تبیان، دستیار زندگی

بدترین راستگویی،«سخن چینی»است و بزرگترین توانگری،چشم نداشتن به «مال مردم»است.

میوه ی «بحث و جدل» کردن،«دشمنی»است.

بگذارید و بگذرید،ببینید و دل نبندید،چشم بیندازید و دل نبازید که دیر یا زود باید«گذاشت و گذشت»

بهترین دوستانت کسی است که اگر او را از دست بدهی،پس از او دیگر زندگی را دوست نداری.

التماس به خدا«شجاعت»است.اگر برآورده شود«حاجت»است واگر برآورده نشود«حکمت».

هر کس با«سبک عقل»دوستی کند،سبک عقلی خود را آشکار کرده است.

به وقت از دست رفتن توانایی،دوست از دشمن مشخص می شود.

التماس به خلق«شرمندگی»است.اگر برآورده شود«منت»است و اگر برآورده نشود«ذلت».

               سخنان گهربار حضرت علی(ع)

«تقدیر»در همه جا بر«تدبیر»پیروز است.

آن اندک که بپاید،هزار بار از بسیاری که زوال پذیرد،سودمندتر است.

جبران آن چه با «نگفتن»از دست داده ای،آسان تر است از به دست آوردن آن چه با«گفتن»به دست آورده ای.

بازین چه شورش است که درخلق عالم است

بازین چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

دوستان عزیز من هم به نوبه ی خودم ایام عزاداری اربعین حسینی را به شما عزاداران واقعی سرور و سالار شهیدان حضرت امام حسین(ع) وهفتاد و دو تن از یاران باوفای آن حضرت تسلیت عرض می کنم و امیدوارم که عزاداری های شما مقبول درگاه خداوند عز و جل قرار گیرد.

فرزند عبدالله بن عبدالمطلب،حضرت محمد مصطفی(ص)،در محیطی آکنده از گمراهی و کج روی و سرکشی دوران جاهلیت به دنیا آمد.خدا چنین خواسته بود که او یتیم به دنیا بیاید.پدرش از راه بازگشت از سفر تجارتی خود به شام درگذشته بود.محمد(ص)درآن زمان هنوز جنینی در شکم مادرش-آمنه دختر وهب-بود.او در ماه پربرکت ربیع الاول-پس از حادثه ی مشهور نابودی سپاهیان فیل که قرآن کریم در یک سوره ی کامل از آن ها سخن می گوید-به دنیا آمد.این تولد تقریبا یک ماه پس از این حادثه بود.تا چند روزی دایه ی او «ثوبیه»،کنیز ابی لهب،بود که از شیر پسرش «مسروح»به آن حضرت می داد.آن ها در انتظار دایه هایی بودند که همیشه از بیابان می آمدند.مردم مکه عادت داشتند که دایگی فرزندان خود را به زنان بادیه نشین بسپارند تا فرزندانشان شیرین سخن و رزم جو بار آیند.مثل همیشه ده تن از دایه های قبیله ی سعدبن بکر به مکه آمدند و هر یک برای خود شیرخواری پیدا کردند.تنها یکی به نام«حلیمه»،دختر ابی ذویت عبدالله،کسی را پیدا نکرد.محمد (ص)را به او نشان دادند،او در آغاز نپذیرفت.زیرا محمد(ص)یتیم بود و معمولا یتیمان مال و ثروتی نداشتند.با شوهرش در این باره سخن گفت.حلیمه از یک سو نمی خواست بدون شیرخواری بازگردد و از سوی دیگر،جز این یتیم،کس دیگری پیدا نمی شد.شوهرش به او گفت:همین کودک را بگیر.چه بسا خداوند در این کودک خیری نهاده باشد.همین که حلیمه پستان در دهان کودک گذاشت،شیر فراوانی از سینه اش جاری شد.در حالی که پیش از این،کودک خودش از کم شیری رنج می برد.پس از این بود که برکت محمد کوچک(ص)همه قبیله را فرا گرفت تا جایی که چراگاه های آنان خشکیده بود،دوباره سبز شد.پس از دو سال شیر خوردن،او را از شیر گرفتند.حلیمه او را به مکه آورد تا طفل،مادر و خویشان خود را ببیند.او درباره ی برکات فراوان و نشانه های نیک کودک با آنان سخن گفت و دوباره او را به نزد قبیله اش بازگرداند.بقیه ی داستان در مطالب بعدی...

دارندگی بدون بخشندگی درندگی می آورد.

غضنفر اسم بچشو میزاره رستم می ترسه صداش کنه.

یارو تیر می خوره وسط پیشونیش یکی میاد و میگه:خوب شد چشمش درنیومد.

گویم همه جا سخن به سخن به سکوت هیچ کس نداند مگر آن که در دیده ام نگرد.

دروغگو دروغ نمی گوید مگر به علت حقارتی که در نفس خود می بیند.