سخنان گهربار حضرت علی(ع)
اسرار خود را به دیگری مگوی.سینه ای که در حفظ راز خود به ستوه آید،نباید از حوصله ی بیگانگان انتظار امانت داشته باشد.
آفت دانش به کار نبستن و آفت کار،دل بستگی نداشتن به آن است.
به هنگام«خشم»نه دستور،نه تصمیم ونه تنبیه.
رنج نامه ی مردم را ارج بنه و هرگز فداکاری کسی را به پای دیگری منویس و در قدردانی از فداکاری های دیگران کوشا باش.
در هر اجتماعی بیش تر «قسم»خورده شود،آن اجتماع بی اعتمادتر و مردمانش دروغگوترند.
مرد ایمان،«فریب خوری بزرگ منش»است.
خردمند به عمل خویش تکیه کند و نادان به آرزوی خویش.
قصری برپا نمی شود مگر آن که هزاران نفر فقیر گردند.
هر کس به«حق»عمل کند،مردم به او«متمایل»می شوند.
گوش دادن با فراغت،توضیح با متانت،بررسی بادقت و تصمیم با عدالت.
از آن کس بر حذر باشید که گفتار شما بشنود و اسرار شما بداند.
تربیت کننده هر طور باشد،تربیت شده همان طور می شود.
اگر دستم را در دهان اژدهایی فرو برم،خوش تر دارم از این که از ناکسی که به «مقامی رسیده»،چیزی بخواهم.
آن که انتقام می گیرد،یک روز خوشحال است و آن که می بخشد یک عمر.
هر کس دیگری را به «آن چه ندارد» ستایش کند،در حقیقت او را«مسخره»کرده است.
نصیحت کردن شخص در میان جمع،باعث کوبیدن شخصیت او می شود.
به دوستی کسی که به عهد خود وفا نمی کند،اعتماد نکن.
تنها نزد کسی شکایت کن که«بتواند»مشکل تو را حل کند.
با انسان خشمگین لجاجت نکن زیرا او را به ادامه ی لجاجت سوق می دهی و نمی توانی او را به راه راست آوری.
صبر بر«فرمان خدا»،آسان تر از صبر بر«عذاب خدا»است.
