تبیان، دستیار زندگی

صدایت نمی کنم مبادا به یاد آوری بی کس غریبی را که روزگاری تو همه کس او بودی.

نگاهت نمی کنم مبادا چشمانی را به یاد آوری که تمام لحظاتش از دوری تو گریان بود.

تو را در فراموشی ساختگی ات رها می کنم و می دانم که مرا به یاد داری.

چون باغبان...

نهالی را که با دستان خویش کاشته هیچ گاه فراموش نمی کند و همین برایم کافی است

»

زمانی فرا می رسد كه به عشق رسیده ای و زمانی فرا می رسد كه به               

ورای عشق می رسی.                                                                           

زمانی فرا می رسد كه پیوند می یابی و از این پیوند لذت می بری                     

و زمانی خواهد رسید كه تنهایی و از زیبایی تنها بودن لذت می بری .                  

آری هر چیز و هر زمانی زیباست.                        

و خدا بود از ابتدا ...

که برایمان لحظه ای اندیشید، تا جهانی سخت زیبا و فریبا بیاساید. جملگی از عیش و نوش، لذت و شهوت، نعمت و رحمت، تا در آن بنای آسایش خویش برپا کنیم و وام داری خویش به نیکی به جای آوریم. چون مسافرانی که از جایی به جای دیگری کوچ میکنند و میروند ما نیز به این خاک سرد و غم انگیز قدم میگذاریم. بدون آنکه از گذشته خود چیزی بدانیم یا از گذشتگان خود چیزی بیاموزیم. و اندک زمانی را که در این کوچ زمینی هستیم یا به ستاره ای خیره گشته ایم که نوری از خود ندارد و سال ها پیش کوله بارش را بسته است و یا ...

در زندگی حرف هایی هست برای نگفتن 

حرفهایی که هرگز سر به ابتذال گفتن فرود نمی آرند

حرف های شگفت و اهورایی همین هایند

و سرمایه ماورایی هرکسی به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد.

 همسایه ی بالایی ما مشتی ماشالاست

یک زلزله با ریشتر و قدرت بالاست

در حنجره جز نعره و فریاد ندارد

شاید بتوان گفت که یک خرس بدآواست

هر روز الم شنگه بپا می کند این مرد

هر روز دراین ساختمان، قائله پر پاست

در کل وجودش دو سه مثقال ادب نیست

آثار تُفش بر سر هر پله هویداست

ماشین خودش را کج و بد می زند از قصد

تا این که بدانیم که او صاحب مزداست

با شُرت و عرق گیر ،همه ش توی حیاط است

انگار که در رامسر و ساحل دریاست

در را که به هم می زند این آدم خر زور

اسباب پس افتادن  و یک سکته مهیاست

دارد دو سه جین بچه ،همه اِ ند شرارت

این مجتمع ما کُپیِ  محشر کبراست

با همتشان، نرده شده سُر سُره  ای توپ

آن جنگل مولا که شنیدید همین جاست

کو جرات یک  گوشزد و حرف و تذکر

او گنده ترین،غول ترین آدم دنیاست

تا نیمه شب ای وای که از فیض حضورش

در واحدشان، جنگ و کتک کاری و دعواست

 یک جور که انگار لودر آمده باشد

دیریست که این سقف ،ترک خورده ی آنهاست

اسقاطی و فرسوده شد اعصاب و روانم

آثار روانی شدنم، روشن و پیداست

شاید بتوان گفت که خوشبخت ترین فرد 

آن است که بی هیچ غمی  صاحب ویلاست

گنجشک به خدا گفت: لانه کوچکی داشتم آرامگه خستگی ام بود، سر پناه بی کسی ام بود، طوفان تو

آن را از من گرفت. کجای دنیای تو را گرفته بودم؟ خدا گفت: ماری در راه لانه ات بود، تو خواب بودی باد

را گفتم لانه ات را واژگون کند آنگاه تو از کمین مار پر گشودی!!! چه بسیار بلاها که از تو به واسطه محبتم

دور کردم و تو ندانسته سخن می گویی.

و او کسی است که آب را از آسمان فرو فرستاد و به وسیله ی آن همه چیز را حیات بخشید.

او را برای تمام نعمات کوچک و بزرگش شکر می گوییم که همانا شکر بر نعمتهای انسانها           

می افزاید.