|
|
| اهــــــل دل ای نازنین هــایم ســـلام | | ســایه تان اینجا همیـشه مســــــتدام |
|
بـا شـما قلـــــبم منـــــوّر می شـــود
| | حــال من یك حـــال دیــگر می شـــــود |
| حـــــرف دل ، اینـجا پناهم داده است | | دلـــــــبری قــــــولِ نگـــــاهم داده است |
| بزمتان ، جــــــانِ مــــــــرا بـر بـاد كـرد | | حــــــرف دل ، مـــــا را چنین معـتاد كـرد |
| حـرف دل، پُر گشته از یــــاران عشق | | گـــونه هـا تـَــــر گشته از باران عشـــق |
| عــاشــقان مبهوت خالش می شوند | | مست و شـیدای "وصالش" می شـوند |
| حـــرف دل با گوش دل بشنیده است | | او كـه حـــــق را در درونش دیده است! |
| روح من را می كشـــــــــاند تا "خیال" | | حرف "آدین"، حـــــــــرف آن نیكو خصال |
| یــــــــــــادم آیــد از صــــــفای بـزممان | | عـاشـــــــــقی بـا آن هـمه ، همرزممان |
| یـاد ایــــــّــــــامی قشــنگ افـــتاده ام | | بـاز هـم ، من یـاد جـنــــــگ افــتاده ام |
| روزگـــــــــــاری جمعِ جمعی داشـتیم | | بذرعشــق و عاشـــقی می كـاشـتیم |
| این صـــمیـــمیـــت بجز آنــجا نبــــــود | | جـز كـنــــــــارِ ســـــــوله هـا بر پا نبــود |
| من در اینجا یاد سنــــــــــگر می کنم | | عاشــــــــــقـــــــــی را باز باور می کنم |
| حــــرف دل ، دنیای حرفی آشـناست | | حرف "پیمــان" و"حسینِ كیمیـــــا"ست |
| روح و جـــــــانِ بی ریـــــــــایی دارد او | | حــــــرف هــــــــای كیمیـــــــایی دارد او |
| حـــــرف دل شـد، محفلِ دلهای صاف | | محفــلِ "بی معرفت" ، " سیمرغ قـاف" |
| این "هبـــــــــــــــوطِ" آســمانیها ببین | | سینه ایـن كهكشـــــــــــــــــانیها ببین |
| "بیقـــــــــراران"، بی قـراری می كنند | | حــــرف دل را لالــــه كــاری می كــنند |
| از خــــــــــــدا خواهم بماند برقـــــــرار | | او كه گــــاهی می كـند بـر ما گــــــذار |
| از "غریبسـتان "، صـــدایی می رسد | | این صــــــدا حتماً به جایی می رســد |
| "ناشــــــناسان" ، آشـــــــنایـانِ دلـند | | صـاحــــــــبانِ مخـــــــلصِ ایـن منزلــند |
| می شـــناسـد ناشـــناسی را دلـــم | | پـُر شـدست از نـــــام او، ایـن محـفلم |
| ما تـــــمام دردهـــــــــا را می خـــریم | | "بگـــذریم" و "بگـــذریم" و "بگـــذریم"! |
| می كند چشم انتظاری ، "سوته دل" | | در دیـارِ بی قــــــــــراری ، ســـــوته دل |
| همرهی درعشق ومستی" گم شدست" | | او خــــریـدارِ غـــــــــــمِ مـردم شـــــدست |
| درد دلــــــهـایـش دلِ دیــــــوانه بُـــــرد | | دسـت ما بگـرفت و تـا میـــخانه بُــــرد |
| آتشی افكــــــــنده بر، این جـــــان ما | | حـــــــرف دل از جـــانـبِ یـــــــاران مـــا |
| در دلـــم غوغا و شور و همهمَه ست | | تشنه ی یک جام "عبدالفـاطمَه" ست |
| با حضــــــــورش بزمِ داغی می شود | | حرف دل ، تمثیلِ باغی می شـــــــود |
| یـــاد بـــاد آن روزگـــارانــی کــه بــــود | | آسمـــــان و ابــــــر و بـــــارانی که بود |
| ای فـــــــــدای نـــــــــالـه هـــــا و آه او | | هـر كــــــــجا باشــد ، خـدا همـــراه او |
| هم دل و هم دیده بر تــــــــــاراج رفت | | روح و جان ، با نكته "حـــــــــلاّج" رفت |
| "دكـــــتر" آخر می رهاند جانِ خویش | | عاقبت بگذشـــــــت از عـنوانِ خـویش! |
| نكته هایش نكته هایی دلكش است | | گرچه گـاهی هم ز جنسِ آتش است! |
|
همـرهی دارم كـــه از من دور نیست
| | نام اوبـا وزنِ شــعرم، جـــــــور نیست! |
| قصّــــــــــــه همسـنگران را باز خـواند | | شعرمن ازوصــفِ نامش"بـاز مـــانـــد"! |
| قلـــــــــــــــعه ای دارد پُر از راز و رمـوز | | سینه ای دارد پـــــــــُر از انـدوه و سـوز |
| پـا نــــــــهاد اینك بـه بـــازارِ جــــــنون | | یـك "نمی دانـم" ز شهرِ آسمــــــــون" |
| حـــــرف دل ، دارد درونِ سینــــه اش | | یك "هُـــدی" و قـــلب چـون آییـنه اش |
|
او كـــــــــــه از غربت روایت می كــند
| | از جــــــدائی هـا شـكــــــــایت میکند |
| ای تمــــــــــامِ اهـل دل ، یاری كــنید | | ایـن هــــــــدی را هـم نگـــهداری كنید |
| او از آمریـــــكا به ما دل بســته است | | طفلكی شاید كه خیلی خسته است |
| من نـمی دانم كه این"پانیذ"،كیست | | نقـطه چین هـااینهمه،ازبهرِ چیست!؟ |
| لیـــك، انگاری كه خیلی با صفاسـت | | چـون كـه بـا یـــارانِ خــوبم آشـناست |
| روح من دنــــــــبال "عـــــــــبدالله"رفت | | تا عــــــــراق و كــــــــــــــربلا بـا آه رفت |
| باغ اینجـــــــا مملو از "گمنام" هاست | | ســـر به ســـر آکـــنده از پیغام هاست |
| حرف دل فریاد جمعی عاشــــقســـت | | حرف "صادق"، صَرف عشق از عاشقست |
| می شـــــــود آیـــا ز تنهایی نگـــفت؟ | | از دل "زهــــــرای شــــــیدایی" نگفت؟ |
| از "علی" می گفت و محزون می شدیم | | گــــــریه می کردیم و دلخون می شدیم |
| عـــاقبت زین خیمه نوری پر کــــشید | | جام عشـــق و عاشقی را سر کشید |
| او کــــه ما را با خــودش همراز کــــرد | | رفت و مـــــا را مـــــات آن پرواز کــــــرد |
| یادتان هسـت که از زندان چه گفت؟ | | یک "مهاجر" در غریبســتان چه گفت؟ |
| "شاهدی" دارم که مدهوش است او | | یــــــاد ســــرداران خــــاموش است او |
| همتـــــش مقـــبول حـــــق لایــــــزال | | آرزو دارم برایــــــش من وصــــــــــــــال |
| ای "شـــلمچـــــه" ای غروبت پر ز راز | | ای تــــمــــام نغمــــه هایت دلنــــــواز |
| می کشد گاهی به این محفل سرک | | می برد ما را مدینه "روشــــــــــــنک" |
| میرســــــد یک نـــــــــازنین از راه دور | | می شود "محجــــوبه ای" از مهد نور |
| او کــــــه از داغ پـــــــــــدر در غم تپید | | زنـــــــده بــــــــادا یاد یـــاران شــــهید |
| می دهد این حــــــرف دل بوی گـلاب | | بوی رحمت بوی "احسان" و "شهاب" |
| حــرف دل دارد همیشه "بوی سیب" | | بوی "ســــلما" بوی "لیــــــلای غریب" |
| عاشقی اینجا پر از سوز و تب است | | نام او حقا که "عبـــــدالزینــــب" است |
| "زینبیون" گــــوی ســـبقت می برند | | عاشقی را هر چـــــه باشد می خرند |
| یک نفر دردی به جانـــــش می خرد | | یک "بسیجی" غصه هایی می خورد |
| می وزد اینجا "نســــــــــیمی" دلربا | | می بـــــرد مـــــا را به بــــاغ "ناکــــجا" |
| آفرین بر او که دریـــایـــی شـــدست | | آفرین عشــــقی که یـلدایی شـدست |
| از زمیـــن تا آســــمانها فــــرش شد | | حرف دل مست از میِ "ذوالعرش" شد |
| بنـــــده ای دارد عــزیـــز اینجا خــــدا | | آفـــرین بر "مصــطـــفــــی" بر مصطفی |
| او کــــه شـــد همـــراه با مردانِ مرد | | یــــاد یــــاران را در اینجــــــــا زنده کرد |
| "بنده ای" هم عاشق فرزند خویش | | گوید او از کـــودک دلــــبند خـــــــویش |
| با دلـــی بشــکــسته از غم گوید او | | از تـــمـــام درد و مـــاتـــم گــویــد او |
| ای خـــدا هـــرگز مبــاد اینجا عبوس | | جان پاک "مـهـدیار" و این "ونــوس" |
| نکته های این "سمیرا" خواندنی است | | نــام او در قلـــب اینجــا مـاندنی است |
| می شود اینجا ز "سیف الدوله" گرم | | روح ما هم می شــود دلــگرم ونرم |
| در دیار بی کسی غوغــا شـــدست | | حرف دل تزیین به یک "اسما" شدست |
| با صفا این خیمه از "ارژنگ" ماست | | بی ریا این قلعه با "دلــتــنـــگ" ماست |
| دخـــتـــری از اهـــل ایـــران آمدست | | "طـــاهـــره" در جمع مستــان آمدست |
| می شود این حرف دل پر شور و شین | | از دل پر راز "مجــــنــــون الحـــســین" |
| با "امــیــن" اینجا مصفا می شود | | محـــفــلی از عشـق بر پا می شود |
| "حـــیّ سبحان" باشد اینجا یار او | | باشـــد اینـــجا یـــاور و غـــــمخوار او |
| از "مــــبـــارز" بایـــد اینــجا یاد کرد | | عشــق را باید که هِــــــی فریاد کرد |
| قصه ها دارد فراوان حـــــــــــرف دل | | روشن است از نور "ایمان" حرف دل |
| عشق و مستی در دلش گُل می کند | | بر خـــــــدا دائـــــــم توکــــل می کند |
| سرزمین حــــــــرف دل آبـــــاد شد | | پر ز نـــور از همت "مقـــــــداد" شد |
| نام او با حـــــــرف دل آمیخته ست | | آبــــــــــروی دشمنانش ریخته ست |
| او که اینجا عشق را بــــو کرده بود | | روز و شب ها آب و جـــارو کرده بود |
| با "علی ها" حرف دل جانانه است | | قصــــه ی شمع و گل و پروانه است |
| دارد اینجـــا شـــــورش مستانه ای | | یک "مسـافر" در "مســـافرخانه" ای |
| حــرف دل یاد آور نـــی در نـــواست | | خـاطـرات نابی از "عبــدالرضــا"ست |
| یــاد ایـــامــی که می آمـد "مـریـد" | | یاد "بـدری" یاد "تنـها" و "مــــجیــد" |
| یـاد همراهـی که خیلـی پـاک بود | | نــام او اینجا همیشـه "خـــاک" بود |
| حــرف دل پر گشته از گـل های ما | | یاد "ســوگـــل" مانده در دلـهـای ما |
| شـکـوه می کرد او از آن نـــامردها | | ســینه اش آکــنــده بــــود از دردها |
| او که زینجا رفت و ما را غــم گرفت | | حـــرف دل با رفـتـنــش مـاتم گرفت |
| یادش اینجا مــاندگار و زنـده است | | خـاطـرش در حـرف دل پاینده است |
| مـیخـکـی روئیده در قـلـب کــویـــر | | از "رضـا" می گویم آن مــرد بصـیـر |
| "عبـد زهرا" همرهی دیرینه است | | صـاف و صـادق مثـل یک آیینه است |
| کنج این میخانه ام یاری نشست | | گوشه ی دنیا "سبکباری" نشست |
| حرف دل با عشق معنا می شود | | بــا سبـکبـاران چه زیبـا مـی شـود |
| "مجتبـی" شیرین زبانی می کند | | "دیـده بان" هم دیده بانی می کند |
| خیمه دیگر غرق "باران" می شود | | با دو تا "مریم" گلستــان می شود |
| دارد اینجـا بــا دو "مـریـم" افـتـخـار | | آن دل آرام اسـت و ایــن در انـتظـار |
| بوسه ها زین رد پاها چیدنی است | | "بادبادک" هم سفیدش دیدنی است |
| "دیـده" ای دارم در اینـجـا بی ریــا | | بـــی ریـــای بـــی ریــای بــی ریــا |
| دیـدگـانـش ای خـدا غمگین مبـاد | | کـوله بارش عاقبـت سنگـین مبـاد |
| همرهی در حرف دل خیلی گل است | | نغمه هایش نغمه هـای بـلبـل است |
| اجتنــاب از زرق و برقـی می کـند | | واقعـاً یـاران "چه فـرقـی مـی کـند"؟ |
| در "فراموشی" کسی جا مانده است | | "دختری تنها" که شیدا مانده است |
| "هـدهـد" اینجا یک غــریب دیگر است | | او که در این حرف دل تاج سر است |
| "ســـاره" و "ســـارا" عــزیز خـــیمه اند | | پـــاک و روشـــن مثل آب چشمه اند |
| حــــرف دل آیینه ی احـســاس ماست | | وه چه خوشبـو از شمیم "یـاس" ماست |
| می شود اینجا همیشه چــون بهار | | با حضـور "نـرگـــــــس" و "امّـیـــدوار" |
| با "گــلِ نرگــس" کـه در جان من است | | آخـرِ صـاحـــب زمـــانـی بــودن است |
| می شــــود اینجا دلی تسلیم عشق | | آفــــرین بر عشق نابِ "میمِ" عشق |
| با "نفیســـــــــه" حرف دل زیباتر است | | با "غریبـــه" عاشقـــی پیدا تر است |
| پُـــــر ز بوی عطر و عود است این رواق | | با "عطیـــه" با "غــــریب" و با "فـراق" |
| رنــگ و بـــوی عــــاشقی باز آمدست | | حــرف دل را یک "سـحــرناز" آمدست |
| "سید" اینجا را گل افشان کرده است | | با حضــــورش یـــاد یـــاران کرده است |
| مـــن کــه نتـــوانم دل از او بـــــــرکنم | | می شـــــمـــــارم بودنــــش را مغتنم |
| دیــــدم اینـــجا یـک نفر چیزی نوشت | | نـــام او بـــودی هـــمی "اردیبـهشت" |
| ایــــزد یــــزدان نگهدارش هـــمـــــــی | | دســـت مـــــولا یـــــاور و یارش همی |
| بنگر اینجا عاشقــی یک عالمه ست | | با صفا اینجا ز چندین "فاطمـــه" ست |
| گـــر بگیرم از "دو کــــوهـــــــه" فاصله | | مـــی شـــوم "جا مانـــده ای از قافله" |
| ماجــــــــــرایی در دلم پیدا شــدست | | كـــــــــربلا نـزدیكِ این دریـا شــدست! |
| او كـــــه در نزدیـكی آمـــــــال ماسـت | | با خبر، تنـــــها خـدا از حــــال مـاست |
| حـرف دل یاد آور "ســــورنای" ماست | | قصه هایی از دلِ شـــــیدای مـــاست |
| خاطــــراتی دارم اینجـــــا قیمتـــــــی | | رنـــــگ زیبــــای بنفــــش و صــــورتی |
| از همان روزی که این دل، تنــگ شد | | چشم من با آســـــــمان همرنگ شد |
| من در اینجـــا چیـــــزهایی دیــــده ام | | از "قیـــــــامــت" بوسه هایی چیده ام |
| ای خدا حــــــالم چرا اینــــگونه است | | حـــــال مـن امشـــب چـرا وارونه است |
| این دلـم امشــب كــــــبابم می كــند | | مثـــــلِ شـــمعی آبِ آبــــم می كـــند |
| هیچ تفسیری براین احساس نیست!! | | جز حسیــــن و اكـــبر و عبـاس نیست |
| ای خــــدا دارم كــــــجایی می شـوم | | شـــــاید اینـجا كـــــربلایی می شوم! |
| دوســــت دارم بـــاغ های زنـــــــده را | | غنچــــه هـــــای خوشـــگــــل آینده را |
| غنچــه هایی که شقایق می شوند | | "رهگـذر" هایی که عاشق می شوند |
| عاشـــقــــانی را که اینجا می رسند | | همـــرهـــانی را کــه فـــردا می رسند |
| دوســـت دارم من گـــل و گــلخونه را | | شمـــع های کــــنج "سقـــــاخونه" را |
| تا "خـــــروش" اینجا دمی ساقی بود | | این حکـــــــایت همچنــــان باقــی بود |
| ای خـــــــــــــدا ، یاران نگــــهدار از بلا | | تـا نگـــــــــــردد دل به هــجران ، مبتلا |
| یــک تشــکّر دارم از "ادمیــــنمــــــان" | | او کــــه می شـــــد حـــافظ آیــیــنمان |
| او سیاهی را از اینجا رُفت و شُست | | آفرین "ادمیــــــــن" ما دستش دُرُست |
| پرچـــــــــمِ ایـن حـــــرف دل پاینده باد | | یــــــاد آویـنـــــــــی دمـــــادم زنده بـاد |
| ای تـــمـــام اهــــل دل یــــاری کــــنید | | خــــیــــمــه را با دل نگـــــهداری کـنید |
| یـــــادتـــــان اینجا بـــــمانَد یــــــــادگار | | نــــــامتان در حرف دل شد مــــــاندگار |
| امشــب ای یاران، مــــرا مهمان كنید | | چاره ای بـرسینــــه ســـــــــوزان كـنید |
| مســـتِ مســــتِ بـاده نـابم كـــــــنید | | از دعـــــــــــــــا سیرابِ سیرابم كـــنید |
| گوشه ای افـتاده مست و باده نوش |
|
در"همین دور و برا" امشب "خـروش"
|
| با تشکر از خروش عزیز |
