ادبیات در هر سرزمین در میان هر ملتی ،ترجمان احساسات و عواطف دل های پرتب و تاب است.ادبیات به آدمی نشاط می بخشد .ادبیات بهار اندیشه و مشق شکفتن است.ادبیات چون از دل می جوشد بر دل ها می نشیند . به آدمیان خوب زیستن را می آموزد.
تحقیق و تفحص در مورد کسی که نخستین بار شعر سروده راه به جایی نبرده و نخواهد برد.اما آنچه مسلم است ادبیات با زبان،همزاد وهمراه بوده است وآن را نمی توان از زبان تفکیک نمود.شاید برای اهل یک زبان سخت ترین لحظه زمانی باشد که از به کارگیری جلوه های مختلف ادبیات همچون شعر،ضرب المثل،کنایه و... ناتوان باشد.درچنین شرایطی زبان بسیار ناکارآمد خواهد بود.
شاید نخستین کسی که برروی کره ی خاکی به هر زبان و گویشی با مخاطب خویش ارتباط کلامی برقرار مکرده از جملات وعبارات خوش آهنگی سود می برده که چاشنی ادب داشته است.آنگاه که فردی در خلوت خود زمزمه هایی را تکرار می کند واحساسات سبز و خاکستری خود را در لا به لای کلمات از دل به زبان می راند و بر دئل ها می نشاند بی گمان در باغ سرسبز ادبیات می خرامد.
در گستره ی سابقه ی خوش ایران زمین،ستارگان پرفروغ کم نوده اند.بزرگانی که هرکدام برای پشتوانگی یک ملت کافی است تا با تکیه بر آن بر خود ببالد و سر فخر و افتخار بر آسمان بساید.ما گنجینه ای از خوش تراش ترین مروارید ها را در اختیار داریم که اگر اندکی قدر شناس باشیم به افق های روشنی خواهیم رسید.
انسان امروز باید به ادبیات توجه کند.انسان امروز در سموم آفت زای این قرن تهی، می تواند از باغ نگارین اندیشه های حافظ دسته دسته گل بدرود وآنگاه با مولانا در دنیای شعف و شور وسرمستی غزلیات شمس به وجد و سماع درآید و همنوا با مثنوی گرانقدرش نکته یاب هفت وادی معرفت گردد.انسان امروزمی تواند در مکتب سعدی به تلمذ بنشیند وآموزه های اخلاقی گلستان و بوستان را فرا بگیرد و در طیباتش همه شب سر از خمار مستی بر ندارد. با نظامی داستان های پر شور را مرور کند.در صحنه های نبرد شاهنامه ،همدوش فردوسی،جنگاوری ها وعزت ایرانیان وذلت انیران را تماشا کند،برخود ببالد و هویت خویش را باور کند.
از درازنای تاریخ این قوم ،پرتوافشانی ستارگان ادب، روشنگر افق آینده ی ما بوده و هست. ادبیات ما "داستان از میوه های سر به گردون سای اینك خفته در تابوت پست خاك می گوید".میوه هایی كه در فصل بی برگی و خزان زدگی باغ ادبیات تنها دل خوشی ماست.
در چند قدمی زمان ما بزرگانی حضور دارند كه با اندیشه های خویش به مبارزه با زورمداران پرداخته اند.نیما را می بینیم كه"تنها باكوله باری بر دوش از غم خفتگان ،خواب در چشم ترش می شكند".وآدم های بی درد و بی تفاوت بر ساحل نشسته را با فریادی رسا فرامی خواند.اخوان را می بینیم كه از سرمای زمستان زمانه به تنگ آمده و با تصویرهای ملموسش سردی اختناق و خفقان تا مغز استخوان خواننده نفوذ می كند و یا بهار،فرخی یزدی و دیگر همعصرانشان كه تنها دغدغه و دل مشغولیشان وطن و آزادی است.
ادبیات به زعم بعضی ها پوچ و بیهوده نیست.داروی مخدر نیست كه انسان را به عالم بی خیالی ها بكشاند،ادبیات هدفمند و متعهد است.به قول اخوان "خیس خون داغ سهراب و سیاوش هاست ،روكش تابوت تختی هاست".گاهی بیتی از یك شاعر را میتوان همچون تیر در كمان گذاشت و به سوی دشمن پرتاب كرد و امید وار بود كه او را از پای درآورد.ادبیاتی كه گاهی چون حریری نرم می توان در آن آرمید و زمانی همچون شمشیری بران می توان از خود دفاع كرد، ستودنی است.باید كه در حد توان كوشید و از سختی راه نهراسیدو از خداوند سبحان یاری طلبید.
همتم بدرقه ی راه كن ای طایر قدس كه دراز است ره مقصد و من نو سفرم
