تبیان، دستیار زندگی

گاه می اندیشم

خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید؟

آن زمان که خبر مرگ مرا از کسی می شنوی روی تو را

کاشکی می دیدم

شانه بالا زدنت را بی قید

و تکان دادن دستت که مهم نیست زیاد

و تکان دادن سر را که عجیب

  عاقبت مرد؟ افسوس

کاشکی می دیدم

  من به خود می گویم

  چه کسی باور کرد جنگل جان مرا

             آتش عشق تو خاکستر کرد

                                                              حمید مصدق

به نعمت نیستم مایل خدای خانه را خواهم

مرا گر عاشق صداق نمی دانی جوابم کن

آیا چه کس تو را از مهربان شدن با من مأیوس می کند ؟

رنجوری تو را باور نمی كنم ای پیش مرگ تو همه رخشنده اختران تو مرگ آفتاب درخشان و پاك را باور مكن كه ابر ملالی اگر توراست چونان غروب سرد غم انگیز بگذرد دردی اگر به جان تو بنشست این نیز بگذرد تهمت به تو ؟تهمت زدن چگونه توانم به آفتاب ؟ لعنت به آن كنم كه دو رو بود نفرین به او كنم كه عدو بود

باری طلوع پاك تو در آن شب سیاه شاید بشارت از دم صبح سپید بود وقتی طلیعه تو درخشید از پ شت كوهسار توهم دیدم كه این طلوع زیباترین سپیده صبح امید بود ای سركشیده از دل این قیرگونه شب بر آسمان برآی و رهاكن زرتار گیسوان زرافشان را همچون شهابها بر بیكران سپهر با شب نشستگان سخن از آفتاب نیست آنان كه از تو دورند چونان به شب نشسته شبكورند ت خورشید خاوری جان جهان ز نور تو سرشار می شود همراه با طلوع تو ای آفتاب پاك در خواب رفته طالع من این خفته سالیان بیدار می شود ای آیه مكرر آرامش می خواهمت هنوز آری هنوز هم دریای آرزویدر این دل شكسته من موج می زند راهی به دل بجو

محبوب من بیا تا اشتیاق بانگ تو در جان خسته ام شور و نشاط عشق برانگیزد من غرق مستی ام از تابش وجود تو در جام جان چنین سرشار هستی ام من بازتاب صولت زیبایی توام آیینه شكوه دلارایی توام