تبیان، دستیار زندگی

"نی ام ز کار تو غافل، همیشه در کارم

که لحظه لحظه تو را من عزیز تر دارم

به جان پاک تو و آفتاب سلطنتم

که من تو را نگذارم، به مهر بردارم

هزار شربت نور، به مهر برجوشید

از آن شبی که بگفتی به من که بیمارم...

خواهر کوچکم از من پرسید
من به او خندیدم
کمی آزرده و حیرت زده گفت
روی دیوار و درختان دیدم
باز هم خندیدم
گفت دیروز خودم دیدم پسر همسایه
پنج وارونه به مینو میداد
آنقَدَر خنده برم داشت که طفلک ترسید
بغلش کردم و بوسیدم و با خود گفتم
بعدها وقتی غم
سقف کوتاه دلت را خم کرد
بی گمان می فهمی
- پنج وارونه چه معنا دارد؟

به شکر آنکه چمن بوی آشنا دارد

دلم همیشه وطن در ره صبا دارد

از آن به باد صبا داده ام دل خود را

که آشنا خبر از حال آشنا دارد

میلادش مبارک

دوباره آمدنت را به خوابهایم خواهم گفت

آنها مرا به آرزویم خواهند رساند

كاش همیشه خواب بودم

ای كاش ...

من فقط عاشق اینم حرف قلبتو بدونم

الكی بگم جدا شیم تو بگی كه نمیتونم

من فقط عاشق اینم بگی از همه بیزاری

دو سه روز پیدام نشه و ببینم چه حالی داری

من فقط عاشق اینم عمری از خدا بگیرم

اینقدر زنده بمونم تا بجای تو بمیرم

من فقط عاشق اینم روزایی كه با تو تنهام

كار و بار زندگیمو بذارم برای فردا

من فقط عاشق اینم وقتی از همه از كلافه ام

بشینم یه گوشه دنج موهای تو رو ببافم

عاشق اون لحظه ام كه پشت پنجره بشینم

حواست به من نباشه دزدكی تو رو ببینم

من فقط عاشق اینم عمری از خدا بگیرم

اینقدر زنده بمونم تا بجای تو بمیرم

دل من باز گریست

قلب من باز ترك خورد و شكست

باز هنگام سفر بود

و من از چشمانت می خواندم

كه به آسانی از این شهر سفر خواهی كرد

و از این عشق گذر خواهی كرد

و نخواهی فهمید ...

بی تو این باغ پر از پاییز است...

؟

هر چند همه ی فصلها زیبا هستند ولی من عاشق زمستون ام

بر صندلی چوبی نشسته بود و ژاکتی پشمی به تن داشت و چای می نوشید ؛ بی خیال . فنجان چای اما از خاطره پر بود و انگار حکایت می کرد از مزرعه چای و دختر چایکار و حکایت می کرد از لبخندش ، که چه نمکین بود و چشم هایش که چه برقی می زد و دستهایش که چه خسته بود و دامنش که چه قدر گل داشت . چای خوش طعم بود . پس حتما آن دختر چایکار عاشق بوده و آن که عاشق است ، دلشوره دارد و آن که دلشوره دارد دعا می کند و آنکه دعا می کند حتما خدایی دارد پس دختر چایکار خدایی داشت .
ژاکت پشمی گرم بود و او از گرمای ژاکت تا گرمای آغل رفت و تا گوسفندان و آن روستای دور و آن چوپان که هر گرگ و میش و هر خروس خوان راهی می شد . و تنها بود و چشم می دوخت به دور دست ها و نی می زد و سوز دل داشت .
و آن که سوز دل دارد و نی می زند و چشم می دوزد و تنهاست ، حتما عاشق است و آن که عاشق است ، دعا می کند و آن که دعا می کند حتما خدایی دارد پس چوپان خدایی داشت .
دست بر دسته صندلی اش گذاشت . دست بر حافظه چوب و وچوب ، نجار را به یاد آورد و نجار ، درخت را و درخت دهقان را و دهقان همان بود که سالهای سال نهال کوچک را آب داد و کود داد و هرس کرد و پیوند زد . و دل به هر جوانه بست و دل به هر برگ کوچک .
و آنکه می کارد و دل می بندد و پیوند می زند ، امیدوار است و آن که امید دارد ، حتما عاشق است و آن که عاشق است ، ، دعا می کند و آن که دعا می کند حتما خدایی دارد پس دهقان خدایی داشت .
و او که برصندلی چوبی نشسته بود و ژاکتی به تن داشت و چای می نوشید ، با خود گفت : حال که دختر چایکار و چوپان جوان و دهقان پیر خدایی دارند ، پس برای من هم خدایی است .
و چه لحظه ای بود آن لحظه که دانست از صندلی چوبی و ژاکت پشمی و فنجان چای هم به خدا راهی است .