کسوف هرگز به پوشاندن خورشید توانا نیست هر چه هست پندار چشم ماست.

اعتقاد به اصل امامت، خورشید حیات بخشی است كه با تمام هستی تك تك شیعیان گره خورده و از اسلام خلفا و رهپویی در مسیر كج راهه‌ها و بی‌راه‌ها جلوگیری می‌نماید چرا كه امامت چراغ هدایت و كشتی نجات دهنده ای است كه باعث عزت و فلاع تابعین، محبان و شیعیان گردیده است .

در این میان اعتقاد به وجود حضرت بقیة الله الاعظم (عج الله تعالی فرجه ) و انقلاب جهانی آن حضرت و در یك كلمه مهدی باوری از بنیان‌های فكری و اعتقادی بوده كه بدون آن نمی‌توان به امامت اصیل و ژرف دست یافت .

شیعه بر این باور است كه تنها كسی كه ریشه‌ی تمامی ستم‌ها را از میان برخواهد افكند و تمام جهان را از عدل و داد سرشار خواهد ساخت حضرت اباصالح المهدی (عج الله تعالی فرجه) خواهد بود.

او كسی است كه همه پیامبران، امامان و اولیای الهی از سالیان دور آمدن او را بشارت می‌دادند و به یاد او و دولت او پیروان و محبان خود را آرامش می‌بخشیدند .

او كسی است كه اسلام را فراگیر خواهد ساخت و كلمه لا اله الا الله را بر سراسر گیتی طنین انداز می‌نماید و بر كره خاكی حكومت واحد جهانی اسلام را بنیان خواهد نهاد.

پس بر همگان لازم است او را شناخته ، همیشه به یاد آن حضرت بوده برای تعجیل در فرج آن منجی ، دست نیاز و دعا به پیشگاه ربوبی بالا برده از خداوند تسریع در بر پایی آن حكومت جهانی را خواستار باشند و در اعمال و رفتار خود موجبات رضایت او را فراهم ساخته با ولی خدا همراه باشند كه كسی كه با امام نور همراه نباشد گرفتار امام نار می‌گردد پس همیشه پیروی از ولایت لازم و واجب و مقدمه برپایی حكومت جهانی حضرت مهدی خواهد بود .

توجه به این نكته ضروری است كه هر متاع به مقدار اهمیتش در معرض خطر و هجمه بیشتری است امروز ولایت و امامت تنها سد استواری است كه رویا روی تمام قدرت‌ها ایستاده است از این رو تمام دشمنان داخلی و خارجی به آن تاخته یاران خویش و  هم پیمانان خود را به رویارویی با آن فرا خوانده‌اند از ایجاد شبهات و تفكیك ولایت فقهی و علمی گرفته تا انكار تولد حضرت مهدی .

تا کسی رخ ننماید نبرد دل زکسی

دلبرِ ما دل ما بُرد و به ما رخ ننمود

والشَّمس که بی روی تو من حیرانم

والفَجر که بی وصل تو در بحرانم

واللَّیل که بی موی تو روزم تاریک

والعَصر که بی عشق تو در خسرانم

نشانت را در همه ی هستی دیدم که حیات وامدار وجود توست...

اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِکَ الفَرَج

غم مخور ایام هجران رو به پایان می رود

این خماری از سرِ ما می گساران می رود

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

سرها در گریبان است

کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را

نگه جز پیش پا را دید ، نتواند

که ره تاریک و لغزان است

وگر دست محبت سوی کسی یازی

به اکراه آورد دست از بغل بیرون

که سرما سخت سوزان است

نفس ، کز گرمگاه سینه می آید برون ، ابری شود تاریک

چو دیدار ایستد در پیش چشمانت

نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم

ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟

مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... آی

دمت گرم و سرت خوش باد

سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای

منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم

منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور

منم ، دشنام پس آفرینش ، نغمه ی ناجور

نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم

بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم

حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد

تگرگی نیست ، مرگی نیست

صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است

من امشب آمدستم وام بگزارم

حسابت را کنار جام بگذارم

چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟

فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست

حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است

و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده

به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است

حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است

سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت

هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان

نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین

درختان اسکلتهای بلور آجین

زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه

غبار آلوده مهر و ماه

زمستان است

مهدی اخوان ثالث

روزی كه دانش لب آب زندگی می كرد

انسان در تنبلی لطیف یك مرتع

با فلسفه های لاجوردی خوش بود

در سمت پرنده فكر می كرد

با نبض درخت او می زد

مغلوب شرایط شقایق بود

مفهوم درشت شط در قعر كلام او تلاطم داشت

انسان در متن عناصر می خوابید

نزدیك طلوع ترس بیدار می شد

اما گاهی آواز غریب رشد در مفصل ترد لذت می پیچید

زانوی عروج خاكی می شد

آن وقت انگشت تكامل

در هندسه دقیق اندوه تنها می ماند

سهراب سپهری

امشب

در یك خواب عجیب

رو به سمت كلمات

باز خواهد شد

باد چیزی خواهد گفت

سیب خواهد افتاد

روی اوصاف زمین خواهد غلتید

تا حضور وطن غایب شب خواهد رفت

سقف یك وهم فرو خواهد ریخت

چشم

هوش محزون نباتی را خواهددید

پیچكی دور تماشای خدا خواهد پیچید

راز سر خواهد رفت

ریشه زهد زمان خواهد پوسید

سر راه ظلمات

لبه صحبت آب

برق خواهد زد

باطن آینه خواهد فهمید

امشب

ساقه معنی را

وزش دوست تكان خواهدداد

بهت پرپر خواهد شد

ته شب یك حشره

قسمت خرم تنهایی را

تجربه خواهد كرد

داخل واژه صبح

صبح خواهد شد

سهراب سپهری