تبیان، دستیار زندگی

شروع شده.

شروع شده.

این من ...ازتو.

از آینه ای که زل توی نگاهم

بغض های مرا زلال می کند...مرا لال می کند.

شروع شده .

این من ...از خنده های دروغی ات.

که مثلا پشت نقاب ها دوستم  داری.

دوستش داری

که هر روز پشت به آینه

روبه قاب پنجره ها...

با صداقت تمام لبخند می زنی.

گنجشک کوچکی است شاید که زخم هایش را می بندی.

یا پروانه ای که...

رنگین کمانش را در خواب های تو تعبیر می کند.

زیر باران های نگاه من.

زیر ابر ِ ابرو هایم...

که سالهاست رسیده اند به هم.

رعد می زنند.

تا برق نگاهت را.......

درست بر عکس ما.

من و توکه موازی تر از خطوط این چهار دیواری.

کنار دست های هم...

دور تر از قلب های ما هیچ ستاره ای نیست

که چشمک نمی زند.

نمی زنی...

فقط پشت به آینه ...رو به پنجره ها.

خدا سنگ را آفرید برای کوه ها.

تو را  برای من.

من سنگ را از کوه می گیرم.

تو را از شیشه های بخارگرفته.

پنجره را می شکنم...تو را  هم.

و آینه در خواب های من ترک می خورد.

                           تا بعدهای نمی دانم  کی...

همین که صبح چشم باز کنی و ببینی

برف لم داده روی شانه های شهر.

ببینی سرما زل زده توی چشمت

.درخت ها می لرزند و تو هم....

همین ها کافی است برای یک فنجان دلتنگی

.قطره قطره تنهایی روی بلور قلبت.

وای که چقدر حوصله می خواهد بودن...نفس کشیدن.

چقدر وقت می خواهد...گوشه ای بنشینی و فکر کنی به اینکه

چه خواهد شد. به اینکه آیا فردا...

اصلا انگار  عقربه های ساعت یخ زده مثل دست هایت.

مثل پلک هایی که بسته نمی شوند حتی شبهای سرد زمستان.

و ترانه ای که می گوید:

زمستون...تن عریون باغچه چون بیابون

درختا...با پاهای برهنه...زیر بارون.

نمی دونی تو که عاشق نبودی

چه سخته مرگ گل برای گلدون.

گل و گلدون چه شب ها.نشستن ..بی بهانه

واسه هم قصه گفتن عاشقانه....

چه سخته...چه سخته...بمونم زیر رگبار جدایی

                                                       چه سخته.

و چقدر چقدر چقدر سخت است...دوستت دارم ها از در و دیوار خیالت

چکه کنند و تو ندانی این جاده ی برفی به کدام بهار می رسد.

ندانی عشق در انتهای کدام سفر دست های تو را می گیرد.

ندانی عشق...

ندانی.

كسی به شكل من

در میانتان

راه نمی رود؟

گفته ام با من بیگانه است

هر صبح كه بر می خیزم

این من نیستم صبحانه ام را می خورم

اوست پیراهنی سفید از من بر تن دارد

دور نمای روزم را می چیند

یا كارد به پنیر فرو می كند

و چنین در گوشم نجوا می آغازد :

« امروز

تنها

لبخند،

دوری می تواند صدایت را با خود ببرد

اما

تكرار نام تو را در حفره های مغزم

هرگز!

چاقو را به من بدهید

می خواهم سیبهای كال را قسمت كنم

تكه های مساوی

گناه برابر

چاقو را به من بدهید

تا بهشت را تكه پاره كنم

قاب عكس های نفیس

بر تاقچه های خاك گرفته

چاقو را به من بدهید

بگذارید این انار تپنده را  سوراخ كنم!

هی

عطر بلند پرواز

من

 با تو هیچ گاه

هیچ راهی را

قدم نزدم

جای پایت

چرا روی دلم رد انداخته است؟

همیشه راهی باز پیدا می‌شود

همین كه خیال می‌كنی

رسیده‌ای به قرار

راهی بیراه

مثل سگی وفادار

پوزه‌اش را باز پیش پایت می‌گذارد

تا دوباره  دور شوی

دور

از قراری كه

خیال می‌كردی