عاشق تر از این بودم اگر لحظه ی پرواز
در دست نجیب تو كلید قفسم بود
عاشق تر از این بودم اگر عطر نفسهات
در لحظه ی بی هم نفسی، همنفسم بود
عاشق تر از این بودم اگر فاصله ها را
این آینه ی شب زده تكرار نمی كرد
عاشق تر از این بودم اگر هق هق ما را
این سایه ی سرمازده انكار نمی كرد
با تو بهترین بودم همسایه خورشیدی!
تو نقش تبسم را از آینه دزدیدی
عاشق تر از این بودم اگر، در شب وحشت
مثل تپش زنجره نایاب نبودی
عاشق تر از این بودم اگر وقت عبورم
آنسوی سكوت پنجره خواب نبودی
عاشق تر از این بودی اگر ثانیه ها را
اندوه فراموشی من تار نمی كرد
عاشق تر از این بودی اگر این د ساده
اسرار مرا پیش تو اقرار نمی كرد
با تو بهترین بودم همسایه خورشیدی!
تو نقش تبسم را از آینه دزدیدی
بین من و تو فاصله یعنی عشق
حتی فراق و حوصله یعنی عشق
نقد دلم به نسیه ی دیدارت
زیبای من! معامله یعنی عشق
ناکام مانده جبر زمان، حتی در حل این معادله، یعنی عشق
بار دگر مرا متولد کرد قابلترین قابله یعنی عشق
شوری فتاده در همه ذرات
آغاز فصل چلچله یعنی عشق
یک نیمه شب به پای دلم بنشین
راز و نیاز و نافله یعنی عشق
من این غزل به وزن تو می گویم با قیمتی ترین صله یعنی عشق
باید تلافی شب هجران کرد
روز وصال هم گله یعنی عشق
باید رسید ، مسلک ما این است
صحرا و خار و آبله یعنی عشق
تنها هدف، خرابی دلها بود
طوفان و سیل و زلزله یعنی عشق!
در مجالی كه برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
كه در آن اول صبح
به زبانی ساده
مهر تدریس كنند
و بگویند خدا
خالق زیبایی
و سراینده عشق
آفریننده ماست
مهربانیست كه ما را به نكویی
دانایی
زیبایی
و به خود می خواند
جنتی دارد نزدیك، زیبا و بزرگ
دوزخی دارد - به گمانم –
كوچك و بعید
در پی سودایی ست
كه ببخشد ما را
و بفهماندمان
ترس ما بیرون از دایره رحمت اوست
در مجالی كه برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
كه خرد را با عشق
علم را با احساس
و ریاضی را با شعر
دین را باعرفان
همه را با تشویق تدریس كنند
لای انگشت كسی
قلمی نگذارند
و نخوانند كسی را حیوان
و نگویند كسی را كودن
و معلم هر روز
روح را حاضر و غایب بكند
و به جز از ایمانش
هیچ كس چیزی را حفظ نباید بكند
مغزها پر نشود چون انبار
قلب خالی نشود از احساس
درس هایی بدهند
كه به جای مغز، دل ها را تسخیر كند
از كتاب تاریخ
جنگ را بردارند
در كلاس انشا
هر كسی حرف دلش را بزند
غیر ممكن را از خاطره ها محو كنند
تا، كسی بعد از این
باز همواره نگوید: "هرگز"
و به آسانی همرنگ جماعت نشود
زنگ نقاشی تكرار شود
رنگ را در پاییز تعلیم دهند
قطره را در باران
موج را در ساحل
زندگی را در رفتن و برگشتن از قله كوه
وعبادت را در خدمت خلق
كار را در، كندو
و طبیعت را در جنگل و دشت
مشق شب این باشد
كه شبی چندین بار
همه تكرار كنیم:
عدل
آزادی
قانون
شادی ...
در مجالی كه برایم باقیست
باز همراه شما مدرسه ای می سازیم
كه در آن آخر وقت
به زبانی ساده
شعر تدریس كنند
و بگویند كه تا فردا صبح
خالق عشق نگهدار شما
شادروان مجتبی كاشانی
گله ای ندارم از تو
كه تو حالا آرام تمام گلایه های منی
گله ی من از نجابت نگاه توست
كه هر آینه برای دوست داشتن
دنبال بهانه است
گله ای ندارم
كه گلایه هایم با تو بی رنگ است
****
مرا بی بهانه بخواه
بی بهانه عاشق كن
