن ، چـه آنـكـه اعـتـراض و اشـكـال عـامـه بـر دلالت ایـن خـبـر دلیـل تـصـدیق به صدور آن است و دلیل دیگرش اخبار متظافرى است كه احتجاج امیرالمؤ مـنین علیه السلام را در شورى بیان مى كند، كه آن حضرت در شورى فرمود: شما را به خـدا در مـیـان شـمـا جز من كسى هست كه پیغمبر صلى اللّه علیه و آله دست او را گرفته و گفته باشد: من كنت مولاه فهذا مولاه ، الهم و ال من و الاه و عاد من عاداه . همه گفتند: نه ، به خدا، و چون آن مردم مشهور و معروف شورى اعتراف كردند و دیگرانى هم كه بعدا آن خبر را شـنـیـدنـد، انـكـار نـكـردند با وجود اینكه مى دانیم بسیار مى خواستند اگر آن سخن دروغ باشد، انكار كنند، موجب یقین به صحت آن خبر مى گردد.
و امـا در مـقـام دوم كه مقام اثبات دلالت این خبر است بر امامت ، چون بعضى از متعصبین عامه كه نتوانسته اند اصل خبر را انكار كنند گفته اند: كلمه [مولى ] در سخن پیغمبر صلى اللّه عـلیـه و آله مـعنى امامت و ولایت را نمى فهماند، بدین جهت علماء ما رضوان الله علیهم اجمعین از چند راه شبهه را حل كرده و توضیح داده اند.
اول ـ طریقه این است كه گویا شیخ صدوق علیه الرحمه مبتكر آن بوده و در معانى الاخبار و خـصـالش بـیـان كـرده اسـت ، و آن طـریقه این است كه : كلمه [مولى ] در لغت عربى عـلاوه بـر ایـنـكـه در مـعـنـى صـاحـب اخـتـیـار و سـرپـرسـت و اءولى بـه تـصـرف استعمال مى شود، به معانى دیگرى هم بكار مى رود: 2ـ بنده ، 3ـ آزاد شده 4ـ هم سوگند 5ـ آزاد كـنـنـد 6ـ مـالك 7ـ هـمـسـایـه 8ـ دامـاد 9ـ جـلو 10 ـ دنـبـال 11ـ پـسـر عـمـو 12ـ نـعـمت پرورده 13ـ دوست 14ـ ناصر و یاور. اما مسلم است كه قـرائن حـال و مـقـام اقـضـا مـى كـنـد كـه هـیـچـیـك از آن مـعـانـى جـز مـعـنـى اول مقصود پیغمبر اكرم صلى اللّه علیه و آله نبوده است ، زیرا نسبت به معنى دوم و سوم و چـهـارم پـیـداست كه پیغمبر صلى اللّه علیه و آله بنده و آزاد شده و هم قسم كسى نبوده است تا در آن موقع حساس بفرماید: هر كس من هم قسم او بوده ام ، على هم قسم اوست . و اما 8 مـعـنـى دیـگـر (آزاد كـنـنـده ، مـالك ، هـمـسـایـه ، دامـاد، جـلو، دنـبـال ، پـسـر عمو، نعمت پرورده ) بسیار واضح است كه اراده آنها توضیح و اضحاف و بلكه سخنى است بیهوده و خنده آور كه از هیچ عاقلى صادر نمى شود، مگر ممكن است انسان عـاقـل مـردم را در شـدت گرما وسط بیابان گرد آورد و بگوید: هركس من همسایه او هستم عـلى هـمـسـایـه اوسـت یـا آنـكه هر كس را كه من پسر عمو هستم ، على هم پسر عمویش هست ، بـاقـى مـى مـانـد مـعـنى دوست و یاور كه بیشتر عامه به آن تمسك كرده اند. ولى بر هیچ خـردمـنـدى پوشیده نیست كه براى بیان این معنى پیغمبر صلى اللّه علیه و آله باید به على عله السلام سفارش كند كه هر كس را من دوست مى داشتم و یارى مى كردم تو هم دوست داشـتـه باش و یارى كن ، نه آنكه مردم را گرد آورد و با آنها چنین سخنى بگوید و اگر بـگـوئیـد مـقـصـود یـاورى امـراء اسـت از رعـایا و جلب دوستى رعایا نسبت به امرا، در این صـورت دلیـل بـر گـفـتـه مـا و امـامـت و خـلافـت آن حضرت است و نیز مى گوئید: هر گاه سـلطـانـى رعـیـت خـود را نـزدیـك وفـاتـش جمع كند و دست یكى از خویشان و نزدیكانش را بگیرد و بگوید: هر كه را من دوست و یاورش بوده ام ، این شخص دوست و یاور اوست ، با تـوجـه بـه ایـنـكـه چـنین سخنى را درباره دیگرى نگفته و براى جانشینى خودش هم هنوز كـسى را انتخاب نكرده است ، هر كسى از این بیان معنى جانشینى و خلافت و ترغیب رعیت را به امتثال فرمان و دوستى او مى فهمد.
دوم ـ در روایـات بـسـیـارى كـه عامه و خاصه نقل كرده اند چنانست كه : پیغمبر صلى اللّه عـلیـه و آله پـیـش از آنـكـه آن جـمـله را دربـاره على بفرماید، فرمود: اءلست اولى بكم من اءنـفـسكم ؟ [من نسبت به شما از خود شما اءولى نیستم ؟] همه گفتند: چرا، سپس فرمود: هـر كـه را مـن مـولاى او هـسـتـم عـلى مـولاى اوسـت و بسیار روشن است كه آن اولویتى را كه ابـتـداء از مـردم ، بـراى خـود اقـرار گـرفـتـه اسـت ، همان اولویت و سرپرستى و صاحب اختیارى است كه در جمله بعد براى على علیه السلام ثابت مى كند.
سوم ـ كلمه مولى در معنى اولى بتصرف حقیقت است و معانى دیگر از فروع این معنى است و مـحـتـاج بـه اضـافه قیدى دیگر است و نیز محتاج به عنایت و قرینه است ، زیرا مالك را مـولى گـویـنـد، چون نسبت به مملوك اولویت دارد و مملوك را مولى گویند. چون به اطاعت مـالك اولى اسـت و هـمـچنین همسایه و هم قسم را مولى گویند چون آنها به یارى هم قسم و هـمسایه خویش اولویت دارند و همچنین نسبت به معانى دیگر پس ‍ چون لفظ مولى در معنى اول حـقـیـقـت اسـت و قـریـنـه ئى بـراى مـعـانـى دیـگـر نـیـسـت بـایـد بـر آن مـعـنـى حمل شود، و اگر معنى دوست و یاور را ادعا كنند مى گوئیم : اگر معنى مولى سرپرست و اولى بـتـصـرف بـاشـد، مـقـصود پیغمبر صلى اللّه علیه و آله اینست كه مردم او را دوست بـدارند و متابعت كنند و یارى نمایند و اگر معنى مولى دوست و یاور باشد، مقصود اینست كه : على علیه السلام یاور و دوست مردم است و پیداست كه دعائى كه پیغمبر صلى اللّه عـلیـه و آله بـه لفـظ [الهـم و ال مـن والاه و عـاد مـن عـاده ] مـى فـرمـایـد بـا مـعـنـى اول مناسب است نه با معنى دوم .
چـهـارم ـ اخـبـاریكه از طریق عامه و خاصه رسیده است به اینكه آیه شریفه الیوم اكملت لكـم دیـنـكـم و اتـمـمـت عـلیـكـم نـعـمـتـى 3ـ سـوره مـائده ـ [امـروز دیـنـتان را براى شما كـامـل كـردم و نـعـمـتـم را بـر شـمـا تـمـام كـردم ، در روز عـیـد غـدیـر نـازل شـده است دلالت دارد بر اینكه كلمه [مولى ] در سخن پیغمبر صلى اللّه علیه و آله در مـعـنـى امـامـت و خـلافـت بـه كـار رفـتـه اسـت و مـقـصـود آن حـضـرت از آن عـمـل در آن خـطـبـه تـعـیـیـن جـانـشـیـن خـود و حـجـت خـداسـت بـر مـخـلوق ، زیـرا امـرى كـه كامل كننده دین و نعمت خدا باشد، جز نصب امام و پیشواى روحانى براى مردم نتواند بود.
پنجم ـ یكى از آیات دیگرى كه در آن روز نازل شـد، ایـن آیـه شـریـفـه اسـت یـا ایـهـا الرسـول بـلغ مـا انـزل الیـك مـن ربك و ان لم تفعل فما بلغت رسالته و الله یعصمك من الناس اى پیغمبر آنـچـه از پـروردگـارت بتو نازل شده به مردم برسان ، اگر انجام ندهى ، پیام وى را نـرسـانیده ئى ، خدا ترا از شر مردم حفظ مى كند مفسرین گویند: تهدیدى كه خدایتعالى پـیـغـمـبـرش را مـى فـرمـایـد، بـا وعـده حـفـظ و نـگـهـدارى او بـزرگـتـر دلیل بر این است كه : امر مهمى كه خدا در این آیه یغمبرش را مى فرماید، با وعده حفظ و نـگـهـدارى او، بزرگتر دلیل بر این است كه : امر مهمى كه خدا در این آیه به پیغمبرش تـذكـر مـى دهد، موضوع تعیین امام و جانشین است كه اگر انجام نشود، زحمات بیست و سه سـاله پـیـغـمبر اكرم صلى اللّه علیه و آله ، پس از مرگش به هدر مى رود، و مردم یكباره به جاهلیت خود بر مى گردند، و مثل اینست كه پیغمبر رسالت و پیام خدا را نرسانیده است ، و نـیـز چـون امیر المؤ منین علیه السلام به واسطه جنگهاى معروف و مشهورش كه پایه اسـلام را مـحـكـم كرده بود. در دل منافقین كینه و خشمى ایجاد نموده بود. كه در اواخر عمر پیغمبر صلى اللّه علیه و آله گاه و بیگاه اظهار مى كردند و آن حضرت هم آگاه بود كه نصب على علیه السلام به مقام پیشوائى بر آنها گران و سنگین خواهد آمد و كار شكنى و فـتـنـه انـگـیزى خواهند كرد، از این جهت خداى تعالى ضمانت نگهدارى پیغمبرش را در آیه شریفه تذكر مى دهد.
شـشم ـ جمعیتى كه در آن روز حاضر بودند و سخنان پیغمبر صلى اللّه علیه و آله را مى شـنـیدند، همگى مقصود آن حضرت را فهمیدند و على علیه السلام را به مقام امامت و خلافت تـبـریـك گـفتند، نخستین آنها عمر بن الخطاب بود كه گفت بخ بخ لك یا اباالحسن لقد اءصـبـحـت مـولاى و مـولا كـل مـؤ مـن و مـؤ مـنـة [خـوشـا بـه حال تو اى ابوالحسن ! كه امروز آقاى من و آقاى هر مرد و زن با ایمان گشتى ، و حسان بن ثـابـت نـیـز در آن روز اشـعـارى در تـبـریـك و تـهـنـیت آن حضرت به مقام امامت سروده كه بـتـواتـر از او نـقل شده است و همچنین شعراء دیگر صحابه و تابعین این موضوع را به تفصیل بیان كرده و همه معنى امامت و خلافت را از سخن پیغمبر فهمیده اند].
عـلامـه مـجـلسـى (ره ) در ایـنـجـا راجـع بـه جـمـله [اوصـیـكـم بـكـتـاب الله و اهـل بـیـتى ] و نیز درباره آیه شریفه [انما یرید الله لیذهب عنكم الرجس ] توضیحات مـفـیـدى بـیـان مـى كـنـد كـه مـا از تـرس مـلال خـاطـر خـوانـنـدگـان آن را بفصول بعد حواله مى دهیم .

چهارشنبه 6/8/1388 - 9:14

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دعا و زیارت

آگاه شدن به علم امام (ع) قسمت دوم

5- عَلِیّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَلِیّ بْنِ مَعْبَدٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ الْحَكَمِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع بِمِنًى عَنْ خَمْسِمِائَةِ حَرْفٍ مِنَ الْكَلَامِ فَأَقْبَلْتُ أَقُولُ یَقُولُونَ كَذَا وَ كَذَا قَالَ فَیَقُولُ قُلْ كَذَا وَ كَذَا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ هَذَا الْحَلَالُ وَ هَذَا الْحَرَامُ أَعْلَمُ أَنّكَ صَاحِبُهُ وَ أَنّكَ أَعْلَمُ النّاسِ بِهِ وَ هَذَا هُوَ الْكَلَامُ فَقَالَ لِی وَیْكَ یَا هِشَامُ لَا یَحْتَجّ اللّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى عَلَى خَلْقِهِ بِحُجّةٍ لَا یَكُونُ عِنْدَهُ كُلّ مَا یَحْتَاجُونَ إِلَیْهِ‏ هشام بن حكم گوید: در منى از امام صادق علیه السلام پانصد مطلب از علم كلام پرسیدم و گفتم آنها (متكلمین) چنین و چنان مى‏گویند، امام مى‏فرمود: تو چنین و چنان بگو. (هشام از حاضر جوابى و تسلط آنحضرت بر مسائل علم كلام تعجب كرد، گوید) من گفتم: من مى‏دانم كه مسائل حلال و حرام در دست شماست و شما از همه مردم نسبت به آن داناترید ولى اینها علم كلامست؟!! بمن فرمود: واى بر تو اى هشام خداى تبارك و تعالى براى خلقش حجتى مقرر نمى‏دارد كه همه احتیاجات مردم نزد او نباشد (حجت خدا كسى است كه از هر چه پرسند جواب گوید).اصول کافی، ج2، ص:310، ح5

6-مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ لَا وَ اللّهِ لَا یَكُونُ عَالِمٌ جَاهِلًا أَبَداً عَالِماً بِشَیْ‏ءٍ جَاهِلًا بِشَیْ‏ءٍ ثُمّ قَالَ اللّهُ أَجَلّ وَ أَعَزّ وَ أَكْرَمُ مِنْ أَنْ یَفْرِضَ طَاعَةَ عَبْدٍ یَحْجُبُ عَنْهُ عِلْمَ سَمَائِهِ وَ أَرْضِهِ ثُمّ قَالَ لَا یَحْجُبُ ذَلِكَ عَنْهُ‏ ابو حمزه گوید: شنیدم امام باقر(ع) مى‏فرمود: نه بخدا عالم هرگز جاهل نباشد (یعنى عالمى كه خدا اطاعتش را بر مردم واجب كرده و او همان امامست) ممكن نیست چیزى را بداند و چیزى را نداند (او همه چیز مى‏داند) سپس فرمود: خدا والاتر از آنست كه فرمانبرى از بنده‏ئى را واجب كند كه علم آسمان و زمینش را از او نهان داشته است و باز فرمود: آنرا از او نهان نكند.اصول کافی، ج2، ص:310، ح6

7- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ عَمّهِ حَمْزَةَ بْنِ بَزِیعٍ عَنْ عَلِیّ‏ٍ السّائِیّ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ الْأَوّلِ مُوسَى ع قَالَ قَالَ مَبْلَغُ عِلْمِنَا عَلَى ثَلَاثَةِ وُجُوهٍ مَاضٍ وَ غَابِرٍ وَ حَادِثٍ فَأَمّا الْمَاضِی فَمُفَسّرٌ وَ أَمّا الْغَابِرُ فَمَزْبُورٌ وَ أَمّا الْحَادِثُ فَقَذْفٌ فِی الْقُلُوبِ وَ نَقْرٌ فِی الْأَسْمَاعِ وَ هُوَ أَفْضَلُ عِلْمِنَا وَ لَا نَبِیّ بَعْدَ نَبِیّنَا موسى بن جعفر(ع) فرمود: علم ما بسه جهت رسائى دارد: گذشته و آینده و پدید شونده اما گذشته براى ما تفسیر شده است (یعنى اخبار گذشته را پیغمبر براى ما توضیح داده است) و اما آینده (دو جامعه و مصحفى كه نزد ماست) نوشته شده و اما پدید شونده از راه الهام بدل و تأثر در گوش باشد (كه هر روز و هر ساعت مخصوصا شبهاى جمعه و قدر براى ما حاصل آید) و آن بهترین دانش ماست، (زیرا مخصوص بما و از اسرار امامت است ولى با وجود همه این علوم كه ما داریم پیغمبر نیستیم) و پیغمبرى بعد از پیغمبر ما نیست.اصول کافی، ج2، ص:314، ح1

8- عَلِیّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَمّنْ حَدّثَهُ عَنِ الْمُفَضّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ ع رُوّینَا عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع أَنّهُ قَالَ إِنّ عِلْمَنَا غَابِرٌ وَ مَزْبُورٌ وَ نَكْتٌ فِی الْقُلُوبِ وَ نَقْرٌ فِی الْأَسْمَاعِ فَقَالَ أَمّا الْغَابِرُ فَمَا تَقَدّمَ مِنْ عِلْمِنَا وَ أَمّا الْمَزْبُورُ فَمَا یَأْتِینَا وَ أَمّا النّكْتُ فِی الْقُلُوبِ فَإِلْهَامٌ وَ أَمّا النّقْرُ فِی الْأَسْمَاعِ فَأَمْرُ الْمَلَكِ‏ مفضل بن عمر گوید بحضرت ابوالحسن علیه السلام عرض كردم: براى ما از امام صادق علیه السلام روایت كرده‏اند كه فرموده است: همانا علم ما یا مربوط به گذشته است و یا نوشته شده و یا وارد شدن در دل و تأثیر در گوش. فرمود: اما گذشته مربوط بامور پیشین است كه مى‏دانیم و اما نوشته شده مربوط به آینده است و اما وارد شدن بدل الهامست و اما تأثیر در گوش امر فرشته است.
توضیح: در كتاب بصائر الدرجات بعد از ذكر این خبر گوید: زراره مثل این خبر را از امام صادق علیه السلام روایت كرده، گوید بحضرت عرض كردم: امام كه شخص گوینده را نمى‏بیند چگونه مى‏فهمد كه آن امر از فرشته است و از شیطان نیست؟ فرمود: آرامش و سكونى بر امام القا شود كه بفهمد از جانب فرشته است و اگر از جانب شیطان باشد هراسى عارضش شود، علاوه بر آنكه اى زراره شیطان متعرض صاحب امر امامت نگردد.اصول کافی، ج2، ص:316، ح3

9- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیّوبَ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ عَبْدِ الْوَاحِدِ بْنِ الْمُخْتَارِ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع لَوْ كَانَ لِأَلْسِنَتِكُمْ أَوْكِیَةٌ لَحَدّثْتُ كُلّ امْرِئٍ بِمَا لَهُ وَ عَلَیْهِ‏ امام باقر علیه السلام فرمود: اگر زبانهاى شما لجام و بندى مى‏داشت سود و زیان هر مردى را برایش گزارش مى‏دادم.اصول کافی، ج2، ص:318، ح1

چهارشنبه 6/8/1388 - 9:13

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دعا و زیارت

آگاه شدن به علم امام (ع) قسمت اول

آگاه شدن به علم امام (ع)

علم در لغت نقیض جهل است و به معنای دانش دانسته می شود اما مقصود از علم در این گزینه اینست که اگر امام (ع) بخواهد به هر دانشی و اطلاعی دست یابد از جانب خدا به او اعلام می گردد همانطور که در حدیثی امام صادق (ع) فرمود هر گاه امام بخواهد که چیزی را بداند خدا آن را به وی اعلام می کند .
خدای متعال در قرآن می فرماید : [عالم الغیب فلا یظهر علی غیبه احدا الا من ارتضی من رسول] ( او دانای غیب عالم است و هیچ کس بر عالم غیب او آگاه نیست مگر کسی از رسولان که شایسته و مرضی این کار بداند ). از آیه معلوم می گردد که خدا را علمی است که به پیامبرش عنایت نموده ، و پیامبر فرموده من شهر علم و علی درب آن است و در روایت است که هر امامی علوم امامت را به امام دیگری می سپارد امام باقر (ع) فرمود: علم به ارث می رود ، عالمی از دنیا نرود جز آنکه بجا گذارد کسی که مثل او بداند یا هر چه خدا خواهد بداند و لذا امام صادق (ع) فرمود : امام هر گاه بخواهد بداند می تواند آگاه شود البته اثبات علم امام از طرق مختلف قابل اثبات است ولی در این باب اشاره به روایات و ذیل آن توضیحاتی جهت روشن شدن علم امام (ع) داده خواهد شد انشاء الله.

1- عَلِیّ بْنُ مُحَمّدٍ وَ غَیْرُهُ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَیّوبَ بْنِ نُوحٍ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ یَحْیَى عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ بَدْرِ بْنِ الْوَلِیدِ عَنْ أَبِی الرّبِیعِ الشّامِیّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ إِنّ الْإِمَامَ إِذَا شَاءَ أَنْ یَعْلَمَ عُلّمَ‏ امام صادق علیه السلام فرمود: امام هرگاه بخواهد بداند، میتواند.اصول کافی، ج2، ص:296، ح1

2- مُحَمّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ عِمْرَانَ بْنِ مُوسَى عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ سَعِیدٍ الْمَدَائِنِیّ عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْمَدَائِنِیّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ إِذَا أَرَادَ الْإِمَامُ أَنْ یَعْلَمَ شَیْئاً أَعْلَمَهُ اللّهُ ذَلِكَ‏ و فرمود: هر گاه امام بخواهد چیزى را بداند، خدا آن را (به وسیله الهام یا روح القدس) به وى اعلام كند.اصول کافی، ج2، ص:298، ح3

3- عَلِیّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدِ بْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ عَبْدِ الْكَرِیمِ عَنْ جَمَاعَةَ بْنِ سَعْدٍ الْخَثْعَمِیّ أَنّهُ قَالَ كَانَ الْمُفَضّلُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللّهِ ع فَقَالَ لَهُ الْمُفَضّلُ جُعِلْتُ فِدَاكَ یَفْرِضُ اللّهُ طَاعَةَ عَبْدٍ عَلَى الْعِبَادِ وَ یَحْجُبُ عَنْهُ خَبَرَ السّمَاءِ قَالَ لَا اللّهُ أَكْرَمُ وَ أَرْحَمُ وَ أَرْأَفُ بِعِبَادِهِ مِنْ أَنْ یَفْرِضَ طَاعَةَ عَبْدٍ عَلَى الْعِبَادِ ثُمّ یَحْجُبَ عَنْهُ خَبَرَ السّمَاءِ صَبَاحاً وَ مَسَاءً مفضل بامام صادق علیه السلام عرض كرد: قربانت گردم، ممكن است خدا اطاعت شخصى را بر بندگانش واجب سازد و خبر آسمان را از او پوشیده دارد؟ فرمود: نه، خدا بزرگوارتر و مهربانتر و مشتق‏تر از آنست كه اطاعت شخصى را بر بندگانش واجب كند و سپس خبر آسمان را در هر صبح و شام از او پوشیده دارد. (پس در هر صبح و شام از اخبار آسمانى بطریق الهام و تحدیث بامام افاضه مى‏شود).اصول کافی، ج2، ص:306، ح3

4- عِدّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمّدٍ عَنْ مُحَمّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ یُونُسَ بْنِ یَعْقُوبَ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِیرَةِ وَ عِدّةٍ مِنْ أَصْحَابِنَا مِنْهُمْ عَبْدُ الْأَعْلَى وَ أَبُو عُبَیْدَةَ وَ عَبْدُ اللّهِ بْنُ بِشْرٍ الْخَثْعَمِیّ سَمِعُوا أَبَا عَبْدِ اللّهِ ع یَقُولُ إِنّی لَأَعْلَمُ مَا فِی السّمَاوَاتِ وَ مَا فِی الْأَرْضِ وَ أَعْلَمُ مَا فِی الْجَنّةِ وَ أَعْلَمُ مَا فِی النّارِ وَ أَعْلَمُ مَا كَانَ وَ مَا یَكُونُ قَالَ ثُمّ مَكَثَ هُنَیْئَةً فَرَأَى أَنّ ذَلِكَ كَبُرَ عَلَى مَنْ سَمِعَهُ مِنْهُ فَقَالَ عَلِمْتُ ذَلِكَ مِنْ كِتَابِ اللّهِ عَزّ وَ جَلّ إِنّ اللّهَ عَزّ وَ جَلّ یَقُولُ فِیهِ تِبْیَانُ كُلّ شَیْ‏ءٍ جماعتى از اصحاب كه عبدالاعلى و ابوعبیدة و عبدالله بن بشر خثعمى از آن جمله بودند، از امام صادق علیه السلام شنیدند كه فرمود: من آنچه در آسمانها و زمین است مى‏دانم و آنچه در بهشت و دوزخست مى‏دانم و گذشته و آینده را مى‏دانم، سپس اندكى تأمل كرد و دید این سخن بر شنوندگان گران آمد، لذا فرمود: من این مطالب را از كتاب خداى عزوجل مى‏دانم. خداى عزوجل مى‏فرماید [بیان هر چیز در قرآنست] (آیه شریفه در سوره نحل باین صورتست: [تبیانا لكل شئى] پس فرمایش امام علیه‏السلام یا بطریق نقل بمعنى و یا قرائت مختص بائمه است. اصول کافی، ج2، ص:306، ح2

چهارشنبه 6/8/1388 - 9:12

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

شهدا و دفاع مقدس

شهید اکبر محمدی خالد

با سلام خدمت همه ی دوستان بنده چند وقت پیش مطلبی در مورد کربلای دو گذاشته بودم که بنده خدایی فرموده بود در آن عملیات شرکت داشته اند اگر کسی از شهید اکبر محمدی خالد اطلاعاتی دارد اطلاع دهد ایشان دایی بنده بوده ولی اطلاعات دقیقی از ایشان ندارم

با تشکر

دوشنبه 4/8/1388 - 7:36

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 1 ]

شهدا و دفاع مقدس

خاطرات شهید سیروس مهدی پور قسمت آخر

وقتی به پایگاه موشكی ساحل خور عبدلله برگشتیم، فرمانده گردان حمزه را دیدم. ماجرا را ترسان به او گفتم. انتظار داشتم بگوید «تو غلط كردی با این نیروها عقب آمدی...» و در دلم این جواب‌ها را آماده كرده بودم كه بگویم «هیچ كار نمی‌شد كرد فرمانده» یا «به من چه مربوط ... اینها خودشان دنبال آمدند» كه فرمانده برخلاف انتظام چیز دیگری گفت. او حتی مرا تشویق كرد كه جان بچه‌ها را نجات داده‌ام. از آن روز من شده بودم مسئول دسته یك.
همان روز خبر آمد كه عراق پاتك كرده و خط لشكر در جاده ‌ام‌القصر كمی عقب آمده. بعدازظهر ناگهان آسمان ابری شد. یك ابر سیاه از طرف غرب و خور عبدالله آمد تا بالای جاده ام‌القصر، مثل پنجه یك گربه. بعد هوا بارانی شد. رعد و برق شدید... و باران مثل سیل بارید. باز خبر آمد كه پاتك عراق تمام شده. با آن سیلی كه راه افتاده بود، تانك‌ها و نفربرهای دشمن كارایی نداشت.
شب و روز بیست و نهم بهمن برایم سخت و پرمشغله گذشت. همان روز تا فرماندهان اجازه دادند نامه بنویسیم، من هم از سنگر تبلیغات كاغذ نامه گرفتم و چند كلمه‌ای كه برایتان نوشتم، دلم آرام شد. آن شب و روز سخت این جوری خوب به پایان رسید.
آب خوردن كم بود. خیلی وقت‌ها تشنه بودیم. آب دریا نمك زیادی داشت. برای همین بود كه در فاو كارخانه نمك زده بودند. كارخانه نمك بین دو جاده فاو - بصره و فاو - ام‌القصر قرار داشت. آب كارخانه هم از زیر آن پل بزرگ بتونی می‌گذشت كه هدف نهایی لشكر بود. من كه مسئول دسته یك شده بودم، آب را بین بچه‌های مانده تقسیم می‌كردم. یكی از بچه‌های به شوخی می‌گفت:
- مهدی‌پور، یزید شده‌ای؟ چرا این قدر آب كم می‌دهی؟
در چند روز آخر با كیسه نایلونی یك لیتری به ما آب رساندند. آب رسانی قبلا با دبه‌های بیست لیتری انجام می شد. كیسه‌های نایلونی، مثل كیسه نایلونی یك لیتری شیر بود. بار اول كه آن را دیدم، فكر كردم شیر آورده‌اند؛ اما وقتی خوردم، دیدم آب است. اولین باری بود كه این طوری آب به جبهه می‌رساندند. ابتكار خوبی بود.
پدر! در جبهه دست به هر كاری می‌زدم. یك لحظه هم بیكار نبودم. عملیات والفجر هشت كه شروع نشده بود، در چادرهای كرخه و در پادگان دو كوهه معلم بودم و به بچه‌ها درس می‌دادم. در شب حمله كه امدادگر بودم. در خط مقدم، جیپ فرمانده را درست كردم و مكانیك شم. حتی در جبهه آشپزی هم كردم. در آن یك هفته - ده روز كه در پایگاه موشكی پدافند ساحلی داشتیم، غذایمان فقط كنسرو بود؛ كنسرو لوبیا و كنسرو بادمجان؛ اگر شانس می‌اوردیم كنسر ماهی تن. البته از سنگرهای عراقی غنیمت زیادی گیرمان آمده بود. من برنج و روغن پیدا كردم و برای بچه‌ها غذا پختم؛ چیزی شبیه استانبولی پلو؛ چون یك قوطی رب هم پیدا كردم و به آن زدم. بچه‌ها حتی یك ذره از ته دیگر سوخته‌اش را باقی نگذاشتند. یك بار هم یك كامیون ایفای غنیمتی را تعمیر كردم. یك لندور آمبولانس را هم راه انداختم. نیروی فنی كم بود و من هر كار توانستم، كردم تا كاری زمین نماند. حتی یك بار یك قبضه پدافند هوایی غنیمتی را هم تعمیر كردم. در پایگاه موشكی یك قبضه غنیمتی پیدا كردم كه كار نمی‌كرد. یك پدافند تك لول ساده روسی بود و یك سنگر پر از مهمات، كنارش. قطعات قبضه را نگاه كردم؛ همه سالم بودند جز میله‌ای كه به یك دستگیره وصل بود. آن میله تاب برداشته و كل قبضه از كار افتاده بود. من با كمك یك میخ فولادی درشت، پیم شكسته را بیرون كشیدم، میله را با چكش صاف كردم و باز سرجایش گذاشتم. آن میخ فولادی را هم به جای پیم استفاده كردم.
دو ساعت طول كشید تا قبضه راه افتاد. مهمات قبضه را آماده كردم و پشت قبضه نشستم. وقتی اولین تیرها رو به آسمان شلیك شد، تازه فریاد مسئول قبضه به هوا رفت كه «برادر، این بیت‌الماله... خرابش نكن...» من هم بی‌آنكه حرفی بزنم، قبضه را رها كردم و رفتم. تا وقتی خراب بود، كسی به طرفش نمی‌رفت؛ حالا كه سالم شد، صاحب پیدا كرد.
پدر! از آن روزها خیلی خاطره دارم. یك بار دو تا اسیر عراقی دیدم. آنها را در جاده ام‌القصر اسیر كرده بودند. در حال بازجویی اولیه از آنها بودند كه كنارشان رسیدم. یكی از آن دو، ترك زبان بود. حرف‌هایشان را كم و بیش متوجه می‌شدم. می‌گفت: «شرمنده‌ام.... مرا به زور آورده‌اند... كارگر هستم...» بعد با دست به اسیر همراهش اشاره كرد و با عصبانیت گفت:
- عرب‌ها ...همه‌ش زیر سر این عرب‌هاست... ترك‌های عراق با ایرانی‌ها كاری ندارند...
اسیر ترك، اهل كركوك عراق بود. آن دیگری انگار بعثی بود؛ از كارش هیچ پشیمان نبود. بچه‌ها وقتی دیدند آن یكی با ما همدردی می‌كند و از صدام بد می‌گوید، برایش كمپوت باز كردند.
پدر! من تا آن موقع ترك عراقی ندیده بودم؛ ولی آن روز دیدم.
افسران و فرماندهان بعثی ارتش عراق، سربازان و زیردست‌هایشان را می‌كشتند.
من خودم این صحنه را دیدم. هلی كوپتر عراقی، هدف ضد هوایی ما قرار گرفت. دم هلی‌كوپتر صدمه دیده بود و دور خود می چرخید. خلبان می‌توانست هلی‌كوپتر را بنشاند؛ چون بدنه‌اش تقریبا سالم بود و ‌آسیب چندانی ندیده بود؛ اما تا به زمین نزدیك شد، با یك راكت كه از هلی‌كوپتر دیگر عراقی شلیك شد، در هوا منفجر شد. عراقی‌ها اگر می‌خواستند اسیر شوند و غنیمتی به ایرانی‌ها بدهند، فرماندهان بعثی آنها را می‌كشتند.
گردان حمزه دو روزی در منطقه عملیاتی ماند و بعد همراه با دیگر گردان‌های لشكر به اردوگاه كارون بازگشتیم. هفته دوم اسفند ماه، گردان شروع به بازسازی كرد. عده‌ای از مجروحان به گردان برگشتند. بعضی از نیروها كه خسته بودند، تسویه كردند. عده‌ای نیروی جدید هم وارد گردان شد. در واقع گردان‌های لشكر در هم ادغام شدند. یك گردان لشكر كه بیشتر فرماندهان آن شهید شده بودند هم منحل شد.
من در كارون نامه نوشتم. شماره تلفن بسیج مسجد محل را به بچه‌ها دادم تا خبر سلامت مرا به شما بدهند. بعدا فهمیدم كه بچه‌ها به خانه زنگ زده‌اند.
دو - سه هفته‌ای در كارون ماندیم و باز برای پدافند خط عازم فاو و جاده ‌الم‌القصر شدیم. وقتی گردان به شهر فاو رسید، در مدرسه شهر مستقر شدیم، من مسئول دسته یك بودم. بچه‌ها می‌گفتند:
برادر مهدی‌پور، ما هر جا برویم، از مدرسه سر در می‌آوردیم.... از مدرسه تهران بیرون زدیم، حالا در فاو در كلاس درس هستیم!
مدرسه فاو بزرگ بود. دفتر مشق‌ها و كتاب‌ها و حتی اوراق امتحانی روی زمین بود. بچه‌ها نمرات دانش‌آموزان را می‌دیدند و نظر می‌دادند.
یك شب در آن مدرسه ماندیم. برخی می‌گفتند كه مدرسه پسرانه است. گروهی مخالف بودند و می‌گفتند كه دخترانه است. آخر سر توافق كردند كه در عراق، مدارس مختلط است.
پنج - شش روز در خط پدافندی جاده ام‌القصر بودیم. عراقی‌ها در آن مدت پاتك نكردند، اما آتش خمپاره و توپ مستقیم تانكشان خیلی زیاد بود. سنگرهایمان كوچك اما محكم بود. از آسفالت جاده ام‌القصر خبری نبود. مهندسی رزمی، آسفالت و خاك زیر آسفالت را زیر و رو كرده بود تا خاكریز درست كند.
در آنجا به یاد عقب نشینی خود در روز بیست و نهم بهمن افتادم. پیشانی جنگی در آن روز فقط یك و نیم كیلومتر با پل جاده ام‌القصر فاصله داشت. آن روز خط لشكر یك و نیم كیلومتر عقب آمد. حالا ما با آن پل سه كیلومتر فاصله داشتیم.
وقتی ماموریت پدافندی گردان تمام شد، از اروند عبور كردیم و به سوله‌های اروند كنار رفتیم. چند روز آنجا معطل ماندیم. تحویل سال هم در اروند كنار بودیم. من روز چهارم فروردین با گردان تسویه حساب كردم و حال پیش شما در خانه هستم.
پدر! هنوز ارتش عراق فكر می‌كند كه می‌‌تواند فاو را پس بگیرد. آنها منتظرند هوا گرم شود و باتلاق‌های خور عبدالله خشك شوند. آن قوت تانك‌ها و نفربرها بهتر می‌‌توانند مانور كنند. در پاتك‌ها می‌دیدم كه نیروهای عراقی گله گله حمله می‌كنند؛ پوتین‌هایشان در گل فرو می‌رفت و دیگر حركتی نمی‌توانستند بكنند. در آن حال گله گله كشته می‌شدند؛ اما فرماندهشان باز هم دستور حمله می‌دادند.
صدام می‌خواهد فاو را پس بگیرد؛ حتی اگر تمام ارتش عراق نابود شود.
پدر!‌دعا كنید رزمندگان فاو را نگه دارند. هنوز درباره منطقه عملیاتی سوال هست: اگر باتلاق‌ها خشك شوند، باز هم ایرانی‌ها می‌توانند فاو را نگه دارند؟
پدر! تعطیلات كه تمام شد، باز هم می‌خواهم به جبهه بروم. ما برای پیروزی خیلی خون دادیم. از دسته یك كه سی نفر بودیم، در یك شب، چهارده شهید دادیم. من برای حفظ پیروزی باید تلاش كنم. مسئولان گردان، چه در اسفند و چه در فروردین ماه، به بسیجی‌هایی كه ماموریتشان تمام شده بود، تسویه حساب دادند، اما گفتند كه جبهه به شما نیاز دارد.
پدر! می‌خواهم برگردم.

دوشنبه 4/8/1388 - 7:33

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

شهدا و دفاع مقدس

خاطرات شهید سیروس مهدی پور قسمت سوم

آن شب قرار بود لشكر 27 محمد رسول‌الله (ص) و لشكر 17 علی بن ابی‌طالب (ع) با هم كار كنند. عده‌ای از رزمندگان قمی هم آنجا بودند. پشت خاكریز پناه گرفته بودیم كه یك ستون نیرو به سرعت از كنارمان گذشتند و به دل جبهه دشمن هجوم بردند. بچه‌های قم بودند. همه آنها كلاه اهنی داشتند. تا از خاكریزها رها شدند ستونشان برید. عده‌ای - یا شاید یك گروهان - همان پشت خاكریز ماندند.
شاید گروهان احتیاط بودند.
عملیات آن شب لو رفته بود. بچه‌های قم خیلی زود عمل كرده بودند و عراقی‌ها هم آتشی جهنمی ریختند. كسی از سنگر تكان نمی خورد. به نظرم همه آنهای كه جلو رفتند تا به پل برسند، شهید شدند. صبح عملیات، خودم جنازه‌هایشان را دیدم؛ جنازه‌های زیادی با كلاه آهنی جلوی خاكریز افتاده بود.
گردان حبیب دیر به خط رسید. وقتی هم رسیدند، سر درگم بودند.ما بیست نفر كمكی گردان حمزه هم بلاتكلیف در سنگر بودیم تا ببینم مسئولان چه دستوری می‌دهند. انتظار ما فایده‌ای نداشت. با آتش دشدی دشمن، آرایش یگان‌های ما به هم خورده بود و كسی روحیه حمله نداشت.
پای زخمنی من خواب رفته بود. من درجا تكانش دادم، اما فایده‌ای ند
اشت. بدجوری گز گز می‌كرد. می‌دانستم كه اگر پایم را از سنگر بیرون بگذارم، تركش می‌خورم. همه اطراف پر از انفجار و تركش و دود و گرد و خاك بود. سرانجام پایم را در همان حالت دراز كش صاف كردم تا خون در آن جریان پیدا كند، اما ده - بیست ثانیه نگذشته بود كه یك تركش داغ داغ به ساق پایم خورد. شانس آوردم كه بزرگ نبود و از تیزی‌اش به پایم نخورد، مثل یك چاقوی داغ بود كه با پهنایش به ساق پایم خورده باشد. به رمضانی گفتم:
- رمضانی، مثل اینكه یه تركش خوردم
-بگذار ببنیم چی شده
خود دستم را به محل زخم نزدیك كردم. تركش داغ چسبده بود به پوستم، آن را كندم و به طرف رمضانی انداختم. گفت:
- دستم سوخت ... چه كار می‌كنی؟
با خنده گفتم:
مگر نمی‌خواستی ببینی چه بلایی سرم آمده؟ حالا ببین.
پدر! خوشبختانه بار دوم هم زخم من سطحی بود. حتی از محل زخم خون هم نیامد. پوست و حتی كمی از گوشت پایم سوخته و جای آن فرو رفته و قرمز شده بود؛ اما می‌توانستم در خط بمانم.
فرماندهی از لشكرعلی بن ابی‌طالب (ع) - معاون گردان یا مسئول گروهان - كه اهل اراك بود، به باقیمانده نیروهایش آماده باش و دستور حمله داد. او با صدای بلند گفت:
امشب باید كار عراقی‌ها را یكسره كنیم. ... می‌رویم تا به پل برسیم.
غیرتی بود و روی برگشتن نداشت، آنها هم رفتند و خبری از آنها نشد.
فرماندهی از گردان حبیب، سراغ ما نیامد. از بچه‌های قم هم خبری نشد.
هوا روشن شد. نگاهی به جلو خاكریز تا خط عراق انداختم. كلاه آهنی‌های بی‌شماری روی زمین افتاده بود، جنازه‌های بی‌شماری هم
در تاریكی شب به طرف خط به راه افتادیم. عراقی‌ها را كه دیدم، فهمیدم اوضاع خراب است. چند نفر از آن بیست همراه حمزه‌ای من مجروح شده بودند. سالم‌ها پرسیدند:مهدی پور، چه كار كنیم، تكلیف ما چیه؟
من هم مثل آنها خسته و درمانده بودم، گفتم:
چرا به من می‌گید؟ من امداگرم، فرمانده كه نیستم... هر كاری می‌خواهید، بكنید... خیلی عصبی بودم پدر!
گفتم، اما نتوانستم راحت بنشینم. اگر كاری نمی‌كردم همین ده - دوازده نفری كه باقی مانده بودیم هم بیخودی شهید و زخمی می‌شدیم. به خودم گفتم: نهایت این است كه عقب برویم و ببرندمان دادگاه صحرایی. آن وقت می‌گویم كه من امدادگر بودم؛ خودشان عقب نشینی كردند. این فیلمی بود كه در ذهن ساختم.
افكارم را متمركز كردم. می‌‌بایست جبهه عراق را خوب برانداز می‌كردم تا تصمیم درستی بگیرم. خط عراقی‌ها پر از نیرو و تجهیزات و ادوات زرهی بود، اما از طرف ما هیچ آتش طرف آنها نمی‌رفت. آنها با جرات در خط خودشان تحرك داشتند؛ ما حتی جنب نمی‌توانستیم بخوریم، از بس تیر و تركش زیاد بود.
موقعی كه سرانجام تصمیم به عقب‌نشینی گرفتیم، فقط یك تانك خودی مانع پیشروی عراقی‌ها بود. در خط ما تقریبا هیچ كس نبود. آن تانك هم پشت سر هم شلیك می‌كرد. من از جلو می‌رفتم و ده نفر از بچه‌های حمزه هم پشت سرم می‌آمدند. جلودار عقب نشینی دشه بودم. پیاده چند كیلومتر عقب رفتیم.

دوشنبه 4/8/1388 - 7:33

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

شهدا و دفاع مقدس

خاطرات شهید سیروس مهدی پور قسمت دوم

سنگر و سوله بهداری، نزدیك آب بود. بعد از عبور از آب مرا به اهواز بردند در بیمارستان اهواز، نگاهم به لباس‌هایم افتاد. سر تا پا خونی بود. پرستار‌ها با دیدن شكل و شمایلم خیلی زود به طرفم آمدند؛ ولی من گفتم كه بروید به مجروحین دیگر برسید من حالم خوب است...
در بیمارستان شهید بقایی اهواز، یكی از دوستان قدیم و همكلاسی‌های دوره دبیرستانم را دیدم. پزشك بود و در آن بیمارستان خدمت می‌كرد. از او خواستم یك دست لباس نو به من بدهد. با رسیدن لباس، دست و صورتم را شستم و آن را پوشیدم به جراحت پایم رسیدگی و پانسمان آن را عوض كردند.
حالم خیلی زود خوب شد. حمید رمضانی هم آنجا بود. سید مجتهدی هم مجروح سطحی شده بود و وقتی دید دكتر بیمارستان دوست من است، گفت:
- سیروس، تو هم جا پارتی داری...
دكتر خواست تركش داخل پایم را با جراحی سرپایی بیرون بیاورد، مانع شدم و به شوخی گفت:
- خودش بیرون میاد...
اطلاعات پزشكی‌ام كم بود؛ ولی متوجه بودم كه تركش در لحظه اصابت داغ بود.من با محل انفجار فاصله چندانی نداشتم تركش، داغ داغ به من خورد و حتی سوختن پایم را احساس كردم. به خاطر همین داغی تركش، محل زخم ضد عفونی شده بود و چرك نداشت. اگر جراحی سرپایی می‌شدم و آن تركش كه چندان درشت و بزرگ هم نبود، از پایم در می آمد، مجبور بودم چند روز معطل شوم تا محل زخم خوب شود. حتی مجبور بودم تا تهران بروم و یك هفته ای استراحت كنم. به خاطر همان پارتی زخم مرا دست نزدند؛ محل زخم هم كه عفونت نداشت.
من به دكتر‌ها كه كنارم بودند، گفتم:
- یكی از بچه‌ها دستش قطع شده بود؛ اما از سنگر تكان نخورد. این كه چیزی نیست؛ رزمنده ای را سراغ دارم كه سرش قطع شد ولی خط مقدم را ترك نكرد... حال من برای یك تركش كوچولو بروم تهران؟ مادرم مرا از خانه بیرون می‌كند...
پزشكان را با چرب زبانی قانع كردم كه مرخص‌ام كنند سید مجتهدی چون فرمانده بود، خیلی زود توانست مرخص شود. زخم او چندان هم عمیق نبود. من و حمل مجروح دسته هم هر طور بودف به منطقه عملیاتی و خط مقدم برگشتیم.
ظهر روز 24 بهمن در جاده ام القصر در كنار بچه‌های گردان بودم. سید مجتهدی یك ساعت زودتر رسیده بود هنوز عده‌ای از نیروها سالم بودند؛ یكی - دو دسته آن شب، از بچه‌های دسته یك، چهارده نفر شهید شده بودند.
پدر! دفتر چه آمار دسته یك پیش من هست... از سی نفر چهارده نفر شهید شدند.
دو شب در پایگاه موشكی در كنار مرز آبی عراق با كویت پدافند كردیم. در ساحل نگهبانی دادیم تا دشمن از طرف آب حمله نكند. پایگاه موشكی، خط دوم جبهه ما بود. با جاده ام‌القصر چند كیلومتر فاصله داشتیم. جاده خط اول وپیشانی جنگی بود.
پس از یكی - دو روز خبر آمد كه گردان سلمان به خط زده است گردان سلمان تازه نفس بود و تواسنت پیروشی كند، اما آنها هم به پل نرسیدند. آنها هم با انبوه تانك‌ها و نفربرهای دشمن روببه‌رو شده و آش و لاش شده بودند. گردان ما هنوز در ساحل خور عبدالله پدافند می‌كرد، اما گردان‌های لشكر تمام شده بود و لشك ردیگر نیرو نداشت.
روزی، فرمانده گردان به ما گفت:
نیروی داوطلب می‌خواهیم هیچ اجباری در كار نیست.
من داوطلب شدم. از كل گردان ده - بیست نفری داوطلب شدند. قرار بود گردان حبیب به خط دشمن بزند و تا پل پیشروی كند. من دیگر امدادگر نبودم. فرمانده گفت كه امدادگر لازم نداریم. من آرپی‌جی زن شدم و با كمك سه كمك آرپی‌جی زن، یك گروه تشكیل دادم.
در تاریكی شب 29 بهمن ما را با یك وانت به جلو بردند و ماشین گردان به پایگاه موشكی بازگشت. قرار این بود كه ما تحت فرماندهی و مسئولیت گردان حبیب باشیم و هر چه آنها گفتند، عمل كنیم.
آتش عراقی‌ها خیلی زیاد بود. می‌خواستم با رمضانی داخل یك سنگر بروم. چند نفری داخل آن بودند و برای ما دو نفر جا بود؛ اما آنان قبول نكردند. از اینكه آنها این قدر ترسو بودند، حالم به هم خورد. به یكی از آنها كه داخل سنگر كز كرده بود، گفتم:
- حاضرم زیر آتش راه بروم و تركش بخورم و نبینم تو این قدر می‌ترسی. .
سنگر آنان، سرپوشیده و محكم بود. از آنجا دور شدیم. رمضانی، بچه شجاع و نترسی بود. با او یك سنگر درست كردیم. بیل و كلنگ نبود، ولی با دست و هر چه دم دستمان بود، یك چاله كندیم و داخل آن پناه گرفتیم.
آتش عراق، خمپاره شصت و صد و بیست، گلوله مستقیم تانك، تیر دوشكا و گرینف و كلاش، همه جوره روی سرمان می‌ریخت. محوطه چندان هم وسیع نبود. خاكریز ما تقریبا چند برابر عرض جاده و درست عمود بر آن بود. بوی انفجار خمپاره‌ها و گلوله‌های مستقیم تانك، فضا را پر كرده بود. بوی باروت و سوختن و دود، همه جا بود، و صدای شلیك و انفجارها آن قدر نزدیك بود كه گرد و خاك، تمام سر و صورتمان را در همان ساعت اول گرفت، خاكی خاكی شدیم.

دوشنبه 4/8/1388 - 7:32

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

شهدا و دفاع مقدس

خاطرات شهید سیروس مهدی پور

خاطرات شهید سیروس مهدی پوررزمنده ای كه سرش قطع شد ولی خط مقدم را ترك نكردخبرگزاری فارس:به دكترگفتم:یكی از بچه‌ها دستش قطع شده بود؛ اما از سنگر تكان نخورد. این كه چیزی نیست؛ رزمنده ای را سراغ دارم كه سرش قطع شد ولی خط مقدم را ترك نكرد... حال من برای یك تركش كوچولو بروم تهران؟ مادرم مرا از خانه بیرون می‌كند... آن چه خواهید خواند بخش دوم خاطرات شفاهی شهید "سیروس مهدی‌پور " می باشد.پدر این شهید بزرگوار آقای مهدی‌پور گفته است كه "هر وقت سیروس از جبهه برمی‌گشت، من مشتاقانه می‌نشستم و خاطراتش را می‌شنیدم. البته بدون اینكه او متوجه شود، دستگاه ضبط صوت را زیر ملحفه روشن می‌كردم، او را به حرف می‌كشاندم و صدایش را ضبط می‌كردم "
*[بخش دوم خاطره گویی شهید سیروس مهدی پور]
پدر! تصورش را بكنید: دویست تا تانك و نفربر در یك جاده باریك باشد؛ طول جاده هم از اینجا تا شهرك. 1 (از منزل شهید مهدی‌‌پور تا دهكده المپیك تقریباً پانصد متر راه است) تانك پشت سرتانك ایستاده بود. برای رد شدن از بین آنها می‌بایست به پهلو راه می‌رفتیم. آن شب، گردان حمزه فدا شد. آن شب اگر به خط عراقی نمی‌زدیم، كل جاده‌‌ ام‌القصر و شاید عملیات از بین می‌رفت.
مجروحین خیلی سختی كشیدند تا به عقب برسند. آمبولانس و وانت‌ تویوتا كم بود. جانشین فرماندهی لشكر، حاج رضا دستواره، خودش مجروحان را جابه‌جا می‌كرد. روی جیپ فرمانده، روی صندلی، روی سقف برزنتی، حتی روی كاپوت ماشین و هرجا كه یك وجب جا بود، مجروح می‌گذاشتند تا او به عقب ببرند. در آن سرمای زمستان اگر مجروح زود عقب نمی‌رسید، شهید می‌شد.
حسین دستواره، برادر كوچك‌تر حاج‌رضا دستواره، در گردان ماه بود. آن شب مجروح می‌شود. او را مثل مرده‌ها به سردخانه می‌برند؛ چون بیهوش بوده. در سردخانه می‌فهمند كه بدنش هنوز گرم است و او را به بیمارستان می‌برند.
در خاكریز خط مقدم بودم و هنوز مرا به عقب نبرده بودند. آمبولانس كم بود و جیپ رضا دستواره هم خراب شد. چند استارت زد؛ اما موتور روشن نشد. باتری ماشین داشت با استارت‌های پشت‌سر هم خالی می‌شد كه گفتم:
- برادر، باتری ماشین خالی می‌شه.... باید هل بدیم..... كاپوت را بزن بالا، یك نگاه كن بالا،شاید شیلنگی یا سیمی قطع شده....
برانكارد مجروحی را كه روی كاپوت گذشته بودند؛ زمین گذاشتیم. من چراغ قوه انداختم. راننده، یا خسته بود، یا از تعمیر ماشین سر در نمی‌آورد. پای مجروحم را به ماشین تكیه دادم و در آن تاریكی، چشم‌انداختم به موتور. اول، شیلنگ بنزین را بررسی كردم؛ سالم بود. بعد سرشمع‌ها را دست كشیدم و به راننده گفتم:
تو برو استارت بزن من وایر شمع‌ها و دلكو را دست می‌زنم.
سه - چهار بار استارت زد. وقتی سیم دلكو سرجایش محكم شد، موتور به كار افتاد. كاپوت را بستم و برانكارد مجروح را گذاشتیم رویش و راننده پر گاز راه افتاد. مجروحان بدحال زیاد بودند؛ اما نوبت من هم رسید. البته در همان حال هم به وضع مجروحان بد حال رسیدگی كردم. آنجا هیچ كس بیكار نبود. هر كسی هر توانی داشت، به كار می‌گرفت تا روشنایی روز می‌بایست خط مقدم تثبیت می‌شد.
پیش از ترك خط مقدم خبر دار شدم كه خط لشكر همان خط قبلی خواهد بود؛ همان جایی كه كار را شروع كرده بودیم بچه‌های گردان كه جلو رفته بودند، می‌بایست به عقب برمی‌گشتند. قرار این بود كه پل بزرگ جاده ام القصر را بگیریم؛ اما نشده بود. معمولا فرماندهان هنگام توجیه عملیات از این اشتباه‌ها می‌كردند. گاهی اطلاعات ناقص بود؛ می‌گفتند دو كیلومتر بیشتر تا هدف فاصله ندارید؛ وارد عمل كه می‌شدیم، خدا می داند چقدر راه می‌رفتیم. صبح عملیات می‌فهمیدیم كه ده كیلومتر راه رفته‌ایم. در عملیات بدر هم همین طور شد؛ فاصله را دقیق حدس نزده بودند. شب عملیات گردان حمزه هم گفتند كه فقط چهار - پنج تانك سالم روی جاده ام القص هست... مواظب باشید تانك‌های سوخته را با تانك‌ سالم اشتباهی نگیرید. بچه‌ها را این طوری توجیه كردند كه اگر آن چند تانك منهدم شود. دیگر تا پل مشكلی نیست. به هر حال، گردان آن شب خوب كرا كرد. حتی شنیدم كه بچه‌ها تا نزدیكی پل رفتند. یك دوشكا مانده بود تا كار تمام شود كه می‌گویند برای امشب كافی است و دستور می آید كه مجروحان و شهدا تخلیه شوند و عقب نشینی شود.
كلی معطل شدم تا مرا عقب بردند. فاصله خط مقدم لشكر تا اورژانس و بهداری خیلی زیاد بود. به نظرم بچه‌های بهداری لشكر هم غافل گیر شدند. برای این همه مجروح پیش بینی نشده بود. بهداری می‌بایست در نزدیكی خط مقدم لشكر سنگر یا سوله ای می‌زد تا بتواند خیلی زود به مجروحان رسیدگی كند آن شب یك ساعت طول كشید تا آمبولانس چراغ خاموش 14-15 كیلومتری راه را طی كند.
یكی از مجروحانی كه من بستم، یك جوان دانشجوی پزشكی بود. هر دو پایش روی مین و المری رفته و قطع شده بود. زخمش را خوب بستم. موقع بستن متوجه شدم كه دانشجوی پزشكی است. او حتی مرا راهنمایی كرد كه پای قطع شده را چطور باندپیچی كنم. با راهنمایی او و تجربه خودم خون ریزی‌ زود بند آمد؛ اما او از شدت سرما و تاخیر در انتقال به شهادت رسید.

دوشنبه 4/8/1388 - 7:29

[ نظر به این مطلب ] - [ نظرات این مطلب : 0 ]

دانستنی های علمی

تاریخچه آرامگاه

پس از آن كه روح بلند حافظ ( در 792 یا 791 ه.ق ) به مشعوق ازلی پیوست ، در خاك باغ مصلی كه مأوا و محل گشت و تفرج او بود ، در زیر سایه سرو روانی به خاك سپرده شد . 65 سال پس از وفات او یعنی در سال 856 ه.ق. در زمان حكمرانی میرزا ابوالقاسم گوركانی ، شمس الدین محمد یغمایی كه استاد و وزیر حكمران نام برده بود ، بر فراز قبر حافظ عمارت گنبدی بنا كرد و جلوی آن حوض بزرگی ساخت كه از آب ركن آباد پر می شد .
این بنا در اوایل قرن یازدهم هجری در زمان سلطنت شاه عباس تعمیر گردید . در زمان نادر شاه افشار نیز تعمیراتی بر آرامگاه انجام گرفت . اما بنیادی ترین كار در زمان كریمخان زند بر روی آرامگاه انجام گرفت. او در سال 1189 ه.ق. ساختمانی اساسی بر روی آرامگاه حافظ ساخت . ساختمان او به شیوه ی بناهای زمان زندیه دارای تالاری با چهار ستون سنگی یك پارچه بود كه از طرف شمال و جنوب گشاده و در دو طرف چپ و راست آن دو اتاق ساخته شده بود به گونه ای كه مقبره ی حافظ در شمال تالار قرار می گرفت و در جنوب آن باغی بزرگ نمایان بود . این چهارستون با ارتفاع 5 متر هنوز هم در وسط تالار مقابل پله ها با نقوش رنگ باخته اما زیبا خودنمایی می كنند . همچنین كریمخان دستور داد تا سنگی از جنس مرمر برای قبر خواجه بتراشند و پس از آماده شدن سنگ دو غزل از غزل های حافظ را به خط نستعلیق كه توسط حاج آقاسی بیگ افشار آذربایجانی نوشته شده بود ، بر روی آن حجاری كردند كه این سنگ هنوز هم بر روی قبر قرار دارد . ابعاد این سنگ 40 *80*266 سانتی متر است . در بالای كتیبه ی سنگی و در میان ترنجی این جمله نوشته شده است : " انت الباقی و كل شی هالك ".
در زیر آن غزلی زیبا از حافظ در 12 سطر با مطلع :
مژده ی وصل تو كو كز سر جان بر خیزم
طایر قدسم و از دام جهان برخیزم
و دور آن نیز غزلی دیگر با مطلع :
ای دل غلام شاه جهان باش و شاه باش
پیوسته در حمایت لطف اله باش
نوشته شده است . همچنین در دو گوشه ی بالای سنگ ، این دو مصرع نوشته شده است :
بر سر تربت ما چون گذری همت خواه
كه زیارتگه رندان جهان خواهد بود
و در گوشه پائینی سنگ دو مصرع زیر نوشته شده است :
چراغ اهل معنی خواجه حافظ
بجو تاریخش از خاك مصلی
كه خاك مصلی به حساب ابجد بیانگر تاریخ وفات حافظ است .
پس از حكومت زندیه نیز افراد زیادی آرامگاه را تعمیر و مرمت كردند كه برخی از آنان عبارتند از :
- در سال 1273 ه.ق. تهماسب میرزا ( مؤید ) حكمران فارس آرامگاه را تعمیر و مرمت كرد .
- در سال 1295 ه.ق. مرحوم فرهاد میرزا ( معتمدالدوله ) فرمانفرمای فارس معجری چوبی بر آرامگاه خواجه نصب كرد .
- در سال 1317 ه.ق. ملا شاه جهان زرتشتی ( اردشیر ) ساكن تهران بخاطر علاقه ای كه به حافظ داشت بر مزار او رفته و تفألی به دیوان حافظ می زند كه شعر زیر می آید :
ای صبا با ساكنان شهر یزد از ما بگو
كای سر حق ناشناسان گوی میدان شما
وی از این شعر خوشش آمده و تصمیم می گیرد بقعه و بارگاه مجللی بر روی قبر حافظ بسازد . به همین منظور مشغول به كار می شود و معجری بر فراز قبر می سازد ولی یكی از سادات متظاهر وقت به جرم آن كه چرا یك شخص زرتشتی ( گبر ) می خواهد قبر حافظ را بسازد ، آن بنا را خراب كرد و شخص بانی را از این كار باز داشت . ( گفته شده است در آخر عصایش را به قبر حافظ می زند و خطاب به او می گوید : درویش می خواستند تو را نجس كنند ، نگذاشتم !)
هنوز آثار افتادن چوب بست ها بر روی سنگ قبر به صورت شكستگی در سنگ به چشم می خورد .
- در سال 1319 ه.ق. شاهزاده ملك منصور ( ملقب به شعاع السلطنه )‌ والی فارس معجری آهنین بر قبر حافظ ساخت و كتیبه ای را نیز بر بالای آن قرار داد .
- در سال 1310 خورشیدی فردی به نام دبیر اعظم بهاری که استاندار فارس بود ، سردر حیاط جنوبی و نارنجستان ان را سروسامان داد ، همچنین خیابانی در جلو آرامگاه احداث کرد و نام آن را« خرابات» گذاشت که بعدها به گلستان تغییر نام پیداکرد .
- در سال 1314 خورشیدی به کوشش مرحوم علی اصغر حکمت شیرازی (وزیر فرهنگ وقت) وعلی ریاضی (رئیس فرهنگ وقت) طرح نقشه ی آرامگاه حافظ ، به شکل کنونی آن با طراحی و نظارت مهندس « آندره گدار» شرق شناس و ایران شناس بزرگ فرانسوی تهیه شد و به مرحله ی اجرا درآمد و در سال 1316 به اتمام رسید.
طبق این نقشه در تالار ، چهار ستون وسط که در زمان زندیه احداث شده بود ، از دوطرف امتداد یافت و حافظیه به دو محوطه ،شامل باغ در جنوب، تالار و آرامگاه در شمال آن تبدیل شد.
در این ساختمان عمارت قدیمی کریم خان زند به صورت تالاری درآمد که 56 متر طول دارد و به وسیله ی 20 ستون سنگی بلند نگه داشته می شود که چهارستون یک پارچه ی کریم خانی در میان این ستون ها قرار دارد و 16 ستون دیگر دوتکه است که در سال 1315 شمسی ساخته و نصب گردیده است.