تبیان، دستیار زندگی

شكسپیر:عشق مثل آبه، می تونی تو دستات قایمش كنی ولی یه روز دستاتو باز می كنی می بینی همش رفته بی اینكه بفهمی. اما دستت پر ازخاطرست.

ملاصدرا می گوید:

خداوند بی نهایت است و لامكان و بی زمان اما به قدر فهم تو كوچك می شود و به قدر نیاز تو فرود می آید و به قدرآرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو كارگشا می شود.

سلام

سلام

سلام

سلام به دوست عزیزم با اسم مستعار hamid که برنده ثبت مطالب اردیبهشت ماه شده

مبارکت باشه

موفق باشی

انقلاب اسلامی، برای امّت ما «ایام اللّه »های متعددی فراهم آورد كه هر كدام منبعِ الهام و سرچشمه شورگستری و حركت آفرینی است. ادبیات ما، در ثبت ابعاد این «یوم اللّه » نقش بسزایی داشته است و باید بیش از این داشته باشد تا با فرهنگ عمومی مردم عجین گردد.
این سخن نیز درست است كه خود این «یوم اللّه »ها نقشی بسزا در پدید آمدن انقلاب و به ثمر رسیدن فداكاریها و پیروزی و تداوم این نهضت داشته است. پس انقلاب، هم پدیدآورنده ایام اللّه است، هم پدیده ای نشأت گرفته از ایام اللّه و نوعی تأثیر متقابل بر یكدیگر داشته اند.
«یوم اللّه »های متعدد ما كه روزها و هفته های سالمان را نورانی و خجسته ساخته است، در ادبیات انقلاب نیز جای خاصی دارد. رسالت هنر و قلم و شعر آن است كه در احیا و بزرگداشت و گرامیداشت این روزهای خدایی و ماندگار، فعال و خلاق باشد.
در این مجال، فرصتی برای برشمردن آن خاطره ها و مناسبتها نیست. كافی است كه تقویم خونرنگ انقلاب را در طول سال ورق بزنیم تا به این اوراق زرّین برسیم و در برابر تابش خیره كننده آن ها ایستاده، تعظیم و تجلیل كنیم.

سهراب :

رفته بودم سر حوض

تا ببینم شاید عكس تنهایی خود را در آب

آب درحوض نبود

ماهیان می گفتند

هیچ تقصیر درختان نیست

ظهر دم كرده تابستان بود

پسر روشن آب لب پاشویه نشست

و عقاب خورشید آمد او را به هوا برد كه برد

به درك راه نبردیم به اكسیژن آب

برق از پولك ما رفت كه رفت

ولی آن نور درشت

عكس آن میخك قرمز در آب

كه اگر باد می آمد دل او پشت چین های تغافل می زد

چشم ما بود

روزنی بود به اقرار بهشت

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی همت كن

و بگو ماهی ها حوضشان بی آب است

باد می رفت به سر وقت چنار

من به سر وقت خدا می رفتم

قصه ام دیگر زنگار گرفت

با نفس های شبم پیوندی است

پرتویی لغزد اگر بر لب او

گویدم دل : هوس لبخندی است

خیره چشمانش با من گوید

كو چراغی كه فروزد دل ما ؟

هر كه افسرد به جان با من گفت

آتشی كو كه بسوزد دل ما؟

خشت می افتد ازاین دیوار

رنج بیهوده نگهبانش برد

دست باید نرود سوی كلنگ

سیل اگر آمد آسانش برد

باد نمناك زمان می گذرد

رنگ می ریزد از پیكر ما

خانه را نقش فساد است به سقف

سرنگون خواهد شد بر سرما

گاه می لرزد با روی سكوت

غولها سر به زمین می سایند

پای در پیش مبادا بنهید

چشم ها در ره شب می پایند

تكیه گاهم اگر امشب لرزید

بایدم دست به دیوار گرفت

با نفس های شبم پیوندی است

قصه ام دیگر زنگار گرفت

هر تهاجمی باقتضاء زمان و امكانات ابزار و وسائل متناسب با خود را بكار می برد و در تهاجم فرهنگی كه هدف ایجاد نگرش و باور در ملتی برای انتخاب شیوه زندگی است قطعاً قوی ترین و مؤثرترین ابزار، فرهنگ خواهد بود.

یعنی با فرهنگ به جنگ فرهنگ باید رفت همانطوری كه با مكتب و اعتقاد به جنگ اعتقاد و مكتب می روند. چرا كه فرهنگ یك باور و بینش و پذیرش و انتخاب است و جز بوسیله باور و بینش دیگری كه جایگزین آن شود نمی توان فرهنگی را از صحنه و متن زندگی قوم و اجتماعی حذف نمود و بدر بُرد.

به علاوه اگر فرهنگی با زور و تهدید ابزاری غیر فرهنگی بر قوم و اجتماعی تحمیل شود تدریجاً آثار عملی خود را از دست می دهد و فرهنگ مرعوب و مغلوب زور و تهدید كم كم جای خود را در زندگی همان مردم مرعوب باز می كند و نفوذ عملی خود را بدست می آورد و فرهنگ تحمیلی را از میدان زندگی آن ملت خارج می سازد.

گرچه ممكن است آثار كمرنگی از فرهنگ تحمیلی برای همیشه در میان ملت مرعوب باقی بماند مانند لغات و اصطلاحات و بعضی آداب و رسوم امّا كاربردی سرنوشت ساز و تعیین كننده و جهت دهنده ندارند. مگر اینكه از عامل زور و تهدید و غلبه جنگی برای مساعد نمودن زمینه ورود فرهنگ مهاجم و زمینه سازی پذیرش آن استفاده گردد اما چون این ورود و پذیرش انتخابی و اختیاری نیست لذا فرهنگ مهاجم باید با ابزار فرهنگی و كارهای فرهنگی مستمر و حساب شده به تحكیم و تثبیت و تنفیذ خود در میان ملت مرعوب اقدام نماید و از راه ایجاد گرایش و پذیرش انتخابی از طرف ملت مرعوب به مقصود خود برسد. زیرا بقول ابن خلدون بزرگ جامعه شناس اسلامی:

«ملّت مغلوب زود و سریع فرهنگ ملت غالب را می پذیرد