تبیان، دستیار زندگی

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم

مایه خوشدلی آنجاست که دلدار آنجاست

میکنم جهد که خود را مگر آنجا فکنم

جواد چاوشی / کاشف

من اندر خود نمی یابم كه روی از دوست بر تابم

بدار ای دوست دست از من كه طاقت رفت و پایابم

تنم فرسود و عقلم رفت و عشقم همچنان باقی

وگر جانم دریغ آید نه مشتاقم كه كذابم

بیار ای لعبت ساقی نگویم چند پیمانه

كه گر جیحون بپیمایی نخواهی یافت سیرابم

مرا روی تو محرابست در شهر مسلمانان

وگر جنگ مغل باشد نگردانی ز محرابم

مرا از دنیا و عقبی همینم بود و دیگر نه

كه پیش از رفتن از دنیا دمی با دوست دریابم

سر از بیچارگی گفتم نهم شوریده در عالم

دگر ره پای می بندد وفای عهد اصحابم

نگفتی بیوفا یارا كه دلداری كنی مارا

الا گر دست می گیری بیا كز سر گذشت آبم

زمستانست و بی برگی بیا ای باد نوروزم

بیابانست و تاریكی بیا ای قرص مهتابم

حیات سعدی آن باشد كه بر خاك درت میرد

دری دیگر نمی دانم مكن محروم ازین بابم

 جواد چاوشی / کاشف

تا كی روم از عشق تو شوریده به هر سو

تا كی دوم از شور تو دیوانه بهر كوی

صد نعره همی آیدم از هر بن مویی

خود در دل سنگین تو نگرفت سر موی

بر یاد بنا گوش تو بر باد دهم جان

تا باد مگر پیش تو بر خاك نهد روی

سر گشته چو چوگانم و در پای سمندت

می‌افتم و می گردم چون گوی به پهلوی

خود كشته‌‌ی ابروی توام من به حقیقت

گر كشتنی‌ام باز بفرمای به ابروی

آنان كه بگیسو دل عشاق ربودند

از دست تو در پای فتادند چو گیسوی

تا عشق سرآشوب تو همزانوی ما شد

سر بر نگرفتم به وفای تو ز زانوی

بیرون نشود عشق توام تا ابد از دل

كاندر ازلم حرز تو بستند ببازوی

عشق از دل سعدی بملامت بتوان برد

گر رنگ توان برد آب از رخ هندوی

جواد چاوشی / کاشف

چشم رضا و مرحمت بر همه باز می كنی

چونكه به بخت ما رسد اینهمه ناز می كنی

ای كه نیازموده‌ای صورت حال بیدلان

عشق حقیقت است اگر حمل مجاز می كنی

ای كه نصیحتم كنی كز پی او دگر مرو

در نظر سبكتكین عیب ایاز می‌كنی

پیش نماز بگذرد سرو روان و گویدم

قبله اهل دل منم ، سهو نماز می‌كنی

دی به امید گفتمش داعی دولت توام

گفت دعا به خود بكن ، گر به نیاز می كنی

گفتم اگر لبت گزم ، می خورم و شكر مزم

گفت خوری اگر پزم ، قصه دراز می كنی

سعدی خویش خوانیم ، پس به جفا برانیم

سفره اگر نمی نهی سفره به چه باز می كنی

 جواد چاوشی / کاشف

من چرا دل به تو دادم كه دلم می‌شكنی

یا چه كردم كه نگه باز به من می‌نكنی

دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست

تا ندانند حریفان كه تو منظور منی

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته كه جان در بدنی

تو همایی و من خسته بیچاره گدای

پادشاهی كنم ار سایه به من برفكنی

جواد چاوشی / کاشف

سر آن ندارد امشب که بر آید آفتابی

چه خیالها گذر كرد و گذر نكرد خوابی

به چه دیر ماندی ای صبح؟ كه جان من بر آمد

بزه كردی و نكردند ، موْذنان ثوابی

نفس خروس بگرفت كه نوبتی بخواند

همه بلبلان بمردند و نماند جز غرابی

نفحات صبح دانی ز چه روی دوست دارم؟

كه بروی دوست ماند كه برافكند نقابی

سرم از خدای خواهد كه به پایش اندر افتد

كه در آب مرده بهتر، كه در آرزوی آبی

دل من نه مرد آنست ، كه با غمش بر آید

مگسی كجا تواند كه بیفكند عقابی ؟

نه چنان گناه كارم كه به دشمنم سپاری

تو به دست خویش فرمای اگرم كنی عذابی

دل همچو سنگت ای دوست به آب چشم سعدی

عجبست اگر نگردد كه بگردد آسیابی

برو ای گدای مسكین و دری دگر طلب كن

كه هزار بار گفتی و نیامدت جوابی

جواد چاوشی / کاشف

عشق تو آتش جانا ، عشق تو آتش جانا ، زد بر دل من
بر باد غم داد آخر ، بر باد غم داد آخر آب و گل من
روی تو چون دیده دل ، روی تو چون دیده دل ، بهتر زلیلی
شد بند زنجیر دام ، شد بند زنجیر دام ، مجنون دل من
وصل تو مشكل مشكل ، وصل تو مشكل مشكل ، جان دادن آسان
یارب كن آسان آسان ، یارب كن آسان آسان ، این مشكل من
جواد چاوشی / کاشف

بس که جفا ز خار و گل دید دل رمیده ام

همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام

شمع طرب ز بخت ما آتش خانه سوز شد

گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام

حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود

تا تو زمن بریده ای من ز جهان بریده ام

تا به کنار من بدی بود به جا قرار دل

رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده ام

چون به بهار سر کنم ناله ز خاک من برون

ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده ام

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو

تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده ام

جواد چاوشی / کاشف

نبسته ام به کس دل

نبسته کس به من دل

چو تخت پاره بر موج رها رها رها من

زمن هر آنکه او دور

چو دل به سینه نزدیک

به من هر آنکه نزدیک از او جدا جدا من

نه چشم دل به سویی

نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

نه چشم دل به سویی

نه باده در سبویی

که تر کنم گلویی به یاد آشنا من

ستاره ها نهفتند در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من

هوای گریه با من

ستاره ها نهفتند در آسمان ابری

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من

هوای گریه با من

دلم گرفته ای دوست

هوای گریه با من

هوای گریه با من

نبسته ام به کس دل

نبسته کس به من دل

چو تخت پاره بر موج رها رها رها من

زمن هر آنکه او دور

چو دل به سینه نزدیک

به من هر آنکه نزدیک از او جدا جدا من

جواد چاوشی / کاشف